Rubens Barrichello

brazylijski kierowca Formuły 1

Rubens Gonçalves Barrichello (ur. 23 maja 1972 w São Paulo) – brazylijski kierowca wyścigowy.

Rubens Barrichello
Ilustracja
Rubens Barrichello (2010)
Imię i nazwisko

Rubens Gonçalves Barrichello

Państwo

 Brazylia

Data i miejsce urodzenia

23 maja 1972
São Paulo

Sukcesy

1990: złoto Formuła Lotus
1991: złoto Brytyjska Formuła 3
2001: brąz Formuła 1
2002: srebro Formuła 1
2004: srebro Formuła 1
2009: brąz Formuła 1

Strona internetowa

W trakcie swojej kariery w Formule 1 reprezentował zespoły Jordan, Stewart, Ferrari, Honda, Brawn oraz Williams.

Jest to kierowca (poza Kimi Räikkönenem) z największą liczbą przejechanych wyścigów w Formule 1 (322)[1], 68 razy stawał na podium z czego 11 razy wygrywał Grand Prix.

Życiorys

edytuj

Początki kariery

edytuj

Barrichello zdobył pięć tytułów w kartingu w Brazylii zanim udał się do Europy, aby brać udział w serii Formuły Lotus w 1990 roku. W pierwszym roku startów wywalczył tytuł[jaki?], a w następnym dokonał tego ponownie w Brytyjskiej Formule 3, pokonując Davida Coultharda. Był bliski wstąpienia do Formuły 1, ale ostatecznie rozpoczął starty w Formule 3000. Nie zdobył tytułu, ale trzecie miejsce pozwoliło mu podpisać kontrakt ze stajnią Jordan w sezonie 1993.

Formuła 1

edytuj

1993–1996: Jordan

edytuj
 
Bolid Jordana z 1996 roku

Debiutancki sezon Barrichello był dość udany. Wprawdzie Brazylijczyk zdobył tylko 2 punkty, ale jechał na 4. miejscu (tylko za Prostem, Hillem oraz Senną) w Grand Prix Europy, zanim z wyścigu wyeliminowała go awaria pompy paliwowej. Punkty mógł zdobyć już w pierwszym wyścigu, ale awaria przepustnicy na ostatnim okrążeniu zabrała mu punkt za szóste miejsce, na którym się wtedy znajdował. Aż 9 wyścigów Barrichello nie ukończył z powodu usterek technicznych. 5 z pozostałych 7 zakończył poza punktowaną szóstką, w jednym wypadł z toru, a swoje jedyne punkty w tym sezonie zdobył za zajęcie 5. miejsca w GP Japonii. Znacznie lepiej jednak spisywał się w kwalifikacjach, regularnie pokonując bardziej doświadczonych partnerów (Ivan Capelli i Thierry Boutsen).

Podczas sezonu 1994 Barrichello w domowym Grand Prix Brazylii był 4. (startował z 3. pola), a w Grand Prix Pacyfiku pierwszy raz w karierze stanął na podium, kończąc wyścig o jedną pozycję wyżej niż poprzedni. Po tych eliminacjach zajmował pozycję wicelidera klasyfikacji kierowców (za Michaelem Schumacherem). Sukces był tym większy, że w tym czasie były to jedyne punkty dla Jordana. Pierwszym europejskim wyścigiem w 1994 roku był Grand Prix San Marino na torze Imola. W zakręcie Variante Bassa przy prędkości ponad 200 km/h jego bolid nagle stracił przyczepność, wyleciał w powietrze, uderzył w bandę i przekoziołkował, a kierowca został uratowany przez ekipę ratunkową. Jego bolid okazał się konstrukcją zawodną. W pozostałych 13 startach popsuł się 7 razy. Barrichello nie stanął już na podium, ale wywalczył 4 czwarte miejsca, a w kwalifikacjach do GP Belgii okazał się najlepszy i do wyścigu ruszał z pole position. Był wtedy najmłodszym kierowcą, który tego dokonał. Pierwszy raz w karierze przewodził również stawce kierowców (przez kilka okrążeń w GP Portugalii). Sezon zakończył na szóstym miejscu z 19 punktami (jego partner z zespołu Eddie Irvine zdobył tylko 6 punktów).

