22 Pułk Ułanów Podkarpackich

22 pułk Ułanów Podkarpackich (22 puł) – oddział kawalerii Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej.

22 Pułk Ułanów

209 ochotniczy pułk ułanów

Odznaka pamiątkowa 22 puł.
Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	8 listopada 1920
Rozformowanie	29 września 1939
Nazwa wyróżniająca	Podkarpackich
Patron	Jeremi Wiśniowiecki
Tradycje
Święto	19 sierpnia 22 czerwca 28 czerwca
Nadanie sztandaru	23 października 1923
Rodowód	2 Lubelski Pułk Jazdy Ochotniczej 209 Pułk Ułanów
Dowódcy
Pierwszy	mjr Romuald Niemojewski
Ostatni	płk dypl. Władysław Płonka
Działania zbrojne
wojna polsko-bolszewicka kampania wrześniowa
Organizacja
Dyslokacja	Brody
Rodzaj wojsk	kawaleria
Podległość	X Brygada Jazdy 6 Samodzielna BK Kresowa BK (1937–1939)

Jednostka powstała w listopadzie 1920 w wyniku połączenia 212 ochotniczego pułku Ułanów Lubelskich i 209 ochotniczego pułku Ułanów Podkarpackich. Od czerwca 1924 do1939 stacjonowała w Brodach. W czasie kampanii wrześniowej pułk walczył w składzie macierzystej Kresowej Brygady Kawalerii, a potem w składzie Grupy „Chełm”.

Walki antenatów pułku w 1920

Latem 1920, w ramach Armii Ochotniczej, utworzono między innymi 2 Lubelski i 3 Siedlecki pułki jazdy ochotniczej. Dywizjony obu pułków weszły w skład Brygady Jazdy Ochotniczej mjr. Feliksa Jaworskiego. W związku z postępami ofensywy sowieckiego Frontu Zachodniego, część 3 Siedleckiego pułku jazdy ochotniczej formowana w Mińsku Mazowieckim została przesunięta w rejon Sochaczewa. 9 sierpnia nastąpiła koncentracja oddziałów Grupy Jazdy Ochotniczej mjr. Jaworskiego w rejonie Kurów – Puławy, skąd szwadrony przeszły w rejon wyjściowy do działań w ramach grupy uderzeniowej Frontu Środkowego.
16 sierpnia, rozpoczęła się kontrofensywa znad Wieprza. Grupa Jazdy mjr. Jaworskiego nacierała na styku 3. i 4 Armii dwoma kolumnami w kierunku Firlej – Hock – Radzyń Podlaski. Straż przednią stanowił 3/2 Lubelskiego pułku jazdy ochotniczej, a kolumnę boczną ubezpieczał jego 1 szwadron.
Ubezpieczenia kolumny bocznej starły się z nieprzyjacielem pod Annówką i odrzuciły go. Grupa nadal z powodzeniem prowadziła działania na kierunku Radzyń – Miedzyrzec Podlaski. 17 sierpnia zajęto Międzyrzec i wzięte 50 jeńców. W potyczce zginął też dowódca sowieckiego 508 pułku strzelców. W kolejnych dniach 3 szwadron por. Władysława Trzaski- Jarzyńskiego zajął Mordy biorąc do niewoli około 200 jeńców, zdobył liczne tabory i nadal kontynuował pościg w kierunku na Łosice.
Kolejnym zadaniem grupy było, we współdziałaniu z 1 Dywizją Piechoty Legionów, opanować przeprawy na Bugu w rejonie Tonkiele – Frankopol. Dowódca Grupy zdecydował prowadzić pościg dwoma kolumnami. Prawoskrzydłowa kolumna dowodzona osobiście przez mjr. Feliksa Jaworskiego opanowała przed świtem 18 sierpnia przeprawę na Bugu w wyznaczonym rejonie, a następnie folwark Frankopol. Tym sposobem od przepraw odcięta została cześć oddziałów sowieckich. Ich gwałtowne kontrataki zostały powstrzymane szarżą 1 szwadronu 2 Lubelskiego pułku jazdy ochotniczej por. Scieżyńskiego.

