Wikipedia

Dowództwo Broni Pancernych

Dowództwo Broni Pancernych Ministerstwa Spraw Wojskowych (D-two Br. Panc. M.S.Wojsk[a].) – organ pracy II wiceministra spraw wojskowych (od lipca 1931 – I wiceministra) właściwy w sprawach broni pancernych Wojska Polskiego II RP.

Dowództwo Broni Pancernych Ministerstwa Spraw Wojskowych
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1930

Rozformowanie

1939

Tradycje
Rodowód

Szefostwo Broni Pancernej

Organizacja
Dyslokacja

garnizon Warszawa

Podległość

Ministerstwo Spraw Wojskowych

Szefostwo Broni Pancernej MSWojsk. 1929–1930

edytuj

31 stycznia 1929 Minister Spraw Wojskowych nakazał przeprowadzić, w terminie do 5 lutego 1929, reorganizację Ministerstwa Spraw Wojskowych. Reorganizacja polegała na likwidacji Departamentu Inżynierii MSWojsk., a w jego miejsce, utworzeniu Szefostwa Saperów MSWojsk., Szefostwa Łączności MSWojsk., Szefostwa Broni Pancernej MSWojsk. i Departamentu Zaopatrzenia Inżynierii MSWojsk. Nowo powstałe Szefostwo Broni Pancernych MSWojsk. podporządkowane zostało II wiceministrowi spraw wojskowych (w lipcu 1931 dotychczasowy drugi wiceminister spraw wojskowy przemianowany został na pierwszego wiceministra spraw wojskowych)[1]. W ramach wspomnianej reorganizacji dotychczasowy Wydział Broni Pancernej Departamentu Inżynierii MSWojsk. przekształcony został w Szefostwo Broni Pancernej MSWojsk.

Skład osobowy Szefostwa Broni Pancernej MSWojsk. liczyć miał jednego generała i siedmiu oficerów oraz jedenastu urzędników wojskowych i trzech niższych funkcjonariuszy (woźnych-gońców).

  • szef Broni Pancernej (generał)
  • zastępca szefa (oficer sztabowy broni)
  • kierownik kancelarii (oficer administracyjny)
  • personel pomocniczy (pięciu urzędników III kat., w tym jedna maszynistka, oraz trzech niższych funkcjonariuszy)
  • oficerowie (pięciu oficerów sztabowych broni, w tym jeden oficer dyplomowany)
  • personel pomocniczy (jeden urzędnik I kat, jeden urzędnik II kat. oraz czterech urzędników III kat., w tym jedna maszynistka)

Ponadto, tymczasowo, w składzie osobowym szefostwa przewidziane zostało funkcjonowanie referatu personalnego (jeden oficer sztabowy broni i dwóch urzędników III kat.).

Przedstawiona struktura składu osobowego nie przewidywała podziału szefostwa na wydziały i referaty.

5 kwietnia 1929 Minister Spraw Wojskowych rozkazem B. Og. Org. 1740 Org. II ustalił nową organizację i skład osobowy Szefostwa Broni Pancernej MSWojsk[2]. W nowej organizacji wprowadzony został podział szefostwa na cztery referaty. Skład osobowy zmniejszony został o jednego oficera (zastępca szefa Broni Pancernej), trzech urzędników i jednego funkcjonariusza niższego. Stanowisko szefa Broni Pancernej przewidziane zostało dla oficera sztabowego broni. Pozytywną zmianą było zwiększenie, do trzech, liczby oficerów dyplomowanych.

szef Broni Pancernej (oficer sztabowy broni)

  • kierownik kancelarii (oficer administracyjny)
  • personel pomocniczy (trzech urzędników III kat. i dwóch niższych funkcjonariuszy)

Referat Ogólny

  • kierownik referatu (dyplomowany oficer sztabowy broni)
  • personel pomocniczy (urzędnik III kat.)

Referat Wyszkolenia

  • kierownik referatu (dyplomowany oficer sztabowy broni)
  • referent (dyplomowany oficer sztabowy broni)
  • personel pomocniczy (urzędnik III kat.)

Referat Personalny

  • kierownik referatu (oficer sztabowy broni)
  • personel pomocniczy (dwóch urzędników III kat.)

