Ludwik Eliasz Bregman
Ludwik Eliasz Bregman (ur. 1 grudnia?/13 grudnia 1865 w Wilnie, zm. w grudniu 1941 w Warszawie) – polski lekarz neurolog żydowskiego pochodzenia.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie | |
| Alma Mater | |
| Dzieci | |
Życiorys
edytujUkończył studia na wydziale lekarskim Uniwersytetu Dorpackiego. Podczas studiów przyjęty do korporacji akademickiej Konwent Polonia[1]. Dyplom doktora medycyny otrzymał 25 stycznia 1890 na Uniwersytecie Wiedeńskim. Od 1892 mieszkał w Warszawie. Wyjeżdżał za granicę, specjalizując się w neurologii w klinikach w Paryżu, Wiedniu i we Frankfurcie nad Menem (u Ludwiga Edingera). Bregman od 1899 roku, przez 22 lata, był ordynatorem oddziału neurologii Szpitala na Czystem. Po jego przejściu na emeryturę w 1933 roku ordynatorem oddziału w drodze konkursu został Eufemiusz Herman.
27 kwietnia 1909 z jego inicjatywy w salach redutowych w Warszawie otwarto pierwszą w Polsce Wystawę Przeciwalkoholową. Od 1912 do 1934 roku był prezesem Towarzystwa Opieki nad Nerwowo i Umysłowo Chorymi Żydami[2]. Był członkiem zarządu Polskiego Towarzystwa Szpitalnictwa, członkiem sądu Naczelnej Izby Lekarskiej, prezesem Warszawskiego Towarzystwa Neurologicznego, prezesem Zrzeszenia Lekarzy Rzeczypospolitej Polskiej, prezesem sekcji klinicznej Warszawskiego Towarzystwa Medycyny Społecznej. Współzałożyciel „Warszawskiego Czasopisma Lekarskiego” (razem z Edwardem Flatauem i Ludwikiem Hirszfeldem). Należał do warszawskiej loży B’nai B’rith[3].
Zmarł na tyfus w getcie warszawskim w 1941 roku[4]. Pochowany na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej (aleja główna, kwatera 71)[5][6].
Życie prywatne
edytujŻonaty z Reginą z domu Halpern (1874–1942 w Treblince), z którą miał troje dzieci – Franciszkę (1901–1902), Leona (1899–1981), który był Legionistą i żołnierzem Polskich Sił Zbrojnych, oraz Aleksandra (1906–1967), który był dziennikarzem. Żona i córka Leona były w AK i przeżyły wojnę. Syn Leona por. pilot Jerzy Józef służył m.in. w dywizjonie 301 i zginął w trakcie nalotu na Niemcy w nocy z 18 na 19 lipca 1944.
Dorobek naukowy
edytujJego prace dotyczyły głównie diagnostyki i leczenia chorób układu nerwowego. Opracował podręcznik Dyagnostyka chorób nerwowych (1910), wydany rok później w języku niemieckim w wydawnictwie Samuela Kargera, z przedmową Heinricha Obersteinera.
Wybrane prace
edytuj- Ein Beitrag zur Kenntniss der Angiosclerose. Dorpat, 1890.
- Ueber experimentelle aufsteigende Degeneration motorischer und sensibler Hirnnerven. Jahrbücher fuer Psychiatrie 40, 1892.
- Leczenie pijaków i walka z alkoholizmem, 1902.
- Przeciw alkoholizmowi, 1909.
- Dyagnostyka chorób nerwowych. Warszawa: Wende, 1910.
- Diagnostik der Nervenkrankheiten. Karger, 1911.
- Alkoholizm a zwyrodnienie potomstwa. Warszawa, 1912.
Przypisy
edytuj- ↑ Korporacja Akademicka Konwent Polonia. [dostęp 2013-10-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-24)].
- ↑ Zabłotniak R. Towarzystwo Opieki nad Nerwowo i Umysłowo Chorymi Żydami w Warszawie (1906-1939). Biuletyn Żydowskiego Instytutu Historycznego 1, s. 37-44, 1981.
- ↑ Stowarzyszenie humanitarne „Braterstwo B’nei B’rith” w Warszawie 1922-1932. Warszawa: Stowarzyszenie humanitarne „Braterstwo B’nei B’rith”, 1932 s. 17
- ↑ Jan Bohdan Gliński: Słownik biograficzny lekarzy i farmaceutów, ofiar II wojny światowej Wrocław: Urban&Partner, 1997 s. 40.
- ↑ Grób Ludwika Eliasza Bregmana w bazie danych Cmentarza Żydowskiego przy ul. Okopowej w Warszawie.
- ↑ Jan Jagielski: Przewodnik po cmentarzu żydowskim w Warszawie przy ul. Okopowej 49/51. Z. 1, Kwatery przy Alei Głównej. Warszawa: Towarzystwo Opieki nad Zabytkami. Społeczny Komitet Opieki nad Cmentarzami i Zabytkami Kultury Żydowskiej w Polsce, 1996, s. 83. ISBN 83-90-66296-5.
Linki zewnętrzne
edytuj- Publikacje Ludwika Eliasza Bregmana w bibliotece Polona