Wikipedia

Big Show

amerykański wrestler i aktor
(Przekierowano z Paul Wight)
To jest wersja przejrzana, która została oznaczona 2 sie 2024. Na przejrzenie oczekują zmiany w szablonach lub plikach, które są zawarte na tej stronie.

Paul Donald Wight II (ur. 8 lutego 1972 w Aiken) – amerykański profesjonalny wrestler i aktor, obecnie występujący w federacji All Elite Wrestling prowadząc program pt. DARK Elevation na Youtube. Wight jest byłym siedmiokrotnym światowym mistrzem w wrestlingu, gdzie między innymi dwukrotnie posiadał WCW World Heavyweight Championship, dwukrotnie WWF/WWE Championship, dwukrotnie World Heavyweight Championship federacji WWE, a także ECW World Heavyweight Championship, dzięki czemu jest jedynym wrestlerem, który był w posiadaniu światowych mistrzostw WCW, WWE i ECW. Wight odniósł również sukces w dywizji tag team zdobywając między innymi World Tag Team Championship, WWE Tag Team Championship oraz WCW World Tag Team Championship z różnymi partnerami. Dzięki zdobyciu WWE Intercontinental Championship, WWE United States Championship i WWE Hardcore Championship stał się czternastym zwycięzcą Triple Crown Championship oraz dwunastym zwycięzcą Grand Slam Championship w historii WWE[6][7]. Ponadto jest zwycięzcą 60-osobowego World War 3 matchu w 1996 oraz drugiego 30-osobowego André the Giant Memorial Battle Royalu na WrestleManii 31. Od 1995 brał udział w walkach wieczoru gal pay-per-view WCW oraz WWF/WWE, w tym WrestleManii 2000[8].

Big Show
Ilustracja
Big Show w kwietniu 2014
Imię i nazwisko

Paul Donald Wight II[1]

Data i miejsce urodzenia

8 lutego 1972[2]
Aiken

Współmałżonek

Melissa Piavis (1997–2002)
Bess Katramados (od 2002)

Dzieci

3

Kariera profesjonalnego wrestlera
Pseudonimy
ringowe

Big Show[2][3]
The Giant
Paul Wight[4]

Wzrost

2,13 m[5]

Masa ciała

174 kg[5]

Zapowiadany z

Tampa, Floryda[5]

Trenerzy

Al Snow[2]
Triple H
Glenn Ruth[2]

Debiut

23 października 1995

Multimedia w Wikimedia Commons

Poza prowadzeniem kariery wrestlingowej, Wight wystąpił w filmach oraz serialach telewizyjnych takich jak Świąteczna gorączka, Kariera frajera, Star Trek: Enterprise, Bananowy doktor, Świry oraz Tożsamość szpiega. W 2010 wystąpił w roli głównej w komediowym filmie Dobroduszny olbrzym produkcji WWE Studios.

Kariera profesjonalnego wrestlera

edytuj

Wczesna kariera

edytuj

Przed rozpoczęciem kariery wrestlera, Wight poznał Danny’ego Bonaduce'a, który przedstawił Wighta Hulkowi Hoganowi. Federacja World Championship Wrestling (WCW) prowadziła nieformalne mecze koszykówek jako część promocji swoich gal w Rosemont Horizon – brał w nich udział Wight. Hoganowi spodobało się zachwycanie publiki przez Wighta, przez co Hogan zaproponował wiceprezydentowi WCW Ericowi Bischoffowi zaproszenie Wighta na zaplecze nadchodzącej gali. Wight spotkał się z Rikiem Flairem, Arnem Andersonem i Paulem Orndorffem, a także Bischoffem, który zaproponował mu kontrakt z WCW[9]. Wight próbował przyłączyć się do federacji WWF, jednakże władze federacji nie widziały w nim wielkiej gwiazdy[9].

World Championship Wrestling

edytuj

WCW World Heavyweight Champion (1995–1996)

edytuj

W 1995 Wight podpisał kontrakt z WCW i zadebiutował podczas gali Slamboree. Na samym początku kariery był przedstawiany jako syn André the Gianta, lecz momentalnie porzucono ten projekt. Wight występował pod pseudonimem ringowym The Giant i dołączył do ugrupowania The Dungeon of Doom prowadzonej przez Kevina Sullivana. W ringu zadebiutował podczas gali Halloween Havoc i pokonał Hulka Hogana przez dyskwalifikację z powodu interwencji Jimmy’ego Harta. Pomimo dyskwalifikacji, The Giant stał się nowym posiadaczem WCW World Heavyweight Championship. Tydzień później odebrano mu tytuł z powodu kontrowersyjnego zakończenia meczu.

Podczas gali World War 3 The Giant próbował odzyskać zawieszony tytuł próbując wygrać World War 3 match, jednakże wyeliminował siebie i Hogana, co pozwoliło Randy’emu Savage’owi zostać nowym mistrzem[10][11]. The Giant i Ric Flair pokonali Hogana i Savage’a podczas gali Clash of the Champions XXXII[12], jednakże poniósł porażkę z Hoganem w cage matchu podczas gali SuperBrawl VI[13][14]. Po odbyciu krótkiej rywalizacji z Loch Nessem[15][16], The Giant odzyskał światowy tytuł pokonując Flaira. Po tym jak Hogan utworzył ugrupowanie New World Order (nWo), lider zdołał pokonać The Gianta o tytuł podczas gali Hog Wild z powodu licznych interwencji ze strony Scotta Halla i Kevina Nasha[17][18].

New World Order (1996–1999)

edytuj

23 dni po utracie mistrzostwa, The Giant dołączył do grupy nWo, gdyż Ted DiBiase zaoferował mu sporą sumę pieniędzy. Rozpoczął rywalizację z Lex Lugerem i członkami grupy Four Horsemen. Po wygraniu battle royalu podczas gali World War 3, The Giant poprosił Hogana o walkę o jego tytuł. Z tego powodu The Giant został wyrzucony z grupy nWo w dniu 30 grudnia. W roli protagonisty walczył z członkami grupy nWo, zaś jednokrotnie ze Stingiem i jednokrotnie z Lugerem zdobył tytuły WCW World Tag Team Championship.

W 1997 rozpoczął rywalizację z Kevinem Nashem, który próbował uniknąć starcia z The Giantem, między innymi nie pojawiając się podczas zaplanowanej walki na gali Starrcade. W 1998 podczas gali Souled Out doszło do starcia, podczas którego Nash przypadkowo kontuzjował kark Gianta nieprawidłowo wykonując swój jackknife powerbomb. Prawdziwy błąd został później użyty podczas scenariusza, w którym twierdzono, że Nash specjalnie chciał złamać kark swojego przeciwnika[19][20]. Kiedy Nash opuścił grupę nWo i utworzył formację nWo Wolfpac, The Giant ponownie dołączył do oryginalnego składu nWo i kontynuował rywalizację z Nashem i jego partnerami. W międzyczasie Giant ponownie zdobył WCW World Tag Team Championship, raz ze Stingiem oraz raz ze Scottem Hallem.

12 października 1998 podczas odcinka tygodniówki Nitro Bill Goldberg pokonał The Gianta w no-disqualification matchu wykonując przeciwnikowi ruch Jackhammer[21][22][23]. Po zjednoczeniu oryginalnego nWo z grupą nWo Wolfpac na początku stycznia 1999, Hogan zadeklarował, że jest jedynie jedno miejsce dla prawdziwego „giganta” w grupie – The Gianta lub Nasha. Kevin Nash pokonał Gianta po interwencji ze strony Scotta Halla i Erica Bischoffa, po czym został zaatakowany przez resztę członków. W późniejszych wywiadach emitowanych na WWE Network Wight stwierdził, że poprosił o podwyżkę, lecz prezydent WCW Eric Bischoff odmówił. W rezultacie Wight przeczekał do końca jego kontraktu i opuścił federację 8 lutego 1999 w swoje 27. urodziny.

World Wrestling Federation/Entertainment

edytuj

WWF Champion (1999–2000)

edytuj
 
Big Show wychodzący do ringu podczas tygodniówki SmackDown! z 1999

9 lutego 1999 Wight podpisał dziesięcioletni kontrakt z World Wrestling Federation i zadebiutował jako członek grupy The Corporation prowadzonej przez Vince’a McMahona. Po raz pierwszy pojawił się podczas gali St. Valentine's Day Massacre: In Your House i przerywając matę ringu pojawił się w środku klatki, w której odbywała się walka McMahona ze Stone Cold Steve’em Austinem. Wight rzucił Austinem o ścianę klatki, lecz ta zniszczyła się i Austin upadł na podłogę, co oznaczało jego wygraną. McMahon chciał, aby członek grupy The Corporation i posiadacz WWF Championship The Rock obronił swój tytuł na WrestleManii XV i wyznaczył pojedynek Wighta z Mankindem o miano sędziego walki wieczoru. Wight został zdyskwalifikowany, po czym zdenerwowany McMahon go spoliczkował, zaś ten odpowiedział ciosem w twarz. Po WrestleManii zaczął występować jako „Big Show” Paul Wight, zaś później już jako Big Show. Zakończył rywalizację z Mankindem przegrywając z nim w Boiler Room Brawlu podczas kwietniowej gali Backlash. W maju wraz z Mankindem, Testem i Kenem Shamrockiem utworzył grupę The Union, która rywalizowała z The Corporation i późniejszym The Corporate Ministry. 7 czerwca podczas odcinka tygodniówki Raw is War, Big Show zawalczył z The Undertakerem o WWF Championship. Walka zakończyła się bez rezultatu, gdyż Big Show wykonał na tyle mocny ruch chokeslam, iż jego przeciwnik przebił się przez matę ringu. W kolejnych miesiącach Big Show ponownie stał się antagonistą i zawarł sojusz z The Undertakerem, z którym dwukrotnie zdobył tytuły WWF Tag Team Championship.

Po tym, jak The Undertaker wziął przerwę od występów z powodu licznych kontuzji, Big Show stał się protagonistą i zaczął rywalizację z Big Boss Manem. Kiedy okazało się, że u ojca Big Showa wykryto nowotwór złośliwy (w rzeczywistości ojciec Wighta zmarł kilka lat wcześniej), Boss Man z pomocą przyjaciela z policji fałszywie poinformował Showa o śmierci jego ojca. Scenariusz z tą dwójką doprowadził do walki podczas gali Survivor Series, w której Big Show pokonał Big Boss Mana, Prince’a Alberta, Mideona i Viscerę w 4-on-1 elimination matchu. Tej samej nocy, Wight zastąpił kontuzjowanego Stone Colda Steve’a Austina w trzyosobowym pojedynku o WWF Championship, który wygrał pokonując The Rocka i Triple H’a, stając się nowym głównym mistrzem federacji. Miesiąc później podczas gali Armageddon, Show pokonał Big Boss Mana w singlowej walce o WWF Championship[24].

3 stycznia 2000 podczas odcinka tygodniówki Raw Triple H pokonał Big Showa i odebrał mu WWF Championship. Show wziął udział w Royal Rumble matchu podczas gali Royal Rumble, który przegrał będąc wyeliminowanym jako ostatni przez The Rocka. Wight po raz kolejny stał się antagonistą podczas rywalizacji z The Rockiem; próbował udowodnić, że stopa jego rywala dotknęła podłogi i spowodowała eliminację. Otrzymał walkę z The Rockiem podczas gali No Way Out, którą wygrał i dzięki temu stał się pretendentem do tytułu WWF na WrestleManii 2000. 13 marca podczas odcinka Raw is War doszło do ich kolejnej walki, w której The Rock z Big Showem i dołączył jako trzecia osoba do składu walki. Big Show wystąpił w walce wieczoru WrestleManii 2000, gdzie jako pierwszy został wyeliminowany w Fatal 4-Way Elimination matchu, zaś tytuł obronił Triple H.

