Iloczynem tensorowym operatorów ograniczonych
T
1
,
.
.
.
,
T
n
{\displaystyle T_{1},...,T_{n}}
określonych na przestrzeniach Hilberta
H
1
,
.
.
.
,
H
n
{\displaystyle {\mathcal {H}}_{1},...,{\mathcal {H}}_{n}}
nazywa się operator
T
≡
T
1
⊗
.
.
.
⊗
T
n
≡
⨂
i
=
1
n
T
i
{\displaystyle T\equiv T_{1}\otimes ...\otimes T_{n}\equiv \bigotimes _{i=1}^{n}T_{i}}
taki że[1] :
dziedziną operatora
T
{\displaystyle T}
jest iloczyn tensorowy przestrzeni Hilberta, tj.
D
(
T
)
=
H
1
⊗
H
2
⋯
⊗
H
n
{\displaystyle D(T)={\mathcal {H}}_{1}\otimes {\mathcal {H}}_{2}\cdots \otimes {\mathcal {H}}_{n}}
(ogólniej: jeżeli dziedzinami operatorów
T
i
{\displaystyle T_{i}}
są podprzestrzenie odpowiednich przestrzeni Hilberta
H
i
,
{\displaystyle {\mathcal {H}}_{i},}
tj.
D
(
T
i
)
⊆
H
i
{\displaystyle D(T_{i})\subseteq {\mathcal {H}}_{i}}
to dziedziną operatora
T
{\displaystyle T}
jest iloczyn tensorowy tych podprzestrzeni)
wynik działania operatora
T
{\displaystyle T}
na wektor
u
=
u
1
⊗
⋯
⊗
u
n
{\displaystyle u=u_{1}\otimes \cdots \otimes u_{n}}
– iloczyn tensorowy wektorów
u
1
∈
H
1
,
.
.
.
,
u
n
∈
H
n
,
{\displaystyle u_{1}\in {\mathcal {H}}_{1},...,u_{n}\in {\mathcal {H}}_{n},}
należący do dziedziny
D
(
T
)
{\displaystyle D(T)}
operatora
T
,
{\displaystyle T,}
jest równy iloczynowi tensorowemu wektorów
T
1
(
u
1
)
,
.
.
.
,
T
n
(
u
n
)
,
{\displaystyle T_{1}(u_{1}),...,T_{n}(u_{n}),}
tj.
T
(
u
)
=
T
1
(
u
1
)
⊗
T
2
(
u
2
)
⋯
⊗
T
n
(
u
n
)
{\displaystyle T(u)=T_{1}(u_{1})\otimes T_{2}(u_{2})\cdots \otimes T_{n}(u_{n})}
czyli
T
1
⊗
.
.
.
⊗
T
n
(
u
1
⊗
⋯
⊗
u
n
)
=
T
1
(
u
1
)
⊗
T
2
(
u
2
)
⋯
⊗
T
n
(
u
n
)
{\displaystyle T_{1}\otimes ...\otimes T_{n}(u_{1}\otimes \cdots \otimes u_{n})=T_{1}(u_{1})\otimes T_{2}(u_{2})\cdots \otimes T_{n}(u_{n})}
Iloczyn tensorowy operatorów samosprzężonych
edytuj
Twierdzenie:
Jeżeli
(1)
H
i
,
{\displaystyle {\mathcal {H}}_{i},}
i
=
1
,
.
.
.