Referat Techniczny

  • kierownik referatu (oficer sztabowy broni)
  • referent (oficer sztabowy broni)
  • personel pomocniczy (urzędnik II kat. i dwóch urzędników III kat.)

Z dniem 20 stycznia 1930 nastąpiło formalne wcielenie tymczasowego Referatu Personalnego do składu osobowego, przy czym zlikwidowano w nim jedno stanowisko przewidziane dla urzędnika III kat. Referat miał podwójną podległość służbową. Bezpośrednio podporządkowany był szefowi Broni Pancernej, a jego zadaniem było opracowywanie szczegółowych zarządzeń w sprawach personalnych oficerów na podstawie rozkazów szefa Biura Personalnego MSWojsk. Referat był równocześnie organem pracy szefa Biura Personalnego MSWojsk., który koordynował jego działania[3].

Dowództwo Broni Pancernych MSWojsk. 1930–1939

edytuj

23 września 1930, w miejsce Szefostwa Broni Pancernej, utworzone zostało Dowództwo Broni Pancernych na prawach departamentu[b]. Do zakresu działania dowództwa należały:

  • studia z zakresu taktyki i techniki
  • opracowywanie regulaminów, instrukcji i wniosków w sprawach wyszkoleniowych
  • współpracę z departamentami broni głównych w sprawach organizacyjnych, a z Dowództwami Okręgu Korpusu w zagadnieniach mobilizacyjnych
  • całokształt spraw personalnych

Dowództwu Broni Pancernych podporządkowano:

W latach 1930–1934 oddziały te zgrupowano przejściowo w 3 mieszanych pułkach pancernych.

W 1934 Bronie Pancerne połączone zostały z Wojskami Samochodowymi. W czasie tej reorganizacji zlikwidowano pułki pozostawiając jedynie sześć batalionów i dwie samodzielne kompanie w Wilnie i w Bydgoszczy (rok później rozwinięte do batalionów). W 1937 sformowane zostały dwa kolejne bataliony w Łucku i w Zgierzu.

Osobny artykuł: Batalion pancerny (II RP).

Z ramienia Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych jednostki broni pancernych podlegały inspekcji przez gen. dyw. Tadeusza Piskora.

Struktura organizacyjna D-twa Br. Panc. w 1939

  • Adiutantura
  • Wydział Ogólny
    • Referat Organizacyjny
    • Referat Wyszkolenia
    • Referat Mobilizacyjny
    • Referat Ogólny
    • Referat Motoryzacji Wojska
  • Wydział Studiów
    • Referat Techniczny
    • Referat Taktyki i Regulaminów
  • Wydział Materiałowy
    • Referat Materiałowy
    • Referat Zasobów Materiałowych
    • Referat Taboru Cywilnego
    • Inspekcja Techniczna
  • Samodzielny Referat Budżetowy
  • Samodzielny Referat Przemysłu Wojennego

Obsada personalna Dowództwa (Szefostwa) Broni Pancernych

edytuj
Dowódcy
I zastępcy dowódcy
II zastępcy dowódcy
Szefowie Wydziału Studiów

Kierownikami Referatu Wyszkolenia byli kolejno: Jan Wolski II, kpt. Stanisław Szostak od 1 grudnia 1934 do 1937 roku, mjr. dypl. Stanisław Bahrynowski i kpt. Marian Żebrowski (do 1 września 1939).

Kierownikami Referatu Ogólno-Org. byli: mjr Kulesza i kpt. Wacław Pac-Pomarnacki. Ten ostatni był kierownikiem, później zorganizowanego, Referatu Mobilizacyjnego.

Kierownikiem Referatu Ogólnego był kpt. Zbigniew Szymański.

Kierownikami Referatu Motoryzacji Wojska byli: kpt. dypl. Stanislaw Bahrynowski, a następnie mjr. Aleksander Izdebski.

Referentem Motoryzacji 10 Brygady Kawalerii był kpt. Stanisław Tyksiński.