Panowania mistrzowskie (2000–2003)

edytuj

W kwietniu 2000, Big Show zaczął występować w roli komicznego wrestlera, który imitował innych wrestlerów, między innymi występując jako Showkishi (parodia Rikishiego), Shonan the Barbarian (parodia The Berzerkera) i The Big Showbowski (parodia Val Venisa). Występując jako The Showster (parodia Hulka Hogana) pokonał Kurta Angle’a podczas gali Backlash. Komediowe aspekty doprowadziły do kolejnej przemiany Showa w protagonistę, po czym zaczął krótką rywalizację z Shane’em McMahonem przegrywając z nim w Falls Count Anywhere matchu na gali Judgment Day[25]. Show powrócił po dwumiesięcznej absencji, zaatakował The Undertakera i sprzymierzył się ponownie z Shane’em. Krótkotrwała rywalizacja z Undertakerem została zakończona, gdy został wyrzucony z wysokości przez drewniany stół przez Undertakera. Big Show został wypisany ze scenariuszy do końca roku i wysłany do treningów w Ohio Valley Wrestling, federacji rozwojowej należącej do WWF[26].

 
Big Show wchodzący do ringu we wrześniu 2002

Show powrócił w styczniu 2001 podczas gali Royal Rumble, lecz ponownie został wyeliminowany z walki przez The Rocka[27]. Przed wyjściem z areny wykonał The Rockowi ruch chokeslam przez stół komentatorski. W lutym zaczął walczyć o tytuł WWF Hardcore Championship, między innymi przegrywając z Kane’em i Ravenem na WrestleManii X-Seven[28]. Po rozpoczęciu scenariusza związanego z inwazją wrestlerów zamkniętych federacji WCW i ECW („The Invasion”), Show pozostał lojalny wobec pracowników federacji WWF i stał się protagonistą. Podczas gali Backlash zawalczył z Shane’em McMahonem (scenariuszowym właścicielem WCW) w Last Man Standing matchu, lecz przegrał z powodu interwencji Testa[29]. Show był częścią drużyny WWF podczas gali Survivor Series, lecz został jako pierwszy wyeliminowany; ostatecznie jego drużyna wygrała pojedynek[30].

 
Big Show (jako United States Champion) w ringu z Brockiem Lesnarem

Krótko po WrestleManii X8 wprowadzono podział rosteru na brandy Raw i SmackDown, gdzie Big Show został dodany do rosteru Raw. Show kolejny raz stał się antagonistą odwracając się od Stone Colda Steve’a Austina i przyłączając się do zreformowanej grupy nWo wraz ze Scottem Hallem i X-Pacem. Podczas majowej gali Judgment Day, Big SHow i Ric Flair zostali pokonani przez Austina w 2-on-1 handicap matchu. Zespół nWo został rozwiązany po kontuzjowaniu Kevina Nasha. Do listopada Show występował w rywalizacjach z Jeffem Hardym, Bookerem T i The Dudley Boyz.

W listopadzie 2002, Big Show został przeniesiony do brandu SmackDown! i wyzwał Brocka Lesnara do walki o WWE Championship. Show zdołał go pokonać podczas gali Survivor Series, kiedy to od Lesnara odwrócił się jego menedżer Paul Heyman i rozpoczął sojusz ze Showem. Tytuł utracił miesiąc później na rzecz Kurta Angle’a podczas gali Armageddon. W styczniu 2003 podczas gali Royal Rumble przegrał w walce kwalifikacyjnej do Royal Rumble matchu z Lesnarem. W lutym wspólnie z A-Trainem zaczął rywalizację z The Undertakerem, która zakończyła się ich wspólną przegraną na WrestleManii XIX. Po WrestleManii wznowił rywalizację z Lesnarem o WWE Championship, lecz w maju (podczas gali Judgment Day, czerwcu i lipcu (podczas tygodniówek SmackDown!) nie zdołał zdobyć tego tytułu.

United States Champion (2003–2004)

edytuj

W październiku podczas gali No Mercy, Big Show pokonał Eddiego Guerrero i zdobył WWE United States Championship, po czym uformował sojusz z antagonistycznym Brockiem Lesnarem. Został wyeliminowany przez Chrisa Benoit w Royal Rumble matchu podczas gali Royal Rumble. Na WrestleManii XX utracił swój tytuł na rzecz Johna Ceny. 15 kwietnia 2004 podczas odcinka SmackDown!, Big Show obiecał, że jeśli przegra z Eddiem Guerrero, to odejdzie z federacji[31]. Show przegrał pojedynek, porwał Torrie Wilson i próbował zrzucić ją z pewnej wysokości, lecz powstrzymał go generalny menedżer brandu SmackDown! Kurt Angle, który przyjął rzut na sobie[31]. Po tym wydarzeniu Show nie był przedstawiany w programach WWE przez kolejne miesiące, zaś 24 kwietnia przeszedł operację kolana.

 
Big Show podczas gali Tribute to the Troops w 2004

W połowie 2004 został przywrócony do pracy przez nowego generalnego menedżera Theodore’a Longa. Zainterweniował w walce Guerrero z Anglem 9 września podczas epizodu SmackDown! – kiedy otrzymał wybór do walki z Guerrero lub Anglem podczas gali No Mercy, Show wybrał Angle’a. Pomimo przegranej z Anglem, Show ponownie stał się protagonistą w kolejnych scenariuszach[32]. Na początku 2005 rozpoczął rywalizację z Johnem „Bradshaw” Layfieldem o WWE Championship; na gali No Way Out przegrał z nim o WWE Championship w pierwszym Barbed Wire Cage matchu. Na WrestleManii 21, Show zawalczył i przegrał z mistrzem Sumo Akebono w wyreżyserowanym sumo matchu[33]; pojedynek miał podwyższyć sprzedaż gali pay-per-view na rynku japońskim. Po WrestleManii zaczął rywalizację z Carlito Caribbean Cool i jego ochroniarzem Mattem Morganem[34]. Show przegrał z Carlito w singlowej walce podczas majowej gali Judgment Day.

27 czerwca Big Show został przeniesiony do brandu Raw wskutek organizacji WWE Draft Lottery 2005[35]. W połowie 2005 rywalizował z Genem Snitskym, który prześladował żeńskie reporterki na zapleczu[36]. 29 sierpnia Snitsky uderzył gongiem w głowę Big Showa po ich walce[37]. W rezultacie zawalczyli ponownie we wrześniu podczas gali Unforgiven, którą wygrał Big Show[38]. 26 września ponownie pokonał Snitsky’ego w walce typu Street Fight wieńczącym ich rywalizację[39].

Współpraca i rywalizacja z Kane’em (2005–2006)

edytuj

17 października Big Show pokonał Edge’a i dołączył do głosowania internetowego, w którym fani mieli wybrać przeciwnika Johna Ceny i Kurta Angle’a o WWE Championship podczas gali Taboo Tuesday[40]. Głosowanie wygrał Shawn Michaels, przez co Show i Kane zmierzyli się o World Tag Team Championship tej samej nocy[41]. Duo pokonało Lance’a Cade'a i Trevora Murdocha o tytuły tag team[42].

Big Show i Kane byli częścią scenariusza, w którym zawodnicy brandu Raw walczyli z zawodnikami brandu SmackDown!. Big Show, Kane i Edge zaatakowali Batistę 11 listopada podczas epizodu SmackDown![43]. 14 listopada na Raw pokonali posiadaczy WWE Tag Team Championship MNM (Johnny’ego Nitro i Joeya Mercury’ego)[44]. Podczas gali Survivor Series Show, Kane, Carlito, Chris Masters i kapitan Shawn Michaels przegrali z reprezentantami SmackDown!: JBL'em, Reyem Mysterio, Bobbym Lashleyem, Randym Ortonem i Batistą[45]. 29 listopada podczas odcinka SmackDown!, Big Show zawalczył z Reyem Mysterio w singlowej walce, która zakończyła się bez rezultatu z powodu interwencji Kane’a[46]. Show i Kane zmierzyli się z Batistą i Mysterio (nowymi posiadaczami WWE Tag Team Championship) w walce podczas grudniowej gali Armageddon, którą wygrali[47].

12 grudnia podczas odcinka tygodniówki Raw, Big Show wziął udział w walce kwalifikacyjnej do Elimination Chamber matchu o WWE Championship na gali New Year’s Revolution; przegrał z Shawnem Michaelsem przez dyskwalifikację, gdyż został zaatakowany przez Triple H’a[48]. W ramach zemsty Big Show spowodował porażkę Triple H’a z Kane’em w walce kwalifikacyjnej[48]. Podczas gali New Year’s Revolution, Triple H pokonał Showa po uderzeniu go w głowę młotkiem[49]. Big Show był jednym z uczestników turnieju „2006 Road to WrestleMania Tournament”, którego zwycięzca miał zawalczyć o ten tytuł na WrestleManii 22[50]. 13 lutego podczas epizodu Raw, Big Show zawalczył z Triple H’em w półfinale, który zakończył się podwójnym wyliczeniem poza-ringowym[51]. W rezultacie, tydzień później zawalczyli w trzyosobowej walce z Robem Van Damem w finale, który wygrał Triple H[52].

W marcu Big Show i Kane rozpoczęli rywalizację z Chrisem Mastersem i Carlito, co doprowadziło do obrony ich tytułów World Tag Team Championship na WrestleManii 22[53][54]. Duo pokonało pretendentów, co było pierwszym zwycięstwem Big Showa na WrestleManii (był to jego siódmy występ na WrestleManii)[55]. Dzień później podczas epizodu Raw utracili tytuły na rzecz członków grupy The Spirit Squad, Kenny’ego i Mikeya[56][57]. Tydzień później przegrali w rewanżu z powodu dyskwalifikacji, gdy wściekły Kane zaczął niszczyć wszystko w okolicach ringu, a także atakować członków Spirit Squad[58]. Doszło do rywalizacji Big Showa z Kane’em, która zakończyła się walką podczas gali Backlash, lecz nie wyłoniono zwycięzcy[59].

ECW World Championship i zwolnienie (2006–2007)

edytuj
 
Big Show jako ECW World Champion

Podczas specjalnej gali WWE vs. ECW Head to Head z 7 czerwca, Big Show został przeniesiony do nowo-wprowadzonego brandu ECW; zdjął koszulkę z logiem brandu Raw ukazując drugą z logiem ECW, po czym wygrał dwudziestoosobowy battle royal reprezentując wrestlerów ECW[60]. Już w roli antagonisty, Big Show pojawił się podczas gali ECW One Night Stand, gdzie zaatakował Tajiriego, Super Crazy’ego i członków The Full Blooded Italians po ich walce[61].

