Ludomir Wąsowski
Ludomir Stanisław Jan Wąsowski (ur. 30 kwietnia 1862[1] w Łodzi[1][2], zm. 3 kwietnia 1922 w Warszawie[2]) – polski artysta rzeźbiarz.
| Data i miejsce urodzenia |
30 kwietnia 1862 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
3 kwietnia 1922 |
Życiorys
edytujBył uczniem Andrzeja Pruszyńskiego[2]. Odbył także studia uzupełniające za granicą. Zadebiutował rzeźbą gipsowego Górala w salonie Aleksandra Krywulta w Warszawie (1887). W 1890 powrócił do rodzinnej Łodzi, gdzie otworzył zakład kamieniarski. Na początku XX w. wyjechał do Rosji, gdzie przebywał kilka lat[3]. Mieszkał m.in. w Moskwie, gdzie wystawiał swoje prace w muzeum historycznym[4]. W 1911 powrócił do Polski, gdzie od 1911 był profesorem w szkole przy Muzeum Rzemiosł i Sztuki Stosowanej w Warszawie[3].
Realizował głównie pomniki portrety, posągi świętych i dekoracje architektoniczne[3]. Działał głównie na terenie Łodzi i w Warszawie[2]. Liczne pomniki nagrobne zrealizował na Starym Cmentarzu przy ul. Ogrodowej w Łodzi, Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie i na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Ozorkowie[5].
Do jego uczniów należeli m.in.: Wacław Konopka[6] i Henryk Glicenstein[3].
Życie prywatne
edytujBył synem urzędnika Banku Polskiego[1] i kustosza Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych[2], Franciszka Wąsowskiego i Ludomiry z domu Czaplińskiej[1]. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim (kwatera: 198, rząd: 1, miejsce: 6)[7].
Znane realizacje
edytuj- posąg Górala (1887) pokazywany w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych,
- posąg Cieleckiego,
- „Głowa Chrystusa konającego”[2],
- głowa Satyra (1890), pokazywana w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych,
- posąg Juliusza Heinzla na Starym Cmentarzu w Łodzi,
- popiersie inżyniera Ignacego Kossobudzkiego na Starym Cmentarzu w Łodzi,
- medalion z portretem łódzkiej aktorki Anieli Wyrwiczówny na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie,
- kamienny nagrobek i medalion Ludomira Lukenbacha na cmentarzu wwangelicko-augsburskim w Warszawie,
- posągi św. Stanisława i św. Wojciecha w kościele Podwyższenia Świętego Krzyża w Łodzi,
- epitafium z popiersiem Mikołaja Drozdowskiego (1896) w Kościele Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Łodzi,
- rzeźby i ornamenty w stylu wiślano-bałtyckim w kościele w Niwce k. Konina,
- dekoracje willi Juliusza Kunitzera przy ul. Spacerowej w Łodzi (obecnie al. Tadeusza Kościuszki)[3].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d Genealodzy PL Genealogia, Metryki – Skanoteka – Baza skanów akt metrykalnych; Zespół: 1562d / Akta stanu cywilnego parafii rzymskokatolickiej Wniebowzięcia NMP w Łodzi; Jednostka: 1862 / UMZ-1862; Katalog: Urodzenia, metryki.genealodzy.pl, 1862, s. 316 [dostęp 2024-11-21].
- ↑ a b c d e f ś.p. Ludomir Wąsowski, „Gazeta Poranna 2 Grosze” (95 (3374)), crispa.uw.edu.pl, 6 kwietnia 1922 [dostęp 2024-11-21].
- ↑ a b c d e Maria Irena Kwiatkowska, Rzeźbiarze warszawscy XIX wieku, Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995, ISBN 978-83-01-08790-6 [dostęp 2024-11-21].
- ↑ Z Muzeum Rzemiosł i Sztuki, „Kurier Warszawski” (11), crispa.uw.edu.pl, 11 stycznia 1911 [dostęp 2024-11-21].
- ↑ Krzysztof Stefański, Cmentarz ewangelicko-augsburski w Ozorkowie i pomniki rodziny Schlösserów, „TECHNE. Seria Nowa” (4), 2019, s. 67–93, DOI: 10.18778/2084-851X.08.04, ISSN 2084-851X [dostęp 2024-11-21].
- ↑ Wacław Konopka [online], Panteon Wielkich Łodzian 2.0, 22 listopada 2016 [dostęp 2022-09-14].
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: WĄSOWSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2024-11-22].