 
Barrichello podczas GP Wielkiej Brytanii 1995

Sezon 1994 sprawił, że przed sezonem 1995 Barrichello testował dla najpoważniejszych stajni w stawce (był bliski przejścia do Ferrari), jednak pozostał w przeciętnym Jordanie. Zespół wiązał duże nadzieje z nowymi silnikami Peugeota. Nie odniósł sukcesu. Brazylijczyk tylko raz był na podium (2. miejsce w GP Kanady), zdobył 11 punktów i zajął 11. miejsce w klasyfikacji kierowców. Irvine został sklasyfikowany pozycję wyżej, co umożliwiło mu starty dla Ferrari. Barrichello pozostał w Jordanie. W tym sezonie aż trzy razy tracił punkty (łącznie 7 punktów) na ostatnim okrążeniu. W GP Wielkiej Brytanii zdarzyła mu się kolizja (przy próbie wyprzedzania Marka Blundella), a w GP Węgier i Hiszpanii błędne wyliczenia mechaników sprawiły, że zabrakło mu paliwa.

W sezonie 1996 Barrichello 7 razy zajmował miejsca od 4 do 6, a pozostałych wyścigów w większości nie ukończył z przyczyn technicznych. Największym jego osiągnięciem w tym sezonie był start z pierwszej linii do GP Brazylii, tam również bolid uległ awarii. Pod koniec sezonu stosunki kierowcy z Eddiem Jordanem się popsuły, co zmusiło go do odejścia z zespołu. W klasyfikacji kierowców zajął 8. miejsce z dorobkiem 14 punktów.

1997–1999: Stewart

edytuj
 
Barrichello w barwach zespołu Stewart Grand Prix (1998)

Barrichello od sezonu 1997 startował w barwach nowo utworzonego zespołu Stewart Grand Prix. Pierwszy rok startów w stajni Jackiego Stewarta był dla niego bardzo nieudany. Tylko raz ukończył wyścig – zajął 2. miejsce w GP Monako. Dało mu to 13. miejsce wśród kierowców.

Następny sezon u Stewarta Barrichello ukończył na 12. miejscu. Najwyżej był sklasyfikowany na 5. miejscu (2 razy), wielu wyścigów nie ukończył, wiele ukończył bez punktów. Przedłużył jednak kontrakt, gdyż i tak osiągnął lepsze wyniki niż koledzy z teamu: Magnussena i Verstappena (Holender zastąpił Duńczyka w trakcie sezonu).

Sezon 1999 (znów w barwach Stewarta) Brazylijczyk rozpoczął od zdobycia 2 punktów za 5. miejsce w GP Australii. W następnym wyścigu w Brazylii Barrichello prowadził, ale awaria zmusiła go do przerwania jazdy – w samochodzie wybuchł silnik. Następnie był 3. w GP San Marino. Do GP Francji startował z pole position, a wyścig ukończył na podium. Kolejne punkty zdobył na Węgrzech i we Włoszech. W GP Europy zajął 3. miejsce, punkty zdobywał też w Malezji. Regularnie wygrywał z partnerem ze Stewarta – Johnnym Herbertem, pokazał duże umiejętności jazdy w deszczu. Jeszcze kilka razy był bliski zdobycia punktów w słabym bolidzie. Te osiągnięcia zostały zauważone przez Jeana Todta i Barrichello podpisał kontrakt z wielką Scuderią Ferrari na przyszły rok.

