Juliusz Tym
Juliusz Stanisław Tym (ur. 31 marca 1969 w Poznaniu) – polski historyk wojskowości, pułkownik Wojska Polskiego.
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Zawód, zajęcie |
pułkownik |
| Doktor habilitowany nauk humanistycznych | |
| Specjalność: sztuka wojenna, historia Polski i powszechna XX w., historia wojskowości, historia systemów bezpieczeństwa | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
2006 – nauki wojskowe |
| Habilitacja |
28 maja 2013 – historia |
| Polska Akademia Nauk | |
| Status |
członek Komisji Historii Wojskowości Komitetu Nauk Historycznych |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia |
Akademia Obrony Narodowej / Akademia Sztuki Wojennej |
| Stanowisko |
dyrektor Instytutu Strategii Wojskowej, prodziekan Wydziału Bezpieczeństwa Narodowego |
| Okres zatrudn. |
od 2007 |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
edytujJuliusz Tym w 1989 roku zdał maturę w I Liceum Ogólnokształcącym im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu. W 1989 roku rozpoczął studia historyczne na Wydziale Historycznym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. 30 grudnia 1994 roku obronił pracę magisterską o Międzyrzeckim Rejonie Umocnionym pt. Front Ufortyfikowany łuku Odry-Warty 1934–1945 napisaną pod kierunkiem Karola Olejnika. Po odbyciu studiów doktoranckich na Wydziale Wojsk Lądowych Akademii Obrony Narodowej, obronił tamże pracę pt. Operacyjno-taktyczne użycie kawalerii samodzielnej Wojska Polskiego w latach 1921–1939, na podstawie której uzyskał stopień doktora nauk wojskowych w specjalności sztuka wojenna[1]. W 2013 roku habilitował się na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie w dziedzinie nauk humanistycznych, w dyscyplinie historia, historia Polski i powszechna XX w., historia wojskowości, historia systemów bezpieczeństwa, przedstawiwszy dzieło Wojska pancerne Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie 1940–1947. Doktryna, organizacja, szkolenie i działania bojowe[1][2].
Bezpośrednio po studiach rozpoczął naukę w Szkole Podchorążych Rezerwy w Wyższej Szkole Oficerskiej im. Stefana Czarneckiego w Poznaniu. Po jej ukończeniu rozpoczął zawodową służbę wojskową. Pełnił ją w pododdziałach zmechanizowanych i rozpoznawczych 15. Wielkopolskiej Brygady Kawalerii Pancernej im. gen. broni Władysława Andersa w Wędrzynie. W latach 2000–2001 organizował jedyny w Wojsku Polskim konny pododdział reprezentacyjny. Następnie delegowany do Ministerstwa Obrony Narodowej. 5 marca 2007 roku rozpoczął pracę jako adiunkt na Akademii Obrony Narodowej, początkowo w Katedrze Historii Sztuki Wojennej, a po jej przekształceniu w Zakładzie Analiz Współczesnych Konfliktów i Historii Wojen. W latach 2013–2016 pełnił funkcje: kierownika zakładu, kierownika Katedry Historii Wojskowości oraz prodziekana Wydziału Bezpieczeństwa Narodowego. Po przekształceniu AON od 2016 roku profesor nadzwyczajny w Akademii Sztuki Wojennej (ASzWoj). Był organizatorem i pierwszym dyrektorem Instytutu Strategii Wojskowej. 11 marca 2019 roku został dyrektorem Instytutu Historii Wojskowej i Służb Specjalnych ASzWoj[1]. Był członkiem Komisji Historii Wojskowości Komitetu Nauk Historycznych Polskiej Akademii Nauk[2][3].
Jego zainteresowania naukowe obejmują takie zagadnienia jak: historia sztuki wojennej, historia kawalerii polskiej, dzieje broni pancernej i kawalerii pancernej Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, biografistyka wojskowa oraz wojna Jom Kippur[1].
W latach 2005–2016 wchodził w skład powołanego przez szefa Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej (KPRP) zespołu, który opracował projekt Orderu Krzyża Wojskowego oraz przywrócono Medal za Długoletnią Służbę[1]. Z początkiem 2017 roku zespół przekształcono w Zespół do opracowania i opiniowania spraw związanych z orderami i odznaczeniami, heraldyką i weksylologią przy KPRP. W jego ramach uczestniczył w opracowaniu projektu Medalu Stulecia Odzyskanej Niepodległości. W latach 2005–2014 oraz od 2018 roku członek Komisji Historycznej do spraw Symboliki Wojskowej Ministerstwa Obrony Narodowej[1].
Odznaczenia
edytuj- 2011 – Wojskowy Krzyż Zasługi „za dokonany w czasie służby czyn przynoszący szczególną korzyść Wojskom Lądowym, a wykraczający poza zwykły obowiązek”[4][5]
- 2015 – Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski „za wybitne osiągnięcia w pracy naukowo-badawczej i działalności popularyzatorskiej w dziedzinie historii wojskowości” (dekoracja w 2017)[6][7]
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f Juliusz S. Tym, Autoreferat, ihpan.edu.pl, 31 marca 2019 [zarchiwizowane 2024-07-05].
- ↑ a b Dr hab. Juliusz Tym, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2024-07-05].
- ↑ Zespół Historii Wojskowości, knh.pan.pl, 21 października 2014 [dostęp 2024-07-07] [zarchiwizowane 2014-10-21].
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 30 marca 2011 r. o nadaniu odznaczeń (M.P. z 2011 r. nr 64, poz. 642).
- ↑ Prezydent wręczył odznaczenia na Zamku Królewskim \ Kancelaria \ Archiwum \ Archiwum Bronisława Komorowskiego \ Aktualności \ Ordery i odznaczenia \ Oficjalna strona Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, prezydent.pl, 3 maja 2011 [dostęp 2024-07-06] [zarchiwizowane 2022-05-22].
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 23 lipca 2015 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2015 r. poz. 884).
- ↑ Odznaczenia dla zasłużonych w służbie państwu i społeczeństwu, prezydent.pl, 24 kwietnia 2017 [zarchiwizowane 2024-07-06].