Polska Rada Ekumeniczna
Polska Rada Ekumeniczna (PRE) – organizacja ekumeniczna zrzeszająca Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny, cztery Kościoły protestanckie i dwa starokatolickie. Działalność rozpoczęła w czasie II wojny światowej, a formalna jej rejestracja nastąpiła w 1946. Jednym z jej celów jest zabieganie o pełną wolność religijną.
| Państwo | |
|---|---|
| Siedziba | |
| Data założenia | |
| Status |
krajowa organizacja międzykościelna |
| Profil działalności |
organizacja ekumeniczna |
| Zasięg | |
| Prezes | |
| Członkowie |
7 członków zwyczajnych + 2 organizacje stowarzyszone |
| Strona internetowa | |
Członkowie PRE
edytujKościoły członkowskie:
- Kościół Chrześcijan Baptystów w RP (od 1946)
- Kościół Ewangelicko-Augsburski w RP (od 1942)
- Kościół Ewangelicko-Metodystyczny w RP (od 1942)
- Kościół Ewangelicko-Reformowany w RP (od 1942)
- Kościół Polskokatolicki w RP (od 1946)
- Kościół Starokatolicki Mariawitów w RP (od 1942)
- Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny (od 1946)
Członkowie stowarzyszeni:
Historia PRE
edytuj
Idea ruchu ekumenicznego narodziła się jeszcze przed I wojną światową[1], jednak dopiero w roku 1940 rozpoczęły się w Warszawie regularne konspiracyjne spotkania ekumeniczne przedstawicieli nierzymskokatolickich Kościołów[2]. W 1942 zawiązała się Tymczasowa Rada Ekumeniczna. W marcu 1944 w kaplicy metodystycznej w Warszawie duchowni Kościołów Ewangelicko-Augsburskiego, Ewangelicko-Reformowanego, Metodystycznego, Starokatolickiego Mariawitów i Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego podpisali dokument „Konfesja Polska. Wyznanie wiary polskich chrześcijan”[2]. Wybuch powstania warszawskiego zakończył ten etap współpracy[2].
15 listopada 1946 w Warszawie oficjalnie konstytuowała się Chrześcijańska Rada Ekumeniczna (od 1958 zwana Polską Radą Ekumeniczną) w obecności 46 delegatów z 12 Kościołów, które przystępują do Rady[2]. Były to: Kościół Ewangelicko-Augsburski, Polski Kościół Ewangelicznych Chrześcijan Baptystów, Zjednoczenie Kościołów Chrystusowych, Kościół Chrześcijan Wiary Ewangelicznej (przyjęty próbnie na rok), Unia Adwentystów Dnia Siódmego, Kościół Starokatolicki Mariawitów, Polski Narodowy Kościół Katolicki, Kościół Starokatolicki i Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny[3]. Pierwszym prezesem Rady został ks. Zygmunt Michelis z Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego. Od 1947 do Rady należał utworzony w owym roku Zjednoczony Kościół Ewangeliczny (w jego skład wszedł KECh, a w 1953 również ZKCh i KChWE).
W 1950 i 1951 odbyły się dwa ekumeniczne nabożeństwa komunijne z udziałem duchownych z Kościołów Ewangelicko-Augsburskiego, Ewangelicko-Reformowanego, Metodystycznego, Chrześcijan Baptystów, Starokatolickiego Mariawitów i Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego[2].
W latach 1951–1955 na skutek presji władz PRL działania Polskiej Rady Ekumenicznej zostały zawieszone. 7 grudnia 1955 odbyło się pierwsze po czteroletniej przerwie zebranie Rady. W 1957 Polska Rada Ekumeniczna otrzymała status członka stowarzyszonego Światowej Rady Kościołów.
W 1974 oficjalnie nawiązano stosunki pomiędzy Polską Radą Ekumeniczną a Kościołem katolickim poprzez powołanie Komisji Mieszanej PRE i Komisji Episkopatu ds. Ekumenizmu[4]. Również w 1974 doszło do ukonstytuowania Komisji Kontaktów Polskiej Rady Ekumenicznej i Kościoła Ewangelickiego w Niemczech. Pierwszymi jej współprzewodniczącymi zostali ks. dr Helmut Hild, prezydent Kościoła Ewangelickiego Hesji, oraz prezes PRE i zwierzchnik Kościoła Ewangelicko-Reformowanego w Polsce bp Jan Niewieczerzał[5].