2000–2005: Ferrari

edytuj

Partnerem Brazylijczyka został Michael Schumacher. Szefowie teamu z Maranello faworyzowało Niemca, który został mistrzem świata. Barrichello kilka razy przepuszczał kolegę, czasem zaś miał za zadanie blokować jego głównego rywala w walce o tytuł – Mikę Hakkinena. Szansę na zwycięstwo dawano mu tylko w razie awarii bolidu Schumachera. Taka sytuacja miała miejsce w Grand Prix Niemiec na torze Hockenheim. Barrichello wygrał wyścig po starcie z 18. pola. Było to jego pierwsze zwycięstwo w karierze. Wygrana w 123. starcie była rekordem Formuły 1 pod względem czasu oczekiwania kierowcy na swój pierwszy triumf do 12 lipca 2009 roku, kiedy rekord ten pobił Mark Webber, wygrywszy wyścig w swoim 132. starcie. Oprócz GP Niemiec Barrichello jeszcze osiem wyścigów tamtego sezonu zakończył na podium. Zajął 4. miejsce wśród kierowców, a Ferrari wygrało klasyfikację konstruktorów.

Mimo że w sezonie 2001 nie wygrał żadnego wyścigu, to 10 miejsc na podium pozwoliło mu zająć miejsce w pierwszej trójce sezonu. Zgromadził 56 punktów. Kolejny raz był bliski zwycięstwa w swoim rodzinnym mieście, ale z udziału w wyścigu musiał zrezygnować po awarii bolidu. Jednak ogólnie bolid sprawował się dobrze, Barrichello zdobywał punkty aż w 12 wyścigach. Jego zespół kolejny raz został mistrzem konstruktorów, a Schumacher – kierowców.

Rok 2002 przyniósł całkowitą dominację Ferrari. Barrichello zwyciężył czterokrotnie, zdobywając 77 punktów i zostając wicemistrzem świata. Dzięki tzw. poleceniom zespołu wygrał 2 wyścigi (GP Europy, GP Węgier – choć tam startował z pole position i Schumacher nie musiał go przepuszczać, to nie atakował pozycji Brazylijczyka w końcówce wyścigu), w GP Włoch był już zdecydowanie najlepszy, a GP Stanów Zjednoczonych wygrał przypadkiem – miał przepuścić Schumachera, ale nie wyhamował przed linią mety i pokonał Niemca o 0,011 sekundy. Jednak te same polecenia zespołu, które dały mu kilka zwycięstw odebrały mu szansę na tytuł mistrzowski, kiedy przepuścił Schumachera w GP Austrii. Podczas dekoracji Schumacher oddał Barrichellemu nagrodę za zwycięstwo i wpychał go na najwyższy stopień podium. Takie zachowanie Niemca spowodowało zakaz wydawania poleceń zespołu. Dokonania pod koniec sezonu zapewniły Barrichellemu tytuł wicemistrzowski i przedłużenie kontraktu z Ferrari o dwa lata.

Następny sezon był dla Ferrari mniej udany. Kolejny raz ruszał z pierwszego pola do GP Brazylii, ale zaledwie na 7 okrążeń przed metą awarii uległa pompa paliwowa. 8 miejsc na podium (w tym 2 wygrane – w GP Wielkiej Brytanii oraz w GP Japonii) dały mu 65 punktów. Nie wystarczyło to jednak do zajęcia miejsca na podium za cały sezon, zawodnik ostatecznie zajął 4. lokatę, za to Ferrari znów zostało mistrzem świata konstruktorów. Włoski team kolejny raz skupił się głównie na Schumacherze, który (przy pomocy kolegi z zespołu) zdobył tytuł z minimalną przewagą nad Kimim Räikkönenem.