4 lipca podczas odcinka tygodniówki ECW on Sci Fi, Big Show (z pomocą generalnego menedżera brandu ECW Paula Heymana) pokonał Roba Van Dama i zdobył ECW World Heavyweight Championship[62][63]. Heyman poinstruował Big Showa, aby wykonał chokeslam na Van Damie przez krzesło, po czym w roli sędziego odliczył do trzech[62]. Miejscowi fani byli zdenerwowani wynikiem walki i rozpisania scenariusza jej końcówki, przez co zaczęli rzucać śmieciami w stronę ringu[64]. Dzięki zwycięstwu stał się pierwszym wrestlerem w historii, który w swoim dorobku miał WWE Championship, WCW World Heavyweight Championship i ECW World Heavyweight Championship[65]. Jest również pierwszym mistrzem ECW, który nie jest tzw. ECW Originalem (wrestlerem występującym w ECW przed bankructwem federacji w 2001). Przez kolejne tygodnie, Show pokonywał wrestlerów należących do brandów Raw i SmackDown, w tym Rica Flaira i Kane’a[65][66][67]. Przegrał z The Undertakerem w pierwszym Punjabi Prison matchu podczas gali The Great American Bash[68]; zastępował kontuzjowanego The Great Khaliego w roli przeciwnika Undertakera. Prowadził również krótką rywalizację z Sabu, którego pokonał podczas gali SummerSlam[66][67][69]. Tej samej nocy interweniował na rzecz Vince’a McMahona i Shane’a McMahona w ich walce z D-Generation X (Triple H’em i Shawnem Michaelsem). Będąc dodanym do trwającego scenariusza, Show wraz z Vince’em i Shane’em zmierzyli się z Triple H’em i Michaelsem w 3-on-2 handicap Hell in a Cell matchu podczas wrześniowej gali Unforgiven; pojedynek wygrali Michaels i Triple H.

Podczas listopadowej gali Cyber Sunday, Show zawalczył z Johnem Ceną i King Bookerem w „Champion of Champions matchu”[70]. Fani zagłosowali, że to Booker będzie bronił swojego World Heavyweight Championship, lecz wygrał pojedynek po interwencji Kevina Federline'a, który prowadził rywalizację z Ceną[70]. Podczas gali Survivor Series, Cena i Big Show byli w przeciwnych drużynach w 10-osobowym Survivor Series tag team matchu, który wygrali Cena i Bobby Lashley[71]. Show rozpoczął rywalizację z Lashleyem, który opuścił brand SmackDown! i przyłączył się do brandu ECW. W grudniu odbyła się gala ECW December to Dismember, podczas której zorganizowano Extreme Elimination Chamber match o ECW World Championship; pojedynek i tytuł wygrał Lashley[72]. 6 grudnia Big Show przegrał w singlowym rewanżu z nowym mistrzem, po czym wziął przerwę od występów by wyleczyć kontuzje[73]. 8 lutego 2007 wygasł jego kontrakt z federacją.

Memphis Wrestling (2007)

edytuj

Dwa miesiące po opuszczeniu WWE, Wight zastąpił Jerry’ego Lawlera w walce z Hulkiem Hoganem podczas gali PMG Clash of Legends z 27 kwietnia. Wight został przedstawiony jako Paul „The Great” Wight. Stwierdził, że nie chciał więcej używać pseudonimu „Big Show”[74]. Pojedynek wygrał Hogan.

Powrót do WWE

edytuj

Unified WWE Tag Team Champion (2008–2010)

edytuj
 
Big Show kłócący się z sędzią Scottem Armstrongiem

Wight powrócił do WWE w lutym 2008 podczas gali No Way Out. Próbował zaatakować Reya Mysterio po jego walce o World Heavyweight Championship, lecz na jego drodze stanął bokser Floyd Mayweather Jr., który wyszedł z publiczności w stronę ringu i wyzwał Big Showa do walki. Po chwili Mayweather wykonał cios, tym samym łamiąc nos jego rywala[75]. Po organizacji gali, Big Show został przypisany do brandu SmackDown[76]. Show przegrał z Mayweatherem na WrestleManii XXIV przez nokaut[77].

Podczas gali One Night Stand, Show pokonał CM Punka, Johna Morrisona, Chavo Guerrero i Tommy’ego Dreamera w Singapore Cane matchu[78]. Dzięki wygranej zmierzył się z Kane’em i Markiem Henrym podczas gali Night of Champions o ECW Championship, lecz walkę i tytuł wygrał Henry[79]. Jesienią 2008 Big Show sprzymierzył się z Vickie Guerrero podczas trwającej rywalizacji z The Undertakerem: Show zaatakował go podczas gali Unforgiven i interweniował w przyszłych walkach podczas tygodniówek SmackDown. Ponadto pokonał go poprzez nokaut podczas październikowej gali No Mercy. Mimo tego Undertaker zrewanżował się wygrywając z nim dwie walki: Last Man Standing match podczas gali Cyber Sunday oraz Casket match podczas gali Survivor Series. Walką wieńczącą rywalizację był Steel Cage match, który Big Show przegrał podczas jednego z odcinków SmackDown.

 
Big Show jest ośmiokrotnym mistrzem tag team w WWE – na zdjęciu ze zunifikowanymi tytułami WWE Tag Team Championship i World Tag Team Championship

Na WrestleManii XXV brał udział w trzyosobowej walce o World Heavyweight Championship, gdzie John Cena pokonał niego oraz Edge’a[80]. 13 kwietnia został przeniesiony do brandu Raw wskutek organizacji draftu[81]. Podczas gali Backlash zainterweniował w walce Ceny i Edge’a w Last Man Standing matchu, gdzie zaatakował Cenę i wyrzucił z wysokości w rekwizyt, dając zwycięstwo i światowy tytuł Edge’owi[82]. Big Show przegrał z Ceną podczas gali Judgment Day[83] i w submission matchu podczas gali Extreme Rules[84], jednakże odniósł zwycięstwo 22 czerwca 2009 podczas epizodu Raw[85].

 
Big Show i Chris Jericho (znani jako Jeri-Show) będący w posiadaniu Unified WWE Tag Team Championship

Podczas gali Night of Champions, Big Show zastąpił kontuzjowanego Edge’a jako partnera Chrisa Jericho, po czym wspólnie pokonali The Legacy (Cody’ego Rhodesa i Teda DiBiasego) broniąc Unified WWE Tag Team Championship[86]. Duo zaczęło występować jako drużyna „Jeri-Show”. Skutecznie bronili tytułów pokonując Cryme Tyme na gali SummerSlam, MVP’ego i Marka Henry’ego na gali Breaking Point oraz Reya Mysterio i Batistę na gali Hell in a Cell[87][88][89]. Podczas gali Bragging Rights, Big Show reprezentował drużynę Raw, jednakże zdradził swoich kompanów i pozwolił zwyciężyć drużynie SmackDown. W nagrodę otrzymał szansę na walkę o World Heavyweight Championship[90]. Podczas gali Survivor Series odbyła się trzyosobowa walka Big Showa, The Undertakera i Chrisa Jericho, jednakże tytuł obronił Undertaker[91].

Jeri-Show utraciło tytuły w grudniu podczas gali TLC: Tables, Ladders & Chairs na rzecz D-Generation X (Triple H’a i Shawna Michaelsa) w Tables, Ladders and Chairs matchu[92]. Po porażce w rewanżu, Jericho i Show zaprzestali dalszej współpracy[93]. 8 lutego podczas odcinka Raw, Show odzyskał tytuły od DX wraz z nowym partnerem The Mizem[94]. 16 lutego podczas emisji ostatniej tygodniówki ECW on Syfy obronili tytuły pokonując Yoshiego Tatsu i Goldusta[95]. 1 marca w epizodzie Raw pokonali DX w rewanżu o mistrzostwa[96]. Na WrestleManii XXVI, Show i Miz pokonali Johna Morrisona i R-Trutha ponownie broniąc tytułów[97]. 26 kwietnia 2010 podczas odcinka Raw utracili tytuły na rzecz pretendentów, The Hart Dynasty (Davida Hart Smitha i Tysona Kidda).

Powrót do współpracy z Kane’em (2010–2011)

edytuj
 
Big Show podczas gali Tribute to Troops w grudniu 2010

Po utracie tytułów tag team, Big Show zaatakował THe Miza i na zapleczu pogodził się z Theodorem Longiem, przez co wrócił do odgrywania roli protagonisty[98]. W kwietniu wskutek organizacji draftu został przeniesiony do brandu SmackDown[99]. 30 kwietnia został wybrany pretendentem do tytułu World Heavyweight Championship będącego w posiadaniu przez Jacka Swaggera. Podczas rywalizacji obserwował pojedynki rywala, a także zniszczył różne puchary i trofea Swaggera[100]. Big Show pokonał Swaggera przez dyskwalifikację podczas gali Over the Limit[101]. 27 maja podczas epizodu SmackDown generalny menedżer Theodore Long ogłosił, że podczas gali WWE Fatal 4-Way odbędzie się czteroosobowa walka o tytuł Swaggera, zaś automatycznie zakwalifikowanym był Big Show[102]; ostatecznie pojedynek i mistrzostwo wygrał Rey Mysterio. W lipcu rozpoczął rywalizację z CM Punkiem i jego grupą Straight Edge Society; na kilka dni przed galą Money in the Bank zdjął maskę Punka i pokazał całemu światu jego łysinę. Po przegranej w Money in the Bank ladder matchu o kontrakt Money in the Bank[103], Show zawalczył z zamaskowanym członkiem SES, którym po zdemaskowaniu okazał się Joey Mercury. Show pokonał Straight Edge Society w 3-on-1 handicap matchu podczas gali SummerSlam[104], a także samego CM Punka we wrześniu podczas gali Night of Champions[105]. 8 października podczas tygodniówki SmackDown został wybrany kapitanem drużyny SmackDown na galę Bragging Rights. Podczas walki został wyeliminowany wraz z Sheamusem poprzez wyliczenie poza-ringowe, jednakże ostatecznie jego drużyna wygrała walkę z zespołem Raw[106]. Miesiąc później był członkiem drużyny Reya Mysterio w 5-on-5 Survivor Series elimination matchu podczas gali Survivor Series; pojedynek wygrał Show i Mysterio[107]. 26 listopada nie zakwalifikował się do turnieju King of the Ring z powodu interwencji ze strony personalnego konferansjera Alberto Del Rio, Ricardo Rodrigueza.

7 stycznia 2011 podczas epizodu SmackDown, Big Show wziął udział w czteroosobowej walce o miano pretendenta do World Heavyweight Championship, jednakże przegrał z powodu interwencji Wade’a Barretta. W przyszłym tygodniu Show zawalczył z Barrettem i wygrał przez dyskwalifikację, lecz został zaatakowany przez byłych członków grupy Nexus – Heatha Slatera i Justina Gabriela. Na jego ratunek miał przybyć Ezekiel Jackson, jednakże również i przez niego został zaatakowany. Czwórka założyła grupę The Corre i przez kolejne tygodnie atakowali Showa. W lutym podczas gali Elimination Chamber brał udział w Elimination Chamber matchu, w którym wyeliminował Barretta, lecz sam został wyeliminowany przez Kane’a[108]. 4 marca podczas edycji SmackDown, Big Show zawalczył z Kane’em, lecz na pomoc Kane’owi przybyło The Corre[109]. Z powodu nieporozumienia, Kane odwrócił się od antagonistycznej grupy i ponowił współpracę z Big Showem. Na WrestleManii XXVII, Big Show i Kane wraz z Santino Marellą i Kofim Kingstonem pokonali The Corre[110]. 22 kwietnia duo pokonało Justina Gabriela i Heatha Slatera zdobywając WWE Tag Team Championship[111]. W kwietniu wskutek zorganizowania draftu, Big Show został przeniesiony do brandu Raw. On i Kane rozpoczęli rywalizację z drużyną New Nexus. Po pokonaniu w walkach mistrzowskich Wade’a Barretta i Ezekiela Jacksona na gali Extreme Rules[112], a także CM Punka i Masona Ryana na gali Over the Limit[113], Kane i Big Show utracili swoje tytuły na rzecz Davida Otungi i Michaela McGilligutty’ego 23 maja podczas edycji Raw[114]. Show rozpoczął rywalizację z Albertem Del Rio, gdyż wedle scenariusza został potrącony samochodem przez jego konferansjera Ricardo Rodrigueza. Do telewizji powrócił miesiąc później, gdzie podczas walki Kane’a i Del Rio zaatakował Rodrigueza i jego pracodawcę[115]. W czerwcu skonfrontował się z Markiem Henrym, który po zmianie charakteru w antagonistę szukał wyzwania w postaci większych przeciwników. Henry spowodował porażkę Big Showa z Del Rio podczas gali WWE Capitol Punishment[116]. W lipcu podczas gali Money in the Bank, Henry pokonał Big Showa w singlowej walce. Po walce Henry (wedle scenariusza) złamał kość strzałkową Showa, przez co kontuzjowany nie występował w telewizji przez trzy miesiące[117].

