Wikipedia

Ludwik Ossowski

oficer Wojska Polskiego

Ludwik Rajmund Ossowski (ur. 12 września 1890 w Małej Wiskiej, zm. między 9 a 11 kwietnia[1] 1940 w Katyniu) – podpułkownik lekarz doktor Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Walecznych, ofiara zbrodni katyńskiej[2].

Ludwik Ossowski
podpułkownik lekarz podpułkownik lekarz
Data i miejsce urodzenia

12 września 1890
Mała Wiska

Data i miejsce śmierci

między 9 a 11 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

18 Dywizja Piechoty
6 Armia
1 pułk strzelców konnych
8 Pułk Piechoty Legionów
8 Płocki Pułk Artylerii Lekkiej
6 Szpital Okręgowy

Stanowiska

ordynator szpitala okręgowego, naczelny lekarz pułk

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi (II RP)

Życiorys

edytuj

Był synem Władysława i Walerii z Sarnowskich[3]. Lekarz okulista, absolwent Uniwersytetu w Kijowie (1918)[4]. 3 lutego 1920 został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z „grupy oficerów Korpusów Wschodnich i wojska rosyjskiego” w stopniu podporucznika lekarza i przydzielony do rezerwy personalnej Szpitala Ujazdowskiego[5]. W 1920 przydzielony do 18 Dywizji Piechoty[3]. 26 września 1920 został zatwierdzony w stopniu kapitana lekarza z dniem 1 kwietnia 1920, pełnił wówczas służbę w 6 Armii[6]. W 1922 był przydzielony do kompanii zapasowej sanitarnej nr 3[7]. W 1923 jako oficer nadetatowy 1 batalionu sanitarnego w stopniu kapitana lekarza ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 92 lokatą był przydzielony do 1 pułku strzelców konnych na stanowisko lekarza pułku[8]. 17 stycznia 1922 jako lekarz 8 pułku piechoty Legionów został wybrany członkiem wydziału garnizonowego Koła Towarzystwa Wiedzy Wojskowej[9]. 1 stycznia 1928 awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem awansu i 17 lokatą w korpusie oficerów sanitarnych (grupa lekarzy)[10], w 1930 posiadał 14 lokatę[4]. 24 października 1930 wraz z prokuratorem Sądu Okręgowego w Płocku Dlouhem, komendantem garnizonu płockiego ppłk. Robakiewiczem, starostą płockim Godlewskim badał przyczyny wypadku samochodowego w Drobinie, w wyniku którego śmierć ponieśli ppłk dypl. Jan Tatara i radca ministerialny Stanisław Zaćwilichowski[11]. Na pogrzebie ppłk. Tatary Ossowski wygłosił mowę pożegnalną. W 1931 został przeniesiony z garnizonowej izby chorych w Płocku do 8 pułku artylerii polowej z równoczesnym pełnieniem obowiązków komendanta tejże izby chorych[12]. W 1934 służył w 8 pułku artylerii lekkiej[13]. W 1937 przydzielony do 6 Szpitala Okręgowego na stanowisko ordynatora oddziału okulistycznego. Awansowany na podpułkownika[3] ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938[14]. 10 kwietnia 1938 został wybrany skarbnikiem Warszawskiej Okręgowej Rady Polskiego Czerwonego Krzyża[15]. W marcu 1939 był naczelnym lekarzem medycyny w 8 pułku artylerii lekkiej[16].

W czasie kampanii wrześniowej dostał się do sowieckiej niewoli. Według stanu z 28 października 1939 był jeńcem kozielszczańskiego obozu przejściowego NKWD dla jeńców polskich. W wyniku decyzji o rozładowaniu obozów przejściowych, 2 listopada został przewieziony do Kozielska, dokąd przybył 4 listopada 1939. Między 7 a 9 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[1] – lista wywózkowa 017/3 poz. 73, nr akt 1201[17] z 20.04.1940[1]. Został zamordowany między 9 a 11 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim[1]. Został zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943 wpis w księdze czynności pod datą 5.06.1943. Figuruje liście AM-270-4019 i Komisji Technicznej PCK GARF-143-04019. Przy szczątkach w mundurze podpułkownika znaleziono książeczkę wojskową, kartę pocztową, list[18][19]. Znajduje się na liście ofiar opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 196 i Nowym Kurierze Warszawskim nr 181.

W Archiwum Robla (pakiet 01931-02) znajduje się notatnik znaleziony przy zwłokach kapitana artylerii Edwarda Jana Kwitowskiego, w którym Osiński jest wymieniony na niedatowanej liście jeńców obozu w Kozielsku.

Krewni do 1951 poszukiwali informacji przez Biuro Informacji i Badań Polskiego Czerwonego Krzyża w Warszawie.

Był żonaty, miał syna[1].

Upamiętnienie

edytuj
  • Minister obrony narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień pułkownika, Awans zostały ogłoszone 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”
  • Krzyż Kampanii Wrześniowej – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986)

Ordery i odznaczenia

edytuj

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b c d e УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, s. 565.
  2. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 183.
  3. ↑ a b c Kiński i inni, Katyń, Księga Cmentarna, 2000, s. 453.
  4. ↑ a b Lista starszeństwa oficerów zawodowych Korpusu Sanitarnego, Warszawa 1930, s. 16.
  5. ↑ „Dziennik Personalny” (R.1, nr 7), Warszawa, 28 lutego 1920, s. 126.
  6. ↑ „Dziennik Personalny” (R.1, nr 38), Warszawa, 6 października 1920, s. 959.
  7. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych, Warszawa: MSWojsk., 1922, s. 317.
  8. ↑ a b Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk., 1923, s. 660, 1125, 1201.
  9. ↑ „Polska Zbrojna” (R.2, nr 33), Warszawa, 3 lutego 1922, s. 4.
  10. ↑ „Dziennik Personalny” (R.9, nr 5), Warszawa, 21 lutego 1928, s. 50.
  11. ↑ „Polska Zbrojna” (R.10, nr 293), Warszawa, 25 października 1930, s. 3.
  12. ↑ „Dziennik Personalny” (R.12, nr 3), Warszawa, 26 marca 1931, s. 109.
  13. ↑ „Dziennik Personalny” (R.15, nr 3), Warszawa, 31 stycznia 1934, s. 59.
  14. ↑ a b Rybka R., Stepan K., Rocznik oficerski 1938, Kraków 2006, s. 368.
  15. ↑ „Polska Zbrojna” (R.17, nr 111), Warszawa, 23 kwietnia 1938, s. 5.
  16. ↑ Rybka R., Stepan K., dz. cyt., s. 727.
  17. ↑ J. Tucholski, dz. cyt., s. 638.
  18. ↑ Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s. 270.
  19. ↑ Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie. [dostęp 2019-06-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-04-07)].
  20. ↑ M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282 „za zasługi w służbie wojskowej”.

Bibliografia

edytuj
  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych.
  • Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1923
  • Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1924
  • Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928
  • Rocznik Oficerski Rezerw, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1934
  • Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
  • Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
  • УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.
  • Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943.
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Ludwik_Ossowski&oldid=75325064”