Organizacja i obsada personalna w 1939

Pokojowa obsada personalna dowództwa w marcu 1939 roku[4][c]

  • dowódca – gen. bryg. Stanisław Józef Kozicki
  • I zastępca dowódcy – płk dypl. art. Józef Kapciuk
  • II zastępca dowódcy – płk piech. Eugeniusz Wyrwiński
  • adiutant – kpt. Piotr Pieńkowski
  • referent mobilizacyjny i personalny – kpt. br. panc. Wacław Pac-Pomarnacki[d]
  • w dyspozycji dowódcy (zawieszony w czynnościach) – mjr br. panc. Albin Jerzy Kulesza
  • szef Wydziału Ogólnego – mjr dypl. art. Stanisław Bahrynowski
  • kier. referatu wyszkolenia – kpt. br. panc. Marian Żebrowski
  • kier. referatu ogólnego – kpt. br. panc. Wacław Pac-Pomarnacki
  • kier. referatu organizacyjnego – kpt. br. panc. Zbigniew II Szymański
  • kierownik referatu motoryzacji – mjr br. panc. Aleksander Izdebski
  • referent – kpt. br. panc. Stanisław Tyksiński[e]
  • szef Wydziału Studiów – ppłk piech. Władysław Liro
  • kier. referatu studiów – kpt. br. panc. inż. Kazimierz Aleksander Dębski[f]
  • kier. referatu regulaminów – mjr br. panc. Leonard Furs-Żyrkiewicz
  • szef Wydziału Materiałowego – mjr br. panc. Marian Józef Ruciński[g]
  • kierownik referatu zasobów – kpt. br. panc. Henryk Jan Dippel
  • referent – kpt. Bronisław Jabłoński
  • kier. referatu materiałowego – mjr br. panc. Olgierd Władysław Witort
  • referent – kpt. br. panc. Stefan Pluta[h]
  • kier. referatu ewidencji taboru samochodowego – kpt. br. panc. Franciszek Fabianowicz
  • kier. referatu inspekcji technicznej – kpt. br. panc. Jan Kaszubski
  • kier. Samodzielnego Referatu Budżetowego – mjr br. panc. Antoni Macherski[i]
  • kier. Samodzielnego Referatu Przemysłu Wojennego – mjr br. panc. Antoni Stanisław Żarski

Uwagi

edytuj
  1. ↑ Skrót obowiązujący w latach 30. XX wieku.
  2. ↑ Dowództwo Broni Pancernych miało swoją siedzibę przy ulicy 6 sierpnia w Warszawie
  3. ↑ Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[5].
  4. ↑ kpt. Wacław Pac-Pomarnacki pełnił jednoczenie obowiązki kierownika referatu ogólnego
  5. ↑ Kpt. br. panc. Stanisław Tyksiński (ur. 20 kwietnia 1901) był odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi[6].
  6. ↑ Kpt. br. panc. inż. Kazimierz Aleksander Dębski (ur. 9 grudnia 1906) był odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi[7].
  7. ↑ Mjr br. panc. Marian Józef Ruciński (ur. 14 marca 1892) – sierżant 6 pułku piechoty Legionów Polskich był odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych (czterokrotnie) oraz Złotym i Srebrnym KZ[8].
  8. ↑ Kpt. br. panc. Stefan Pluta (ur. 23 października 1898) był odznaczony Krzyżem Walecznych i Srebrnym Krzyżem Zasługi[9].
  9. ↑ Mjr br. panc. Antoni Macherski (ur. 9 czerwca 1892) był odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Niepodległości i Srebrnym Krzyżem Zasługi[8].

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 3 z 31 stycznia 1929 roku, poz. 26.
  2. ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 11 z 5 kwietnia 1929 roku, poz. 105.
  3. ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L.dz. 6245.29 Org. Organizacja Biura Personalnego i referatów personalnych w poszczególnych organach MSWojsk. w: Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 3 z 20 stycznia 1930 roku, poz. 27.
  4. ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 434, 436–437.
  5. ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VI.
  6. ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 233.
  7. ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 234.
  8. ↑ a b Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 232.
  9. ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 240.

Bibliografia

edytuj
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
  • Rajmund Szubański, Polska broń pancerna 1939, Wydawnictwo MON, Warszawa 1989, wyd. II poprawione i uzupełnione, ISBN 83-11-07660-X
  • Magdalena Pionnier, Charakterystyka zawartości zespołów akt dowództw – Broni Pancernych, Łączności i Saperów z lat 1929–1939, Biuletyn Wojskowej Służby Archiwalnej Nr 4, Centralne Archiwum Wojskowe, Warszawa 1972
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Dowództwo_Broni_Pancernych&oldid=74634982”