Ignacy Skorobohaty

oficer Wojska Polskiego, pilot, obserwator

Ignacy Skorobohaty (ur. 21 stycznia 1898 w Nieświeżu, zm. 1 listopada 1942 nad Zatoką Biskajską) – major pilot, obserwator Wojska Polskiego, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej i II wojny światowej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Ignacy Skorobohaty
Ilustracja
major major
Data i miejsce urodzenia

21 stycznia 1898
Nieśwież

Data i miejsce śmierci

1 listopada 1942
Zatoka Biskajska

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Lotnictwo Wojska Polskiego
RAF

Jednostki

1 eskadra wywiadowcza
2 pułk lotniczy
1 pułk lotniczy
3 pułk lotniczy
13 eskadra liniowa
5 pułk lotniczy
53 eskadra towarzysząca
304 dywizjon bombowy

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
bitwa o Atlantyk

Odznaczenia
Polowa Odznaka Obserwatora
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Krzyż Walecznych (od 1941) Medal Lotniczy (dwukrotnie) Medal Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Zwycięstwa (międzyaliancki) Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej

Życiorys

edytuj

Wojna polsko-bolszewicka

edytuj

Wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego i otrzymał przydział do 1 eskadry wywiadowczej. W czasie wojny polsko-bolszewickiej wykonywał loty rozpoznawcze oraz brał udział w atakach na oddziały Armii Czerwonej. 10 czerwca 1920 roku, wraz z pil. Pawłem Janeczko na samolocie Salmson 2A2, wystartował z lotniska Porubanek i poprowadził dwie załogi na rozpoznanie rejonu Połocka i bombardowanie mostów pontonowych na Dźwinie. W wyniku ataku uszkodzono dwa mosty. Nie bez znaczenia był też efekt psychologiczny, jakim było przeprowadzenie skutecznego ataku na cele w głębi terytorium zajmowanego przez oddziały nieprzyjaciela[1]. W drodze powrotnej załoga Skorobohaty-Janeczko lądowała przymusowo z braku paliwa, ponieważ lotnicy zabrali większy niż dopuszczalny ładunek bomb[2].

3 sierpnia brał udział w locie wywiadowczym w rejon Ostrołęki, Łomży i Zambrowa, którego celem było nawiązanie łączności z odciętymi oddziałami polskiej kawalerii. Pomimo silnego ognia przeciwlotniczego oddziałów Armii Czerwonej udało mu się nawiązać łączność z polskimi szwadronami, za co został wyróżniony pochwałą od gen. Józefa Hallera[3].

28 sierpnia, wraz z ppor. pil. Gustawem Gwizdalskim, wspierał oddziały Brygady Górskiej prowadzącej atak w kierunku Gródka. Atakowali nieprzyjacielskie oddziały piechoty i kawalerii pod Odelskiem oraz bolszewicki pociąg pancerny, który zmusili do wycofania się z rejonu walk[4].

II Rzeczpospolita

edytuj

Po zakończeniu działań wojennych został skierowany na kursy w Oficerskiej Szkoły Obserwatorów Lotniczych w Toruniu, Bydgoskiej Szkole Pilotów oraz Wyższej Szkole Pilotów w Grudziądzu [5].

1 września 1922 roku otrzymał przydział do 2 pułku lotniczego w Krakowie, a w listopadzie tego roku został przeniesiony do 1 pułku lotniczego w Warszawie[6]. 2 grudnia 1927 roku został wysłany na czteromiesięczny kurs dla dowódców eskadr przy Oficerskiej Szkole Lotniczej w Dęblinie. Po jego ukończeniu został przeniesiony do dyspozycji szefa Departamentu Aeronautyki Ministerstwa Spraw Wojskowych, a następnie do 3 pułku lotniczego w Poznaniu[5].

W lipcu 1929 roku objął dowództwo 13 eskadry liniowej, a w maju 1930 roku dowództwo I dywizjonu liniowego w 1 pułku lotniczym[7]. Od maja 1932 roku służył w 5 pułku lotniczym w Lidzie. W lipcu 1933 roku został organizatorem i pierwszym dowódcą 51 eskadry liniowej[8]. Od listopada 1933 roku do października 1937 roku dowodził I dywizjonem liniowym[5] (w międzyczasie, w roku 1935, na krótko objął dowództwo 53 eskadry towarzyszącej[9]). 27 czerwca 1935 roku został mianowany na stopień majora ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 roku i 12. lokatą w korpusie oficerów aeronautyki[10] (od 1937 roku – korpus oficerów lotnictwa, grupa liniowa)[11]. W latach 1937–1938 był słuchaczem II Kursu Wyższej Szkoły Lotniczej w Warszawie. W marcu 1939 roku znajdował się w dyspozycji szefa Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych (tzw. rezerwa Oddziału II SG)[12].

II wojna światowa

edytuj

Po wybuchu II wojny światowej przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie wstąpił do RAF i otrzymał numer służbowy P-1455. Po odbyciu szkolenia został przydzielony do 304 dywizjonu bombowego, gdzie służył jako pilot. 1 listopada 1942 roku wystartował z bazy RAF w Docking samolotem Vickers Wellington Mk IC „L” (nr ser. R1716) do lotu bojowego na patrolowanie Zatoki Biskajskiej i zwalczanie niemieckich okrętów podwodnych[13]. Załoga nie powróciła z lotu, ich samolot został prawdopodobnie zestrzelony przez niemiecki myśliwiec. Wraz z majorem Skorobohatym zginęli: por. pil. Stanisław Krawczyk, nawigator por. obs. Alojzy Szkuta, por. Mieczysław Wodziński, radiotelegrafista sierż. Jan Rogala-Sobieszański oraz sierż. Zygmunt Sasal. Ciał nie odnaleziono[14].

Rodzina

edytuj

Był mężem Zofii, z którą mieli syna Lecha. Mieszkali na Zarzeczu w Wilnie.

Ordery i odznaczenia[15]

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Romeyko 1933 ↓, s. 140.
  2. Niestrawski 2017b ↓, s. 219-220.
  3. Niestrawski 2017b ↓, s. 228.
  4. Niestrawski 2017b ↓, s. 252.
  5. a b c Skorobohaty Ignacy mjr pil. obs.. bequickorbedead.com. [dostęp 2020-01-21]. (pol.).
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 43 z 11 listopada 1922 roku, s. 829.
  7. Pawlak 1989 ↓, s. 134.
  8. Pawlak 1989 ↓, s. 322.
  9. Pawlak 1989 ↓, s. 333.
  10. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 71.
  11. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 206.
  12. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. V, 432.
  13. 304. peruť RAF [1940-1946]. armedconflicts.com. [dostęp 2020-01-22]. (pol.).
  14. Krzystek 2012 ↓, s. 519.
  15. Niestrawski 2017a ↓, s. 246, 261.
  16. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 41 z 27 października 1922 roku, s. 808.
  17. Skorobohaty Ignacy. listakrzystka.pl. [dostęp 2020-01-21]. (pol.).
  18. M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  19. M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 103 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
  20. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928 roku, s. 435.
  21. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 365.

Bibliografia

edytuj