World Heavyweight Champion (2011–2013)

edytuj

7 października 2011 podczas epizodu SmackDown, Big Show powrócił i natychmiastowo stał się pretendentem do tytułu World Heavyweight Championship po tym jak zaatakował Marka Henry’ego i wykonał mu ruch chokeslam przez stół komentatorski[118]. Podczas gali Vengeance zmierzyli się w pojedynku, który zakończył się bez rezultatu; po wykonywaniu superplexu z trzeciej liny zniszczył się ring, co miało również miejsce podczas walki Big Showa z Brockiem Lesnarem w 2003. Duo zmierzyło się w rewanżu w listopadzie podczas gali Survivor Series, lecz pojedynek zakończył się dyskwalifikacją po tym jak Henry wykonał pretendentowi cios w krocze[119]. 18 grudnia podczas gali TLC: Tables, Ladders & Chairs, Big Show pokonał Henry’ego o World Heavyweight Championship w chairs matchu. Po walce Henry znokautował Big Showa, zaś do ringu wkroczył Daniel Bryan, który wykorzystał swój kontrakt Money in the Bank, przypiął Showa i odebrał mu tytuł. W rezultacie panowanie Showa trwało rekordowe 45 sekund[120].

Show wyzwał Bryana do walki o jego tytuł 6 stycznia 2012 podczas odcinka SmackDown, jednakże Bryan obronił tytuł przez dyskwalifikację po interwencji Henry’ego[121]. Tydzień później Bryan obronił tytuł w rewanżu zakończonym bez rezultatu, gdyż Show przypadkowo wbiegł w AJ (scenariuszową dziewczynę Bryana) i ją kontuzjował[122]. Na gali Royal Rumble doszło do trzyosobowej walki w klatce o światowy tytuł, którą wygrał Bryan[123]. W lutym podczas gali Elimination Chamber, Show był częścią Elimination Chamber matchu o tenże tytuł, lecz został wyeliminowany z walki przez Cody’ego Rhodesa[124].

 
Show z tytułem Intercontinental Championship na WrestleManii XXVIII

W marcu 2012 Show rozpoczął rywalizację z Rhodesem, który przedstawiał widzom najgorsze momenty na WrestleManiach w karierze Showa[125]. Na WrestleManii XXVIII, Big Show pokonał Rhodesa i zdobył Intercontinental Championship. Dzięki zwycięstwu stał się dwudziestym czwartym zdobywcą osiągnięcia Triple Crown Championship, a także dwunastym Grand Slam Championem w WWE[126]. Mimo tego cztery tygodnie później podczas gali Extreme Rules, Show utracił tytuł na rzecz byłego mistrza w tables matchu[127]. Kolejny rewanż odbył się podczas tygodniówki Raw z 7 maja, gdzie Rhodes wygrał poprzez wyliczenie poza-ringowe[128]. Tydzień później Big Show został zwolniony przez generalnego menedżera Johna Laurinaitisa[129].

Sześć dni później podczas majowej gali Over the Limit, Show pojawił się na arenie i zaatakował Johna Cenę podczas jego walki z Laurinaitisem, przez co ponownie wcielił się w rolę antagonisty[130]. Dzień później podczas epizodu Raw wyjaśnił swój atak tym, że potrzebował dalej pracować w WWE, więc dzięki ataku Laurinaitis podpisał z nim „żelazny kontrakt”; dodał również, że nikt z fanów nie przejął się jego zwolnieniem kilka dni wcześniej[131]. Podczas gali No Way Out zmierzył się z Ceną w steel cage matchu ze stypulacją, że jeśli przegra, to Laurinaitis zostanie zwolniony; ostatecznie pojedynek wygrał Cena[132]. W lipcu brał udział w Money in the Bank ladder matchu o kontrakt na tytuł WWE Championship, lecz Cena pokonał jego, Kane’a, Chrisa Jericho i The Miza[133]. 23 lipca podczas specjalnego epizodu Raw 1000, Big Show zaatakował Cenę podczas jego walki o WWE Championship z CM Punkiem w walce wieczoru, powodując dyskwalifikację[134][135]; na ratunek Cenie przybył The Rock[136]. Tydzień później walka Showa i Ceny o miano pretendenta zakończyła się bez rezultatu z powodu ataku Punka na zawodników[137]. Podczas gali SummerSlam doszło do trzyosobowej walki o tytuł, którą wygrał Punk[138].

Show powrócił do telewizji 24 września 2012 podczas epizodu Raw atakując Brodusa Claya i Tensai'a[139]. Cztery dni późnej na tygodniówce SmackDown pokonał Randy’ego Ortona i stał się ponownie pretendentem do World Heavyweight Championship[140]. Show zawalczył z Sheamusem 28 października podczas gali Hell in a Cell, gdzie stał się po raz drugi posiadaczem tegoż mistrzostwa[141]. W listopadzie podczas gali Survivor Series odbył się rewanż, który Show przegrał przez dyskwalifikację, aczkolwiek obronił mistrzostwo[142]. Miesiąc później podczas gali TLC: Tables, Ladders & Chairs, Big Show pokonał Sheamusa w kolejnym rewanżu i obronił tytuł[143]. 24 grudnia podczas epizodu Raw został pokonany przez Sheamusa w lumberjack matchu[144]. Cztery dni później w odcinku SmackDown bronił tytułu w walce z Albertem Del Rio, lecz zainterweniował Sheamus, który zaatakował mistrza[145]. 8 stycznia 2013 podczas epizodu SmackDown (wyemitowanego 11 stycznia), Show utracił World Heavyweight Championship na rzecz Del Rio w Last Man Standing matchu[146]. W tym samym rodzaju pojedynku przegrał z Del Rio podczas gali Royal Rumble[147]. 17 lutego 2013 na gali Elimination Chamber, Del Rio po raz kolejny obronił tytuł, tym samym kończąc rywalizację[148].

1 marca 2013 podczas odcinka tygodniówki SmackDown, Big Show rozpoczął rywalizację z Romanem Reignsem (członkiem grupy The Shield) wykonując mu ruch KO Punch po tym, jak Reigns go zaczepił podczas ataku na Randym Ortonie i Sheamusie[149]. 4 marca po zakończeniu emisji Raw, Show został zaatakowany przez całą grupę The Shield[150][151]. Na najbliższej gali SmackDown asystował ku boku Sheamusa i Ortona, lecz mimo tego zaatakował Sheamusa i otrzymał RKO od Ortona[151]. 11 marca w epizodzie Raw, Show pokonał członka The Shield Setha Rollinsa przez dyskwalifikację[152]. Orton i Sheamus mogli wybrać partnera do walki z The Shield w six-man tag team matchu na WrestleManii 29 i oryginalnie wybrali Rybacka[153]. Ostatecznie Ryback zaczął solową rywalizację z Markiem Henrym, wskutek czego 22 marca jako partnera wybrali Big Showa[154][155]. Na WrestleManii 29, Show, Orton i Sheamus przegrali walkę z The Shield, a po walce Show znokautował swoich partnerów[156]. Doszło do rywalizacji Showa z Ortonem, która zakończyła się Extreme Rules matchem podczas majowej gali Extreme Rules, który wygrał Orton[157].

The Authority (2013–2015)

edytuj
Zobacz też: The Authority.

Show powrócił do WWE 12 sierpnia 2013 podczas epizodu Raw, gdzie pomógł Markowi Henry’emu i Robowi Van Damowi odeprzeć atak ze strony The Shield[158]. Cztery dni później podczas epizodu SmackDown pokonali The Shield w six-man tag team matchu[159]. 19 sierpnia podczas odcinka Raw, Show przeciwstawił się żądaniom dyrektora generalnego WWE Triple H’a, przez co musiał zawalczyć w 3-on-1 handicap tornado tag team matchu w grupą The Shield, który przegrał[160]. Liderzy grupy The Authority (Triple H i Stephanie McMahon) wymusili na Big Showie, aby w celu zachowania pracy zaatakował swoich przyjaciół, między innymi Daniela Bryana, Dusty’ego Rhodesa i The Miza[161][162][163]. Kiedy Show zrezygnował z kolejnego ataku 30 września podczas emisji Raw, został niemalże aresztowany za próbę ataku na Triple H’u[164]. Podczas październikowej gali Battleground zainterweniował w walce Bryana z Ortonem o WWE Championship nokautując ich obu. W listopadzie zaczął rywalizację z Ortonem (członkiem The Authority) o jego mistrzostwo, lecz nie zdołał odebrać mu tytułu podczas gali Survivor Series.

Podczas gali TLC: Tables, Ladders & Chairs w 2013, Show i Rey Mysterio przegrali z Codym Rhodesem i Goldustem, RybAxel (Rybackiem i Curtisem Axelem oraz The Real Americans (Antoniem Cesaro i Jackiem Swaggerem) o WWE Tag Team Championship. 6 stycznia podczas odcinka Raw skonfrontował się z Brockiem Lesnarem, który wcześniej zaatakował Marka Henry’ego. Ostatecznie duo zmierzyło się w walce na gali Royal Rumble, gdzie Show przegrał z Lesnarem w krótkiej walce. Big Show brał udział w André the Giant Memorial Battle Royalu na WrestleManii XXX, lecz został wyeliminowany przez zwycięzcę Cesaro. Do telewizji powrócił 8 sierpnia; wraz z Markiem Henrym wgrał z RybAxel (Rybackiem i Curtisem Axelem). 26 października podczas edycji SmackDown zaczął rywalizację z Rusevem, którego pokonał przez dyskwalifikację[165]. W październiku na gali Hell in a Cell został przez niego pokonany poprzez submission. Następnego dnia podczas odcinka gali Raw, Henry odwrócił się od niego podczas walki z posiadaczami WWE Tag Team Championship, Goldustem i Stardustem[166]. Tydzień później pokonał Henry’ego przez dyskwalifikację[167].