Sezon 2004 nazywany jest[przez kogo?] wielkim sezonem Ferrari. Kierowcy tego teamu zapewnili sobie 2 pierwsze miejsca w klasyfikacji kierowców w połowie startów. W 7 z pierwszych 13 wyścigów Barrichello zajął 2. miejsce (za Schumacherem), sezon zaczął od 2. miejsca w kwalifikacjach i w wyścigu o GP Australii. W Malezji był 4. po starcie z 3. pola. W GP Bahrajnu powtórzył osiągnięcia z Australii. W San Marino był 4. w kwalifikacjach i 6. w wyścigu. GP Hiszpanii zakończył na 2. miejscu po starcie z piątej pozycji. W GP Monako osiągał 3, 4 miejsca wyżej niż w kwalifikacjach. Po 7. miejscu w kwalifikacjach do GP Europy wyścig zakończył na 2. miejscu. Na tych samych pozycjach (7. – kwalifikacje, 2. – wyścig) plasował się w GP Kanady, gdzie dodatkowo przejechał najszybsze okrążenie. Wygrał kwalifikacje do GP USA, ale w wyścigu (mimo najszybszego kółka) wyprzedził go Schumacher. Z Francji wyjechał z 10. rezultatem sesji kwalifikacyjnej i 3. miejscem w wyścigu. Barrichello wyprzedził w GP Francji Jarno Trullego w ostatnim zakręcie ostatniego okrążenia. W rezultacie Barrichello był trzeci, a Włoch znalazł się poza podium, w wyniku czego później został zwolniony z Renault. W Anglii też był 3., ale startował z 2. pola i przez kilka okrążeń prowadził. Nie zdobył punktów w Niemczech, ale w GP Węgier był 2. (w kwalifikacjach i wyścigu). W wyścigu w Belgii był 3. (3 pozycje wyżej niż w kwalifikacjach). W ostatnich wyścigach (Włochy, Chiny, Brazylia) zawsze startował z pierwszego pola i zawsze najszybciej kończył okrążenie. Jednak jego strata do Schumachera była zbyt duża, aby mógł zdobyć tytuł. Wygrał w Chinach i we Włoszech, ale w Brazylii zajął 3. miejsce. Rekordowe 114 punktów dało mu wicemistrzostwo świata (w większości sezonów taki wynik dawałby mistrzostwo). Ferrari z miażdżącą przewagą wygrało walkę o tytuł dla najlepszego konstruktora. Łącznie Barrichello w 18 startach 14 razy stawał na podium (tylko o jeden raz mniej od Schumachera), 16 razy punktował, a tylko raz (GP Japonii) nie ukończył wyścigu.

 
Barrichello podczas kwalifikacji do Grand Prix Stanów Zjednoczonych 2005

Po wprowadzeniu na początku roku 2005 przepisów zabraniających zmiany opon podczas wyścigu Ferrari straciło bardzo wiele ze swej szybkości. Nowy bolid okazał się konstrukcją wyjątkowo nieudaną. Na początku sezonu Brazylijczyk zajął 2. miejsce w GP Australii), ale po serii 4 wyścigów bez punktów spadł bardzo daleko w klasyfikacji kierowców. Jego starania przyniosły 2 trzecie miejsca, ale wciąż tracił bardzo dużo do Schumachera. W kontrowersyjnym GP Stanów Zjednoczonych Barrichello był 2., startowało jednak tylko 6 kierowców (14 kierowców z oponami Michelin wycofało się ze startu ze względu na podejrzenia, że te opony są mniej wytrzymałe na torze Indianapolis niż opony Bridgestone). Było to jego ostatnie podium dla Scuderii. Później punktował tylko w 3 z 11 wyścigów i zajął 8. miejsce w klasyfikacji kierowców. Schumi był 3. To spowodowało zerwanie kontraktu i przenosiny kierowcy do utworzonego na bazie BAR zespołu Hondy.

2006–2008: Honda

edytuj
 
Barrichello w trakcie Grand Prix Kanady 2006

Partnerem Brazylijczyka został Jenson Button. W pierwszym sezonie Honda nie była bolidem samodzielnym, w nazwie stajni widniało jeszcze BAR i Lucky Strike. Barrichello przeważnie przegrywał z kolegą z teamu, zwłaszcza na początku startów (wiązało się to z doświadczeniem Brytyjczyka w zespole BAR). Jednak równa jazda (10 wyników punktowych, najwyżej 4 – dwukrotnie) dała mu 30 punktów i 7. miejsce na koniec sezonu, jedno niżej niż Button. Mimo że strata do Anglika była spora (26 pkt.) to zespół przedłużył kontrakt na kolejny sezon.

W sezonie 2007 Honda stała się w pełni niezależnym bolidem. Jednak nowy samochód był wyjątkowo nieudany. Kierowcy uplasowali się pod koniec drugiej dziesiątki, a Barrichello nie zdobył ani jednego punktu (choć był blisko w Monako i w Wielkiej Brytanii) i znów nie ukończył GP Brazylii.