W 1980 przy Polskiej Radzie Ekumenicznej powstała Komisja ds. Nabożeństw Radiowych, która ustaliła plan transmisji nabożeństw Kościołów członkowskich w radiu. Pierwsze nabożeństwo zostało nadane 24 stycznia 1982 roku.
10 grudnia 1981 roku Prezydium PRE zostało przyjęte przez gen. Wojciecha Jaruzelskiego[6]. Po wprowadzeniu stanu wojennego bp. Janusz Narzyński wraz z ks. Witoldem Benedyktowiczem w imieniu Polskiej Rady Ekumenicznej, wyrazili poparcie dla władz wojskowych[7]. Z ramienia PRE członkiem PRON była Barbara Enholc-Narzyńska[8]. W 1993 roku Zdzisław Tranda ustępując z urzędu prezesa PRE dokonał surowego rozrachunku z przeszłością. Uznał, że błędem było poparcie PRON-u w 1982 roku, a poparcie stanu wojennego było wyrazem słabości oraz braku odwagi[9].
W 1983 podczas pielgrzymki papieża Jana Pawła II do Polski doszło do jego pierwszego spotkania z przedstawicielami Kościołów Polskiej Rady Ekumenicznej. Podobne spotkania miały miejsce przy okazji jego kolejnych pielgrzymek do Polski w 1987, 1991, 1997 i 1999 roku.
Gdy w 1988 został rozwiązany ZKE, spośród kościołów utworzonych po jego rozpadzie jedynie Kościół Zielonoświątkowy w RP wyraził wolę pozostania członkiem Rady, jednak pod warunkiem zachowania statusu członka założyciela. Rada wykorzystała żądanie jako okazję, by pozbyć się ze swojego składu kłopotliwej denominacji[10].
23 stycznia 2000 Kościół Rzymskokatolicki oraz sześć Kościołów zrzeszonych w Polskiej Radzie Ekumenicznej: Ewangelicko-Augsburski, Ewangelicko-Reformowany, Ewangelicko-Metodystyczny, Starokatolicki Mariawitów, Polskokatolicki i Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny – w luterańskim kościele Św. Trójcy w Warszawie podpisały dokument „Sakrament chrztu znakiem jedności” – o wspólnym uznaniu sakramentu chrztu. Baptyści jako jedyny członek PRE nie podpisali tego dokumentu[11].
Struktura PRE
edytujPrezesem Polskiej Rady Ekumenicznej jest bp Andrzej Malicki, superintendent Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego w RP. Wiceprezesami Rady są abp Abel (ordynariusz diecezji lubelsko-chełmskiej Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego) oraz bp Maria Karol Babi (były zwierzchnik Kościoła Starokatolickiego Mariawitów w RP), sekretarzem ks. Adam Malina (prezes Synodu Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w RP), zaś skarbnikiem sup. Marek Izdebski (były zwierzchnik Kościoła Ewangelicko-Reformowanego). Dyrektorem biura PRE jest ks. dr Grzegorz Giemza z Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego[12].
Na czele zarządu oddziału regionalnego Polskiej Rady Ekumenicznej tradycyjnie stoi duchowny jednego z Kościołów członkowskich PRE, wybrany w wyborach regionalnych przez lokalnych przedstawicieli Kościołów Polskiej Rady Ekumenicznej. Przewodniczącego wspiera wiceprzewodniczący, z pomocą skarbnika lub sekretarza. Każdy oddział regionalny ma swobodę w określaniu czasokresu trwania kadencji swoich władz.
Źródło:[13]
Stałą formą współpracy PRE z Rządem jest Komisja Wspólna Przedstawicieli Rządu RP i Polskiej Rady Ekumenicznej.
Cele PRE
edytujCelem Polskiej Rady Ekumenicznej według jej statutu jest duchowe zbliżenie i pielęgnowanie braterskich stosunków między Kościołami, w szczególności między Kościołami zrzeszonymi w Radzie. Jest to realizowane poprzez:
- szerzenie tolerancji religijnej i wzajemnego poszanowania wierzących należących do różnych wspólnot kościelnych,
- pogłębianie świadomości ekumenicznej wśród członków różnych Kościołów,
- prowadzenie i koordynowanie wspólnych programów i studiów nad tematyką ekumeniczną i wyznaniową,
- tworzenie i utrzymywanie instytutów ekumenicznych, zakładów wychowawczych i pomocy społecznej,
- promowanie działalności wydawniczej, informacyjnej i dokumentacyjnej w dziedzinie ekumenicznej i wyznaniowej,
- nawiązywanie i utrzymywanie kontaktów ekumenicznych z Kościołami, narodowymi radami ekumenicznymi, międzynarodowymi i wyznaniowymi organizacjami ekumenicznymi za granicą,
- troskę o prawa człowieka,
- umacnianie pokoju społecznego w kraju i w stosunkach międzynarodowych,
- inicjowanie i realizowanie programów pomocy humanitarnej,
- wspieranie ruchów proekologicznych w imię poszanowania Boskiego dzieła stworzenia,
- pośredniczenie w polubownym rozwiązywaniu ewentualnych sporów między Kościołami.