Rano 18 sierpnia lewoskrzydłowa kolumna Grupy dowodzona przez rtm. Pietraszewskiego opanowała Skrzeszew, odcinając tym samym kolejne oddziały sowieckie od przeprawy w rejonie Frankopola. Jednak Sowieci j z powodzeniem kontratakowali, a szwadrony rtm. Pietraszewskiego zmuszone zostały do wycofania się w kierunku na Rudniki. Tu nastąpiła koncentracja Grupy i obie kolumny ponownie zaatakowały Frankopol i Skrzeszów. W szeregi sowieckie wkradła się panika, a 2., 7. i 21 Dywizja Strzelców, oraz resztki 8., 10. i 57 Dywizji Strzelców zmieniły kierunek odwrotu na Granne i Nur. W czasie walk w rejonie Skrzeszewa wzięto do niewoli ponad 1000 jeńców, zdobyto 4 sztandary, 11 dział i 9 karabinów maszynowych.

22 sierpnia Grupa mjr. Jaworskiego wznowiła natarcie. W tym dniu opanowano Brańsk, a następnie kontynuowano pościg na kierunku Suraż – Białystok – Augustów – Suwałki.

Pogarszający się stan koni i zmęczenie ludzi spowodował, że oddziały jazdy ochotniczej wycofano z frontu i skoncentrowano w Grajewie. Skąd 19 września przewieziono je transportami kolejowymi do Międzyrzeca i Radzymina Podlaskiego i tu nastąpiła ich reorganizacja.

Kawalerowie Virtuti Militari

Żołnierze 2 Lubelskiego pułku jazdy ochotniczej odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari za wojnę 1920

por. Wiktor Czarnecki	kpr. Witold Fałęcki
wachm. Zygmunt Jaworski	ułan Edward Rudnicki
por. Zenon Sierzycki

Pułk w okresie pokoju

Formowanie i podporządkowanie

Święto 22 pułku Ułanów Podkarpackich w Brodach, fragment defilady; lipiec 1931

23 września w rejonie Międzyrzeca i Radzymina Podlaskiego zmęczone walkami pododdziały 2 Lubelskiego i 3 Siedleckiego pułku jazdy ochotniczej przechodziły reorganizację. Żołnierze pułków ochotniczych stanowili uzupełnienie dla tworzonego wówczas 19 pułku Ułanów Wołyńskich, IV dywizjonu 1 pułku strzelców konnych, a część z nich utworzyła 212 ochotniczy pułk Ułanów Lubelskich.

W tym czasie, w sierpniu i wrześniu 1920, w folwarku majątku dworskiego w miejscowości Nowosielce-Gniewosz, przemysłowiec lwowski, rotmistrz Henryk Towarnicki formował 209 ochotniczy pułk ułanów. 10 września stan pułku wynosił 11 oficerów, 71 podoficerów, 262 szeregowców oraz 95 koni wierzchowych i 55 koni taborowych. Przeprowadzona tego dnia przez Okręgowego lnspektora Armii Ochotniczej kontrola wykazała wiele braków w dziedzinie organizacji i wyszkolenia pułku. Następstwem kontroli był rozkaz ministra spraw wojskowych gen. Kazimierza Sosnkowskiego o reorganizacji pułku i przemianowaniu go z ochotniczego na etatowy 209 pułk Ułanów Podkarpackich. Jego dowódcą został mianowany płk Władysław Belina-Prażmowski, a zastępcą rtm. Towarnicki. Na początku października pułk liczył 15 oficerów, 88 podoficerów, 88 podoficerów i 415 szeregowców oraz 261 koni wierzchowych i 69 koni taborowych. Brakowało rzędów wierzchowych i uzbrojenia.
7 października 1920 podkarpacki pułk zajął koszary w Przemyślu na Bakończycach. W dniach od 8 do 14 listopada do koszar na Bakończycach został przewieziony 212 pułk ułanów. Tu nastąpiło scalenie obu oddziałów. 209 pułk ułanów wydzielił ze swego składu I dywizjon, a 212 puł. – II dywizjon. Nowo powstała jednostka przyjęła nazwę – 22 pułk Ułanów Podkarpackich.