 
Barrichello podczas Grand Prix Kanady 2008

Kolejny sezon Barrichello rozpoczął znacznie lepiej. W kwalifikacjach do GP Australii zajął 10. miejsce, a w wyścigu był 6. W Grand Prix Monako 2008 Barrichello zdobył 3 punkty za 6. miejsce. W następnym wyścigu w Kanadzie był 7. (2 punkty). W GP Wielkiej Brytanii pierwszy raz od lat stanął na podium – był 3. Wcześniej w GP Turcji wystartował po raz 257., bijąc rekord w liczbie startów w F1. W ciągu sezonu zgromadził 11 punktów, co dało mu 14. miejsce. Na koniec sezonu miał na koncie 269 startów. Sponsorzy chcieli jednak zatrudnić zamiast niego młodszego kierowcę (miał to być Bruno Senna, bratanek Ayrtona Senny), jednak nowy właściciel zespołu, Ross Brawn, zdecydował się przedłużyć umowę z Brazylijczykiem. Jego partnerem na kolejny sezon pozostał Button.

2009: Brawn GP

edytuj
 
Barrichello w bolidzie Brawn BGP 001 podczas testów przed sezonem 2009 w Barcelonie

W sezonie 2009 Barrichello startował w barwach Brawn GP. Samochód wyposażony w podwójny dyfuzor spisywał się bardzo dobrze (przynajmniej na początku sezonu). Brazylijski kierowca był na podium w GP Australii i punktował w GP Malezji (5. miejsce – dostał połowę punktów, gdyż wyścig został przerwany). W Chinach w kwalifikacjach zajął 4. miejsce mimo bardzo dużego ładunku paliwa, ale w wyścigu nie zdołał poprawić tej pozycji (mimo najszybszego okrążenia – powodem były problemy z hamulcami).

W Bahrajnie Barrichello nie opłaciła się taktyka trzech postojów w boksie i na metę przyjechał dopiero szósty. Zdecydowanie lepiej było w GP Hiszpanii, gdzie dominował przez cały weekend. Mimo najszybszego okrążenia w wyścigu, nie udało mu się jednak odnieść 10. zwycięstwa w karierze z powodu źle dobranego ciśnienia w oponach w kluczowym momencie wyścigu. Ostatecznie Barrichello zakończył wyścig na drugim miejscu. 8 punktów za drugie miejsce Barrichello zdobył w GP Monako, ale już w GP Turcji miał problemy ze sprzęgłem na starcie, co spowodowało, że nie zdobył punktów. Ostatecznie Barrichello nie ukończył tego wyścigu z powodu nasilających się problemów ze skrzynią biegów. W GP Wielkiej Brytanii był 3., a wyścig o GP Niemiec, mimo prowadzenia ukończył na szóstym miejscu. Po tym wyścigu obwinił swój zespół o zaprzepaszczenie szans na zwycięstwo[2]. W GP Węgier nie zdobył punktów, jednak 23 sierpnia w GP Europy na torze w Valencii zwyciężył pierwszy raz w sezonie i od pięciu lat oraz 10. w karierze. Dzięki temu Brazylijczyk awansował ponownie na drugie miejsce w klasyfikacji mistrzostw świata.

Po problemach za sprzęgłem Barrichello ukończył wyścig o GP Belgii na 7. pozycji i zdobył 2 punkty. We Włoszech na torze Monza odniósł drugie zwycięstwo w sezonie i umocnił się na pozycji wicelidera klasyfikacji generalnej. Ostatecznie Rubens Barrichello zajął 3. miejsce.

2010–2011: Williams

edytuj
 
Barrichello podczas testów na torze w Jerez

Dwa dni po zakończeniu sezonu 2009 zespół Williams ogłosił, że w sezonie 2010 kierowcami ich teamu będą Barrichello oraz Nico Hülkenberg[3].

