Wikipedia

Radio Wolna Europa

organizacja medialna

Radio Wolna Europa (Radio Wolna Europa/Radio Swoboda, RWE/RS, ang. Radio Free Europe/Radio Liberty) – amerykańska rządowa rozgłośnia utworzona w 1949 r. z połączenia „Radia Wolna Europa” i „Radia Swoboda” prowadząca transmisje informacji, analiz i aktualności do krajów Europy Środkowo-Wschodniej, Azji Środkowej i Bliskiego Wschodu, w których swobodny przepływ informacji jest zakazany przez organy rządowe, lub nie jest w pełni rozwinięty[1].

Obecne logo Radia Wolna Europa / Radia Swoboda w Pradze

Misją RWE jest promowanie demokratycznych wartości i instytucji poprzez informowanie w krajach, w których wolność słowa jest zabraniana przez rząd, lub nie jest w pełni ugruntowana. RWE opiera się na przekonaniu, że pierwszym wymogiem demokracji są dobrze poinformowani obywatele[1].

Treści RWE tworzone są w dwudziestu pięciu językach, docierają do dwudziestu krajów, szacowane cotygodniowe audytorium RWE/RS to 33,9 mln osób. Audycje nadawane są na falach krótkich, przez satelity i Internet oraz retransmitowane lokalnie na falach średnich i ultrakrótkich[2].

RWE jest finansowana przez Kongres Stanów Zjednoczonych, w 2018 roku jej budżet wyniósł 123,3 mln USD[2]. Niezależność redakcyjna RWE/RS jest gwarantowana amerykańskim prawem[3].

Historia

edytuj

Radio Wolna Europa utworzono w 1949 roku w Nowym Jorku z inicjatywy „Narodowego Komitetu na Rzecz Wolnej Europy”. Miało siedzibę w Monachium przy Oettingenstr. 67, do 1972 roku dostawało środki przez CIA[4][5], po 1972 roku było finansowane przez Kongres Stanów Zjednoczonych[6]. Radio Wolna Europa nadawało audycje do krajów bloku wschodniego (tzw. „demokracji ludowej”), które po 1945 roku były pod dominacją Moskwy oraz republik bałtyckich (Stany Zjednoczone nie uznały ich wcielenia do ZSRR). Radio Swoboda transmitowało swoje audycje do pozostałych 12 republik ZSRR.

Audycje RWE/RS były intensywnie zagłuszane przez służby bezpieczeństwa i struktury sił zbrojnych państw komunistycznych. Jak podaje w swoich wspomnieniach Jan Nowak-Jeziorański, koszty zagłuszania były mniej więcej trzy razy wyższe od kosztów nadawania audycji. Ze względu na sposób propagacji fal krótkich[a] zagłuszanie nigdy nie było w stanie zakłócić wszystkich audycji. 28 czerwca 1956 roku, jedną z zagłuszarek zniszczyła protestująca ludność Poznania, domagając się wolności słowa podczas Poznańskiego Czerwca 1956[7][8]. 18 listopada 1956 roku, protestujący w Bydgoszczy zniszczyli zagłuszarkę znajdującą się na Wzgórzu Dąbrowskiego[9][10][11][12]. Tydzień później władze PRL ogłosiły, że rezygnują z zagłuszania, jednak w rzeczywistości sytuacja w eterze nie uległa zmianie, bowiem nadal utrudniano odbiór poprzez radiostacje zagłuszające z terenu ZSRR, Bułgarii, Węgier, Czechosłowacji i Rumunii[13]. Pracowały one do 1 stycznia 1988, ze szczególną intensywnością działając w czasie inwazji wojsk Układu Warszawskiego na Czechosłowację w 1968 oraz podczas stanu wojennego w PRL (1981–1983). Komunistyczne służby bezpieczeństwa przeprowadzały również bezpośrednie ataki przeciwko RWE/RS. Zamordowano kilku pracowników, przeprowadzano zamachy bombowe. Wielu pracowników RWE było szykanowanych poprzez anonimowe telefony z pogróżkami czy fabrykowanie spreparowanych donosów przez Służbę Bezpieczeństwa (np. przypadek Macieja Morawskiego, francuskiego korespondenta Rozgłośni Polskiej RWE). Na początku lat 50. słuchanie radia było ścigane i karane przez wojskowe sądy rejonowe wyrokami 2–3 lat pozbawienia wolności za „szerzenie wrogiej propagandy”.