W latach 1921–1924 pułk wchodził w skład X Brygady Jazdy, a po reorganizacji w 1924, wraz ze zmianą terminu „jazda” na „kawaleria”, pułk wszedł w skład 6 Samodzielnej Brygady Kawalerii.
W ramach reorganizacji kawalerii przeprowadzonej latem 1930, pułk wszedł w podporzadkowanie nowej 2 Samodzielnej Brygady Kawalerii. Do Brodów przeniosło się też dowództwo brygady, a pułk stał się oddziałem gospodarczym dla dowództwa i sztabu swej macierzystej brygady. Wiosną 1937 nastąpiła kolejna reorganizacja. Dotychczasowa 2 Samodzielna Brygada Kawalerii otrzymała nazwę Kresowa Brygada Kawalerii, a pułk pozostał w jej składzie.

Zakwaterowanie

Pułk powstał 24 listopada 1920 w koszarach artyleryjskich w Przemyślu na Bakończycach. W 1921 jeden z jego szwadronów stacjonował w koszarach kawaleryjskich w Samborze. 23 października 1921 dowództwo, oddział sztabowy, kadra szwadronu zapasowego oraz 1 szwadron i szwadron ckm odeszły do Hruszowa, 3 szwadron do Jaworowa, natomiast 2. i 4 szwadron do Żurawicy. Już 9 grudnia 1921 dokonano zamiany miejsc postoju 3. i 4. szwadronu, a przed kwietniem 1922 kadrę szwadronu zapasowego przeniesiono z Hruszowa do Żurawicy. 20 kwietnia 3 szwadron przeniesiono z Żurawicy do Hruszowa, 2 szwadron do Koszar Górnych w Radymnie, a kadrę szwadronu zapasowego do Koszar Dolnych w Radymnie. Do Koszar Górnych przeniosło się też dowództwo pułku oraz część oddziału sztabowego. Druga jego część, a także szwadron ckm pozostały w Hruszowie.

Ostatecznym garnizonem 22 pułku ułanów stały się Brody. 21 maja 1924 wyjechała do Brodów grupa przygotowawcza. Do Brodów miała trafić większość pododdziałów, z wyjątkiem 3 szwadronu, kadry szwadronu zapasowego oraz magazynów mobilizacyjnych, dla których planowano miejsce postoju w Złoczowie. Przedłużające się prace remontowe wymusiły jednak zmianę tych zamierzeń, a pułk zmuszony był niemal całe lato 1924 spędzić na placach ćwiczeń. Cały pułk skoncentrował się wówczas w Jaworowie i w okolicach, a następnie przemaszerował w okolice Podhorzec. W czerwcu do Koszar „Na Jurydyce" przeniosła się jedynie drużyna dowódcy pułku, a kadra szwadronu zapasowego kwaterowała w Złoczowie.

Manewry zakończyły się 15 września, ale z powodu trwającego nadal remontu Koszar „Na Jurydyce" pułk musiał pozostać na kwaterach polowych. Do koszar wprowadziło się jedynie dowództwo pułku. 1 szwadron rozlokował się w Ponikowicy, 2 szwadron w Koniuszkowie, 3 szwadron w Gajach Dytkowieckich, 4 szwadron w Gajach Smoleńskich, szwadron ckm w Dytkowcach.
W miarę postępującego remontu koszar, do Brodów sprowadzano kolejne pododdziały. Wiosną 1925 stacjonowały w nich szwadrony: 2., 3., 4. i jeden pluton szwadronu ckm. Tam również uruchamiano co roku szkołę podoficerską ckm. 1 szwadron kwaterował najpierw w Hłuszynie, a następnie w Hołoskowicach, a reszta szwadronu ckm w Dytkowcach. Po zakończeniu ćwiczeń letnich 2 września 1925 poza koszarami pozostały: po jednym plutonie 2. i 3 szwadronu w Jazłowczyku, 1 szwadron w Folwarkach Wielkich, szwadron ckm w Dytkowcach. Z początkiem grudnia wszystkie te oddziały ściągnięto do Brodów, a 4 szwadron wysłano do Zabłociec, natomiast pluton łączności do Krupca. 11 stycznia 1926 do Krupca przeszedł też 4 szwadron.15 maja 4 szwadron przeniósł się do Gajów Dytkowieckich. Po zakończeniu ćwiczeń letnich, 16 września 4 szwadron nadal nie miał swojego miejsca w koszarach i skierowany został do Koniuszkowa. Dopiero 22 listopada wszystkie pododdziały liniowe znalazły się w Koszarach „Na Jurydyce". Jedynie szwadron zapasowy stacjonował w Złoczowie.