Podsumowanie startów w Formule 1

edytuj

Rubens Barrichello uznawany jest[przez kogo?] za jednego z najlepszych kierowców F1, którzy nie zdobyli tytułu mistrza świata. Największe sukcesy osiągnął z Ferrari jednak część ekspertów[kto?] twierdzi, że w tym okresie jego szanse na najwyższe trofeum zostały zaprzepaszczone przez decyzje strategiczne włoskiego teamu[potrzebny przypis] oraz w dużej mierze przez faworyzowanie przez zespół Michaela Schumachera, który w barwach Ferrari pięciokrotnie zdobył tytuł mistrza świata w latach 2000-2004. Do sezonu 2009 miał na koncie 9 wygranych, 62 podia, 13 pole position i 16 najszybszych okrążeń. Łącznie zdobył 530 punktów.

Podczas 59. okrążenia Grand Prix Kanady 2010 został pierwszym w historii kierowcą, który przekroczył granicę 15 tysięcy okrążeń pokonanych w wyścigach Formuły 1[4].

Podczas Grand Prix Belgii 2010 Rubens Barrichello wystartował w swoim 300[5] Grand Prix w Formule 1.

IndyCar Series

edytuj

W sezonie 2012 dla Barrichello zabrakło miejsca w stawce Formuły 1, zainteresował się więc serią IRL IndyCar Series, w której od lat startował jego przyjaciel Tony Kanaan. Pod koniec stycznia odbył testy z zespołem KV Racing Technology, a 1 marca ogłoszono oficjalnie, że Barrichello będzie jednym z kierowców zespołu w sezonie 2012[6].

Życie prywatne

edytuj

Ojciec Barrichellego jest fanem sportów motorowych. W 1997 Barrichello ożenił się z Silvaną Giaffone, mają dwóch synów: Eduardo i Fernando. Interesuje go piłka nożna, jest kibicem Corinthians Paulista.

Zaproszony do Top Gear, przejechał okrążenie jako najszybsza w tamtym czasie osoba pokonując przy tym „Stiga”.[potrzebny przypis][7]

Kolekcjonuje kaski kierowców Formuły 1[8].