 
Big Show z trofeum André the Giant Memorial Battle Royal

Podczas gali Survivor Series w 2013, Show był częścią drużyny Johna Ceny w pojedynku z drużyną The Authority. Podczas walki Show znokautował Cenę, po czym uścisnął dłoń Triple H’a i opuścił arenę – dzięki zabiegowi powrócił do odgrywania roli antagonisty. Dobę później podczas odcinka Raw wyjaśnił swoją zdradę tym, że grupa The Authority daje mu możliwość pracy i jednocześnie zapewnienie rodzinie dobrych warunków bytowych, za co oddaje im szacunek. Jego przemówienie zostało przerwane przez Ericka Rowana, z którym przez miesiąc rywalizował. Obaj zmierzyli się w pierwszym w historii Steel Stairs matchu podczas gali TLC: Tables, Ladders & Chairs, który wygrał Show. Tej samej nocy zaatakował Cenę podczas walki z Sethem Rollinsem, lecz skonfrontował się z Romanem Reignsem[168]. 25 stycznia podczas gali Royal Rumble wziął udział w Royal Rumble matchu jako 29. uczestnik i wspólnie z Kane’em wyeliminował pięciu zawodników; ostatecznie zostali wyeliminowani przez zwycięzcę, Romana Reignsa. Podczas gali Fastlane, Big Show, Seth Rollins i Kane pokonali Dolpha Zigglera, Ericka Rowana i Rybacka. Na WrestleManii 31, Big Show wygrał drugi coroczny André the Giant Memorial Battle Royal[169]. W kwietniu kontynuował rywalizację z Reignsem, z którym przegrał w Last Man Standing matchu podczas gali Extreme Rules[170].

Różne rywalizacje (od 2015)

edytuj

1 czerwca 2015 podczas odcinka tygodniówki Raw, Big Show znokautował The Miza i skonfrontował się z posiadaczem WWE Intercontinental Championship Rybackiem[171]. W międzyczasie Big Show bez wyjaśnienia odłączył się od grupy The Authority. Podczas gali Money in the Bank wygrał z Rybackiem przez dyskwalifikację z powodu interwencji The Miza. Miesiąc później na gali Battleground miał odbyć się triple threat match o tytuł, lecz Ryback odniósł kontuzję, przez co produkcję walki przesunięto na galę SummerSlam, gdzie Ryback obronił tytuł. 31 sierpnia podczas epizodu Raw przegrał z Rybackiem w singlowym rewanżu. 3 października podczas gali Live from Madison Square Garden, Big Show został ponownie pokonany przez Brocka Lesnara w krótkiej walce. 9 listopada w odcinku Raw wziął udział w 16-osobowym turnieju koronującym nowego posiadacza WWE World Heavyweight Championship, lecz w pierwszej rundzie przegrał z Romanem Reignsem[172].

Podczas styczniowej gali Royal Rumble w 2016 brał udział w Royal Rumble matchu jako 15. zawodnik i wyeliminował Rybacka oraz Titusa O’Neila, lecz z ringu został wyrzucony przez Brauna Strowmana. 28 stycznia w odcinku SmackDown pomógł Reignsowi, Deanowi Ambrose’owi i Chrisowi Jericho przegonić członków The Wyatt Family. W lutym na gali Fastlane on, Kane i Ryback pokonali ich w six-man tag team matchu. 4 lipca podczas epizodu Raw, Big Show był częścią „drużyny USA” w walce z „drużyną międzynarodową”, gdzie on, Kane, Apollo Crews, Mark Henry, Zack Ryder, Jack Swagger i The Dudley Boyz (Bubba Ray Dudley i D-Von Dudley) pokonali Kevina Owensa, Chrisa Jericho, Samiego Zayna, Cesaro, Sheamusa, Alberta Del Rio i The Lucha Dragons (Kalisto i Sin Carę)[173]. Wskutek przywrócenia podziału WWE na brandy i zorganizowania draftu, Big Show został wybrany członkiem rosteru Raw[174]. 5 grudnia podczas odcinka Raw powrócił jako przeciwnik Setha Rollinsa, gdyż został wybranym przez Kevina Owensa. Podczas walki Owens interweniował w walce, przez co wkurzony Big Show wykonał na nim ruch chokeslam i wyszedł z ringu rezygnując z walki.

Big Show wziął po raz kolejny udział w Royal Rumble matchu podczas gali Royal Rumble w 2017, lecz ponownie został wyeliminowany przez Strowmana[175]. 20 lutego podczas epizodu Raw przegrał ze Strowmanem w walce wieczoru[176]. Na gali Fastlane zdołał pokonać Ruseva[177]. Podczas pre-show WrestleManii 33, Big Show był częścią kolejnego André the Giant Memorial Battle Royalu, w którym ponownie został wyrzucony z ringu przez Brauna Strowmana[178]. 17 kwietnia w walce wieczoru odcinka Raw zawalczył ze Strowmanem, jednakże po wykonaniu superplexu został zniszczony ring.

Po tym, jak Big Cass został zaatakowany na zapleczu przez nieznanego sprawcę, 5 czerwca 2017 w odcinku Raw zastąpił go jako partnera Enzo Amorego w walce z Lukiem Gallowsem i Karlem Andersonem. Początkowo Show był podejrzanym, aczkolwiek ostatecznie okazało się, że Cass atakował Amorego na zapleczu i fałszował swoje wypadki; spowodowało to rozpad drużyny Enzo Amorego i Big Cassa. Big Show zaczął występować w roli sojusznika Amorego i walczył z Cassem podczas gali SummerSlam, lecz przegrał pojedynek. 4 września w epizodzie Raw, Big Show po raz kolejny przegrał z Braunem Strowmanem w steel cage matchu, po czym po walce został wyrzucony przez ścianę klatki na zewnątrz[179]. Kilka dni później przeszedł operację biodra[180]. Powrócił na 999 epizod SmackDown Live, gdzie zmierzył się z Randym Ortonem. Przegrał tę walkę. Przez krótki okres trzymał się z tag team The Bar[181].

Inne media

edytuj
 
Big Show pozujący z fanką w 1999

Paul Wight występował w reklamach produktów Stacker 2 wraz z byłymi kierowcami NASCAR: Kennym Wallcem, Scottem Wimmerem, Elliottem Sadlerem, Jeffem Hammondem i Tonym Stewartem. Ponadto wystąpił w teledysku do piosenki „Thong Song” raperów Sisqó i Foxy Brown. Wight wystąpił w amerykańskiej wersji teleturnieju Czy jesteś mądrzejszy od 5-klasisty? i wygrał 15 000 dolarów, które przeznaczył na rzecz organizacji United Service Organizations. 31 marca 2012, Wight występujący w roli Big Showa wygrał Slime Wrestling World Championship podczas Nickelodeon Kids’ Choice Awards, gdzie pokonał The Miza.

Gry komputerowe

edytuj

Postać Big Showa została zaprezentowana w grach WWE od 2000 roku (z wyjątkiem WWE SmackDown vs. Raw 2008). Od czasu wydania gry WWE '13, postać Big Showa występuje również w wersji „Big Show (Retro)”, „The Giant” (postać, którą odgrywał w federacji WCW) oraz „Paul Wight”.

Filmografia

edytuj
Filmy
Rok Tytuł Rola Notka
1996 Reggie's Prayer Mr. Portola
Świąteczna gorączka Wielki św. Mikołaj
1998 Wyspa McCinseya „Płatek Śniegu”
Kariera frajera Kapitan Insano
2006 Little Hercules in 3-D Marduk
2010 MacGruber Brick Hughes
Dobroduszny olbrzym Walter Krunk
2015 Vendetta Victor Abbott
2016 Śmiertelne odliczanie Big Show
2017 The Jetsons & WWE: Robo-WrestleMania! Głos
Telewizja
Rok Tytuł Rola Notka
1994 Grom w raju Nieujawniony w napisach końcowych
1997 Figure It Out On sam
1999 Cousin Skeeter „Skeeter's Suplex” (sezon 1, odcinek 17)
1999 Shasta McNasty on sam „Pilot” / „Brothers Out Land” (sezon 1, odcinek 1)
1999 The Unreal Story of Professional Wrestling on sam Dokument
2000 The Cindy Margolis Show on sam „Big Show” (sezon 1, odcinek 4)
2001 The Weakest Link on sam WWF Edition (sezon 2, odcinek 9)
2000 Saturday Night Live on sam (sezon 25, odcinek 15)
2000–05 Late Night with Conan O’Brien on sam 5 odcinków
2002 TV Total on sam
2002 One on One Miles „Is It Safe?” (sezon 2, odcinek 10)
2003–04 Hollywood Squares on sam 10 odcinków
2004 Player$ on sam „Barenaked Players” (sezon 3, odcinek 1)
2004 10 Things Every Guy Should Experience on sam Dokument (sezon 1, odcinek 2)
2004 MADtv on sam 13 marca (sezon 9, odcinek 18)
2004 Star Trek: Enterprise Orion Slave #1 „Borderland” (sezon 4, odcinek 4)
2005–07 Uparty jak Hogan on sam Regularne wystąpienia
2005 Late Night with Seth Meyers on sam
2006 Video on Trial on sam 17 grudnia (sezon 2, odcinek 12)
2007 Hannity & Colmes Big Show
2008 Rome Is Burning on sam 26 lutego
2009 VH1 Top 20 Countdown on sam Prowadzący (7 marca)
2009 Czy jesteś mądrzejszy od 5-klasisty? on sam Wersja australijska
2009 Czy jesteś mądrzejszy od 5-klasisty? on sam Wersja amerykańska
2009 E:60 Big Show „Lord of the Ring” (14 kwietnia)
2009 The Tonight Show with Conan O’Brien on sam
2009 Dinner: Impossible on sam „WWE: A Mission on the Mat” (sezon 7, odcinek 11)
2010 Dom nie do poznania on sam „Suggs Family” (sezon 7, odcinek 21)
2010 Late Night with Jimmy Fallon Uczestnik 16 czerwca (sezon 2, odcinek 93)
2010 Bananowy doktor Donald Green „Keeping the Faith” (sezon 2, odcinek 3)
2010 The 7PM Project on sam 30 lipca (sezon 1, odcinek 264)
2011–15 WWE Tough Enough Big Show 2 odcinki
2011–13 Super ninja Two Ton Harley 2 odcinki
2011 Nickelodeon Kids’ Choice Awards on sam Kaskader
2011 Tożsamość szpiega Griffin Black
2011 The Tonight Show with Jay Leno on sam 6 kwietnia (sezon 19, odcinek 124)
2011 American Country Awards on sam
2012 Nickelodeon Kids’ Choice Awards on sam Przeciwnik The Miza
2012 Larry King Now on sam „WWE Superstars” (sezon 1, odcinek 52)
2013 Świry Big Ed Dixon „Lassie Jerky” (sezon 7, odcinek 3)
2014 Bonus Content „Wizard World Atlanta 2014” (sezon 2, odcinek 2)
2014 2014 Teen Choice Awards on sam
2016 Lip Sync Battle on sam (sezon 2, odcinek 2)
2017 Conan on sam (sezon 7, odcinek 63)
2017 Late Night with Jimmy Fallon Uczestnik (sezon 4, odcinek 127)

Życie prywatne

edytuj

Tak samo jak André the Giant, Wight cierpi na akromegalię[182]. W wieku dwunastu lat mierzył 2,08 m i ważył ponad 100 kg. W wieku dziewiętnastu lat mierzył już 2,16 m[183]. W latach 90. przeszedł operację przysadki mózgowej.

W dzieciństwie praktykował futbol amerykański. Uczęszczając do Wichita State University grywał w koszykówkę. Wight poślubił Melissę Ann Piavis 14 lutego 1997. Para rozdzieliła się w 2000, zaś rozwód został dokonany 6 lutego 2002; wspólnie mają córkę. Pięć dni później poślubił Bess Katramados, z którą ma dwójkę dzieci[184].

