Rikishi (wrestler)

Rikishi, właśc. Solofa Fatu Jr. (ur. 11 października 1965 w San Francisco) – amerykański wrestler, pochodzenia samoańskiego. Znany z występów w World Wrestling Entertainment (WWE) spod pseudonimu Rikishi. Członek rodziny Anoaʻi, ojciec Jimmy’ego i Jeya Uso walczących również dla federacji World Wrestling Entertainment w tag teamie The Usos. Jest jednokrotnym WWF Intercontinental Championem, jednokrotnym WWE Tag Team Championem i dwukrotnym WWF/E World Tag Team Championem oraz członkiem galerii sław WWE Hall of Fame wprowadzonym w 2015 roku.

Rikishi

Rikishi podczas gali WWE Tribute to the Troops (2003)
Imię i nazwisko	Solofa Fatu Jr.
Data i miejsce urodzenia	11 października 1965 San Francisco
Dzieci	5
Rodzina	Rodzina Anoaʻi
Kariera wrestlera
Pseudonimy ringowe	Fatu Rikishi Headshrinker Fatu Kishi The Sultan Alofa the Polynesian Prince Rikishi Phatu Samurai Sultan Sumo Rikishi Junior Fatu
Wzrost	185 cm
Masa ciała	193 kg
Zapowiadany z	Samoa
Trenerzy	Afa Anoaʻi Sika Anoaʻi
Debiut	1985

Kariera

Karierę wrestlera rozpoczął wieku 20 lat w federacji Lutte Internationale prowadzonej przez Dino Bravo. Później dołączył do portorykańskiej federacji World Wrestling Council (WWC) gdzie walczył w tag teamie ze swoim kuzynem Samulą Anoaʻi. Później występował w kolejnych federacjach niezależnych takich jak World Class Championship Wrestling (WCCW) czy Jim Crockett Promotions gdzie nadal walczył w tag teamach.

W 1992 r. wraz z Samulą dołączył do World Wrestling Federation (WWF) gdzie rozpoczął od występów w tag teamie The Headshrinkers. Po pierwsze tytuły The Headshrinkers sięgnęli dopiero na przełomie kwietnia i maja 1994 r., gdzie podczas tygodniowej gali Monday Night RAW pokonali drużynę The Quebecers. Tytuły te stracili pod koniec sierpnia na rzecz Diesela i Shawna Michaelsa.

W 1995 r. Fatu rozpoczął solowe występy – zmieniono mu również gimmick na dorastającego w getcie członka gangu z San Francisco, biorącego udział w strzelaninach drive-by i chwalącego się dużą raną na brzuchu „powstałą w wyniku postrzału”. Gimmick ten określono jako Make a Difference, ponieważ to hasło stało się sloganem jakim posługiwał się często Fatu występując w ringu i mówiąc o pomaganiu ludziom znajdującym się na tzw. marginesie społecznym. W 1996 r. ponownie zmieniono mu gimmick na The Sultan – zamaskowanego arabskiego wrestlera, który nigdy nie przemawiał ze względu na „wycięty język”, a jego menedżerem był The Iron Sheik. W 1998 r. opuścił federację WWF.

W listopadzie 1999 r. ponownie powrócił do WWF gdzie zaczął występować wraz z tag teamem Too Cool (Grand Master Sexay i Scotty 2 Hotty) – drużyna ta znana była z celebrowania zwycięstw tańcem. Po powrocie do WWF przyjął kolejny nowy gimmick jako Rikishi – japońskiego tytułu z zapasów sumo, który nawiązywał do tytułu yokozuny jakiego używał jego kuzyn Rodney Anoaʻi. Jako Rikishi Fatu zasłynął z występów w nadbiodrniku z napisem „RIKISHI” oraz z przemalowaną na kolor blond fryzurą. Zaczął również używać swojego markowego manewru o nazwie Stink Face, który polegał na ustawieniu przeciwnika w pozycji siedzącej w narożniku ringu, a następnie „wytarciu” pośladków w jego twarz.

W czerwcu 2000 r. sięgnął po swoje pierwsze indywidualne mistrzostwo w federacji WWF jakim był tytuł WWF Intercontinental Championship, pokonując Chrisa Benoit w jednym z odcinków SmackDown! i kwalifikując się jednocześnie do turnieju King of the Ring, w którym zajął drugie miejsce przegrywając w finale z Kurtem Angle. Później uczestniczył w pomniejszych storyline’ach. Podczas gali Armageddon (2000) wziął udział w 6-osobowym Hell in a Cell matchu o tytuł WWF Championship. Nie zdołał zdobyć tego mistrzostwa, jednak zasłynął z upadku ze stalowej klatki na ciężarówkę z trocinami, po tym jak The Undertaker wykonał na nim rzut chokeslam. W maju 2001 r. doznał kontuzji ramienia podczas walki z Williamem Regalem, przez co pauzował do grudnia 2001 roku.