Święto pułkowe

Początkowo święto pułkowe obchodzono 19 sierpnia w rocznicę boju pod Skrzeszewem. Z uwagi na to, że w sierpniu jednostka przebywała na obozie letnim święto przeniesiono na dzień 22 czerwca. 19 maja 1927 minister spraw wojskowych, marszałek Polski Józef Piłsudski ustanowił dzień 28 czerwca, jako datę święta pułkowego.
Pułk czynił starania o uzyskanie szefostwa honorowego księcia Jeremiego Wiśniowieckiego. Pomimo braku zgody naczelnych władz wojskowych, pułk nieoficjalnie używał nazwy 22 pułk Ułanów Podkarpackich im. Księcia Jeremiego Wiśniowieckiego, co potwierdzała treść tablicy z nazwą pułku, umieszczonej na bramie koszar w Brodach.

Wydarzenia

Pod koniec grudnia 1920 dywizjon pod dowództwem podpułkownika Władysława Antoniego Rozlau w składzie 1 i 2 szwadronu z półszwadronem karabinów maszynowych został skierowany nad granicę polsko-radziecką. W czerwcu 1923 dywizjon zakończył działania nad granicą. 6 grudnia 1923 na stanowisko dowódcy „Dyonu Hruszów” został przeniesiony major Leon Rajner-Kotulski.

Konie

Konie starano się grupować według maści w poszczególnych pododdziałach według następującego schematu: 1. i 2 szwadron – jasne kasztany, 3 szwadron – ciemne kasztany 4 szwadron – brudne kasztany, szwadron ciężkich karabinów maszynowych – brudne kasztany i gniade, pluton łączności oraz pluton trębaczy – konie maści siwej. Przez pewien czas znaczkowy pocztu dowódcy pułku jeździł na koniu srokatym.

Mobilizacja

Pułk w planie mobilizacyjnym „S”
Nazwa pododdziału	Termin	Miejsce mobilizacji
dowódca pułku z drużyną	alarm	Brody
pluton łączności
1÷4 szwadrony
szwadron karabinów maszynowych
Kwatera Główna nr 114 (I eszelon)
drużyna dowódcy dywizjonu kawalerii nr 42	7	Złoczów
szwadron kawalerii nr 1/42
pluton ckm nr 42
szwadron kawalerii nr 2/42	10
kolumna taborowa nr 673	6
kolumna taborowa nr 683	12
Kwatera Główna nr 114 (II eszelon)	4	Brody
poczta polowa nr 36
sąd polowy nr 114
uzupełnienie pułku do czasu „W”	5
szwadron marszowy 1/22 puł	18
pluton marszowy nr 1/42	30
szwadron zapasowy	do 15

Z zapisów dziennika dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie, gen. bryg. Władysława Langnera wynika, że „w nocy z 19/20 sierpnia 1939 skradziono z magazynu mobilizacyjnego jednego ze szwadronów 22 pułku kawalerii w Brodach dwa karabiny maszynowe. Wysłałem natychmiast na miejsce komisję w składzie prokuratora, szefa wywiadu oraz dowódcę plutonu żandarmerii ze Stanisławowa dla wykrycia sprawców. Po dokładnym sprawdzeniu ewidencji jeden z wartowników owej nocy miał zaznaczone, że jest podejrzany o należenie do organizacji bojowej ukraińskiej. Dzięki sprężystej akcji żandarmerii po kilku dniach karabiny maszynowe odnaleziono ukryte w stodole w rejonie Krasne”.