21 lutego 1981 część budynku głównego rozgłośni RWE została wysadzona w ataku terrorystycznym w wyniku eksplozji bomby. Zniszczenia oszacowano na 2 mln dolarów, rannych zostało kilku pracowników, ale nie było ofiar śmiertelnych. Po otwarciu archiwów Stasi ujawniono, że za atak był odpowiedzialny Ilich Ramírez Sánchez (ps. Carlos, Szakal), a zamach zlecił dyktator komunistycznej Rumunii Nicolae Ceaușescu[14] – Securitate wynajęła Sáncheza (Carlosa) by dokonał zamachu na Iona Mihai Pacepę, najwyższego rangą oficera wywiadu bloku wschodniego, który przeszedł na stronę Zachodu. Carlos za zamordowanie Pacepy miał otrzymać milion dolarów[15], a ponieważ nie mógł go odnaleźć, 21 lutego 1981 roku[16] wysadził w powietrze z użyciem materiałów wybuchowych przekazanych mu przez Securitate[15] część głównej siedziby RWE w Monachium. RWE w tym okresie wielokrotnie nadawała list Pacepy do jego córki Dany, w którym wyjaśniał powody, które go ostatecznie skłoniły do przejścia na stronę Zachodu[17].

Dzisiaj odwiedzający praski budynek stacji przechodzą przez wykrywacz metali, ze względu na obawę przez zamachami terrorystycznymi planowanymi przez niektóre dyktatury. Obecnie zagłuszane są czasem audycje nadawane do Iranu. Były też doniesienia o zagłuszaniu lokalnej stacji UKF retransmitującej audycje w Kijowie.

W latach 90. rozgłośnie popadły w problemy finansowe, rozważano nawet poważnie ich likwidację. Ostatecznie w 1995 roku przeniesiono rozgłośnię z Monachium do Pragi, do budynku po byłym parlamencie czechosłowackim niedaleko placu Wacława, podarowanym RWE/RS przez prezydenta Czech Václava Havla. Serwisy czeski, słowacki i węgierski zostały włączone w struktury krajowych rozgłośni tych państw. W tym czasie RWE/RS rozpoczęła nadawanie audycji m.in. do niektórych krajów powstałych po rozpadzie Jugosławii, do Iraku i Iranu (już wcześniej działał serwis afgański), a także w językach północnego Kaukazu. Największym serwisem pozostaje całodobowy serwis rosyjski.

Od marca 2009 Radio Free Europe/Radio Liberty mieści się w nowo wybudowanym budynku w praskiej dzielnicy Hagibor, położonym 10 minut od centrum Pragi. W roku 2017 rozgłośnia została uznana w Rosji za agenta zagranicy[18].

W lipcu 2018 Radio Wolna Europa zapowiedziało wznowienie nadawania serwisów informacyjnych i audycji publicystycznych dla Bułgarii i Rumunii w celu walki z fake newsami i promowania rzetelnego dziennikarstwa[19]. 14 stycznia 2019 roku wznowiono nadawanie audycji przygotowywanych przez sekcję rumuńską Radia Wolna Europa (Radio Europa Libera)[20]. Niedługo później (21 stycznia) został otwarty serwis w języku bułgarskim dla Bułgarii (Radio Swobodna Ewropa)[21].

