Wzgórza Kiełczyńskie

Wzgórza Kiełczyńskie – wzgórza w południowo-zachodniej Polsce na Przedgórzu Sudeckim w województwie dolnośląskim. Zgodnie z podziałem fizycznogeograficznym (według Kondrackiego i Walczaka) jest to mikroregion należący do mezoregionu Masyw Ślęży.

Wzgórza Kiełczyńskie

Megaregion	Pozaalpejska Europa Środkowa
Prowincja	Masyw Czeski
Podprowincja	Sudety z Przedgórzem Sudeckim
Makroregion	Przedgórze Sudeckie
Mezoregion	Masyw Ślęży
Mikroregion(y)	Wzgórza Kiełczyńskie
Zajmowane jednostki administracyjne	województwo dolnośląskie, powiat świdnicki, powiat dzierżoniowski

Położenie

Wzgórza położone są na obszarze Ślężańskiego Parku Krajobrazowego, około 10 km na południowy wschód od Świdnicy, w południowo-zachodniej części Masywu Ślęży, między Przełęczą Jędrzejowicką na wschodzie a miejscowością Krzczonów na zachodzie. Zbocza południowe opadają w stronę Kotliny Dzierżoniowskiej.

Charakterystyka

Wzgórza odchodzą niewielkim odgałęzieniem od Raduni w kierunku zachodnim, stanowią podjednostkę Masywu Ślęży. Jest to około pięciokilometrowe pasmo niewysokich wzgórz, stanowiące zachodnie ramię Masywu Ślęży, ciągnące się od Przełęczy Jędrzejowickiej w kierunku zachodnim. W zachodniej części formy pasma stają się łagodniejsze. Wzgórza ze względu na stromość zboczy nabrały charakteru pasma górskiego. Szczyty nie przekraczają wysokości 470 m n.p.m., wszystkie położone są w części grzbietowej. Grzbiet wzgórz biegnie równoleżnikowo, wznosi się z niego kilka bezimiennych wzniesień (346, 338, 346,3 i 395 m n.p.m.) oraz najwyższy szczyt pasma Szczytna o wysokości 466 m n.p.m., za którym grzbiet wyraźnie opada w kierunku wschodnim do Przełęczy Jędrzejowickiej (277 m n.p.m.).

Budowa

Wzgórza zajmują północno-wschodni fragment niecki śródsudeckiej, na oderwanym i wypiętrzonym fragmencie formacji skalnej Masywu Czeskiego. Obszar ten powstał w czasie najstarszych ruchów górotwórczych i nie podlegał zmianom w czasie późniejszych fałdowań. Ostateczny wygląd wzgórza otrzymały w okresie epoki lodowcowej, kiedy to lądolód skandynawski przykrył wzgórza, a następnie naniósł w doliny grubą warstwę osadów. Wzgórza zbudowane są ze skał metamorficznych, powstałych z przeobrażenia skał ultrazasadowych, tworzą go serpentynity z żyłkami magnezytu, kwarcu, chalcedonu i opalu, a sporadycznie występuje tu także nefryt, półszlachetna odmiana serpentynitu. Łagodniejsze stoki wzgórz pokryte są formami poglacjalnymi i utworami młodszymi, przeważnie czwartorzędowymi. W utworach czwartorzędowych występują plejstoceńskie, utwory lessopodobne, plejstoceńskie piaski i żwiry lodowcowe oraz gliny zwałowe. W kilku miejscach w części szczytowej wzgórz pojawiają się formy skalne w postaci wychodni serpentynitów, zwykle przybierające postać wydłużonych grzbietów.

Rzeźba

Wzgórza charakteryzują się mało urozmaiconą rzeźbą terenu o płaskich wierzchołkach wzniesień i dość stromym nachyleniu zboczy południowych i północnych, całe pasmo ma kształt wrzeciona i stanowi jedną całość. Wzgórza mają charakterystyczną strukturę dla grzbietów i wzgórz wyspowych. Naturalne odsłonięcia skalne są stosunkowo częste i ograniczają się jedynie do partii szczytowej. Najwyższą wysokość wzgórza osiągają we wschodniej części. Na obszarze wzgórz występują grupy skalne oraz pojedyncze skały.

Wzgórze Kiełczyńskie

Krajobraz

Krajobraz jest urozmaicony i posiada znaczące walory krajobrazowe. Cały obszar pasma jest górzysty. Pasmo przedstawia krajobraz niskich gór, z wyraźnie zaznaczonymi wzniesieniami. Szczyty są kopulaste, w całości zalesione z wyraźnym podkreśleniem zboczy. Cały obszar wzgórz porośnięty lasem mieszanym, niewielką część obszaru na niżej położonych zboczach zajmują łąki i pola uprawne. Krajobraz naturalny z enklawami krajobrazu pierwotnego. Pierwotny niskogórski charakter krajobrazu w większości został zachowany.