Obsada personalna i struktura organizacyjna w marcu 1939
Stanowisko	Stopień, imię i nazwisko
dowódca pułku	płk dypl. Władysław Płonka
I zastępca dowódcy	mjr dypl. Romuald Stankiewicz
adiutant	rtm. Zygmunt Urbanowicz *
lekarz medycyny	por. lek. Henryk Suchnicki
lekarz weterynarii	kpt. Stefan Polankiewicz
młodszy lekarz weterynarii	ppor. rez. pdsc. Stefan Leśniak
II zastępca dowódcy (kwatermistrz)	mjr Mieczysław Kozanecki
oficer mobilizacyjny	rtm. Bolesław Rymsza
zastępca oficera mobilizacyjnego	rtm. adm. (kaw.) Stefan Jan Weiss
oficer administracyjno-materiałowy	rtm. Wincenty Ośmiałowski
dowódca szwadronu gospodarczego	rtm. Zygmunt Urbanowicz (*)
oficer gospodarczy	kpt. int. Henryk Franciszek Jaracz
oficer żywnościowy	por. Jan Fijałkowski
dowódca plutonu łączności	por. Stanisław Szczepan
dowódca plutonu kolarzy	ppor. Jan Bolesław Kulczycki
dowódca plutonu ppanc.	por. Stanisław Zbigniew Kuczera
dowódca 1 szwadronu	p.o. ppor. Wacław Józef Zdyb
dowódca plutonu	ppor. Józef Wania
dowódca 2 szwadronu	rtm. Leon Podrez
dowódca plutonu	por. Leopold Zimmer
dowódca 3 szwadronu	p.o. por Kazimierz Józef Witold Łopuszański
dowódca plutonu	ppor. Jan Wacław Kaciuba
dowódca 4 szwadronu	rtm. Stanisław Franciszek Głowiński
dowódca plutonu	ppor. Józef Stanisław Gajewski
dowódca plutonu	ppor. Andrzej Rejmański
dowódca szwadronu km	rtm. Leopold Letyński
dowódca plutonu	por. Jan Baptysta Pawłowski
dowódca plutonu	por. Leopold Jerzy Donhöffner
dowódca plutonu	ppor. Jacek Edward Bielawski
dowódca szwadronu zapasowego	rtm. Tadeusz Szenk
zastępca dowódcy	vacat
na kursie	rtm. Bazyli Marcisz
na kursie	rtm. Czesław Florkowski
na kursie	por. Rudolf Józef Plocek
Szkoła podoficerska ckm Kresowej BK
komendant szkoły	rtm. Olgierd Jan Suryn (12 puł)
Instruktor	ppor. Stanisław August Batycki (6 psk)

Działania zbrojne

Kampanię wrześniową pułk odbył w składzie Kresowej Brugady Kawalerii. W pierwszych dniach września prowadził działania opóźniające. 7 września przebijał się pod Lućmierzem przez pierścień niemieckiego okrążenia. Działając bez 4 szwadronu, wzmocniony 1. i 2 baterią 13 dywizjonu artylerii konnej, ubezpieczał brygadę od północy. W trakcie nocnego marszu oddziały brygady przemieszały się i częściowo się pogubiły. Po osiągnięciu rejonu Głowna, płk dypl. Jerzy Grobicki przekazał dowodzenie brygadą ppłk. dypl. Władysławowi Płonce, a sam wyruszył na poszukiwanie przełożonych i nie zdołał już wrócić do brygady. Do 22 puł. dołączył 3 szwadron 20 pułku ułanów. 10 września w tym składzie 22 puł. maszerował przez Puszczę Kampinoską i dotarł do Modlina.

Stąd skierowano go do Otwocka, gdzie 12 września zostało włączone w skład „nowej" Kresowej Brygady Kawalerii. Już następnego dnia zgrupowanie ppłk. dypl. Płonki odłączyło się od sił głównych brygady i pomaszerowało na Chełm. 18 września w rejonie Chełma napotkano trzy szwadrony 1pułku szwoleżerów oraz część 1 dywizjonu artylerii konnej. Byli tam też, poszukujący swoich oddziałów, dowódca 12 pułku ułanów ppłk Andrzej Kuczek i dowódca pułku kawalerii KOP ppłk Feliks Kopeć. Wówczas ppłk dypl. Władysław Płonka utworzył grupę kawalerii pod swoim dowództwem.

