Abel (Popławski)
Abel (ofic. tyt. w PAKP: Jego Ekscelencja Najprzewielebniejszy Abel, Prawosławny Arcybiskup Lubelski i Chełmski), imię świeckie Andrzej Popławski (ur. 8 kwietnia 1958 w Narwi) – polski duchowny prawosławny, arcybiskup, ordynariusz diecezji lubelsko-chełmskiej.
| Andrzej Popławski | |
| Arcybiskup lubelski i chełmski | |
 Święto Zwiastowania Najświętszej Bogurodzicy Supraśl 2019 | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
8 kwietnia 1958 |
| Biskup lubelski i chełmski | |
| Okres sprawowania |
1989–2001 |
| Arcybiskup lubelski i chełmski | |
| Okres sprawowania |
od 2001 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Śluby zakonne |
27 lutego 1981 |
| Diakonat |
15 lutego 1979 |
| Prezbiterat |
30 listopada 1980 |
| Chirotonia biskupia |
25 marca 1989 |
| Odznaczenia | |
  
| |
| Data konsekracji |
25 marca 1989 | ||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||||||||||
| Miejsce | |||||||||||||||||||||||
| Konsekrator | |||||||||||||||||||||||
| Współkonsekratorzy |
Sawa (Hrycuniak), Szymon (Romańczuk), Adam (Dubec), Jeremiasz (Anchimiuk) | ||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
Życiorys
edytujMłodość
edytujUrodził się w Narwi w rodzinie prawosławnej. Według jego własnych wspomnień na jego późniejszą postawę życiową znaczący wpływ miały matka, Zofia, i babka, Olga. Jeszcze przed rozpoczęciem nauki w szkole przyszły duchowny przysługiwał w cerkwi parafialnej w Narwi[1].
Po ukończeniu szkoły podstawowej wstąpił do Prawosławnego Seminarium Duchownego w Warszawie[1]. Po ukończeniu I roku nauki, razem z alumnem II roku Mirosławem Chodakowskim udał się do monasteru św. Onufrego w Jabłecznej, deklarując zamiar wstąpienia do wspólnoty jako posłusznik. Kontynuując naukę w seminarium, regularnie udawał się do Jabłecznej, by wdrażać się w życie monastyczne[1]. Działał również w warszawskiej parafii św. Marii Magdaleny[1]. Po IV roku nauki w seminarium zdał maturę[1].
Po ukończeniu niższych klas seminarium, za namową metropolity warszawskiego i całego Polski Bazylego przyjął stanowisko psalmisty w parafii w Łosince[1]. W 1977 na własną prośbę został zwolniony z tej funkcji i rozpoczął naukę w Wyższym Prawosławnym Seminarium Duchownym w Jabłecznej[1].
Duchowny
edytujW 1980 ukończył Wyższe Prawosławne Seminarium Duchowne w Jabłecznej. Jest również absolwentem Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej. W 1977 złożył wieczyste śluby mnisze w monasterze św. Onufrego w Jabłecznej[2]. 15 lutego 1979 przyjął święcenia diakońskie z rąk metropolity warszawskiego i całej Polski Bazylego[3], a następnie święcenia kapłańskie, których udzielił mu biskup lubelski Szymon[3][4].
W latach 1981–1983 był proboszczem prawosławnej parafii w Komańczy, posługiwał również w Polanach i Zyndranowej[2], gdzie z jego inicjatywy wzniesiono nową cerkiew. W latach 1983–1984 współorganizował parafię w Przemyślu[2]. Od 1984 był proboszczem parafii w Monachium, obsługując również cerkwie w Stuttgarcie, Ingolstadt, Augsburgu, Ratyzbonie, Landshut i Ludwigsburgu[3].
Przełożony monasteru św. Onufrego w Jabłecznej
edytujW 1987 został przełożonym monasteru w Jabłecznej[5], 7 stycznia 1989 otrzymał godność archimandryty[6]. Jako przełożony klasztoru kontynuował remont jego zabudowań, rozpoczęty przez poprzedników, archimandrytów Sawę (Hrycuniaka) i Nikona (Potapczuka)[7].
Ordynariusz diecezji lubelsko-chełmskiej
edytuj25 marca 1989 przyjął chirotonię biskupią i objął funkcję ordynariusza nowo utworzonej diecezji lubelsko-chełmskiej. 15 lutego 1999 w soborze św. Mikołaja w Białymstoku został odznaczony Orderem Świętej Równej Apostołom Marii Magdaleny I stopnia[8]. W 2001 otrzymał godność arcybiskupa.
Jako biskup ordynariusz diecezji lubelsko-chełmskiej doprowadził do podwojenia liczby czynnych na jej terytorium cerkwi prawosławnych oraz do założenia trzech nowych monasterów: żeńskich w Turkowicach[9] i w Holeszowie[10] oraz męskiego w Kostomłotach[11].
Reprezentował Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny w czasie oficjalnych wizyt i konferencji zagranicznych: na VIII Międzynarodowym Rosyjskim Soborze (2004)[12], na uroczystościach kanonizacji metropolity Piotra (Mohyły) (2002)[13], na intronizacji patriarchy serbskiego Ireneusza (2010)[14].