Styl walki

edytuj
 
Big Show wykonujący chokeslam na Sethie Rollinsie i Deanie Ambrose
 
Big Show wykonujący WMD na Randym Ortonie
 
Big Show wykonujący open-handed chop na Albercie Del Rio znajdującego się w narożniku

Mistrzostwa i osiągnięcia

edytuj
 
Big Show jest dwukrotnym posiadaczem World Heavyweight Championship
 
Big Show będący w posiadaniu WWE Intercontinental Championship

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Paul Donald Wright II. World Wrestling Entertainment. s. wwe.com. [dostęp 2016-09-18].
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l OWOW profile. Online World of Wrestling. [dostęp 2009-07-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (June 25, 2009)].
  3. ↑ R.D Reynolds, Brexton, Blade: The Wrestlecrap Book of Lists. s. 21.
  4. ↑ TV.com Profile. TV.com. [dostęp 2012-09-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (listopada 7, 2013)].
  5. ↑ a b c d e f g h i Big Show bio. WWE. [dostęp 2017-04-19].
  6. ↑ Editors' debate: Who should be the face of WWE?. WWE. [dostęp 2013-11-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (November 26, 2013)].
  7. ↑ 6 Superstars who have won every active title: Photos. WWE. [dostęp 2015-04-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (April 4, 2015)].
  8. ↑ Full WrestleMania 2006 results. WWE. [dostęp 2013-02-15].
  9. ↑ a b ''Steve Austin Show'' episode 97, "WWE's Big Show" (29:00). Podcastone.com. Retrieved on April 7, 2014.
  10. ↑ WCW World War 3 results. PWWEW. [dostęp 2008-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (June 23, 2008)].
  11. ↑ WCW World War 3 results. Pro Wrestling History. [dostęp 2008-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (June 23, 2008)].
  12. ↑ WCW Clash of the Champions XXXII results. Pro Wrestling History. [dostęp 2008-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (June 24, 2008)].
  13. ↑ WCW SuperBrawl VI results. PWWEW. [dostęp 2008-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (June 17, 2008)].
  14. ↑ WCW SuperBrawr VI results. Pro Wrestling History. [dostęp 2008-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (June 23, 2008)].
  15. ↑ WCW Uncensored 1996 results. PWWEW. [dostęp 2008-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (June 17, 2008)].
  16. ↑ WCW Uncensored 1996 results. Pro Wrestling History. [dostęp 2008-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (June 23, 2008)].
  17. ↑ WCW Hog Wild results. PWWEW. [dostęp 2008-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (June 17, 2008)].
  18. ↑ WCW Hog Wild results. Pro Wrestling History. [dostęp 2008-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (June 23, 2008)].
  19. ↑ WCW Souled Out 1998 results. PWWEW. [dostęp 2008-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (June 24, 2008)].
  20. ↑ WCW Souled Out 1998 results. Pro Wrestling History. [dostęp 2008-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (June 23, 2008)].
  21. ↑ Bill Goldberg
  22. ↑ Wrestling Information Archive – WCW Monday NITRO Archives – 1998. [dostęp 2018-03-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-08-01)].
  23. ↑ House Show Results from Milwaukee, Wisconsin, Sunday, 10/11/1998. Ddtdigest.com. Retrieved on June 8, 2011.
  24. ↑ Armageddon 1999 Results. WWE. [dostęp 2008-03-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (March 19, 2008)]. Cytat: WWE Championship Big Show def. Big Boss Man to retain
  25. ↑ Judgment Day 2000 Results. WWE. [dostęp 2008-03-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (March 31, 2008)].
  26. ↑ Alex Ristic: Big Show humbled but still nasty. [w:] Slam Wrestling [on-line]. Canadian Online Explorer, May 8, 2001. [dostęp 2007-06-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (października 11, 2007)].
  27. ↑ Royal Rumble Match 2001. WWE. [dostęp 2008-03-18].
  28. ↑ WrestleMania X-Seven results. WWE. [dostęp 2008-03-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (November 19, 2007)].
  29. ↑ Backlash 2001 Results. WWE. [dostęp 2008-03-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (March 23, 2008)].
  30. ↑ Survivor Series 2001 Main Event results. WWE. [dostęp 2008-03-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (March 26, 2008)].
  31. ↑ a b WWE SmackDown! Results. Online World of Wrestling. [dostęp 2008-03-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (March 12, 2008)].
  32. ↑ WWE No Mercy Results. Online World of Wrestling. [dostęp 2008-03-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (March 20, 2008)].
  33. ↑ WWE WrestleMania Results. Online World of Wrestling. [dostęp 2008-03-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (February 15, 2009)].
  34. ↑ John Milner and Richard Kamchen: Big Show. Canadian Online Explorer. [dostęp 2007-06-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (maja 28, 2007)].
  35. ↑ WWE Raw Results. Online World of Wrestling. [dostęp 2008-03-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (February 20, 2008)].
  36. ↑ WWE Raw Results. Online World of Wrestling. [dostęp 2008-03-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (March 20, 2008)].
  37. ↑ WWE Raw Results. Online World of Wrestling. [dostęp 2008-03-20].
  38. ↑ WWE Unforgiven Results. Online World of Wrestling. [dostęp 2008-03-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (March 14, 2008)].
  39. ↑ WWE Raw Results. Online World of Wrestling. [dostęp 2008-03-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (March 6, 2008)].
  40. ↑ WWE Raw Results. Online World of Wrestling. [dostęp 2008-03-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (March 18, 2008)].
  41. ↑ WWE Taboo Tuesday Results. Online World of Wrestling. [dostęp 2008-03-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (March 18, 2008)].
  42. ↑ Taboo Tuesday 2005 Results. [w:] wwe.com [on-line]. November 1, 2005. [zarchiwizowane z tego adresu (July 5, 2008)].
  43. ↑ WWE SmackDown! Results. Online World of Wrestling. [dostęp 2008-03-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (April 17, 2008)].
  44. ↑ WWE Raw Results. Online World of Wrestling. [dostęp 2008-03-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (March 18, 2008)].
  45. ↑ WWE Survivor Series Results. Online World of Wrestling. [dostęp 2008-03-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (March 20, 2008-all)].
  46. ↑ WWE SmackDown! (November 29, 2005) Results. Online World of Wrestling. [dostęp 2008-03-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (April 21, 2008)].
  47. ↑ WWE Armageddon Results. Online World of Wrestling. [dostęp 2008-03-20].
  48. ↑ a b WWE RAW Results. Online World of Wrestling. [dostęp 2008-03-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (March 20, 2008)].
  49. ↑ WWE New Year’s Revolution Results. Online World of Wrestling. [dostęp 2008-03-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (February 14, 2009)].
  50. ↑ Road to WrestleMania Tournament (2006) Results. Pro Wrestling History. [dostęp 2008-03-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (March 2, 2008)].
  51. ↑ „R” is for Revenge. WWE, February 16, 2006. [dostęp 2008-03-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (March 31, 2008)].
  52. ↑ „Big Time” Pedigree. WWE, February 20, 2006. [dostęp 2008-03-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (March 25, 2008)].
  53. ↑ Hell to pay. WWE, March 20, 2006. [dostęp 2008-03-17].
  54. ↑ McMahon's bloody plan. WWE, March 27, 2006. [dostęp 2008-03-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (March 31, 2008)].
  55. ↑ World Tag Team Champions Big Show & Kane def. Carlito & Chris Masters. WWE, April 2, 2006. [dostęp 2008-03-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (March 29, 2008)].
  56. ↑ The Champ bows down to the „King of Kings”. WWE, April 3, 2006. [dostęp 2008-03-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (February 24, 2008)].
  57. ↑ History Of The World Tag Team Championship – The Spirit Squad. WWE, April 3, 2006. [dostęp 2008-03-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (March 29, 2008)].
  58. ↑ Cena answers with an STFU. WWE, April 10, 2006. [dostęp 2008-03-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (March 31, 2008)].
  59. ↑ Kane vs. Big Show (No Contest). WWE, April 30, 2006. [dostęp 2008-03-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (March 27, 2008)].
  60. ↑ Brett Hoffman: Big Show gets extreme. WWE, June 7, 2006. [dostęp 2008-03-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (March 31, 2008)].
  61. ↑ Ed William III: Big Show becomes an extreme human wrecking machine. WWE, June 11, 2006. [dostęp 2008-03-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (March 27, 2008)].
  62. ↑ a b South Philly Screwjob. WWE, July 4, 2006. [dostęp 2008-03-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (March 19, 2008)].
  63. ↑ a b Big Show's first ECW Championship reign. WWE, July 4, 2006. [dostęp 2008-03-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (June 1, 2012)].
  64. ↑ Matt MacKinder: ECW: RVD goes 0 for 2. [w:] Slam Wrestling [on-line]. Canadian Online Explorer, July 7, 2006. [dostęp 2007-06-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (maja 31, 2007)].
  65. ↑ a b Louie Dee: Extreme assault. WWE, July 11, 2006. [dostęp 2008-03-17].
  66. ↑ a b Jen Hunt: Sabu makes a statement. WWE, July 25, 2006. [dostęp 2008-03-17].
  67. ↑ a b Jen Hunt: Sabu strikes again. WWE, August 1, 2006. [dostęp 2008-03-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (March 23, 2008)].
  68. ↑ Craig Tello: Enduring the evil entrapment. WWE, July 23, 2006. [dostęp 2009-03-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (June 4, 2009)].
  69. ↑ a b Jen Hunt: Extreme giant prevails. WWE, August 20, 2006. [dostęp 2008-03-17].
  70. ↑ a b Jen Hunt: True champion of champions. WWE, November 5, 2006. [dostęp 2008-03-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (March 29, 2008)].
  71. ↑ a b Noah Starr: Team Cena topples the Extreme Giant. WWE, November 26, 2006. [dostęp 2008-03-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (March 25, 2008)].