24 września grupa pomaszerowała w kierunku na Krasnystaw i dalej na południowy zachód. 27 września 1939 weszła w skład nowo utworzonej grupy wojsk płk. dypl. Tadeusza Zieleniewskiego i w jej składzie maszerowała w „korytarzu” pomiędzy ustępującymi wojskami niemieckimi i nadchodzącymi wojskami sowieckimi w kierunku granicy polsko-węgierskiej. 29 września stoczono bój z ariergardami niemieckiej 27 Dywizji Piechoty w okolicach Dzwoli i Krzemienia. Doszło do pertraktacji z Niemcami. Zgodzono się jedynie na wymianę jeńców, zebranie rannych i poległych. Przed zmrokiem, z uwagi na zbliżanie się sowieckiej kawalerii, na rozkaz płk. Płonki, oddziały przerwały walki z Niemcami i pomaszerowały na południe. Wysyłane patrole i podjazdy stwierdzały, że dalszy marsz w kierunku na Karpaty jest niemożliwy. Morale żołnierzy obniżyło się, a brak żywności i amunicji ograniczał możliwość dalszej walki. Następnego dnia okazało się, że linia Sanu jest obsadzona przez oddziały niemieckie, natomiast ze wschodu i północnego wschodu podchodzą oddziały sowieckie. W tym położeniu zapadła decyzja o kapitulacji wobec oddziałów sowieckich. Nastąpiła ona 2 października w Bukowcu pod Biłgorajem.

Struktura organizacyjna i obsada personalna we wrześniu 1939
Stanowisko etatowe	Stopień, imię i nazwisko	Uwagi
dowódca pułku	płk dypl. kaw. Władysław Płonka	Grupa Kawalerii „Chełm” †1940 Charków
zastępca dowódcy pułku	mjr kaw. Mieczysław Kozanecki	†11 IX 1939 Babsk
kwatermistrz	rtm. Leopold Letyński	†1940 Charków
adiutant i dowódca szwadronu gospodarczego	rtm. Wincenty Ośmiałowski	Grupa Kawalerii „Chełm” †1940 Charków
lekarz weterynarii	kpt. lek. wet. Stefan Polankiewicz	Grupa Kawalerii „Chełm” †1940 Charków
dowódca 1 szwadronu	rtm. Czesław Florkowski	Grupa Kawalerii „Chełm”, niewola sowiecka
dowódca 2 szwadronu	por. kaw. Kazimierz Józef Witold Łopuszański	Grupa Kawalerii „Chełm” †1940 Katyń
dowódca 3 szwadronu	rtm. Bazyli Marcisz
dowódca 4 szwadronu	por. kaw. Stanisław Zbigniew Kuczera
dowódca szwadronu ckm	por. kaw. Jan Baptysta Pawłowski	†1940 Katyń

Mapy walk pułku

• 
  Pułk walczył w składzie Kresowej BK
• 

Symbole pułkowe

Sztandar

Grono przemysłowców Borysławia postanowiło ofiarować pułkowi sztandar. Po zatwierdzeniu projektu sztandaru przez władze 23 października 1923 w Przemyślu odbyło się jego uroczyste wręczenie, którego dokonał inspektor Armii gen. broni Lucjan Żeligowski. Pośrodku prawej strony sztandaru widnieje Biały Orzeł otoczony złotym wieńcem, a w rogach monogramy pułku okolone wawrzynem. Po lewej stronie sztandaru widnieje napis „Honor i Ojczyzna”, który jest otoczony wieńcem laurowym. W rogach znajdują się: herby Lwowa z napisem „209 pułk ułanów podkarpackich – 25.VII 1920” i Lublina z napisem „212-y pułk ułanów Lubelskich – 25.VIII 1920”. W dolnej części emblemat górniczy z napisem „22-i pułk ułanów – 10.I 1921” oraz wizerunek św. Barbary z napisem „1922”.