Jest zwolennikiem dialogu ekumenicznego. W 2000 wydał, wspólnie z katolickim arcybiskupem lubelskim Józefem Życińskim przesłanie Aby wszystko na nowo zjednoczyć w Chrystusie[3]. Jest współprzewodniczącym Zespołu Bilateralnego Katolicko-Prawosławnego[15].
W 2016 został członkiem delegacji Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego na Święty i Wielki Sobór Kościoła Prawosławnego[16].
Odznaczenia i nagrody
edytuj- Order „Za zasługi” III klasy (Ukraina, 2008)[17].
- W 2003 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi[18].
- W kwietniu 2007 został odznaczony Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[19].
- Od 16 października 2011 członek Honorowego Komitetu Rozwoju Centrum Onkologii Ziemi Lubelskiej im. św. Jana z Dukli[20].
- W 2017 r. otrzymał Order św. Gorazda II (Kościół Prawosławny Czech i Słowacji)[21].
Współpraca ze Służbą Bezpieczeństwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
edytujWedług zachowanych akt Służby Bezpieczeństwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej znajdujących się w archiwach Instytutu Pamięci Narodowej od 2 marca 1984 roku Andrzej Popławski był tajnym i świadomym współpracownikiem Służby Bezpieczeństwa o pseudonimie „Krzysztof”[22].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g A. Radziukiewicz. Z władyką Ablem przez dziesięciolecia. „Przegląd Prawosławny”. 3 (225), marzec 2004. ISSN 1230-1078.
- ↑ a b c S. Dudra: Kościół Prawosławny na ziemiach zachodnich i północnych Polski po II wojnie światowej. Zielona Góra: 2004, s. 32. ISBN 83-89712-37-7.
- ↑ a b c d A. Bobryk, I. Kochan: Ślady przeszłości. Historia i teraźniejszość prawosławia na południowo-zachodnim Podlasiu w świadomości społecznej. Siedlce: Siedleckie Towarzystwo Naukowe, 2010, s. 15. ISBN 978-83-62160-02-0.
- ↑ „Wiadomości Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego”. 1-4/1980, s. 105, 1980.
- ↑ АВЕЛЬ
- ↑ „Wiadomości Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego”. 2/1989, s. 84, 1989. ISSN 0239-4499.
- ↑ ks. A. Kuryłowicz, Prawosławne ośrodki zakonne na ziemiach polskich w okresie powojennym [w:] ks. A. Mironowicz, U. Pawluczuk, P. Chomik: Życie monastyczne w Rzeczypospolitej. Białystok: Zakład Historii Kultur Pogranicza Instytutu Socjologii Uniwersytetu w Białymstoku, 2001, s. 254. ISBN 83-902928-8-2.
- ↑ Jubileusz święceń. „Przegląd Prawosławny”. 3 (165). s. 4. ISSN 0867-7476.
- ↑ A. Radziukiewicz, Cuda Chołmszczyny, „Przegląd Prawosławny”, nr 8 (302), sierpień 2010, ISSN 1230-1078, s. 6.
- ↑ Arcystratega Michała w Żeńskim Domu Zakonnym w Holeszowie [online], wiadomosci.cerkiew.pl [dostęp 2023-04-18].
- ↑ Powstał monaster w Kostomłotach.
- ↑ A. Radziukiewicz. O jedność prawosławia. „Przegląd Prawosławny”. 3 (225), marzec 2004. ISSN 1230-1078.
- ↑ W. Skiepko. Święty Piotr Mohyła znów w Jassach. „Przegląd Prawosławny”. 12 (210), grudzień 2002. ISSN 1230-1078.
- ↑ M. Czykwin. Intronizacja patriarchy serbskiego. „Przegląd Prawosławny”. 12 (306), grudzień 2002. ISSN 1230-1078.
- ↑ A. Bobryk, I. Kochan: Ślady przeszłości. Historia i teraźniejszość prawosławia na południowo-zachodnim Podlasiu w świadomości społecznej. Siedlce: Siedleckie Towarzystwo Naukowe, 2010, s. 16. ISBN 978-83-62160-02-0.
- ↑ Metropolita Sawa przybył na Kretę. wiadomosci.cerkiew.pl. [dostęp 2016-06-23]. (pol.).
- ↑ УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ №670/2008 Про відзначення державними нагородами України. president.gov.ua, 25 lipca 2008. [dostęp 2024-03-31]. (ukr.).
- ↑ M.P. z 2004 r. nr 8, poz. 118
- ↑ Monika Połowska: Dla dbających i zadbanych. dziennikwschodni.pl, 17 kwietnia 2007. [dostęp 2012-12-12].
- ↑ Biuletyn Informacyjny Centrum Onkologii Ziemi Lubelskiej im. św. Jana z Dukli „Razem” NR 2 (13) kwiecień-grudzień 2011.
- ↑ Olomoucko-brněnská eparchie – 75. výročí mučednictví sv. Gorazda – 2. Stručná zpráva o průběhu slavnosti v Hrubé Vrbce [dostęp: 07.09.2017.]
- ↑ M. Krzysztofiński, K. Sychowicz, W kręgu „Bizancjum”, „Aparat represji w Polsce Ludowej (1944–1989)”, nr 1, 2008, s. 127