Wikipedia

Suspilne

ukraiński nadawca publiczny
(Przekierowano z Nacionalna suspilna tełeradiokompanija Ukrajiny)

Public Broadcasting Company of Ukraine (UA:PBC; ukr. Національна суспільна телерадіокомпанія України (НСТУ), powszechnie znana jako Suspilne (ukr. Суспільне, tłum. publiczne) – ukraiński telewizyjny nadawca publiczny i zarazem spółka akcyjna.

Suspilne
Національна суспільна телерадіокомпанія України
Ilustracja
Państwo

 Ukraina

Siedziba

Kijów

Adres

ul. Jurija Illenki 42

Data założenia

19 stycznia 2017

Forma prawna

spółka akcyjna

Prezes

Mykoła Czernotyćkyj

Przewodniczący rady nadzorczej

Zurab Alasania, Inna Hrebeniuk, Dmytro Chorkin, Switłana Ostapa

Udziałowcy

całościowo Państwowy Komitet ds. Telewizji i Radiofonii Ukrainy „Derżkomteleradio” – właściciel korporacji, reprezentuje państwo ukraińskie i skarb państwa Ukrainy.

Zatrudnienie

ok. 4500

Dane finansowe (2021)
Przychody

39 720 000 hrywien[1]

Wynik netto

150 785 000 hrywien[1]

Położenie na mapie Kijowa
Mapa konturowa Kijowa, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Suspilne”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, u góry znajduje się punkt z opisem „Suspilne”
Położenie na mapie Kijowa i obwodu kijowskiego
Mapa konturowa Kijowa i obwodu kijowskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Suspilne”
Ziemia50°27′40,201″N 30°29′01,900″E/50,461167 30,483861
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Całość udziałów firmy należy do państwa Ukrainy, jej status reguluje ustawa „O telewizji publicznej i radiofonii Ukrainy” przyjęta 17 kwietnia 2014 roku[2][3]. Organy państwowe nie mają prawa ingerować w politykę programową firmy[4]. Spółka prowadzi kanał telewizyjny Perszyj, jedyny ukraiński państwowy kanał ogólnokrajowy, który obejmuje swoim zasięgiem ponad 97% terytorium Ukrainy, oraz jego programy skierowane są do wszystkich warstw społecznych społeczeństwa ukraińskiego i mniejszości narodowych. Jej oddział radiowy, Ukrajińśke Radio (ukr. Українське радіо), jest najpopularniejszą stacją radiową informacyjną i rozrywkową na Ukrainie, nadającą w 192 miejscowościach we wszystkich 24 obwodach. Do priorytetowych kierunków sieci należą publicystyka informacyjna, popularnonaukowa, kulturoznawcza, rozrywkowa i sportowa[4].

Od swojego założenia w 2017 roku jest jedynym ukraińskim członkiem Europejskiej Unii Nadawców (EBU), dzięki czemu odpowiada za udział kraju m.in. w Konkursie Piosenki Eurowizji i Konkursie Piosenki Eurowizji Junior[5][6].

Historia

edytuj

Nadawanie radiowe na Ukrainie rozpoczęło się 16 listopada 1924 roku, gdy około godz. 19:00 w Charkowie, ówczesnej stolicy Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej nadano słowa „Halo! Halo! Halo! Mówi Charków, mówi Charków, mówi Charków! Wszyscy, wszyscy, wszyscy! Działa pierwsza radiostacja telefoniczna na Ukrainie!”[7]. Następnie odbył się koncert Państwowego Kwartetu Muzycznego im. Viloma i radiowego magazynu „Proletar”, które zostały odtworzone i odebrane w miejskich klubach łącznie przez niecałą godzinę czasu antenowego. Na cześć rozpoczęcia nadawania ukraińskiego radia, 16 listopada został ogłoszony Dniem Pracowników Radia, Telewizji i Komunikacji na Ukrainie[7]. 16 listopada 1924 powstaje prekursor NSTU – Narodowa Radiokompania Ukrainy (NRU)[8]. Pierwsza sieć radiowa na Ukrainie pojawiła się w 1928 roku[9].