Prezesi Polskiej Rady Ekumenicznej
edytuj- 15 listopada 1946 – 1960: ks. Zygmunt Michelis
- 1960 – 9 stycznia 1975: ks. bp Jan Niewieczerzał
- 9 stycznia 1975 – 22 marca 1983: ks. superintendent Witold Benedyktowicz
- 22 marca 1983 – 18 grudnia 1986: ks. bp Janusz Narzyński
- 18 grudnia 1986 – styczeń 1991: ks. superintendent Adam Kuczma
- styczeń 1991 – 12 stycznia 1993: ks. bp Zdzisław Tranda
- 12 stycznia 1993 – 30 października 2001: ks. bp Jan Szarek
- 30 października 2001 – 31 sierpnia 2016: ks. abp Jeremiasz Jan (Anchimiuk)
- 31 sierpnia 2016 – 18 września 2021: ks. bp Jerzy Samiec
- od 18 września 2021: ks. superintendent Andrzej Malicki
Dyrektorzy Biura PRE
edytuj- ks. Zdzisław Pawlik (do 1992)
- Andrzej Wójtowicz (1992–2008)
- ks. Ireneusz Lukas (od 2008–2016)
- ks. dr Grzegorz Giemza (od 2016)
Historyczni członkowie PRE
edytuj- Zjednoczony Kościół Ewangeliczny w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (1947–1988)
- Kościół Starokatolicki (1946–1965)
- Kościół Adwentystów Dnia Siódmego w RP (1946–1950)
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Krakiewicz 1963 ↓, s. 175.
- ↑ a b c d e Karski 2007 ↓, s. 267.
- ↑ Karski 2007 ↓, s. 11-12.
- ↑ Karski 2007 ↓, s. 294.
- ↑ Komisja Kontaktów Polskiej Rady Ekumenicznej i Kościoła Ewangelickiego w Niemczech. ekumenia.pl. [dostęp 2018-11-07].
- ↑ Karski 2012 ↓, s. 456.
- ↑ Michalak 2014 ↓, s. 347, 348.
- ↑ Michalak 2014 ↓, s. 348.
- ↑ Karski 2012 ↓, s. 461.
- ↑ Zieliński 2013 ↓, s. 107.
- ↑ Hanc 2016 ↓, s. 24.
- ↑ Bp Malicki nowym prezesem PRE [online], Polska Rada Ekumeniczna [dostęp 2023-03-31] (pol.).
- ↑ Oddziały regionalne [online], Polska Rada Ekumeniczna [dostęp 2023-03-31] (pol.).
Bibliografia
edytuj- Wojciech Hanc. Polska Rada Ekumeniczna i jej znaczenie dla ekumenicznego dialogu. „Łódzkie Studia Teologiczne”. 25. 4, s. 13-28, 2016.
- Karol Karski: Od Edynburga do Porto Alegre. Sto lat dążeń ekumenicznych. Warszawa: ChAT, 2007. ISBN 978-83-60273-04-3.
- Karol Karski: Polska Rada Ekumeniczna i jej uwikłanie w system komunistyczny. W: Kościoły chrześcijańskie w systemach totalitarnych. pod red. Jarosław Kłaczkow, Waldemar Rozynkowski. Toruń: 2012, s. 443-462.
- Karol Karski. Ruch Ekumeniczny w Polsce 1940-1960. „Studia i Dokumenty Ekumeniczne”. Nr 1-2 (60-61) Rok XXIII, s. 9-98, 2007. ISSN 0239-5541.
- St. Krakiewicz: Polska Rada Ekumeniczna. W: Kalendarz jubileuszowy. Warszawa: ZKE, 1963, s. 175-178.
- Ryszard Michalak: Polityka wyznaniowa państwa polskiego wobec mniejszości religijnych w latach 1945–1989. Zielona Góra: Uniwersytet Zielonogórski, 2014. ISBN 978-83-7842-124-5.
- Tadeusz J. Zieliński: Protestantyzm ewangelikalny. Studium specyfiki religijnej. Warszawa: ChAT, 2013. ISBN 978-83-60273-30-2.