Ulica Okopowa w Warszawie

ulica w Warszawie

Okopowa – ulica w dzielnicy Wola w Warszawie.

Ulica Okopowa w Warszawie
Młynów, Nowolipki, Powązki
Ilustracja
Ulica Okopowa przy rondzie Kercelak
Państwo

 Polska

Miejscowość

Warszawa

Długość

2,2 km

Przebieg
światła ul. Chłodna/ul. Wolska, ul. Towarowa
światła al. „Solidarności”/rondo Kercelak
światła ul. Leszno
światła ul. Żytnia
ul. Kacza
ul. Henryka Barona
światła ul. Józefa Mireckiego „Montwiłła”,
ul. Wolność
ul. Dzielna
światła ul. Anielewicza
światła ul. Stawki
ul. Kolska
ul. Spokojna
światła ul. Powązkowska,
ul. Dzika
światła rondo Zgrupowania AK „Radosław”
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Ulica Okopowa w Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Ulica Okopowa w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Okopowa w Warszawie”
Ziemia52°14′42,2″N 20°58′38,3″E/52,245056 20,977306
Ulica Okopowa na wysokości ulicy Kolskiej, widok w kierunku północnym
Ulica Okopowa na wysokości ulicy Anielewicza, widok w kierunku północnym

Przebieg

edytuj

Rozpoczyna się na skrzyżowaniu ulic Wolskiej i Chłodnej z ulicą Towarową. Wyznacza granice osiedla Nowolipki i Powązek. Kończy się dobiegając do ronda Zgrupowania AK „Radosław”. Krzyżuje się z ulicami: Żytnią, Kaczą, Dzielną, Józefa Mireckiego, Mordechaja Anielewicza, Stawki, Kolską, Spokojną, Powązkowską i Dziką.

Historia

edytuj

Pierwszą ulicą w Warszawie, której nadano tę nazwę (1770), była obecna ul. Klonowa[1]. Taką samą nazwę nosiła także w przeszłości obecna ul. Bagatela[2].

Ulica Okopowa powstała jako droga wewnętrzna przy okopach Lubomirskiego, jej początki sięgają roku 1784. W 1875 na miejscu wału i fosy Okopów wytyczono szeroką ulicę o nazwie Przedokopowa[3]. Obecna nazwa utrwaliła się w okresie późniejszym.

W 1871 na terenie między obecnymi ulicami: Smoczą, Glinianą, Okopową i Niską, w miejscu zasypanych i splantowanych glinianek, rozpoczęła się budowa garbarni, działającej od lat 80. XIX wieku pod firmą Bracia Pfeiffer[4]. Pierwotnie zakład został przypisany do numeracji ulicy Smoczej (nr 43), jednak po utworzeniu w 1940 getta warszawskiego uruchomiono nowy wjazd od strony ul. Okopowej i nadano nowy adres od tej ulicy (nr 58/72)[5].

Po I wojnie światowej przy ulicy Okopowej mieściły się dwa schroniska dla bezdomnych, pod numerem 5 dla eksmitowanych z powodu niepłacenia czynszu oraz pod numerem 59 dla agresywnych i zdemoralizowanych, których usunięto z innych schronisk i noclegowni[6].

W 1926 pod nr. 43 zakończono budowę stadionu Skry Warszawa[7]. Kompleks sportowy składał się z dwóch boisk (głównego i treningowego), a pierwsze mecze rozegrano tam na początku sezonu 1927[7].

Zabudowa ulicy ucierpiała w czasie obrony Warszawy we wrześniu 1939[8]. Zniszczony w czasie II wojny światowej stadion Skry, częściowo zajęty jako cmentarz ofiar pobliskiego getta[9], po 1945 nie został odbudowany, a klub przeniósł się na teren w rejonie skrzyżowania ulic: Wawelskiej i Żwirki i Wigury[10].

W latach 1949–1967 w rejonie północnej części ulicy zbudowano osiedle Muranów Zachodni[11]. Ulica została przebudowana w 1959 i otrzymała nową nawierzchnię i jarzeniowe oświetlenie[12].

Ważniejsze obiekty

edytuj

Obiekty nieistniejące

edytuj

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 6. Kępna–Koźmińska. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2000, s. 33. ISBN 83-88372-04-4.
  2. Eugeniusz Szwankowski: Ulice i place Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 14.
  3. Kwiryna Handke: Dzieje Warszawy nazwami pisane. Warszawa: Muzeum Historyczne m.st. Warszawy, 2011, s. 146–147. ISBN 978-83-62189-08-3.
  4. Józef Mieczysław Pfeiffer: Wspomnienia warszawskiego przemysłowca. Warszawa: Bis Press, 2003, s. 18–19. ISBN 83-913295-5-0.
  5. Józef Mieczysław Pfeiffer: Wspomnienia warszawskiego przemysłowca. Warszawa: Bis Press, 2003, s. 24. ISBN 83-913295-5-0.
  6. Paweł Rzewuski: Grzechy Paryża północy. Warszawa: Wydawnictwo Literackie, 2019, s. 93-94. ISBN 978-83-08-06949-3.
  7. a b Wodniacy, cykliści, piłkarze. Sport w przedwojennej Warszawie. Warszawa: Fundacja Ośrodka Karta, 2012, s. 146–147. ISBN 978-83-61283-68-3.
  8. Władysław Bartoszewski, Bogdan Brzeziński, Leszek Moczulski: Kronika wydarzeń w Warszawie 1939–1949. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 17.
  9. Stefan Szczepłek. Radość na gruzach. „ Skarpa Warszawska”, s. 57, listopad 2020. 
  10. Wodniacy, cykliści, piłkarze. Sport w przedwojennej Warszawie. Warszawa: Fundacja Ośrodka Karta, 2012, s. 147. ISBN 978-83-61283-68-3.
  11. Barbara Orlańska, Andrzej Dobrucki, Wacław Orzeszkowski, Jan Kazimierz Zieliński: Warszawskie osiedla ZOR. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1968, s. 32, 153.
  12. Aleksy Gajewski: Dwa dni w Warszawie. Warszawa: Wydawnictwo Sport i Turystyka, 1964.