We wrześniu 2019 roku Amerykańska Agencja na rzecz Światowych Mediów (ang. U.S. Agency for Global Media) podjęła decyzję o otworzeniu oddziału Radio Wolna Europa na Węgrzech, co spotkało się z dużym poparciem ze strony Kongresu Stanów Zjednoczonych. Powodem tej decyzji są działania premiera Węgier, Viktora Orbána, które doprowadziły do spadku Węgier w Rankingu Wolnych Mediów o ponad 50 miejsc od czasu gdy objął urząd w 2010 roku[22]. Uruchomienie nowego oddziału oraz otwarcie biura na Węgrzech zostało zaplanowane do końca czerwca 2020 roku[23].

Początki programu w języku polskim RWE: okres nowojorski (1950–1952)

edytuj

Programy polskie półgodzinne, a następnie godzinne nagrywane były w studio w Nowym Jorku, wysyłane pocztą lotniczą do Niemiec i nadawane z anteny pod Frankfurtem. Pierwszym szefem niewielkiego zespołu redakcyjnego w Nowym Jorku został były urzędnik służby dyplomatycznej RP, Lesław Bodeński. W rok później zastąpił go Stanisław Strzetelski, przedwojenny publicysta i redaktor „Wieczoru Warszawskiego”.

Rozgłośnia Polska RWE (1952–1994)

edytuj
Osobny artykuł: Rozgłośnia Polska Radia Wolna Europa.

W latach 1952–1994 istniała polska sekcja Radia Wolna Europa. Dyrektorami Rozgłośni Polskiej RWE w Monachium byli: Jan Nowak-Jeziorański (1952–1976), Zygmunt Michałowski (1976–1982), Zdzisław Najder (1982–1987), Marek Łatyński (1987–1989) i Piotr Mroczyk (1989–1994). W okresie PRL była najczęściej słuchanym[potrzebny przypis] (i systematycznie zagłuszanym) radiem zagranicznym.

Języki, w których nadaje Radio Wolna Europa/Radio Swoboda

edytuj
 
Zasięg nadawania RFE/RL w 2009

Książki dotyczące działalności RWE

edytuj

Zobacz też

edytuj

Uwagi

edytuj
  1. ↑ W godzinach wieczorno-nocnych odbiór odbywał się na falach średnich, między pasmami zajmowanymi przez radia Budapeszt i Rzym.

