Ignacy Skorobohaty
Ignacy Skorobohaty (ur. 21 stycznia 1898 w Nieświeżu, zm. 1 listopada 1942 nad Zatoką Biskajską) – major pilot, obserwator Wojska Polskiego, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej i II wojny światowej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 major
| |
| Data i miejsce urodzenia |
21 stycznia 1898 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1 listopada 1942 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
1 eskadra wywiadowcza |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
          
| |
.svg){kind=small}
Życiorys
edytujWojna polsko-bolszewicka
edytujWstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego i otrzymał przydział do 1 eskadry wywiadowczej. W czasie wojny polsko-bolszewickiej wykonywał loty rozpoznawcze oraz brał udział w atakach na oddziały Armii Czerwonej. 10 czerwca 1920 roku, wraz z pil. Pawłem Janeczko na samolocie Salmson 2A2, wystartował z lotniska Porubanek i poprowadził dwie załogi na rozpoznanie rejonu Połocka i bombardowanie mostów pontonowych na Dźwinie. W wyniku ataku uszkodzono dwa mosty. Nie bez znaczenia był też efekt psychologiczny, jakim było przeprowadzenie skutecznego ataku na cele w głębi terytorium zajmowanego przez oddziały nieprzyjaciela[1]. W drodze powrotnej załoga Skorobohaty-Janeczko lądowała przymusowo z braku paliwa, ponieważ lotnicy zabrali większy niż dopuszczalny ładunek bomb[2].
3 sierpnia brał udział w locie wywiadowczym w rejon Ostrołęki, Łomży i Zambrowa, którego celem było nawiązanie łączności z odciętymi oddziałami polskiej kawalerii. Pomimo silnego ognia przeciwlotniczego oddziałów Armii Czerwonej udało mu się nawiązać łączność z polskimi szwadronami, za co został wyróżniony pochwałą od gen. Józefa Hallera[3].
28 sierpnia, wraz z ppor. pil. Gustawem Gwizdalskim, wspierał oddziały Brygady Górskiej prowadzącej atak w kierunku Gródka. Atakowali nieprzyjacielskie oddziały piechoty i kawalerii pod Odelskiem oraz bolszewicki pociąg pancerny, który zmusili do wycofania się z rejonu walk[4].
II Rzeczpospolita
edytujPo zakończeniu działań wojennych został skierowany na kursy w Oficerskiej Szkoły Obserwatorów Lotniczych w Toruniu, Bydgoskiej Szkole Pilotów oraz Wyższej Szkole Pilotów w Grudziądzu [5].
1 września 1922 roku otrzymał przydział do 2 pułku lotniczego w Krakowie, a w listopadzie tego roku został przeniesiony do 1 pułku lotniczego w Warszawie[6]. 2 grudnia 1927 roku został wysłany na czteromiesięczny kurs dla dowódców eskadr przy Oficerskiej Szkole Lotniczej w Dęblinie. Po jego ukończeniu został przeniesiony do dyspozycji szefa Departamentu Aeronautyki Ministerstwa Spraw Wojskowych, a następnie do 3 pułku lotniczego w Poznaniu[5].
W lipcu 1929 roku objął dowództwo 13 eskadry liniowej, a w maju 1930 roku dowództwo I dywizjonu liniowego w 1 pułku lotniczym[7]. Od maja 1932 roku służył w 5 pułku lotniczym w Lidzie. W lipcu 1933 roku został organizatorem i pierwszym dowódcą 51 eskadry liniowej[8]. Od listopada 1933 roku do października 1937 roku dowodził I dywizjonem liniowym[5] (w międzyczasie, w roku 1935, na krótko objął dowództwo 53 eskadry towarzyszącej[9]). 27 czerwca 1935 roku został mianowany na stopień majora ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 roku i 12. lokatą w korpusie oficerów aeronautyki[10] (od 1937 roku – korpus oficerów lotnictwa, grupa liniowa)[11]. W latach 1937–1938 był słuchaczem II Kursu Wyższej Szkoły Lotniczej w Warszawie. W marcu 1939 roku znajdował się w dyspozycji szefa Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych (tzw. rezerwa Oddziału II SG)[12].