Już 1 lutego 1939 roku w Kijowie została nadana pierwsza transmisja telewizyjna ze stacji telewizyjnej, znajdującej się w Domu ukraińskiego radia. Transmisja trwała 40 minut, w trakcie której pokazywany był portret Sergo Ordżonikidze. Po zakończeniu II wojny światowej, 6 listopada 1951 w Kijowie na antenie stacji telewizyjnej po raz pierwszy został transmitowany radziecki film patriotyczny „Wielki blask”. Następnego dnia została pokazana uroczystość na cześć 34. rocznicy rewolucji październikowej. 1 maja 1952 nadany koncert ukraińskich śpiewaków Kijowskiego Teatru Opery im. Tarasa Szewczenki. Natychmiast po budowie telecentrów w Moskwie i Leningradzie, w 1953 roku zakończono budowę nowej Kijowskiej stacji telewizyjnej na Chreszczatyku[10]. Regularna transmisja programów rozpoczęła się w 1956 roku, wcześniej były wyświetlane filmy fabularne i dokumentalne tylko dwa razy dziennie[11]. 20 stycznia 1965 powstał pierwszy regularny kanał ukraiński o nazwie UT-1 (Ukraińska TV-1). Była to stacja telewizji publicznej, której program nadawany jest obecnie pod nazwą Perszyj.

1 stycznia 1992 na Ukrainie powstał drugi kanał UT-2[12]. Od 1969 roku stacja telewizyjna w Kijowie, a od 1976 roku także stacja telewizyjna we Lwowie już przesyłała programy kolorowe. W 1983 roku rozpoczęto budowę nowej stacji telewizyjnej w Kijowie, przy ulicy Melnykowa 42. Dopiero 30 grudnia 1992 oddana do eksploatacji. W grudniu 1989 roku koncesję na nadawanie otrzymała pierwsza prywatna stacja telewizyjna o nazwie „Tonis”, stając się pierwszym konkurentem państwowej stacji na rynku[13]. Po odzyskaniu niepodległości przez Ukrainę w 1992 roku UT został zreorganizowany na DTRK (Państwowa Teleradiomówna Kompania Ukrainy, ukr. Державна телерадіомовна компанія України, ДТРК), który od 1993 roku jest członkiem Europejskiej Unii Nadawców. 1 czerwca 1995 powstaje prekursor NSTU – Narodowa Telekompania Ukrainy (NTU)[14].

Ustawa regulująca status NSTU „O telewizji publicznej i radiofonii Ukrainy” została przyjęta 17 kwietnia 2014 roku[2][3]. 8 sierpnia prezydent Petro Poroszenko podpisał ustawę „O zmianie niektórych aktów ustawodawczych dotyczących telewizji publicznej i radiofonii Ukrainy”[15]. 19 stycznia 2017 roku oficjalnie działalność rozpoczyna Narodowa Publiczna Teleradiokompania Ukrainy, zarejestrowana w skarbie państwa[16], na której pierwszego prezesa poprzez otwarte głosowanie wybrany został Zurab Alasania[17]. Ukraina stała się równocześnie przedostatnim krajem europejskiej bez publicznego serwisu telewizyjnego – nadal nie posiada go Białoruś. W marcu 2017 roku wprowadzono nowe prawo, wymagające, aby co najmniej 75% programów było nadawanych w języku ukraińskim[18].

Wraz z rozpoczęciem inwazji Rosji na Ukrainę 24 lutego 2022 roku, większość ukraińskich kanałów telewizyjnych przełączyła się na sygnał telewizji parlamentarnej Rada, gdzie wraz z wieloma innymi kanałami telewizja publiczna zaczęła nadawać program Jedyni nowyny (ukr. Єдині новини, tłum. Zjednoczone wiadomości), które są kolejno produkowane przez różne kanały i uzupełniane oficjalnymi informacjami przez agencje rządowe, aby „obiektywnie i szybko dostarczać wyczerpujących informacji z różnych regionów kraju 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu”[19][20][21]. Od 1 marca 2022 roku w związku z inwazją Rosji na Ukrainę kanał Perszyj jest dostępny w ramach telewizji hybrydowej na ósmym multipleksie naziemnej telewizji cyfrowej w Polsce[22][23][24].

Kanały telewizyjne i stacje radiowe

edytuj

Kanały telewizyjne

edytuj

Suspilne operuje 27 kanałami telewizyjnymi, w tym 3 ogólnokrajowymi i 24 regionalnymi dla każdego obwodu Ukrainy.

Kanały Suspilne nadające ogólnokrajowo
Nazwa kanału Logo Format nadawania
Perszyj   576i 16:9 (SDTV)
1080i (HDTV)
Suspilne Kultura  
Suspiłne Nowyny  

Stacje radiowe

edytuj

NSTU operuje 28 stacjami radiowymi, w tym jednym międzynarodowym, 3 ogólnokrajowymi i 24 regionalnymi dla każdego obwodu Ukrainy.