Wyniki

edytuj

Formuła 1

edytuj
Sezon Zespół Samochód Pozycje startowe / w wyścigach
Silnik 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21
1993                                
  Sasol Jordan   Jordan
193
14 14 12 13 17 16 14 08 15 17 16 13 19 15 12 13
  Hart
1035 3.5l V10
989NU 989NU 10 989NU 12 09 989NU 07 10 989NU 989NU 989NU 989NU 13 05 11
1994                              
  Total Jordan Hart   Jordan
194
14 08 993NZ 15 05 06 07 06 11 10 01 16 08 05 10 05
  Hart
1035 3.5l V10
04 03 993NZ 989NU 989NU 07 989NU 04 989NU 989NU 989NU 04 04 12 989NU 04
1995                                
  Total Jordan Peugeot   Jordan
195
16 10 10 08 11 09 05 09 05 14 12 06 08 11 11 10 07
  Peugeot
A10 3.0l V10
989NU 989NU 989NU 07 989NU 02 06 11 989NU 07 06 989NU 11 04 989NU 989NU 989NU
1996                                
  Benson & Hedges Total Jordan Peugeot   Jordan
196
08 02 06 05 09 06 07 08 10 06 09 13 10 10 09 11
  Peugeot
A12 EV5 3.0l V10
989NU 989NU 04 05 05 989NU 989NU 989NU 09 04 06 06 989NU 05 989NU 09
1997                                  
  HSBC Malaysia Stewart Ford   Stewart
SF01
11 11 05 13 10 17 03 13 21 12 10 12 11 05 09 12 12
  Ford
VJ Zetec-R 3.0l V10
989NU 989NU 989NU 989NU 02 989NU 989NU 989NU 989NU 989NU 989NU 989NU 13 14 989NU 989NU 989NU
1998                                
  HSBC Stewart Ford   Stewart
SF02
14 13 14 17 09 14 13 14 16 05 13 14 14 13 12 16
  Ford
VJ Zetec-R 3.0l V10
989NU 989NU 10 989NU 05 989NU 05 10 989NU 989NU 989NU 989NU 992NW 10 11 989NU
1999                                
  HSBC Stewart Ford   Stewart
SF03
04 03 06 05 07 05 01 07 05 06 08 07 07 15 06 13
  Ford
CR-1 3.0l V10
05 989NU 03 09 991DK 989NU 03 08 989NU 989NU 05 10 04 03 05 08
2000                                  
  Scuderia Ferrari Marlboro   Ferrari
F1-2000
04 04 04 01 03 04 06 03 03 03 18 05 10 02 04 04 04
  Ferrari
049 3.0l V10
02 989NU 04 989NU 03 04 02 02 03 03 01 04 989NU 989NU 02 04 03
2001                                  
  Scuderia Ferrari Marlboro   Ferrari
F2001
02 02 06 06 04 04 04 05 04 08 06 06 03 05 02 05 04
  Ferrari
050 3.0l V10
03 02 989NU 03 989NU 03 02 989NU 05 03 03 02 02 05 02 15 05
2002                                  
  Scuderia Ferrari Marlboro   Ferrari
F2001/F2002
01 03 08 02 02 01 05 03 04 02 03 03 01 03 04 02 02
  Ferrari
050 3.0l V10/051 3.0l V10
989NU 989NU 989NU 02 992NW 02 07 03 01 02 992NW 04 01 02 01 01 02
2003                                
  Scuderia Ferrari Marlboro   Ferrari
F2002/F2003-GA
02 05 01 03 02 05 07 05 05 08 01 03 05 03 02 01
  Ferrari
051 3.0l V10/052 3.0l V10
989NU 02 989NU 03 03 03 08 05 03 07 01 989NU 989NU 03 989NU 01
2004                                    
  Scuderia Ferrari Marlboro   Ferrari
F2004
02 03 02 04 05 07 07 07 01 10 02 08 02 06 01 01 15 01
  Ferrari
053 3.0l V10
02 04 02 06 02 03 02 02 02 03 03 12 02 03 01 01 989NU 03
2005                                      
  Scuderia Ferrari Marlboro   Ferrari
F2004M/F2005
11 12 15 10 18 10 07 20 07 06 06 15 07 11 08 13 10 09 08
  Ferrari
052 3.0l V10/053 3.0l V10
02 989NU 09 989NU 09 08 03 03 02 09 07 10 10 10 12 05 06 11 12
2006                                    
  Lucky Strike Honda Racing F1 Team   Honda
RA106
06 12 17 03 04 05 05 06 09 04 14 06 03 14 08 03 08 05
  Honda
RA806E 2,4l V8
15 10 07 10 05 07 04 10 989NU 06 989NU 989NU 04 08 06 06 12 07
2007                                  
  Honda Racing F1 Team   Honda
RA107
17 19 15 12 09 13 15 13 14 14 18 14 12 18 17 17 11
  Honda
RA807E 2,4l V8
11 11 13 10 10 12 989NU 11 09 11 18 17 10 13 10 15 989NU
2008                                    
  Honda Racing F1 Team   Honda
RA108
11 14 11 11 12 15 09 18 16 18 18 19 16 16 18 17 14 15
  Honda
RA808E 2,4l V8
991DK 13 11 989NU 14 06 07 14 03 989NU 16 16 989NU 17 989NU 13 11 15
2009                                  
  Brawn GP Formula One Team   Brawn
BGP001
02 04 04 06 03 03 03 02 02 13 03 04 05 05 05 01 04
  Mercedes-Benz
FO108W 2,4l V8
02 05 04 05 02 02 989NU 03 06 10 01 07 01 06 07 08 04
2010                                      
  AT&T Williams F1 Team   Williams
FW32
11 08 07 11 18 09 15 11 09 08 08 12 07 10 06 07 10 06 07
  Cosworth
CA2010 2,4l V8
10 08 12 12 09 989NU 14 14 04 05 12 10 989NU 10 06 09 07 14 12
2011                                      
  AT&T Williams F1 Team   Williams
FW33
17 15 15 11 19 12 16 13 15 14 15 14 13 13 13 18 16 24 12
  Cosworth
CA2011 2,4l V8
989NU 989NU 13 15 17 09 09 12 13 989NU 13 14 12 13 17 12 15 12 14