II wojna światowa
edytujPo wybuchu II wojny światowej przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie wstąpił do RAF i otrzymał numer służbowy P-1455. Po odbyciu szkolenia został przydzielony do 304 dywizjonu bombowego, gdzie służył jako pilot. 1 listopada 1942 roku wystartował z bazy RAF w Docking samolotem Vickers Wellington Mk IC „L” (nr ser. R1716) do lotu bojowego na patrolowanie Zatoki Biskajskiej i zwalczanie niemieckich okrętów podwodnych[13]. Załoga nie powróciła z lotu, ich samolot został prawdopodobnie zestrzelony przez niemiecki myśliwiec. Wraz z majorem Skorobohatym zginęli: por. pil. Stanisław Krawczyk, nawigator por. obs. Alojzy Szkuta, por. Mieczysław Wodziński, radiotelegrafista sierż. Jan Rogala-Sobieszański oraz sierż. Zygmunt Sasal. Ciał nie odnaleziono[14].
Rodzina
edytujBył mężem Zofii, z którą mieli syna Lecha. Mieszkali na Zarzeczu w Wilnie.
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 8116 (27 lipca 1922)[16]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
- Medal Lotniczy (dwukrotnie)[17]
- Medal Niepodległości (23 grudnia 1933)[18]
- Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1931)[19]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Polowa Odznaka Obserwatora nr 39 (11 listopada 1928 - „za loty bojowe nad nieprzyjacielem w czasie wojny 1918–1920”)[20]
- Medal Zwycięstwa (Médaille Interalliée)
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, 1929)[21]
Przypisy
edytuj- ↑ Romeyko 1933 ↓, s. 140.
- ↑ Niestrawski 2017b ↓, s. 219-220.
- ↑ Niestrawski 2017b ↓, s. 228.
- ↑ Niestrawski 2017b ↓, s. 252.
- ↑ a b c Skorobohaty Ignacy mjr pil. obs.. bequickorbedead.com. [dostęp 2020-01-21]. (pol.).
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 43 z 11 listopada 1922 roku, s. 829.
- ↑ Pawlak 1989 ↓, s. 134.
- ↑ Pawlak 1989 ↓, s. 322.
- ↑ Pawlak 1989 ↓, s. 333.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 71.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 206.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. V, 432.
- ↑ 304. peruť RAF [1940-1946]. armedconflicts.com. [dostęp 2020-01-22]. (pol.).
- ↑ Krzystek 2012 ↓, s. 519.
- ↑ Niestrawski 2017a ↓, s. 246, 261.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 41 z 27 października 1922 roku, s. 808.
- ↑ Skorobohaty Ignacy. listakrzystka.pl. [dostęp 2020-01-21]. (pol.).
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 103 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928 roku, s. 435.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 365.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Marian Romeyko (red.): Ku czci poległych lotników: księga pamiątkowa. Warszawa: Wydawnictwo Komitetu Budowy Pomnika ku czci Poległych Lotników, 1933. OCLC 830230270.
- Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w latach 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1989. ISBN 83-206-0760-4. OCLC 69601095.
- Krzysztof A. Tarkowski: Lotnictwo polskie w wojnie z Rosją Sowiecką: 1919–1920. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1991. ISBN 83-206-0985-2. OCLC 69498511.
- Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940–1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
- Mariusz Niestrawski: Polskie wojska lotnicze w okresie walk o granice państwa polskiego (1918–1921). T. I, Początki, organizacja, personel i sprzęt. Oświęcim: Napoleon V, 2017. ISBN 978-83-65746-74-0. OCLC 995372299.
- Mariusz Niestrawski: Polskie wojska lotnicze w okresie walk o granice państwa polskiego (1918–1921). T. II, Walka i demobilizacja. Oświęcim: Napoleon V, 2017. ISBN 978-83-65746-74-0. OCLC 995372299.