Psalmopoeus langenbucheri

Psalmopoeus langenbucheri – gatunek pająka z infrarzędu ptaszników i rodziny ptasznikowatych. Zamieszkuje północną Amerykę Południową.

Psalmopoeus langenbucheri
Schmidt, Bullmer et Thierer-Lutz, 2006
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Podtyp	szczękoczułkowce
Gromada	pajęczaki
Rząd	pająki
Infrarząd	ptaszniki
Rodzina	ptasznikowate
Podrodzina	Psalmopoeinae
Rodzaj	Psalmopoeus
Gatunek	Psalmopoeus langenbucheri

Taksonomia

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 2006 roku przez Güntera Schmidta, Michaela Bullmera, Martina Thierera-Lutza. Jako miejsce typowe wskazano Caripe w Wenezueli. Epitet gatunkowy nadano na cześć Franka Langenbuchera, który odłowił materiał typowy. W 2022 roku redeskrypcji gatunku przy okazji rewizji rodzaju dokonali Yeimy Cifuentes i Rogéiro Bertani.

Morfologia

Samice osiągają do około 50 mm, a samce do około 30 mm długości ciała. Ubarwienie osobników dorosłych jest jasnobrązowe z złotawym karapaksem, beżową opistosomą (odwłokiem), różowawą linią na bokach nadstopiach i różową lub pomarańczową plamką na wierzchu stóp. Niewiele dłuższy niż szeroki karapaks ma lekko wyniesioną część głowową, wyraźne rowki tułowiowe oraz głębokie i proste jamki. Oczy pary przednio-środkowej leżą na tej samej wysokości co pary przednio-bocznej, a pary tylno-bocznej bardziej z przodu niż pary tylno-środkowej. Nadustek nie występuje. Szczękoczułki mają na przednich krawędziach rowków 8 ząbków u samicy i 11 ząbków u samca, a w częściach przednio-brzusznych szereg od 5 do 7 długich, nitkowatych szczecinek strydulacyjnych. Narząd strydulacyjny szczęk u samca składa się z od 8 do 10 prostych, grubych szczecinek na planie półksiężycowatej linii i obecnych za nimi 6 szczecinek smuklejszych, u samicy zaś z 13–14 prostych szczecinek grubych i 6–8 szczecinek smukłych; najdłuższe ze szczecinek grubych są bocznie spłaszczone, na wierzchołkach pomarszczone. Odnóża pary pierwszej i ostatniej są najdłuższe i równych długości, zaś pary trzeciej najkrótsze. Stopy wszystkich par odnóży oraz nadstopia dwóch pierwszych par mają całkowite skopule, nadstopia pary ostatniej mają skopule zajmujące tylko odsiebną ⅓ długości, a te pary trzeciej mają skopule zajmujące odsiebne ⅔ długości.

Samce mają na goleniach pierwszej pary odnóży apofizy (haki) goleniowe złożone z dwóch gałęzi, z których tylno-boczna jest dłuższa, u podstawy wąska i ku szczytowi zwężająca się; za tylno-boczną gałęzią znajduje się zaokrąglony guzek. Kulisty bulbus jest krótszy niż 4,5-krotność tegulum i ma małe subtegulum. Około 2,9 raza dłuższy od tegulum embolus ma część dosiebną prostą, odsiebną połowę delikatnie zakrzywioną i zwęża się ku mniej więcej prostemu wierzchołkowi.

Genitalia samicy mają dwie całkowicie odseparowane, mniej więcej proste, trójkątne spermateki, każda z jednym lub dwoma zaokrąglonymi, słabo zesklerotyzowanymi płatami na zgięciu środkowym oraz krótkim i zaokrąglonym płatem wierzchołkowym zlanym z częścią środkową.

Ekologia i występowanie

Gatunek neotropikalny, endemiczny dla północnej Wenezueli, znany ze stanów Monagas i Aragua. Zamieszkuje lasy deszczowe, ale też uprawy bananowców i kakaowców. Występuje na terenach o średniej temperaturze 26°C i średniej wilgotności względnej około 80%. Gniazda buduje w szczelinach, dziuplach i próchnowiskach w pniach drzew.

Hodowla

Dorosły osobnik wymaga pionowego terrarium o minimalnych wymiarach 20×25×35 cm z elementem wystroju ułatwiającym konstrukcję gniazda. Zaleca się temperaturę w okolicach 27°C w dzień i około 24°C nocą oraz wilgotność około 80%. Kokon jajowy samica buduje zwykle od dwóch do czterech miesięcy po kopulacji i zawiera on zazwyczaj 40–60 jaj.