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b Radio Wolna Europa: Misja RWE. [dostęp 2019-01-09]. (ang.).
  2. ↑ a b Radio Wolna Europa: RWE: O nas.. [dostęp 2019-01-09]. (ang.).
  3. ↑ Radio Wolna Europa: RWE: Niezależność. [dostęp 2019-01-09]. (ang.).
  4. ↑ John Prados, Safe for Democracy: The Secret Wars of the CIA (Ivan R. Dee, 2012).
  5. ↑ Broadcasting Board of Governors’ Annual Congressional Budget Submission Reports https://web.archive.org/web/20100527092507/http://www.bbg.gov/reports/budget.html.
  6. ↑ Arch Puddington: Broadcasting Freedom: The Cold War Triumph of Radio Free Europe and Radio Liberty. Lexington: University Press of Kentucky, 2003, s. 196.
  7. ↑ Czerwiec ’56: Tłum zniszczył zagłuszarki (godz. 10.30). gloswielkopolski.pl, 2011-06-28. [dostęp 2019-02-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-23)]. Cytat: „Wtedy nastąpił akt niszczenia zagłuszarki – symbolu zakłamania władz komunistycznych i odcięcia Polaków od wolnego, demokratycznego świata. Ludzie zrywali kable, demontowali aparaturę, ściągali z dachu anteny, a elementy urządzeń zrzucali na ulicę. Niszcząc aparaturę, poznaniacy wznosili hasła: „Chcemy słuchać zagranicy bez zagłuszeń!”, „My chcemy wolności!”. Akcja trwała tylko 20 minut. Wymowne było jednak to, że – wołając o chleb i sprawiedliwość – mieszkańcy Poznania z równą determinacją upominali się o prawo do wolnego słowa.”
  8. ↑ 50 lat od antykomunistycznego buntu robotniczego w Poznaniu. [dostęp 2019-02-05]. (pol.).
  9. ↑ 18 listopada 1956 roku w Bydgoszczy, zniszczenie zagłuszarki na Wzgórzu Dąbrowskiego. szlakipamieci.kujawsko-pomorskie.pl. [dostęp 2019-02-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (25 czerwca 2018)].
  10. ↑ IPN wystąpi o rehabilitację uczestników protestu z 1956 roku w Bydgoszczy. 2016-03-12.
  11. ↑ dzieje.pl: 61. rocznica spalenia zagłuszarki radiowej w Bydgoszczy. 2017-11-19.
  12. ↑ Instytut Pamięci Narodowej: Bydgoski Listopad 1956. Bydgoski Listopad 1956 roku (panele wystawy) PDF.
  13. ↑ K. Błażejewski „Tu mówi radio bum bum”, Express Bydgoski 11 II 2011.
  14. ↑ „Voices of Hope” Hoover Institution exhibit on RFE/RL. hoorferl.stanford.edu. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-18)]. (ang.). [dostęp 2013-10-17].
  15. ↑ a b Adina Anghelescu. Arsenalu Securitatii pentru Carlos (Arsenał Securitate dla Carlosa), Raport Securitate nr 0010748 z 22 lipca 1981 roku i inne. „Ziua”, 2004. Bukareszt. (rum.). 
  16. ↑ Alfred Regnery: Book Inspired Counter-Revolution. Human Events, 2002.
  17. ↑ Ucieczka do Ameryki. W: Ion Mihai Pacepa, Ronald J. Rychlak: Dezinformacja: Były Szef Wywiadu Ujawnia Metody Dławienia Wolności, Zwalczania Religii i Wspierania Terroryzmu. Gliwice: Grupa Wydawnicza Helion, 2015, s. 43–44. ISBN 978-83-283-1072-8. Cytat: „Przez 20 lat na swoje nieszczęście byłem zaangażowany w wykradanie Zachodowi technologii, które są źródłem jego dumy na równi z demokracją i wolnością. Zajmowałem się kradzieżami, lecz zawsze starałem się tak wszystko zorganizować, żeby nie mieć do czynienia z zabójstwami. W 1978 roku dostałem rozkaz zabicia Noela Bernarda, dyrektora rumuńskojęzycznego programu Radio Wolna Europa, który swoimi opiniami doprowadzał Nicolae Ceaușescu do szału. Ten rozkaz otrzymałem pod koniec lipca i właśnie wtedy stanąłem przed ostateczną decyzją, czy być dobrym ojcem, czy zostać przestępcą politycznym. Znając Cię, Dana, byłem przekonany, że wolałabyś nie mieć ojca, niż mieć ojca zabójcę”.
  18. ↑ Russia designates Radio Free Europe and Voice of America as 'foreign agents'. [w:] Reuters [on-line]. 2017-12-05. [dostęp 2022-11-23]. (ang.).
  19. ↑ Radio Wolna Europa powraca do Bułgarii i Rumunii, chce walczyć z fake newsami i promować jakościowe dziennikarstwo [online] [dostęp 2018-07-20] (pol.).
  20. ↑ Romania Wakes Up To RFE/RL. pressroom.rferl.org, 2019-01-14. [dostęp 2020-04-04]. (ang.).
  21. ↑ RFE/RL Returns To Bulgaria. pressroom.rferl.org, 2019-01-21. [dostęp 2020-04-04]. (ang.).
  22. ↑ Benjamin Novak, Radio Free Europe Is Poised to Return to a Less Free Hungary, „The New York Times”, 6 września 2019, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-11-23] (ang.).
  23. ↑ Beata Czuma, Radio Wolna Europa już niedługo na Węgrzech. Reporterzy Bez Granic apelują do Unii Europejskiej [online], 3 kwietnia 2020 [dostęp 2020-04-04].
  24. ↑ RFE/RL Language Services [online], Radio Wolna Europa [dostęp 2021-03-09].

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Radio_Wolna_Europa&oldid=74988184”