Turyngit
Turyngit – złożony minerał z gromady krzemianów żelaza, magnezu i glinu, z grupy chlorytów żelazistych. Odmiana szamozytu[3].
Właściwości chemiczne i fizyczne | |
Skład chemiczny |
(Fe2+ |
---|---|
Twardość w skali Mohsa |
od 2 do 2,5 |
Przełam |
nierówny[1] |
Łupliwość |
doskonała, według (001)[2] |
Pokrój kryształu |
łuseczkowy[1] |
Układ krystalograficzny |
jednoskośny[1] |
Gęstość |
3,15-3,19 g/cm³[1] |
Właściwości optyczne | |
Barwa |
oliwkowa, zielonobrunatna, a niekiedy zielonoczarna[1] |
Rysa |
szarozielona[1] |
Połysk |
perłowy lub matowy[1] |
Współczynnik załamania |
n = 1,64-1,68[2] |
Inne |
nieprzeźroczysty lub przeświecający[1] |
Dodatkowe dane | |
Szczególne własności |
rozpuszczalny w kwasie solnym |
Nazwa minerału wiąże się z niemiecką Turyngią, w której minerał ten odkryto i tamtejsze okazy po raz pierwszy opisano[1].
Charakterystyka
edytujWłaściwości
edytujWspółwystępuje z innymi minerałami rud żelaza: limonitem, magnetytem, syderytem i szamozytem[1]. Minerał w płomieniu redukującym czernieje i przechodzi w szkliwo. Roztwarza się w kwasie solnym[2].
Geneza
edytujProdukt przeobrażeń hydrotermalnych, metamorficznych i w skałach osadowych pochodzenia morskiego[2][1].
Występowanie
edytujWystępuje w morskich skałach osadowych, w tym w postaci ooidów, tworząc wapienie oolitowe[1] będące źródłem rud żelaza[4]. Pojawia się jako produkt hydrotermalny wyższych temperatur oraz w facji zieleńcowej (skały metamorficzne)[1].
W Polsce: Miedzianka koło Jeleniej Góry, Góry Izerskie. Także Częstochowa i Łęczyca (składnik rud żelaza[1].
W świecie: rozpowszechniony, m.in. Turyngia; Morawy; okolice Jeziora Górnego (USA)[1].
Zastosowanie
edytuj- jeden z minerałów kruszcowych rud żelaza związanych z morskimi skałami osadowymi[1].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Turyngit, [w:] Jerzy Żaba, Ilustrowana encyklopedia skał i minerałów, Chorzów: Videograf, 2014, s. 461, ISBN 978-83-7835-297-6 .
- ↑ a b c d e Turyngit, [w:] Andrzej Bolewski, Mineralogia szczegółowa, Warszawa: Wydawnictwa Geologiczne, 1965, s. 586 .
- ↑ Thuringite, [w:] Mindat.org [online], Hudson Institute of Mineralogy [dostęp 2020-06-11] (ang.).
- ↑ Antoni Polański, Geochemia i surowce mineralne, Warszawa: Wydawnictwa Geologiczne, 1974, s. 204 .