Tadeusz Żuralski

polski lekarz i oficer, ofiara zbrodni katyńskiej

Tadeusz Stefan Żuralski herbu Godziemba (ur. 14 września 1894 w Biskupcu, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – lekarz ginekolog położnik, docent doktor habilitowany, podporucznik służby zdrowia Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Tadeusz Żuralski
Ilustracja
podporucznik lekarz podporucznik lekarz
Data i miejsce urodzenia

14 września 1894
Biskupiec

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Wojsko Polskie

Jednostki

Szpital Okręgowy Nr VII

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Odznaczenia
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Krzyż Żelazny (1813) II Klasy

Życiorys

edytuj

Urodził się jako syn Walentego (ur. 1858, także lekarza) i Wandy z domu Koźmińska. Rodzina zamieszkiwała w Biskupcu[1]. Uczęszczał do gimnazjów w Olsztynie, Chojnicach i Gdańsku, gdzie zdał maturę. Odbywał studia medyczne w Berlinie, Monachium, Rostocku i Królewcu. Podczas studiów należał do polskiej korporacji akademickiej[2] „Aesculapia” (po latach został jej filistrem honorowym). W okresie I wojny światowej w 1916 został wcielony w Armii Cesarstwa Niemieckiego i służył na froncie bałkańskim na obszarze późniejszej Macedonii i Serbii od 1916 do 1918.

Pracował jako lekarz-asystent w klinice ginekologicznej w Królewcu. W 1920 uzyskał tytuł naukowy doktora na Uniwersytecie Albertyna w Królewcu. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości od 1920 pełnił funkcję lekarza-asystenta w Krajowej Klinice dla Kobiet Uniwersytetu Poznańskiego, od 1925 na stanowisku prymariusza u boku prof. Bolesława Kowalskiego. Został docentem na uczelni. W 1928 uzyskał habilitację na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego. Był wykładowcą na tej uczelni. Od 1930 pełnił funkcję dyrektora szpitala ginekologicznego w ramach Ubezpieczalni Społecznej w Poznaniu. Od 1931 był właścicielem prywatnej kliniki ginekologiczno-położniczej początkowo przy ulicy Aleksandra Fredry 8, a później przy ulicy Fryderyka Chopina 4. Publikował w zakresie swojej specjalizacji lekarskiej (m.in. publikacja pt. Diagnostyka kiły w okresie ciąży, porodu i połogu). Od 1926 był członkiem zwyczajnym Wydziału Lekarskiego Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Zasiadał w zarządzie Okręgu Wielkopolskiego Polskiego Czerwonego Krzyża.

Wstąpił do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia podporucznika w Korpusie Oficerów Sanitarnych Lekarzy ze starszeństwem z 1 czerwca 1919. W 1925 został absolwentem kursu oficerów rezerwy.

Siostrą Tadeusza Żuralskego była Irena (1891-1928, żona wiceprezydenta Bydgoszczy[3]). Jego żoną była Jagna z domu Paul, z którą miał syna Marcina.

Po wybuchu II wojny światowej 1939 podczas kampanii wrześniowej był przydzielony i służył w Szpitalu Okręgowym Nr VII przy Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez sowietów. Był przetrzymywany w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 został przetransportowany do Katynia i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Został pochowany na terenie obecnego Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu, gdzie w 1943 jego ciało zidentyfikowano podczas ekshumacji prowadzonych przez Niemców pod numerem 675[4]. Przy zwłokach Tadeusza Żuralskiego zostały odnalezione: wojskowy znak tożsamości, koperta, medalik[5].

Upamiętnienie

edytuj

Odznaczenia

edytuj

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Znani i sławni mieszkańcy. krajobrazpelenmozliwosci.pl. [dostęp 2015-03-04].
  2. Poznań. Środowisko akademickie Poznania. archiwumkorporacyjne.pl. [dostęp 2015-03-04].
  3. Halina Sowińska: Obrońcy miasta. pomorska.pl, 11 września 2007. [dostęp 2015-03-04].
  4. Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. [dostęp 2015-03-03].
  5. Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 189. ISBN 83-7001-294-9.
  6. Pracownicy wielkopolskiej służby zdrowia – ofiary zbrodni katyńskiej upamiętnieni na Pomniku Polskiego Państwa Podziemnego w Poznaniu. poznan.ipn.gov.pl. [dostęp 2021-04-18]. (pol.).
  7. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  8. Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. policja.pl. [dostęp 2014-08-05].

Bibliografia

edytuj