Po powrocie występował sporadycznie. Na gali Judgement Day w maju 2002 zdobył po raz drugi tytuł WWE World Tag Team Championship wraz z Rico Constantino, tracąc go trzy tygodnie później na rzecz Billy’ego i Chucka. Po kolejne mistrzostwo tag teamowe (WWE Tag Team Championship) sięgnął dopiero na początku lutego 2004 r. wraz ze Scottym 2 Hottym. Mistrzostwo to utrzymywał przez dwa i pół miesiąca tracąc je później na rzecz Charliego Haasa i Rico. W połowie lipca 2004 r. jego kontrakt z WWE wygasł, przez co wrestler opuścił tę federację.

Od 2005 r. występował w federacjach niezależnych, w tym w Europie (we włoskiej Nu-Wrestling Evolution), japońskiej All Japan Pro Wrestling oraz meksykańskiej promocji Asistencia Asesoría y Administración (AAA). We wrześniu 2007 r. zadebiutował w federacji Total Nonstop Action Wrestling (TNA) na jednym z odcinków Impact!, jednak już z końcem października 2007 r. odszedł z tej federacji z powodu braku porozumienia w sprawie zwiększenia wynagrodzenia za występy.

W 2012 r. pojawił się na ceremonii WWE Hall of Fame, gdzie przyjął wyróżnienie w imieniu swojego kuzyna Yokozuny. W lutym 2015 r. na jednym z odcinków WWE Raw ogłoszono wprowadzenie Solofy Fatu do galerii sław WWE. Rikishi został wprowadzony do tej galerii w dniu 28 marca 2015 r. przez swoich synów – Jimmy’ego i Jeya Uso.

Życie osobiste

Jest członkiem słynnej rodziny wrestlerów pochodzących z Samoa – rodziny Anoaʻi. Jego bratem-bliźniakiem jest Sam Fatu (The Tonga Kid) i starszym bratem Eddiego Fatu, który występował w WWE pod pseudonimem „Umaga”. Z kolei jego stryjami są Sika i Afa Anoaʻi znani jako „The Wild Samoans”. Jego kuzyni w wrestlingu to: Rodney Anoaʻi (Yokozuna), Samula Anoaʻi (Headshrinker Samu), Matt Anoaʻi (Rosey), Joe Anoaʻi (Roman Reigns), Reno Anoaʻi (Black Pearl), Afa Anoaʻi Jr. (Manu), Lloyd Anoaʻi (L.A. Smooth) i Dwayne Johnson (The Rock). Jego żoną jest Talisua Fuavai-Fatu, z którą ma pięcioro dzieci – w tym Jimmy’ego i Jeya Uso, występujących w WWE jako tag team The Usos. Trzeci z jego synów, Solo Sikoa, zadebiutował w wrestlingu w 2018, a od 2021 występuje w WWE.

Posiada dużą bliznę na brzuchu powstałą w wyniku postrzału jaki otrzymał w 1987 r. podczas strzelaniny drive-by – to wydarzenie zostało również wykorzystane w wrestlingu, kiedy występował w gimmicku „Make a Difference”.

Tytuły i osiągnięcia

• Portland Wrestling
  • Portland Pacific Northwest Heavyweight Championship (1 raz)
• Power Pro Wrestling (Memphis)
  • Power Pro Wrestling Heavyweight Championship (1 raz)
• Pro Wrestling Illustrated
  • Powrót roku (Comeback of the Year) (2000)
  • Sklasyfikowany na 27. miejscu z 500 wrestlerów w rankingu PWI 500 w 2000 roku.
  • Sklasyfikowany na 347. miejscu z 500 wrestlerów w rankingu PWI Years w 2003 roku.
• Revolución Lucha Libre
  • Campeonato Internacional Absoluto (1 raz)
• Universal Wrestling Association
  • UWA World Trios Championship (1 raz) – z Kokina Maximusem i The Samoan Savage’em
• World Class Wrestling Association
  • WCWA Texas Tag Team Championship (1 raz) – z Samu
  • WCWA World Tag Team Championship (3 razy) – z Samu
• World Wrestling Council
  • WWC Caribbean Tag Team Championship (1 raz) – z Samu
• World Wrestling Federation/Entertainment/WWE
  • WWF Intercontinental Championship (1 raz)
  • WWF/E World Tag Team Championship (2 razy) – z Samu (1 raz) i Rico (1 raz)
  • WWE Tag Team Championship (1 raz) – ze Scottym 2 Hottym
  • WWE Hall of Fame (dodany w 2015 roku)
  • Slammy Award za Najlepszy Konwenans (Best Etiquette) (1994) – z Samu
• Wrestling Observer Newsletter
  • Najgorsza walka roku według scenariusza (Worst Worked Match of the Year) (1993) z Samu, Bastion Boogerem i Bam Bam Bigelowem vs The Bushwhackers i Men on a Mission na Survivor Series (1993).

Linki zewnętrzne

• Junior Fatu, accelerator3359.com, [dostęp: 2019-08-25].
• Profil wrestlera na onlineworldofwrestling.com, onlineworldofwrestling.com, [dostęp: 2019-08-25].
• Profil wrestlera na cagematch.net, cagematch.net, [dostęp: 2019-08-31].
• Profil wrestlera na wrestlingdata.com, wrestlingdata.com, [dostęp: 2019-08-31].
• Profil zawodnika na stronie The Internet Wrestling Database, profightdb.com, [dostęp: 2019-08-31].