  72. ↑ Craig Tello: Mission accomplished. WWE, December 3, 2006. [dostęp 2008-03-17].
  73. ↑ Chris Tello: Show's Over. WWE, December 6, 2006. [dostęp 2008-03-23].
  74. ↑ Adam Martin: 'Hulk Hogan vs. Jerry Lawler' now off – WWE gets involved and Big Show. WrestleView.com, April 27, 2007. [zarchiwizowane z tego adresu].
  75. ↑ Lennie Difino: Showtime in Vegas. WWE, February 17, 2008. [dostęp 2008-02-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (February 27, 2009)].
  76. ↑ Big Show's WWE Profile. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-04-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (April 30, 2010)].
  77. ↑ WWE WrestleMania XXIV Results. Pro-Wrestling Edge. [dostęp 2008-04-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (April 8, 2008)].
  78. ↑ Mitch Passero: Bloody big showing. WWE, June 1, 2008. [dostęp 2008-07-26].
  79. ↑ Andrew Rote: World’s Strongest Extreme Champion. WWE, June 29, 2008. [dostęp 2008-07-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (July 24, 2008)].
  80. ↑ Mitch Passero: Cena reclaims his gold. WWE, April 5, 2009. [dostęp 2011-01-17].
  81. ↑ Aubrey Sitterson: Rough Draft. WWE, April 13, 2009. [dostęp 2009-04-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (April 24, 2009)].
  82. ↑ Results:Fueled by hatred and desperation. WWE, April 26, 2009. [dostęp 2009-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (April 28, 2009)].
  83. ↑ Aubrey Sitterson: Conservation of momentum leads to victory. WWE, May 17, 2009. [dostęp 2009-08-03].
  84. ↑ Ryan Murphy: Submission accomplished. WWE, June 7, 2009. [dostęp 2011-01-17].
  85. ↑ Homepage > TV Shows > Raw > Archive > Triathlon of terror. WWE. Retrieved on June 8, 2011.
  86. ↑ Brian Elliott: Night of Champions: Punk loses title, but keeps star performer tag. [w:] SLAM! Wrestling [on-line]. [dostęp 2011-09-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (kwietnia 19, 2015)].
  87. ↑ Dale Plummer: TLC Match and the return of a fan favorite liven up SummerSlam. [w:] SLAM! Wrestling [on-line]. [dostęp 2011-09-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (kwietnia 19, 2015)].
  88. ↑ Brian Elliott: Montreal fans 'screwed' again in Breaking Point sham. [w:] SLAM! Wrestling [on-line]. [dostęp 2011-09-05].
  89. ↑ Brian Sokol: Title changes highlight Hell in a Cell. [w:] SLAM! Wrestling [on-line]. [dostęp 2011-09-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (kwietnia 19, 2015)].
  90. ↑ Matt Bishop: Cena, Smackdown earn Bragging Rights. [w:] SLAM! Wrestling [on-line]. [dostęp 2011-09-05].
  91. ↑ Dale Plummer: Lots of wrestlers per match but no title changes at Survivor Series. [w:] SLAM! Wrestling [on-line]. [dostęp 2011-09-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (kwietnia 19, 2015)].
  92. ↑ Bob Kapur: New champs at strong WWE TLC show. [w:] SLAM! Wrestling [on-line]. [dostęp 2011-09-05].
  93. ↑ Dale Plummer: RAW: Bret Hart returns. [w:] SLAM! Wrestling [on-line]. [dostęp 2011-09-05].
  94. ↑ Greg Adkins: Raw's pit stomp. WWE, February 8, 2010. [dostęp 2011-01-17].
  95. ↑ ECW | Latest News, Results, Videos, Photos, and More. WWE.com. Retrieved on December 24, 2012.
  96. ↑ A long, strange trip to WrestleMania. WWE.com. Retrieved on December 24, 2012.
  97. ↑ Vermillion, James: Results: No business like Show-Miz-ness. WWE.com, March 28, 2010. [dostęp 2010-05-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (March 31, 2010)].
  98. ↑ Dale Plummer: RAW: Feeling a Draft. [w:] SLAM! Wrestling [on-line]. [dostęp 2011-11-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (października 14, 2013)].
  99. ↑ Greg Adkins: Final Draft, 2010. WWE.com, April 29, 2010. [dostęp 2012-08-26].
  100. ↑ Out of control; Over the Limit.
  101. ↑ Big Show def. World Heavyweight Champion Jack Swagger by Disqualification. WWE, May 23, 2010. [dostęp 2012-01-22].
  102. ↑ Results: Against all odds. WWE. [dostęp 2010-06-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (June 25, 2010)].
  103. ↑ Results:Raising Kane. WWE. [dostęp 2010-07-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (July 22, 2010)].
  104. ↑ Results: Society shaken. WWE. [dostęp 2010-08-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (August 19, 2010)].
  105. ↑ Results: Big Showing. WWE. [dostęp 2010-09-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (September 22, 2010)].
  106. ↑ Results: Team blue brags again. WWE. [dostęp 2010-10-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (October 28, 2010)].
  107. ↑ Results:Biggest little victory. WWE. [dostęp 2010-11-21].
  108. ↑ James Caldwell: Caldwell's WWE Elimination Chamber PPV Results 2/20: Complete „virtual time” coverage of live PPV – Miz vs. Lawler, two Chamber matches. Pro Wrestling Torch, February 20, 2011. [dostęp 2011-02-21].
  109. ↑ Dave Hillhouse: Smackdown: Del Rio looks to disarm the champ. [w:] SLAM! Wrestling [on-line]. [dostęp 2011-09-04].
  110. ↑ WrestleMania 27 live coverage from the Georgia Dome. [w:] Wrestling Observer [on-line]. [dostęp 2011-09-03].
  111. ↑ Mike Tedesco: Smackdown Results – 4/22/11. Wrestleview. [dostęp 2011-09-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (September 7, 2011)].
  112. ↑ Big Show & Kane def. Wade Barrett & Ezekiel Jackson (WWE Tag Team Championship Lumberjack match). WWE. [dostęp 2011-05-02].
  113. ↑ Greg Adkins: 2 New Matches Added to WWE Over the Limit; Updated Card. WWE. [dostęp 2011-05-21].
  114. ↑ Dale Plummer: RAW: Cena gets nothing but the R-Truth. [w:] SLAM! Wrestling [on-line]. [dostęp 2011-09-04].
  115. ↑ Raw Results – 6/13/11. Wrestleview.com, June 13, 2011. [dostęp 2012-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (October 2, 2012)].
  116. ↑ James Wortman: Big Show vs. Alberto Del Rio. WWE. [dostęp 2011-06-14].
  117. ↑ Big Show vs Mark Henry. WWE. [dostęp 2011-07-09].
  118. ↑ WWE Raw SuperShow results: Superstars, employees unite against Triple H. WWE, October 3, 2011. [dostęp 2011-10-04].
  119. ↑ James Caldwell: Caldwell's WWE Survivor Series PPV Results 11/20: Complete „virtual time” coverage of live PPV – The Rock returns, Punk vs. Del Rio, Henry vs. Show. Pro Wrestling Torch, November 20, 2011. [dostęp 2011-11-21].
  120. ↑ Dave Hillhouse: TLC: The trouble with tables. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, December 18, 2011. [dostęp 2011-12-19].
  121. ↑ Greg Parks: PARKS' WWE SMACKDOWN REPORT 1/6: Ongoing „virtual time” coverage of the show, including Daniel Bryan vs. Big Show for the World Title. Pro Wrestling Torch. [dostęp 2012-01-08].
  122. ↑ Greg Parks: Parks' WWE SmackDown report 1/13: Ongoing „virtual time” coverage of the show, including Daniel Bryan vs. Big Show, no count-out, no-DQ, for the World Title. Pro Wrestling Torch. [dostęp 2012-01-14].
  123. ↑ James Caldwell: Caldwell's WWE Royal Rumble report 1/29: Ongoing „virtual time” coverage of live PPV – Rumble match, Punk-Ziggler, Cena-Kane, steel cage. Pro Wrestling Torch. [dostęp 2012-01-30].
  124. ↑ Alex Giannini: World Heavyweight Champion Daniel Bryan won the SmackDown Elimination Chamber Match. WWE, February 19, 2012. [dostęp 2012-02-24].
  125. ↑ Mike Cupach: Cupach's WWE SmackDown Report 3/2: Alt. perspective review of last week's Smackdown – Bryan vs. Orton, GM Switch preview, Mike’s Reax. Pro Wrestling Torch. [dostęp 2012-03-16].
  126. ↑ Intercontinental Champion Cody Rhodes vs. Big Show. WWE. [dostęp 2012-02-20].
  127. ↑ James Caldwell: Caldwell's WWE Extreme Rules PPV Report 4/29: Ongoing „virtual time” coverage of live PPV – Brock-Cena, Punk-Jericho in Chicago. Pro Wrestling Torch, April 29, 2012. [dostęp 2012-04-30].
  128. ↑ Caldwell's WWE Raw Results 5/7: Ongoing „virtual-time” coverage of live Raw – broken bones follow-up, Over the Limit hype.
  129. ↑ Herrera, Tom. "Big Show fired by General Manager John Laurinaitis". WWE. May 14, 2012. Retrieved May 14, 2012.
  130. ↑ Dave Meltzer: WWE Over the Limit live coverage from Raleigh. [w:] Wrestling Observer Newsletter [on-line]. May 20, 2012. [dostęp 2012-05-21].
  131. ↑ James Caldwell: Caldwell's WWE Raw Results 5/21: Ongoing „virtual-time” coverage of live Raw #990 – Over the Limit PPV fall-out. Pro Wrestling Torch, May 21, 2012. [dostęp 2012-05-23].
  132. ↑ John Cena vs. Big Show – Steel Cage Match. WWE. [dostęp 2012-05-21].
  133. ↑ Money in the Bank Ladder Match for a WWE Championship Contract. WWE. [dostęp 2012-06-25].
  134. ↑ Joey Styles: Was CM Punk justified?. WWE, July 23, 2012. [dostęp 2012-07-23].
  135. ↑ Todd Martin: Raw 1000th Episode Report. Wrestling Observer, July 23, 2012. [dostęp 2012-07-23].
  136. ↑ Tom Herrera: Raw 1,000 results: John Cena failed to win the WWE Title; The Rock floored by CM Punk. WWE, July 23, 2012. [dostęp 2012-07-23].
  137. ↑ Raw results: Raw General Manager AJ Lee gets the last laugh on WWE Champion CM Punk. WWE. [dostęp 2012-07-30].
  138. ↑ Dave Meltzer: It's SummerSlam day live from Staples Center, HHH vs Brock. [w:] Wrestling Observer [on-line]. August 19, 2012. [dostęp 2012-08-21].
  139. ↑ James Caldwell: CALDWELL'S WWE RAW RESULTS 9/24: Complete „virtual-time” coverage of live Raw – Cena announcement, Lawler interview, latest on WWE Title picture. [w:] Pro Wrestling Torch [on-line]. [dostęp 2012-09-30].
  140. ↑ Greg Parks: PARKS' WWE SMACKDOWN REPORT 9/28: Ongoing „virtual time” coverage of Friday night show, including Randy Orton vs. The Big Show. [w:] Pro Wrestling Torch [on-line]. [dostęp 2012-09-30].
  141. ↑ CALDWELL'S WWE HELL IN A CELL PPV REPORT 10/28: Complete "virtual time" coverage of live PPV – Punk vs. Ryback. PWTorch.com (October 28, 2012). Retrieved on December 24, 2012.
  142. ↑ CALDWELL'S WWE SURVIVOR SERIES PPV REPORT 11/18: Complete „virtual time” coverage of live PPV – Punk-Cena-Ryback.
  143. ↑ CALDWELL'S WWE TLC PPV RESULTS 12/16: Complete „virtual-time” coverage of final 2012 PPV – Cena vs. Ziggler main event, Shield makes a statement.
