Jan Kobylański (pułkownik)
Jan Kobylański (ur. 12 lipca 1895 w Wilnie, zm. 30 czerwca 1947) – pułkownik dyplomowany Wojska Polskiego.
 pułkownik dyplomowany
| |
| Data i miejsce urodzenia |
12 lipca 1895 |
|---|---|
| Data śmierci |
30 czerwca 1947 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki |
OZU III, |
| Stanowiska |
dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys
edytujUrodził się 12 lipca 1895 w Wilnie, w rodzinie Jana Adama i Marii z Iwaszkiewiczów[1]. Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Dowództwie 4 Armii, a jego oddziałem macierzystym był Wileński Pułk Strzelców[2].
Został awansowany na stopień kapitana uzbrojenia ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[3]. W 1923 pełnił służbę w Szefostwie Artylerii i Służby Uzbrojenia Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie, pozostając oficerem nadetatowym Okręgowego Zakładu Uzbrojenia Nr III[4]. 13 października 1923 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego[5]. Z dniem 3 października 1925, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przeniesiony do kadry oficerów artylerii przy Departamencie III MSWojsk. z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Oddziału IV SG na sześć miesięcy. W marcu 1926 został przeniesiony do korpusu oficerów piechoty i wcielony do 85 Pułku Piechoty z pozostawieniem na przeniesieniu służbowym w Oddziale IV SG[6]. W 1928 był oficerem grodzieńskiego 76 pułku piechoty[7]. 27 stycznia 1930 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 64. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. W czerwcu 1932 został przydzielony z Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych do składu osobowego inspektora armii gen.dyw. Tadeusza Piskora[9][10]. W listopadzie 1933 został przeniesiony do 76 pp na stanowisko dowódcy batalionu[11]. W październiku 1935 został przydzielony do 14 Dywizji Piechoty w Poznaniu na stanowisko szefa sztabu. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 59. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12]. Według stanu z marca 1939 nadal był szefem sztabu 14 Dywizji Piechoty[13]. W czasie kampanii wrześniowej dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu IV B Königstein, a następnie Oflagu VII A Murnau[14].
Po zakończeniu II wojny światowej był pułkownikiem dyplomowanym ludowego Wojska Polskiego[15]. Od 1 lutego 1947 pełnił stanowisko dowódcy 7 Łużyckiej Dywizji Piechoty[15]. 30 czerwca 1947 poniósł śmierć w katastrofie samochodowej w trakcie walk z UPA[15]. 2 lipca 1947 został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A6 6-prawa strona-3)[15][16].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Order Krzyża Grunwaldu III klasy[15]
- Krzyż Niepodległości – 16 marca 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[17]
- Krzyż Walecznych – dwukrotnie (przed 1923)
- Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”[18][15]
- Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych – 12 maja 1936
Przypisy
edytuj- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-02-01]..
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 219, 693.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1364.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 85, 1355.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1237, 1246, 1364.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 11 marca 1926 roku, s. 83.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 90, 195.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 28 stycznia 1930 roku, s. 24.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. XII, XXI, 36, 435.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 414.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 8.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 377.
- ↑ Rocznik Oficerski 1939 ↓, s. 534.
- ↑ Straty ↓, numer jeniecki 867.
- ↑ a b c d e f Jan Kobylański. Nekrolog. „Rzeszowska Trybuna Robotnicza”. Nr 182, s. 1, 5 lipca 1947.
- ↑ Lista pochowanych. Jan Kobylański. um.warszawa.pl. [dostęp 2019-04-05].
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 63, poz. 81.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 259, poz. 612 „za zasługi w służbie wojskowej”.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2021-02-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].