Odznaka pamiątkowa

10 lutego 1925 Minister Spraw Wojskowych, generał dywizji Władysław Sikorski zatwierdził wzór odznaki pamiątkowej 22 pułku ułanów. Odznaka o wymiarach 50x50 mm (od 1928 - 37x37 mm) ma kształt zbliżony do krzyża maltańskiego o złotych krawędziach, którego ramiona pokryte są białą emalią z czerwonym trójkątem. Na środku krzyża nałożona czerwona tarcza z białym emaliowanym godłem wz. 1919. Między ramionami krzyża krąg w kształcie srebrnych promieni nawiązujących do promieni słońca w herbie Podola. Odznaka dwuczęściowa, wykonana w srebrze lub w tombaku srebrzonym, emaliowana. Autorem projektu odznaki był porucznik Stefan Oskar Pronaszko, a wykonawcą Wiktor Gontarczyk z Warszawy.

Barwy

3 maja 1921 Minister Spraw Wojskowych, generał porucznik Kazimierz Sosnkowski „zatwierdził dla 22 p.uł. (b. 209 p.uł.) proporczyk biały z amarantowym trójkątem przy drzewcu”.

Proporczyk	Opis
	proporczyk biały z amarantowym trójkątem przy drzewcu
	proporczyk dowództwa w 1939
	proporczyk 1 szwadronu w 1939
	proporczyk 2 szwadronu w 1939
	proporczyk 3 szwadronu w 1939
	proporczyk 4 szwadronu w 1939
	proporczyk szwadronu ckm w 1939
	proporczyk plutonu łączności w 1939
Inne	Opis
	Na czapce rogatywce – otok biały
	Szasery ciemnogranatowe z białymi lampasami i białą wypustką
	„Łapka” (do 1921) – karmazynowa

Żurawiejki

Śmierdzą naftą, robią długi, to jest pułk „Dwudziesty drugi”.	Tańczą świetnie i namiętnie, panny ich całują chętnie.	Piją wino robią długi To jest pułk „Dwudziesty drugi”.
Po każdej zwrotce: Lance do boju, szable w dłoń, bolszewika goń, goń, goń!

Podkarpaccy ułani

Dowódcy i zastępcy dowódcy pułku

Dowódcy pułku
Stopień, imię i nazwisko	Okres pełnienia służby	Kolejne stanowisko
płk Władysław Belina-Prażmowski	24 IX 1920 -
mjr Romuald Niemojewski	I 1921 – V 1921
ppłk / płk kaw. Władysław Fibich	V 1921 – 31 XII 1926	dyspozycja dowódcy OK VI
ppłk dypl. kaw. Jerzy Grobicki	31 XII 1926 – I 1930	wykładowca WSWoj.
ppłk / płk dypl. Stanisław Rostworowski	I 1930 – VII 1935	stan spoczynku z dniem 31 VIII 1935
ppłk kaw. Eugeniusz Jasiewicz	4 VII 1935 – 1937	komendant miasta Łodzi
płk dypl. kaw. Władysław Płonka	1937 – IX 1939
Zastępcy dowódcy pułku (od 1938 – I zastępca dowódcy)
Stopień, imię i nazwisko	Okres pełnienia służby	Kolejne stanowisko
rtm. Henryk Towarnicki	IX 1920 –
ppłk Władysław Rozlau	25 VII 1922 – 1923	dowódca 21 puł
ppłk tyt. płk kaw. Jan Bronikowski	do 20 X 1923	zastępca dowódcy 12 puł
ppłk kaw. Michał Cieński	IV 1924 – I 1927	dyspozycja dowódcy OK VI
mjr / ppłk kaw. Mikołaj Prus-Więckowski	II 1927 – III 1929	dowódca 4 psk
mjr dypl. kaw. dr Mieczysław Grużewski	6 VII 1929 - I 1931
ppłk kaw. Eugeniusz Józef Jasiewicz	I 1931 – VII 1935	dowódca pułku
mjr / ppłk dypl. kaw. Aleksander Niedziński	od VIII 1935
mjr dypl. kaw. Romuald Stankiewicz	1939

Żołnierze 22 pułku ułanów - ofiary zbrodni katyńskiej

Biogramy ofiar zbrodni katyńskiej znajdują się między innymi w bazach udostępnionych przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Muzeum Katyńskie.