Klimat

Klimat podgórski typowy dla większości obszaru Masywu Ślęży, gdzie mieszają się cechy klimatu oceanicznego kontynentalnego i górskiego. Jest to klimat ciepły, łagodny o umiarkowanej wilgotności. Przeważają wiatry nawiązujące do regionalnej cyrkulacji atmosferycznej, z przewagą kierunku zachodniego, o średnich prędkościach 3–3,5 m/s. W rejonie grzbietu prędkości wiatru wzrastają do 3,5–5 m/s. Średnioroczna temperatura powietrza wynosi 8 °C. Najniższe temperatury notuje się w styczniu, najwyższe w lipcu. Średnioroczne opady wynoszą około 580–700 mm, maksymalne opady notuje się w lipcu, minimalne w styczniu. Czas zalegania pokrywy śnieżnej wynosi od 50 do 60 dni. Wilgotność powietrza jest umiarkowana i sprzyja wegetacji roślin. Okres wegetacyjny wynosi około 220 dni i jest jednym z dłuższych w Polsce.

Flora i fauna

Klimat i budowa geologiczna sprawiają, że świat roślinny wzgórz odznacza się różnorodnością, występuje tu wiele gatunków górskich. Stoki masywu niemal w całości pokrywa las mieszany. Wzgórza zamieszkuje głównie fauna leśna, bogata w gatunki górskie.

Wody

Wzgórza należą do zlewiska Morza Bałtyckiego, położone są w dorzeczu Odry. Największą rzeką zbierającą wody ze wzgórz jest Piława odwadniająca swoimi dopływami południowe zbocza i Czarna Woda odwadniająca północne zbocza.

Miejscowości

W najbliższej okolicy wzgórz położone są miejscowości: Książnica, Kiełczyn, Jędrzejowice, Gogołów, Wirki i Wiry.

Położenie wzgórz w południowej części masywu Ślęży

Inne

• Zbudowane z serpentynitów wzgórza w przeszłości stanowiły teren intensywnego wydobycia serpentynitu i towarzyszących mu minerałów. Na zboczach pozostało wiele śladów po dawnych łomach. Obecnie duża kopalnia magnezytu, który towarzyszy serpentynitowi, znajduje się między Wirkami a Wirami po północnej stronie pasma; maja znaczenie dla gospodarki leśnej.
• U południowego podnóża Wzgórz, w Kiełczynie poniżej leśniczówki znajduje się głaz ku pamięci działacza Towarzystwa Gór Sowich (niem. EGV – Eulengebirgsverein), doktora Winklera z Dzierżoniowa, który był projektodawcą budowy drewnianej wieży na Wielkiej Sowie i propagatorem turystyki na terenie Wzgórz Kiełczyńskich. Głaz ufundowała Federacja Towarzystw Górskich przy Sowie EGV, tablicę odsłonięto 10 października 1909 roku. Głaz do niedawna był uszkodzony i przewrócony. Odnowiono go w 2006 roku przy okazji odrestaurowania pomnika poległych w I wojnie światowej mieszkańców okolicznych miejscowości.

Ciekawostki

• Herb Kiełczyna nawiązuje do Wzgórz Kiełczyńskich, które w herbie przedstawione są jako zielone trójwzgórze.
• Na Wzgórzach Kiełczyńskich w latach 30. XX wieku uprawiano sport szybowcowy.
• Z granitu i serpentynitu ze Wzgórz Kiełczyńskich w przeszłości wyrabiano prymitywne narzędzia i broń.
• Głaz ku pamięci dr. Winklera powstał z przepołowionego głazu narzutowego, czerwonego granitu skandynawskiego, znalezionego na Wzgórzach Kiełczyńskich. Druga część głazu została ustawiona 19 września 1909 roku koło Kamionek, w miejscu nagłej śmierci Richarda Tamma.
• Wzgórza stanowią najbogatsze stanowisko zanokcicy serpentynowej (Asplenium adulterinum) w Polsce, które występują na ścianach nieczynnych kamieniołomów w zachodniej części pasma.

Turystyka

Partią szczytową wzgórz prowadzi szlak turystyczny

• żółty – prowadzący ze Świdnicy na Ślężę, przez Gogołów, Przełęcz Tąpadła.

Z podnóży roztaczają się dalekie panoramy, z południowej strony na Góry Sowie, a z północnej Masyw Ślęży.