,
n
{\displaystyle i=1,...,n}
są skończenie wymiarowymi przestrzeniami Hilberta o wymiarach
m
i
,
{\displaystyle m_{i},}
(2)
T
i
{\displaystyle T_{i}}
są operatorami samosprzężonymi określonymi na przestrzeniach
H
i
,
{\displaystyle {\mathcal {H}}_{i},}
oraz
{
λ
i
j
}
j
=
1
m
i
{\displaystyle \{\lambda _{ij}\}_{j=1}^{m_{i}}}
jest zbiorem wartości własnych operatora
T
i
,
{\displaystyle T_{i},}
{
e
i
j
}
j
=
1
m
i
{\displaystyle \{e_{ij}\}_{j=1}^{m_{i}}}
jest bazą ortonormalną złożoną z wektorów własnych odpowiadających wartościom własnym operatora
T
i
{\displaystyle T_{i}}
(3) Operator
T
:
H
→
H
,
{\displaystyle T\colon {\mathcal {H}}\to {\mathcal {H}},}
gdzie
H
:=
⨂
i
=
1
n
H
i
{\displaystyle {\mathcal {H}}:=\bigotimes _{i=1}^{n}{\mathcal {H}}_{i}}
– iloczyn tensorowy przestrzeni Hilberta
zadany jest wzorem
T
⨂
i
=
1
n
e
i
j
i
=
⨂
i
=
1
j
T
i
e
i
j
i
,
j
i
∈
{
1
,
…
,
m
i
}
{\displaystyle T\bigotimes _{i=1}^{n}e_{ij_{i}}=\bigotimes _{i=1}^{j}T_{i}e_{ij_{i}},\,j_{i}\in \{1,\ldots ,m_{i}\}}
(przy czym określenie operatora wyłącznie na wektorach bazy jest wystarczające, zgodnie z twierdzeniem o operatorze liniowym zadanym na bazie )
to słuszne są następujące własności:
(1) operator
T
:
H
→
H
{\displaystyle T\colon {\mathcal {H}}\to {\mathcal {H}}}
jest również operatorem samosprzężonym
(2) Wartościami własnymi operatora
T
{\displaystyle T}
są liczby
∏
i
=
1
n
λ
i
j
{\displaystyle \prod _{i=1}^{n}\lambda _{ij}}
(3) dla wszystkich
u
i
∈
H
i
,
{\displaystyle u_{i}\in {\mathcal {H}}_{i},}
i
=
1
,
.
.
.
,
n
{\displaystyle i=1,...,n}
słuszne są równości
T
⨂
i
=
1
n
u
i
=
⨂
i
=
1
n
T
i
u
i
{\displaystyle T\bigotimes _{i=1}^{n}u_{i}=\bigotimes _{i=1}^{n}T_{i}u_{i}}
(4) norma operatora
T
{\displaystyle T}
jest iloczynem norm poszczególnych operatorów
T
i
,
{\displaystyle T_{i},}
gdyż:
‖
T
‖
=
max
{
|
∏
i
=
1
n
λ
i
j
i
|
:
1
≤
j
i
≤
m
i
}
=
∏
i
=
1
n
max
{
|
λ
i
j
|
:
1
≤
j
≤
m
i
}
=
∏
i
=
1
n
‖
T
i
‖
{\displaystyle {\begin{aligned}\|T\|&=\max\{|\prod _{i=1}^{n}\lambda _{ij_{i}}|:1\leq j_{i}\leq m_{i}\}\\&=\prod _{i=1}^{n}\max\{|\lambda _{ij}|\colon 1\leq j\leq m_{i}\}\\&=\prod _{i=1}^{n}\|T_{i}\|\end{aligned}}}
Iloczyn tensorowy operatorów ograniczonych
edytuj
Jeżeli
H
i
{\displaystyle {\mathcal {H}}_{i}}
są przestrzeniami Hilberta
T
i
{\displaystyle T_{i}}
są operatorami ograniczonymi na
H
i
,
{\displaystyle {\mathcal {H}}_{i},}
gdzie
i
=
1
,
.
.
.
,
n
,
{\displaystyle i=1,...,n,}
to istnieje dokładnie jeden taki operator ograniczony
T
{\displaystyle T}
na
H
=
⨂
i
=
1
n
H
i
,
{\displaystyle {\mathcal {H}}=\bigotimes _{i=1}^{n}{\mathcal {H}}_{i},}
że
T
⨂
i
=
1
n
u
i
=
⨂
i
=
1
n
T
i
u
i
{\displaystyle T\bigotimes _{i=1}^{n}u_{i}=\bigotimes _{i=1}^{n}T_{i}u_{i}}
dla wszystkich
u
i
∈
H
i
.
{\displaystyle u_{i}\in {\mathcal {H}}_{i}.}
Ponadto
‖
T
‖
=
∏
i
=
1
n
‖
T
i
‖
.
{\displaystyle \|T\|=\prod _{i=1}^{n}\|T_{i}\|.}
Operator
T
{\displaystyle T}
nazywany jest iloczynem tensorowym operatorów
T
i
{\displaystyle T_{i}}
i oznaczany symbolem
⨂
i
=
1
n
T
i
.