Podsumowanie

edytuj
Sezon Zespół Konstruktor Zgł. PKT P. P1 P2 P3 Punkt. PP NO NS DK NZ
1993 Sasol Jordan Jordan-Hart 16 2 17 - - - 1 - - 8 - -
1994 Total Jordan Jordan-Hart 15 19 6 - - 1 6 1 - 7 - 1
1995 Total Jordan Peugeot Jordan-Peugeot 17 11 11 - 1 - 4 - - 9 - -
1996 Total Jordan Peugeot
B&H Total Jordan Peugeot
Jordan-Peugeot 16 14 8 - - - 7 - - 7 - -
1997 HSBC Malaysia Stewart Ford Stewart-Ford 17 6 13 - 1 - 1 - - 14 - -
1998 HSBC Malaysia Stewart Ford Stewart-Ford 16 4 12 - - - 2 - - 10 - -
1999 HSBC Malaysia Stewart Ford Stewart-Ford 16 21 7 - - 3 7 1 - 4 1 -
2000 Scuderia Ferrari Marlboro Ferrari 17 62 4 1 4 4 13 1 3 4 - -
2001 Scuderia Ferrari Marlboro Ferrari 17 56 3 - 5 5 13 - - 3 - -
2002 Scuderia Ferrari Marlboro Ferrari 17 77 2 4 5 1 11 5 5 5 - -
2003 Scuderia Ferrari Marlboro Ferrari 16 65 4 2 1 5 11 3 3 5 - -
2004 Scuderia Ferrari Marlboro Ferrari 18 114 2 2 7 5 16 4 4 1 - -
2005 Scuderia Ferrari Marlboro Ferrari 19 38 8 - 2 2 8 - - 2 - -
2006 Lucky Strike Honda Racing F1 Team Honda 18 30 7 - - - 10 - - 3 - -
2007 Honda Racing F1 Team Honda 17 0 20 - - - - - - 2 - -
2008 Honda Racing F1 Team Honda 18 11 14 - - 1 3 - - 4 1 -
2009 Brawn GP Formula One Team Brawn-Mercedes 17 77 3 2 3 1 15 1 2 1 - -
2010 AT&T Williams F1 Team Williams-Cosworth 19 47 10 - - - 10 - - 2 - -
2011 AT&T Williams F1 Team Williams-Cosworth 19 4 17 - - - - - - 3 - -
Razem 6 7 326 658 2x2 11 29 28 142 14 17 94 2 1
Sezon Zespół Konstruktor Zgł. PKT P. P1 P2 P3 Punkt. PP NO NS DK NZ

Rekordy

edytuj
Rekord Liczba
Rekord okrążenia Autodromo Nazionale di Monza 1:21.046 (2004)[9]
Rekord okrążenia Circuit Gilles Villeneuve 1:13.622 (2004)[10]

Przypisy

edytuj
  1. Barrichello congratulates Raikkonen as Finn set for record-tying race start | Formula 1. formula1.com, 2020-09-27. [dostęp 2020-12-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-12-25)]. (ang.).
  2. Barrichello sfrustrowany po GP Niemiec.
  3. Williams confirm Barrichello and Hulkenberg for 2010. Formula1.com, 2009-11-02. [dostęp 2009-11-02]. (ang.).
  4. "Gazeta Wyborcza" z 14 czerwca 2010, s. 11 (Dodatek Sportowy)
  5. 300 wyścigów Rubensa Barrichello
  6. Barrichello confirms move to IndyCar. crash.net, 2012-03-01. [dostęp 2012-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-04-19)]. (ang.).
  7. BBC Two - Top Gear - F1 Driver Laps [online], BBC [dostęp 2019-07-17] (ang.).
  8. Rubens Barrichello dostał kask Sebastiana Vettela. f1wm.pl, 2011-10-15. [dostęp 2015-09-06]. (pol.).
  9. Formula 1 Gran Premio Heineken d'Italia 2016. formula1.com. [dostęp 2016-07-09]. (ang.).
  10. Formula 1 Grand Prix du Canada 2016. formula1.com. [dostęp 2016-07-09]. (ang.).

Linki zewnętrzne

edytuj