Stacje Suspilne nadające ogólnokrajowo
Nazwa kanału Logo Frekwencja nadawania
Ukrajińśke Radio   MHz
Radio Kultura  
Radio Promiń  
Radio Ukraine International  

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b АТ „НСТУ” – 23152907 – Опендатабот [online], opendatabot.ua [dostęp 2021-10-24] (ukr.).
  2. ↑ a b Poroshenko signs law on public broadcasting company [online], Interfax-Ukraine [dostęp 2023-03-31] (ang.).
  3. ↑ a b Про Суспільне телебачення і радіомовлення України [online], Офіційний вебпортал парламенту України [dostęp 2023-03-31] (ukr.).
  4. ↑ a b e (ilustr.), Суспільне Мовлення [online], corp.suspilne.media [dostęp 2023-03-31] (ang.).
  5. ↑ European Broadcasting Union (EBU), EBU welcomes new public broadcaster in Ukraine [online], www.ebu.ch, 20 stycznia 2017 [dostęp 2023-03-31] (ang.).
  6. ↑ European Broadcasting Union (EBU), Our Members [online], www.ebu.ch, 17 lutego 2023 [dostęp 2023-03-31] (ang.).
  7. ↑ a b Про Українське радіо | Українське радіо [online], web.archive.org, 25 lutego 2018 [dostęp 2023-03-31] [zarchiwizowane z adresu 2018-02-25].
  8. ↑ Ivan Katchanovski i inni, Historical Dictionary of Ukraine, Scarecrow Press, 11 lipca 2013, ISBN 978-0-8108-7847-1 [dostęp 2021-10-24] (ang.).
  9. ↑ Historical Dictionary of Ukraine – Ivan Katchanovski, Zenon E. Kohut, Bohdan Y. Nebesio, Myroslav Yurkevich – Google Books [online], web.archive.org, 21 września 2021 [dostęp 2023-03-31] [zarchiwizowane z adresu 2021-09-21].
  10. ↑ Концерн радіомовлення, радіозв'язку та телебачення [online], web.archive.org, 15 sierpnia 2019 [dostęp 2023-03-31] [zarchiwizowane z adresu 2019-08-15].
  11. ↑ Центральний державний архів вищих органів влади та управління України – Державний комiтет УРСР по телебаченню та радiомовленню (Держтелерадiо УРСР),м. Київ. [online], web.archive.org, 25 lutego 2018 [dostęp 2023-03-31] [zarchiwizowane z adresu 2018-02-25].
  12. ↑ Савицький Владислав, Ефірне телебачення та радіомовлення в Україні [online], ukrtvr.org [dostęp 2023-03-31] (ukr.).
  13. ↑ Телеканал Tonis [online], web.archive.org, 28 października 2014 [dostęp 2023-03-31] [zarchiwizowane z adresu 2014-10-28].
  14. ↑ НАЦІОНАЛЬНА ТЕЛЕКОМПАНІЯ УКРАЇНИ [online], leksika.com.ua [dostęp 2021-10-24].
  15. ↑ The Public Broadcasting Company has been launched in Ukraine [online], «Антидот» і «детокс» від «Дня» [dostęp 2021-10-24].
  16. ↑ European Broadcasting Union (EBU), EBU welcomes new public broadcaster in Ukraine [online], www.ebu.ch, 20 stycznia 2017 [dostęp 2021-10-24] (ang.).
  17. ↑ Головою правління НСТУ обрано Зураба Аласанію – Національна рада України з питань телебачення і радіомовлення [online], web.archive.org, 24 października 2020 [dostęp 2023-03-31] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-24].
  18. ↑ Ukrainian language set for media boost in new law, „BBC News”, 17 marca 2017 [dostęp 2023-03-31] (ang.).
  19. ↑ Max Goldbart, Ukraine: Media Groups Join Together For ‘United News’ & Urge World To Turn Off Russian Channels [online], Deadline, 26 lutego 2022 [dostęp 2023-03-31] (ang.).
  20. ↑ Група 1+1 media долучилася до спільного інформаційного ефіру країни «Єдині новини» [online], Офіційний сайт каналу 1+1 [dostęp 2023-03-31] (ukr.).
  21. ↑ Pjotr Sauer, Ukraine suspends 11 political parties with links to Russia, „The Guardian”, 20 marca 2022, ISSN 0261-3077 [dostęp 2023-03-31] (ang.).
  22. ↑ Ukraiński kanał UA:Perszyj w MUX 8 [online], SATKurier.pl [dostęp 2022-03-02].
  23. ↑ Największy ukraiński kanał dostępny za darmo w telewizji naziemnej! Ruszyła emisja – gdzie wyszukać? [online], HDTVPolska, 2 marca 2022 [dostęp 2022-03-02] (pol.).
  24. ↑ TVP udostępniła program UA1 ukraińskiej telewizji publicznej [online], PolskieRadio24.pl [dostęp 2022-03-02].

Bibliografia

edytuj
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Suspilne&oldid=74563101”