  144. ↑ CALDWELL'S WWE RAW RESULTS 12/24: Christmas Eve episode features Cena vs. Del Rio cartoon brawl, Santa injury angle with „Owen Hart tone” throughout.
  145. ↑ PARKS' WWE SMACKDOWN REPORT 12/28: Complete „virtual time” coverage of Friday night show, including Miz vs. Ziggler.
  146. ↑ CALDWELL'S WWE SMACKDOWN RESULTS 1/11: Complete „virtual-time” coverage of The Rock's big return, new World Champ crowned (updated w/Box Score).
  147. ↑ CALDWELL'S WWE ROYAL RUMBLE PPV RESULTS 1/27: Complete „virtual-time” coverage of Punk vs. Rock, 30-man Rumble.
  148. ↑ James Caldwell: WWE NEWS: Chamber PPV results & notes – WM29 main event set, World Title match set, Shield big win, more. [w:] Pro Wrestling Torch [on-line]. [dostęp 2013-02-18].
  149. ↑ PARKS' WWE SMACKDOWN REPORT 3/1: Complete coverage of Friday night show, including Social Media Smackdown and Big Show vs. Randy Orton.
  150. ↑ Nick Tylwalk: Raw: Four men enter, one man leaves as Undertaker's WrestleMania opponent. SLAM! Wrestling, March 5, 2013. [dostęp 2013-03-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (kwietnia 10, 2013)].
  151. ↑ a b PARKS' WWE SMACKDOWN REPORT 3/8: Not-quite-live, ongoing coverage of Friday show, including Ziggler vs. Del Rio.
  152. ↑ CALDWELL'S WWE RAW RESULTS 3/11: Complete „virtual-time” coverage of live Raw – WWE recognizes Bearer by incorporating him into Taker-Punk, Lesnar challenges Hunter, no Cena, more.
  153. ↑ PARKS' WWE SMACKDOWN REPORT 3/15: Ongoing „virtual time” coverage of the Friday night show, including Henry vs. Ryback.
  154. ↑ CALDWELL'S WWE RAW RESULTS 3/18: Complete „virtual-time” coverage of live Raw – Hunter signs WM29 contract, IC Title match, more WM29 developments.
  155. ↑ PARKS' WWE SMACKDOWN REPORT 3/22: Ongoing „virtual time” coverage of the Friday night show, including Chris Jericho vs. Jack Swagger in a rematch from last week.
  156. ↑ CALDWELL'S WWE WRESTLEMANIA 29 PPV RESULTS: Complete „virtual-time” coverage of live PPV from MetLife Stadium – Rock-Cena II, Taker-Punk, Lesnar-Hunter, more.
  157. ↑ WWE Extreme Rules results and reactions from last night (May 19): Believe in Gold.
  158. ↑ CALDWELL'S WWE RAW RESULTS 8/12 (Hour 3): Miz TV with Cena & Bryan final Summerslam sales pitch, #1 contender Battle Royal, Punk vs. Heyman show-closer.
  159. ↑ PARKS'S WWE SMACKDOWN REPORT 8/16: Ongoing „virtual time” coverage of Friday show, including Van Dam & Henry & Big Show vs. The Shield.
  160. ↑ CALDWELL'S WWE RAW RESULTS 8/19 (Hour 2): Shield wrestles two handicap matches, RVD gets a mouthpiece, more.
  161. ↑ CALDWELL'S WWE RAW RESULTS 9/2 (Hour 3): Tears flow for Bryan vs. Big Show, plus the latest McMahons vs. Bryan developments, Final Thoughts on top angle.
  162. ↑ CALDWELL'S WWE RAW RESULTS 9/16 (Hour 2): Dusty-Stephanie confrontation, Dusty KO'ed, Miz KO'ed, more.
  163. ↑ CALDWELL'S WWE RAW RESULTS 9/23 (Hour 2): Orton vs. RVD featured singles match, Miz gets KO'ed.
  164. ↑ CALDWELL'S WWE RAW RESULTS 9/30 (Hour 3): Orton-Bryan face-to-face, Heyman „proposes” to Ryback.
  165. ↑ Michael Burdick: SmackDown Results – Sept. 26, 2014: Big Show knocked out Rusev; Ambrose stole Rollins' Money in the Bank briefcase. WWE. [dostęp 2014-09-26].
  166. ↑ Anthony Benigno: WWE Raw results, October 27, 2014: John Cena and The Authority draw the battle lines for Survivor Series and Bray Wyatt declares psychological warfare. WWE. [dostęp 2014-10-27].
  167. ↑ Anthony Benigno: WWE Raw results, November 3, 2014: The Authority severs ties with Randy Orton and Rusev fulfills his U.S. Title destiny on WWE Network. WWE. [dostęp 2014-11-03].
  168. ↑ ** SPOILERS ** WWE SmackDown Results For This Week. [w:] WrestlingInc.com [on-line].
  169. ↑ John Clapp: 2nd Annual André the Giant Memorial Battle Royal. WWE. [dostęp 2015-02-24].
  170. ↑ Jeff Laboon: Roman Reigns def. Big Show (Last Men Standing Match). WWE. [dostęp 2015-04-26].
  171. ↑ Mike Tedesco: WWE RAW Results – 6/1/15 (Reigns competes three times). s. wrestleview.com. [dostęp 2015-06-02].
  172. ↑ Caldwell, James: 11/9 WWE Raw Results – CALDWELL’S Complete Live Report. November 9, 2015. s. Pro Wrestling Torch. [dostęp 2015-11-09].
  173. ↑ 7/4 WWE Raw Results – CALDWELL’S Complete Live TV Report. s. PWTorch.com. [dostęp 2016-07-04].
  174. ↑ Big Show drafted to raw in July 2016 draft. s. WWE.com. [dostęp 2016-08-11].
  175. ↑ Anthony Benigno, Scott Taylor: Randy Orton won the 30-Superstar Royal Rumble Match. WWE. s. wwe.com. [dostęp 2017-01-29].
  176. ↑ Wade Keller: KELLER’S WWE RAW REPORT 2/20: Kevin Owens explains his actions last week, plus full coverage of entire show. [w:] Pro Wrestling Torch [on-line]. February 20, 2017. [dostęp 2017-02-20].
  177. ↑ Jason Powell: Powell's WrestleMania 33 live review: Undertaker vs. Roman Reigns, Goldberg vs. Brock Lesnar for the WWE Universal Championship, AJ Styles vs. Shane McMahon, Seth Rollins vs. Triple H in an unsanctioned match. [w:] Pro Wrestling Dot Net [on-line]. [dostęp 2017-04-02].
  178. ↑ Jason Powell: Powell's WrestleMania 33 Kickoff Show live review: Neville vs. Austin Aries for the WWE Cruiserweight Championship, Andre the Giant Memorial Battle Royal. [w:] Pro Wrestling Dot Net [on-line]. April 2, 2017. [dostęp 2017-04-03].
  179. ↑ WWE: Big Show vs. Braun – Steel Cage Match: Raw, Sept. 4, 2017. 2017-09-04. [dostęp 2017-09-05].
  180. ↑ WWE announces Big Show needs hip surgery, which was delayed due to Hurricane Irma. [w:] Cageside Seats [on-line]. [dostęp 2018-02-12].
  181. ↑ Nishant Jayaram, WWE Rumor Mill: Backstage reason for The Bar and Big Show splitting up [online], Sportskeeda, 30 listopada 2018 [dostęp 2019-03-17] (ang.).
  182. ↑ Tim Baines: Big Show at home in current role. Canoe.
  183. ↑ Paul Wight. [w:] Basketball Profiles [on-line].
  184. ↑ Melissa Ann Piavis: Married To Big Show in 1997, What Caused Her to Divorce Ex-Husband?. s. LIVERAMPUP. [dostęp 2018-02-12].
  185. ↑ FULL COVERAGE OF ECW ON SCIFI.
  186. ↑ FULL ECW REPORT; NEW MATCH ANNOUNCED FOR ONE NIGHT STAND.
  187. ↑ CALDWELL'S WWE NIGHT OF CHAMPIONS PPV REPORT 7/26: Ongoing „virtual time” coverage of all-title-match PPV.
  188. ↑ CUPACH'S WWE MAIN EVENT RESULTS 2/20: Big Show wrestles three times, Brickie Era, Mike’s Reax to Swagger replay.
  189. ↑ CALDWELL'S RAW REPORT 10/9: Ongoing „virtual time” coverage of live show.
  190. ↑ KELLER'S WWE RAW REPORT 10/9 (Hour 1): Ongoing „virtual time” coverage of live show.
  191. ↑ a b Wade Keller: Torch Flashbacks – Keller's WWE SmackDown report. PWTorch.com, February 12, 2004. [dostęp 2009-08-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (June 22, 2009)].
  192. ↑ Richard Trionfo: WWE MAIN EVENT REPORT: BIG SHOW THINS OUT THE LOCKER ROOM; GABRIEL VS. O’Neil; AND MORE. PWInsider.
  193. ↑ Wade Keller: Keller's WWE Judgement Day PPV report. PWTorch.com, May 17, 2009. [dostęp 2009-08-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (June 27, 2009)].
  194. ↑ Richard Trionfo: WWE SMACKDOWN REPORT: THE SHOW JOINS THE 700 CLUB . . ARE BOOKER AND TEDDY 'JIM AND TAMMY'?; FIESTA DEL RIO; THE SHIELD HAVE ANOTHER MESSAGE; AND MORE. PW Insider. [dostęp 2013-01-19].
  195. ↑ a b Richard Trionfo: WWE RAW REPORT: THE NEW GM MAKES HER IMPACT; WHO IS THE CRAZY ONE NOW?; WHO FACES CM PUNK AT SUMMERSLAM?; WHO DESTROYS HEATH SLATER THIS WEEK?- 2012. PW Insider. [dostęp 2012-08-01].
  196. ↑ a b Adam Martin: Match #1 Chris Jericho and the Big Show vs. Ted DiBiase and Cody Rhodes. WrestleView.com, July 26, 2009. [dostęp 2009-08-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (July 25, 2013)].
  197. ↑ Xander Assaad: XANDER'S WWE RAW REPORT 5/16: Alt. perspective review of full episode, final Over the Limit hype. [w:] Pro Wrestling Torch [on-line]. [dostęp 2011-09-12].
  198. ↑ Jimmy Hart's OWOW profile. Online World of Wrestling. [dostęp 2009-09-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (October 2, 2009)].
  199. ↑ a b c d e f g Big Show. Cagematch.de. [dostęp 2012-08-26]. (niem.).
  200. ↑ Craig Tello: Show's over. 6 December 2006. s. WWE.com. [zarchiwizowane z tego adresu]. Cytat: When I'm injured, I can't do those things,” said the Extreme Giant.
  201. ↑ The History of Rock & Pop Vol. 1.
  202. ↑ a b c Big Show, themes. Cagematch.de. Retrieved on December 24, 2012.
  203. ↑ Various – WWF Aggression (CD) at Discogs. Discogs.com. Retrieved on December 24, 2012.
  204. ↑ Downstait: I'm The Miz and I'm awesome! (New Song). MySpace, December 29, 2009. [dostęp 2010-01-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (February 7, 2009)].
  205. ↑ a b Big Show, Awards
  206. ↑ PWI Ratings for The Big Show.
  207. ↑ Historia tytułu WCW World Heavyweight Championship
  208. ↑ WCW World Tag Team Championship history. Wrestling-titles.com. [dostęp 2009-03-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (February 14, 2009)].
  209. ↑ Big Show's first WWF Championship reign. WWE.com. [dostęp 2012-08-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (July 30, 2012)].
  210. ↑ Big Show's second WWE Championship reign. WWE.com. [dostęp 2012-08-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (September 9, 2012)].
  211. ↑ Big Show's first World Heavyweight Championship reign. WWE.com. [dostęp 2011-12-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (April 27, 2012)].
  212. ↑ Big Show's second World Heavyweight Championship Reign. WWE.com. [dostęp 2012-10-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (November 15, 2012)].
  213. ↑ WWE Hardcore Championship history. WWE.com. Retrieved on December 24, 2012.
  214. ↑ Big Show's first United States Championship reign. wwe.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-06-03)]. WWE.com. Retrieved on December 24, 2012.
  215. ↑ Big Show's first Intercontinental Championship reign. WWE.com. [dostęp 2012-08-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (July 29, 2012)].
  216. ↑ WWE Tag Team Championship history
  217. ↑ The Slammy Awards 2009
  218. ↑ The Slammy Awards 2011

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Big_Show&oldid=73939614”