Wikipedia

Dialekty języka słoweńskiego

To jest wersja przejrzana, która została oznaczona 19 wrz 2024. Na przejrzenie oczekują zmiany w szablonach lub plikach, które są zawarte na tej stronie.

Dialekty języka słoweńskiego (słoweń. slovenska narečja) – regionalne odmiany języka słoweńskiego, klasyfikowanego w ramach południowej gałęzi języków słowiańskich. Według jednej z koncepcji podziału dialektalnego język słoweński składa się z co najmniej 48 dialektów bądź poddialektów (gwar)[1]. Dokładna liczba dialektów słoweńskich jest trudna do określenia[2], publikacje lingwistyczne wskazują na istnienie w ramach tego języka od 7 do 50 dialektów regionalnych[3][4]. Dialekty słoweńskie wykazują między sobą różnice na tyle poważne, że w niektórych przypadkach wzajemna zrozumiałość przybiera ograniczony charakter[5].

Mapa słoweńskich zespołów dialektalnych (regionalnych)

     dialekty goreńskie

     dialekty doleńskie (3. kostelsko narečje, 4. mešani kočevski govori, 5. severnobelokranjsko narečje, 6. južnobelokranjsko narečje)

     dialekty styryjskie

     dialekty panońskie

     dialekty karynckie

     dialekty przymorskie

     dialekty rowtarskie (1. šavrinsko narečje, 2. čiško narečje)

Język słoweński należy do grupy południowosłowiańskiej[6] i tworzy część południowosłowiańskiego kontinuum dialektalnego[7]. Jest stosunkowo blisko spokrewniony z dialektami kajkawskim i czakawskim, odrębnymi od dialektu sztokawskiego, który dominuje na obszarze serbsko-chorwackim w roli języka literackiego[1]. Nie istnieje ścisła granica językowa między chorwackim dialektem kajkawskim a językiem słoweńskim – przejście między nimi ma charakter płynny[8][9] i jest związane z podziałami narodowościowymi[7].

Słoweńskie dialekty regionalne, wysoko zróżnicowane pod względem cech fonetycznych i morfologicznych, współistnieją ze słoweńskim językiem standardowym (literackim), powszechnie stosowanym w piśmiennictwie i mediach. Jest on przyswajany jako drugi język, obok różnych gwar i form języka potocznego[10]. Za fundament słoweńskiego języka literackiego podaje się niekiedy mowę kraińską[11], jednakże elementy morfologii i leksyki zostały poddane rekonstrukcji historycznej, co uniemożliwia przypisanie standardowi jednolitej podstawy gwarowej[10]. Językoznawczyni Tjaša Jakop wskazuje, że współczesny standardowy język słoweński wywodzi się z trzech ugrupowań dialektalnych – górnokraińskiego, dolnokraińskiego i styryjskiego[10].

Zróżnicowanie i kryteria podziału

edytuj

Podział dialektalny języka słoweńskiego opiera się na szeregu różnic językowych i pozajęzykowch. Do czynników pozajęzykowych należą kwestie osadnictwa i cechy geograficzne (rzeki, góry), które wpłynęły na ukształtowanie różnych izoglos. Czynniki językowe obejmują kontakt z językami spoza grupy słowiańskiej (przede wszystkim z włoskim i niemieckim), elementy prozodii i fonologii, a w mniejszym stopniu także właściwości słowotwórcze, leksykalne i fleksyjne[12]. Zaliczają się do nich następujące cechy:

Podział dialektów

edytuj

Poniższa klasyfikacja dialektów i poddialektów opiera się na mapie gwarowej z 1983 r. (Fran Ramovš, Tine Logar, Jakob Rigler)[14] (z której zaczerpnięto nazewnictwo podane w pierwszej kolejności) oraz innych źródłach. Nazwy grup dialektalnych, dialektów i gwar podano w formie polskiej i/lub oryginalnej.

