Lalin
Lalin – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie sanockim, w gminie Sanok[4][5]. Leży nad Stobnicą dopływem Wisłoka. Wieś liczy obecnie 300 mieszkańców oraz 78 domów. Przebiega przez nią droga wojewódzka nr 886 do Rzeszowa i Sanoka.
| wieś | |
.jpg) Cerkiew św. Jerzego | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2022) |
383[2] |
| Strefa numeracyjna |
13 |
| Kod pocztowy |
36-207[3] |
| Tablice rejestracyjne |
RSA |
| SIMC |
0359304[4] |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa podkarpackiego  | |
Położenie na mapie powiatu sanockiego  | |
Położenie na mapie gminy wiejskiej Sanok  | |
 49°38′26″N 22°06′56″E/49,640556 22,115556[1]
| |
W latach 1975−1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa krośnieńskiego.
Wieś w średniowieczu dzieliła się na dwie osady Lalin Ruski oraz Lalin Niemiecki[6]. W roku 1443 zapisano in Lalina Ruthenicali, in Lalina Theutunicali, w 1502 i 1582 in Lalyn Nyemeyeczkyem ... in Lalyn Ruskye. Lalin Niemiecki przyległy do wsi Grabownica mógł powstać przed rokiem 1435, kiedy sołtysem wsi był Mathias Scultetus de Lalyna wymieniony w AGZ w tomie XI[7].
W połowie XIX wieku właścicielami posiadłości tabularnej w Lalinie byli spadkobiercy Giebułtowskiego oraz współwłaściciele[8]. Na przełomie XIX/XX wieku właścicielem tabularnym dóbr Lalin I i II był Paweł Tyszkowski[9], który na początku XX wieku posiadał we wsi obszar 128,8 ha[10][11].
Od maja 1945 w Lalinie kwaterował antykomunistyczny oddział Zgrupowania Warta, której dowódcą był Dragan Sotirović.
W 1946, po przesiedleniu ukraińskich mieszkańców tej wsi na Ukrainę, wieś została na nowo zasiedlona polskimi repatriantami wysiedlonymi z Ukrainy. W tym samym roku wieś spalił oddział Ukraińskiej Armii Powstańczej. W obronie polskich repatriantów przed jej atakami walczył tu oddział samoobrony z Grabówki dowodzony przez Mieczysława Bielca oraz oddziały Dragana Sotirovica.
Obecnie we wsi działalność prowadzi jeden z popularniejszych ośrodków jeździeckich w regionie.
W Lalinie znajduje się zabytkowa cerkiew św. Jerzego, do której należeli pakosławscy Rusini.
Do lokalnych potraw należą pierogi razowe.
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 66280
- ↑ Raport o stanie gminy Sanok za 2022 rok [online], Biuletyn Informacji Publicznej Urząd Gminy Sanok, 22 maja 2023 [dostęp 2023-07-16] (pol.).
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 638 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Adam Fastnacht. Osadnictwo ziemi sanockiej w latach 1340-1650, str. 86
- ↑ Adam Fastnacht, s. 86
- ↑ Karol Wild: Skorowidz wszystkich miejscowości położonych w królestwie Galicyi i Lodomeryi jakoteż w wielkim księstwie Krakowskiem i księstwie Bukowińskiem, pod względem politycznej i sądowej organizacyi kraju wraz z dokładnem oznaczeniem parafii, poczt i właścicieli tabularnych, ułożony porządkiem abecadłowym. Lwów: 1855, s. 108.
- ↑ Tadeusz Pilat: Skorowidz dóbr tabularnych w Galicyi z Wielkiem Ks. Krakowskiem. Lwów: 1890, s. 104.
- ↑ Alojzy Zielecki, Życie gospodarcze, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995. s. 405.
- ↑ Skorowidz powiatu sanockiego wydany na podstawie dat zebranych w roku 1911. Sanok: 1911, s. 10.
Linki zewnętrzne
edytuj- Lalin, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. V: Kutowa Wola – Malczyce, Warszawa 1884, s. 65.
- Lalin, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 209.