Witold Piotrowski (lotnik)
Witold Jacek Piotrowski (ur. 25 listopada 1906 r. w Chełmie, zm. 3 grudnia 1973 r. w Burlington) – pułkownik pilot Wojska Polskiego), żołnierz Polskich Sił Powietrznych, dowódca 42. eskadry lotniczej i dywizjonu 301. Kawaler Virtuti Militari, odznaczony Distinguished Flying Cross.
 pułkownik dypl. nawigator pilot
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
4. pułk lotniczego |
| Stanowiska |
dowódca dywizjonu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    
| |
.svg){kind=small}
Życiorys
edytujPo zdaniu matury w Państwowym Gimnazjum im. Stefana Czarneckiego w 1925 r. zgłosił się do odbycia służby wojskowej. Został skierowany do Szkoły Podchorążych Piechoty, następnie został przeniesiony do Oficerskiej Szkoły Lotnictwa. Naukę, w specjalności obserwatora, ukończył z 28. lokatą w 1928 r. Otrzymał przydział do 4. pułku lotniczego[1].
Przez następne dwa lata brał udział w kursie pilotażu a następnie kursie wyższego pilotażu. Został przydzielony do 43. eskadry towarzyszącej gdzie objął dowództwo nad trzecim plutonem. 1 listopada 1937 r. objął dowództwo nad 42. eskadrą lotniczą[2]. Dowództwo nad jednostką zdał rok później, w styczniu 1939 r. objął dowództwo nad I Dywizjonem Liniowym i pełnił tę funkcję do sierpnia. Po wybuchu II wojny światowej nie miał przydziału bojowego[3].
Po agresji ZSRR na Polskę 17 września przekroczył granicę z Rumunią. Następnie przez Jugosławię i Włochy przedostał się do Francji. Zdecydował się na wyjazd do Wielkiej Brytanii, gdzie dotarł w styczniu 1940 r. Zgłosił się do służby w Polskich Siłach Powietrznych, otrzymał numer służbowy RAF 76687[4].
Po przeszkoleniu na sprzęcie brytyjskim został skierowany do dywizjonu 301. 22 lipca 1940 roku, na mocy rozkazu brytyjskiego Air Ministry z dnia 17 lipca 1940 roku, objął dowództwo nad eskadrą B tego dywizjonu[5]. 22 grudnia 1940 r., po dwóch miesiąca szkolenia na samolotach Vickers Wellington, wziął udział w pierwszej wyprawie bombowej dywizjonu. Jej celem były zbiorniki paliwa w Antwerpii[6]. 26 lipca 1941 r. objął dowództwo nad dywizjonem 301[a][8].
W nocy z 8 na 9 marca 1942 r., z powodu złego stanu lotnika, podjął decyzję o zaprzestaniu startu samolotów dywizjonu do nalotu na Essen[9]. Z 25 na 26 marca brał udział w nalocie na Essen. Nad celem został ranny odłamkiem pocisku artylerii przeciwlotniczej. Drugi pilot, por. Stanisław Mioduchowski, zdołał wynieść go z miejsca pilota i opanować maszynę[10]. Po odbyciu tury bojowej 1 kwietnia 1942 r. zdał dowództwo nad dywizjonem Stanisławowi Krzystyniakowi[11].
Odszedł na odpoczynek w 18. OTU w Bramcote, gdzie został instruktorem i dowódcą eskadry. 14 lutego 1943 r. został skierowany do dywizjonu 309 i objął nad nim dowództwo[12].
Dowództwo zdał 15 października i został przydzielony do 1. Dywizji Pancernej jako oficer łącznikowy. Następnie został przeniesiony do Wyższej Szkoły Lotniczej, po jej ukończeniu trafił do Sztabu Naczelnego Wodza. Po zakończeniu działań wojennych nie zdecydował się na powrót do Polski. W 1948 r. został zdemobilizowany i wyjechał do Kanady. Początkowo pracował w rolnictwie, później w przemyśle. Mieszkał w Hamilton[13].
Zmarł 3 grudnia 1973 r. w Burlington, jego symboliczny grób znajduje się na cmentarzu rzymskokatolickim w Lublinie przy ulicy Lipowej[14].
Ordery i odznaczenia
edytujZa swą służbę otrzymał odznaczenia[15]:
- KrzyżSrebrny Virtuti Militari nr ,
- Krzyż Walecznych – czterokrotnie,
- Medal Lotniczy – czterokrotnie,
- Distinguished Flying Cross.
Uwagi
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Zieliński, Krzystek 2002 ↓, s. 172.
- ↑ Pawlak 1989 ↓, s. 301.
- ↑ Pawlak 2009 ↓, s. 66.
- ↑ Krzystek 2012 ↓, s. 454.
- ↑ Hodyra 2016 ↓, s. 13.
- ↑ Hodyra 2016 ↓, s. 23-24.
- ↑ Król 1990 ↓, s. 91.
- ↑ Hodyra 2016 ↓, s. 38.
- ↑ Hodyra 2016 ↓, s. 55-56.
- ↑ Hodyra 2016 ↓, s. 57-58.
- ↑ Hodyra 2016 ↓, s. 59-60.
- ↑ Król 1990 ↓, s. 231.
- ↑ Zieliński, Krzystek 2002 ↓, s. 173.
- ↑ ZYGMUNT WIECZOREK. Niebieska eskadra - groby, cmentarze, pomniki, miejsca pamięci polskich lotników. [dostęp 2023-01-24]. (pol.).
- ↑ Piotrowski Witold Jacek. Personel Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii 1940-1947. [dostęp 2023-12-17]. (pol.).
Bibliografia
edytuj- Piotr Hodyra: 301 Dywizjon Bombowy 1940-1943. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Alma-Press, 2016. ISBN 978-83-7020-664-2. OCLC 971435802.
- Wacław Król: Polskie dywizjony lotnicze w Wielkiej Brytanii 1940-1945. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1990. ISBN 83-11-07695-2. OCLC 834110269.
- Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940-1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
- Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w latach 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1989. ISBN 83-206-0760-4. OCLC 69601095.
- Jerzy Pawlak: Absolwenci Szkoły Orląt: 1925-1939. Warszawa: Retro-Art, 2009. ISBN 83-87992-22-4. OCLC 69472829.
- Józef Zieliński, Tadeusz Krzystek: Dowódcy dywizjonów Polskich Sił Powietrznych na Zachodzie = Commanders of the Polish Air Force squadrons in the West. Poznań: Bellona, 2002. ISBN 83-11-09553-1. OCLC 52033660.