Nazwisko i imię	stopień	zawód	miejsce pracy przed mobilizacją	zamordowany
Karczewski Kazimierz	porucznik rezerwy	nauczyciel	gimnazjum	Charków
Konopko Eugeniusz	porucznik rezerwy	urzędnik	pracował w Tarnopolu	ULK
Letyński Leopold	rotmistrz	żołnierz zawodowy		Charków
Łopuszański Kazimierz	porucznik	żołnierz zawodowy		Katyń
Ośmiałowski Wincenty	rotmistrz	żołnierz zawodowy		Charków
Pawłowski Jan Baptysta	porucznik	żołnierz zawodowy		Katyń
Pełka Stanisław	porucznik rezerwy	nauczyciel		Charków
Szczeniowski Władysław	podporucznik rezerwy	urzędnik	pracował w Lublinie	Katyń
Szeptycki Andrzej	podporucznik rezerwy	prawnik		Katyń
Załęski Jan	porucznik rezerwy	inżynier architekt		Charków
Zimmer Leopold	porucznik	żołnierz zawodowy		Katyń

Upamiętnienie

• 
  Skrzeszew - pomnik ku czci żołnierzy 22 pułku ułanów poległych w 1920

Bibliografia

• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
• Krzysztof Filipow, Bohdan Wróblewski: Odznaki pamiątkowe Wojska Polskiego 1921–1939. Kawaleria. Warszawa: Feniks editions, 1992. ISBN 83-900217-3-0.
• Cezary Jankowski, Juliusz S. Tym: Historia pułku. W: 22 Pułk Ułanów Podkarpackich. Kraków: Edipresse Polska SA, 2012, seria: Wielka Księga Kawalerii Polskiej 1918–1939. ISBN 978-83-7769-352-0.
• Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
• Szymon Kucharski, Juliusz Tym: 22 pułk ułanów. T. 31. Warszawa: Edipresse Polska S.A., 2020, seria: Wielka Księga Kawalerii Polskiej 1918–1939. Odznaki kawalerii. ISBN 978-83-8164-151-7.
• "Księga jazdy polskiej": pod protektoratem marsz. Edwarda Śmigłego–Rydza. Warszawa 1936. Reprint: Wydawnictwo Bellona Warszawa 1993
• Władysław Laudyn: Zarys historji wojennej 22-go pułku Ułanów Podkarpackich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Kazimierz Satora: Opowieści wrześniowych sztandarów. Warszawa: Instytut Wydawniczy Pax, 1990. ISBN 83-211-1104-1.
• Zdzisław Sawicki, Adam Wielechowski: Odznaki Wojska Polskiego 1918-1945. Katalog Zbioru Falerystycznego: Wojsko Polskie 1918-1939: Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie. Warszawa: Pantera Books, 2007. ISBN 978-83-2043299-2.
• Henryk Smaczny: Księga kawalerii polskiej 1914-1947: rodowody, barwa, broń. Warszawa: TESCO, 1989. ISBN 83-00-02555-3.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
• Jerzy Wojciechowski: Kawaleria w planie mobilizacyjnym „S”. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2010. ISBN 978-83-62046-24-9.
• Maciej Wyrwa: Nieodnalezione ofiary Katynia? : lista osób zaginionych na obszarze północno-wschodnich województw II RP od 17 września 1939 do czerwca 1940. Pruszków: Centrum Polsko-Rosyjskiego Dialogu i Porozumienia, 2015. ISBN 978-83-64486-31-9.
• Zdzisław Żygulski (jun.), Henryk Wielecki: Polski mundur wojskowy. Kraków: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1988. ISBN 83-03-01483-8.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Dziennik Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych. Śląska Biblioteka Cyfrowa. [dostęp 2017-03-05].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Przegląd Kawaleryjski, 1930.