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b Marc L. Greenberg, A Short Reference Grammar of Standard Slovene [online] [dostęp 2020-04-28] [zarchiwizowane z adresu 2020-02-10] (ang.). (1.42 MB)
  2. ↑ Sussex i Cubberly 2006 ↓, s. 502–503.
  3. ↑ Tine Logar, Jakob Rigler: Karta slovenskih narečij. Lublana: Geodetski zavod SRS, 1986. (słoweń.).
  4. ↑ Rado Lenček: The Structure and History of the Slovene Language. Columbus, OH: Slavica, 1982. (ang.).
  5. ↑ Sussex i Cubberly 2006 ↓, s. 502.
  6. ↑ Alfred F. Majewicz, Języki świata i ich klasyfikowanie, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, s. 35, ISBN 83-01-08163-5, OCLC 749247655 (pol.).
  7. ↑ a b Mate Kapović, Language, Ideology and Politics in Croatia, „Slavia centralis”, IV/2, 2011 [zarchiwizowane z adresu 2020-03-17] (ang.).
  8. ↑ Karel Horálek, Úvod do studia slovanských jazyků, Praha: Nakladatelství Československé akademie věd, 1955, s. 370 [zarchiwizowane z adresu 2020-04-28] (cz.).
  9. ↑ Genzor 2015 ↓, s. 148.
  10. ↑ a b c d Tjaša Jakop: The Dual in Slovene Dialects. Bochum: Brockmeyer Verlag, 2008, s. 2. ISBN 978-3-8196-0705-9. OCLC 236328319. (ang.).
  11. ↑ Genzor 2015 ↓, s. 149.
  12. ↑ Smole 1998 ↓, s. 1.
  13. ↑ Sussex i Cubberly 2006 ↓, s. 503–504.
  14. ↑ Smole 1998 ↓.
  15. ↑ Sławski 1962 ↓, s. 64.
  16. ↑ Logar 1996 ↓, s. 12.
  17. ↑ Logar 1996 ↓, s. 45.
  18. ↑ Sławski 1962 ↓, s. 67.
  19. ↑ Tom S. Priestly, O popolni izgubi srednjega spola v selščini: enodobni opis, „Slavistična revija” (32), 1984, s. 37–47 (słoweń.).
  20. ↑ Sławski 1962 ↓, s. 68.
  21. ↑ a b Logar 1996 ↓, s. 42.
  22. ↑ Sławski 1962 ↓, s. 72.
  23. ↑ a b Logar 1996 ↓, s. 203.
  24. ↑ Sonja Horvat, Nekaj naglasnih in fonoloških značilnosti slovenskega kostelskega govora, „Slavistična revija” (42), 1994, s. 305 (słoweń.).
  25. ↑ Sławski 1962 ↓, s. 73.
  26. ↑ a b c Logar 1996 ↓, s. 52.
  27. ↑ Tine Logar, Današnje stanje in naloge slovenske dialektologije, „Jezik in slovstvo”, 8(1/2), 1962, s. 4 (słoweń.).
  28. ↑ Sławski 1962 ↓, s. 74.
  29. ↑ Sławski 1962 ↓, s. 75.
  30. ↑ Tine Logar, Diftongizacija in monoftongizacija v slovenskih dialektih, „Jezik in slovstvo” (27), 1982, s. 211 (słoweń.).
  31. ↑ Jože Toporišič, Fran Ramovš kot narečjeslovec, „Slavistična revija” (42), 1994, s. 168 (słoweń.).
  32. ↑ Sławski 1962 ↓, s. 77.
  33. ↑ a b Sławski 1962 ↓, s. 80.
  34. ↑ Logar 1996 ↓, s. 240.
  35. ↑ Sławski 1962 ↓, s. 79.
  36. ↑ Zinka Zorko, Panonska narečja, [w:] Enciklopedija Slovenija, t. 8, Lublana: Mladinska knjiga, 1994, s. 232 (słoweń.).
  37. ↑ Rigler 1986 ↓, s. 117.
  38. ↑ Rudolf Kolarič(inne języki). Slovenska narečja. „Jezik in slovstvo”. 2 (6), s. 252, 1956. (słoweń.). 
  39. ↑ Sławski 1962 ↓, s. 38.
  40. ↑ Logar 1996 ↓, s. 71.
  41. ↑ a b c Sławski 1962 ↓, s. 41.
  42. ↑ Rigler 1986 ↓, s. 155.
  43. ↑ a b c Sławski 1962 ↓, s. 42.
  44. ↑ Rigler 1986 ↓, s. 177.
  45. ↑ Logar 1996 ↓, s. 23.
  46. ↑ a b Logar 1996 ↓, s. 20.
  47. ↑ Sławski 1962 ↓, s. 46.
  48. ↑ a b Logar 1996 ↓, s. 28.
  49. ↑ a b c Sławski 1962 ↓, s. 56.
  50. ↑ a b c Sławski 1962 ↓, s. 49.
  51. ↑ Šekli 2004 ↓, s. 52.
  52. ↑ Šekli 2004 ↓, s. 53.
  53. ↑ Rigler 1986 ↓, s. 175.
  54. ↑ Sławski 1962 ↓, s. 51.
  55. ↑ Sławski 1962 ↓, s. 69.
  56. ↑ Logar 1996 ↓, s. 66.
  57. ↑ Jože Toporišič, Enciklopedija slovenskega jezika, Lublana: Cankarjeva založba, 1992, s. 5 (słoweń.).
  58. ↑ Sławski 1962 ↓, s. 55.
  59. ↑ Rigler 2001 ↓, s. 232.
  60. ↑ Franc Zadravec(inne języki): Slovenski roman dvajsetega stoletja. T. 1. Murska Sobota: Pomurska založba, 1997, s. 350. (słoweń.).
  61. ↑ Sławski 1962 ↓, s. 53.
  62. ↑ Logar 1996 ↓, s. 65.
  63. ↑ Jakob Rigler, Južnonotranjski govori, Lublana: Słoweńska Akademia Nauki i Sztuki, 1963, s. 11–12 (słoweń.).
  64. ↑ Sławski 1962 ↓, s. 59.
  65. ↑ Logar 1996 ↓, s. 171.
  66. ↑ Sławski 1962 ↓, s. 61.
  67. ↑ Logar 1996 ↓, s. 39.
  68. ↑ a b Sławski 1962 ↓, s. 62.
  69. ↑ a b Sławski 1962 ↓, s. 63.
  70. ↑ Rigler 2001 ↓, s. 490, fn. 14.
  71. ↑ Francka Benedik, Redukcija v škofjeloškem narečju., „Jezikoslovni zapiski”, 1: 141–146, 1991, s. 141 (słoweń.).
  72. ↑ Rigler 2001 ↓, s. 210.
  73. ↑ Logar 1996 ↓, s. 165.

Bibliografia

edytuj
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Dialekty_języka_słoweńskiego&oldid=74792444”