Wikipedia

Władysław Śniadowski

Oficer Wojska Polskiego, inżynier

Władysław Śniadowski[1] (ur. 1 czerwca 1876, zm. 1940 w ZSRR) – podpułkownik inżynier saperów Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Władysław Śniadowski
podpułkownik saperów podpułkownik saperów
Data urodzenia

1 czerwca 1876

Data i miejsce śmierci

1940
USRR, ZSRR

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Cesarsko-królewska Obrona Krajowa
Wojsko Polskie

Jednostki

55 Galicyjski Pułk Piechoty,
19 Pułk Piechoty Obrony Krajowej,
6 Pułk Saperów,
7 Pułk Saperów Wielkopolskich

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-ukraińska

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii 1898 (Austro-Węgry)

Życiorys

edytuj

Władysław Śniadowski urodził się 1 czerwca 1876 jako syn Józefa[2]. Kształcił się w Gimnazjum oo. Jezuitów w Bąkowicach k. Chyrowa[3]. W 1907 z tytułem inżyniera był prezesem zarządu Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Posagowej „Aurora” we Lwowie[4].

W rezerwie piechoty c. k. armii został mianowany kadetem (zastępcą oficera) z dniem 1 stycznia 1898[5][6], następnie awansowany na stopień podporucznika z dniem 1 stycznia 1900[7]. Od ok. 1898 do ok. 1906 był żołnierzem rezerwy 55 Galicyjskiego pułku piechoty z Tarnopola[8]. Następnie w c. k. Obronie Krajowej został zweryfikowany w stopniu podporucznika piechoty w grupie nieaktywnych z dniem 1 stycznia 1900[9]. Ok. 1906–1908 był przydzielony do 19 pułku piechoty Obrony Krajowej we Lwowie[10][11].

Podczas I wojny światowej w grudniu 1914 był odnotowany jako ranny porucznik 1 kompanii 19 pułku piechoty[12]. jako były oficer armii austriackiej został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony w stopniu kapitana[13]. Podczas wojny polsko-ukraińskiej jako kapitan saperów walczył w obronie Lwowa na odcinku I, pododcinek Szkoła Kadecka[14]. Następnie został awansowany na stopień podpułkownika w korpusie inżynierii i saperów ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[15][16]. W 1922 był oficerem 7 pułku saperów Wielkopolskich. W 1923, 1924 jako oficer nadetatowy 6 pułku saperów z Przemyśla służył w Szefostwie Inżynierii i Saperów Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie[17][18]. W 1934 jako podpułkownika przeniesiony w stan spoczynku był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VI jako oficer w dyspozycji dowódcy O.K. VI i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto[19].

Zamieszkiwał we Lwowie. Ofiarował grunt pod Pomnik Obrońców Lwowa na Persenkówce[20]. Wygłaszał prelekcję w rozgłośni lwowskiej[21]. W 1931 zasiadł w wydziale Małopolskiego Strażackiego Klubu Sportowego „Leopolia”[22]. W lutym 1938 został wybrany prezesem oddziału lwowskiego Związku Byłych Ochotników Armii Polskiej[23], a latem 1939 został członkiem sądu koleżeńskiego okręgu lwowskiegotej organizacji[24].

Jego żoną była Zofia (pianistka), z którą miał córki Marię (zamężną z inż. Kazimierzem Komornickim[25]) i Irenę[26].

Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD. Był przetrzymywany w lwowskim więzieniu na Zamarstynowie. W 1940 został zamordowany przez NKWD. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 72/1-88 oznaczony numerem 2726)[27]. Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ W ewidencji wojskowych c. k. armii był określany w języku niemieckim jako „Ladislaus Śniadowski”.
  2. ↑ Władysław Śniadowski. wbh.wp.mil.pl. [dostęp 2020-12-25].
  3. ↑ Sprawozdanie Zakładu Naukowo-Wychowawczego OO. Jezuitów w Bąkowicach pod Chyrowem za rok szkolny 1914/15 i 1915/16. Przemyśl: 1916, s. 100.
  4. ↑ Doniesienia prywatne. „Kurjer Lwowski”. Nr 162, s. 3, 7 kwietnia 1907. 
  5. ↑ Kronika. „Kurjer Lwowski”. Nr 3, s. 4, 3 stycznia 1899. 
  6. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1899. Wiedeń: 368, s. 1898.
  7. ↑ Awans jednoroczniaków. „Kurjer Lwowski”. Nr 1, s. 1, 1 stycznia 1900. 
    •Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1901. Wiedeń: 367, s. 1900.
  8. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1899. Wiedeń: 479, s. 1898.
    •Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1900. Wiedeń: 497, s. 1899.
    •Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1901. Wiedeń: 505, s. 1900.
    •Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1902. Wiedeń: 511, s. 1901.
    •Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1903. Wiedeń: 507, s. 1902.
    •Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1904. Wiedeń: 511, s. 1903.
    •Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1905. Wiedeń: 519, s. 1904.
    •Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1906. Wiedeń: 527, s. 1905.
  9. ↑ Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1907. Wiedeń: 1907, s. 164.
  10. ↑ Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1907. Wiedeń: 1907, s. 287.
  11. ↑ Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1908. Wiedeń: 1908, s. 294.
  12. ↑ Kronika. Z austryjackiej listy strat Nr. 32. „Kurjer Lwowski”. Nr 487, s. 23 (10) grudnia 1914, 4. 
  13. ↑ Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922, s. 107.
  14. ↑ Obsada personalna obrony Lwowa 1 – 22.11.1918r.. stankiewicze.com. [dostęp 2014-12-10].
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 905.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 827.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 98, 884.
  18. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 55, 808.
  19. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 349, 973.
  20. ↑ Semper fidelis. Obrona Lwowa w obrazach współczesnych. Lwów / Warszawa: Straż Mogił Polskich Bohaterów / Oficyna Wydawnicza Volumen, 1930 / 1990, s. Tab. 235.
  21. ↑ Co usłyszymy przez radio?. „Gazeta Lwowska”. Nr 106, s. 6, 8 maja 1931. 
  22. ↑ Wiadomości bieżące. Walne zgromadzenie M. S. K. S.. „Słowo Polskie”. Nr 275, s. 7, 7 października 1931. 
  23. ↑ Związek b. Ochotników Armii Polskiej w działalności we Lwowie. „Wschód”. Nr 75, s. 11, 20 lutego 1938. 
  24. ↑ Trzy Okręgi na ziemiach południowo-wschodnich. „Wschód”. Nr 140, s. 3, 23 lipca 1939. 
  25. ↑ M. K. Wspomnienie o Kazimierzu Komornickim. „Biuletyn”. Nr 22, s. 113, czerwiec 1972. Koło Lwowian w Londynie. 
  26. ↑ Memoirs from a time of war. math.hamline.edu. [dostęp 2014-12-10]. (ang.).
  27. ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 96. [dostęp 2014-10-27].
  28. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1900. Wiedeń: 378, s. 1899.

Bibliografia

edytuj
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Władysław_Śniadowski&oldid=71198307”