{\displaystyle \bigotimes _{i=1}^{n}T_{i}.}
Definicja n- tej potęgi tensorowej operatora
edytuj
Dla przestrzeniami Hilberta
H
i
{\displaystyle {\mathcal {H}}_{i}}
oraz liniowych operatorów ograniczonych
S
i
,
{\displaystyle S_{i},}
T
i
{\displaystyle T_{i}}
określonych na przestrzeniach Hilberta
H
i
,
{\displaystyle {\mathcal {H}}_{i},}
gdzie
i
=
1
,
.
.
.
,
n
{\displaystyle i=1,...,n}
niech
S
:=
⨂
i
=
1
n
S
i
,
T
:=
⨂
i
=
1
n
T
i
.
{\displaystyle S:=\bigotimes _{i=1}^{n}S_{i},\;T:=\bigotimes _{i=1}^{n}T_{i}.}
Wówczas:
Odwzorowanie
(
T
1
,
T
2
,
…
,
T
n
)
↦
T
{\displaystyle (T_{1},T_{2},\ldots ,T_{n})\mapsto T}
jest n -liniowe .
S
T
=
⨂
i
=
1
n
S
i
T
i
{\displaystyle ST=\bigotimes _{i=1}^{n}S_{i}T_{i}}
T
∗
=
⨂
i
=
1
n
T
i
∗
,
{\displaystyle T^{*}=\bigotimes _{i=1}^{n}T_{i}^{*},}
Jeżeli dla każdego
i
=
1
,
.
.
.
,
n
{\displaystyle i=1,...,n}
operator odwrotny do
T
i
{\displaystyle T_{i}}
istnieje i jest ograniczony to operator odwrotny do operatora
T
{\displaystyle T}
jest również ograniczony.
Ponadto
T
−
1
=
⨂
i
=
1
n
T
i
−
1
{\displaystyle T^{-1}=\bigotimes _{i=1}^{n}T_{i}^{-1}}
Jeśli
T
i
{\displaystyle T_{i}}
jest samosprzężony , unitarny lub normalny dla każdego
i
=
1
,
.
.
.
,
n
{\displaystyle i=1,...,n}
to operator
T
{\displaystyle T}
również.
Operator
T
{\displaystyle T}
jest dodatni , jeśli dla każdego
i
=
1
,
.
.
.
,
n
{\displaystyle i=1,...,n}
operator
T
i
{\displaystyle T_{i}}
jest dodatni.
Jeśli
T
i
=
|
u
i
⟩
⟨
v
i
|
{\displaystyle T_{i}=|u_{i}\rangle \langle v_{i}|}
(zob. notacja Diraca ), gdzie
u
i
,
v
i
∈
H
i
{\displaystyle u_{i},v_{i}\in {\mathcal {H}}_{i}}
dla każdego
i
=
1
,
.
.
.
,
n
{\displaystyle i=1,...,n}
wówczas
T
=
|
u
1
⊗
u
2
⊗
…
⊗
u
n
⟩
⟨
v
1
⊗
v
2
⊗
…
⊗
v
n
|
.
{\displaystyle T=|u_{1}\otimes u_{2}\otimes \ldots \otimes u_{n}\rangle \langle v_{1}\otimes v_{2}\otimes \ldots \otimes v_{n}|.}
[3]
Jeżeli
T
{\displaystyle T}
i
S
{\displaystyle S}
są operatorami ograniczonymi na przestrzeniach Hilberta, których widmami są odpowiednio zbiory
σ
(
T
)
{\displaystyle \sigma (T)}
i
σ
(
S
)
,
{\displaystyle \sigma (S),}
to widmem iloczynu tensorowego
T
⊗
S
{\displaystyle T\otimes S}
jest zbiór
σ
(
T
)
⋅
σ
(
S
)
=
{
t
⋅
s
:
t
∈
σ
(
T
)
,
s
∈
σ
(
S
)
}
{\displaystyle \sigma (T)\cdot \sigma (S)=\{t\cdot s\colon \,t\in \sigma (T),s\in \sigma (S)\}}
[4] .
↑ Chapter II: Observables and States in Tensor Product Of Hilbert Spaces. W: Kalyanapuram Rangachari Parthasarathy: An Introduction to Quantum Stochastic Calculus . Berlin: Springer, 1992, s. 97–98. ISBN 3-7643-2697-2 . (ang. ) .
↑ Chapter II: Observables and States in Tensor Product Of Hilbert Spaces. W: Kalyanapuram Rangachari Parthasarathy: An Introduction to Quantum Stochastic Calculus . Berlin: Springer, 1992, s. 98–99. ISBN 3-7643-2697-2 . (ang. ) .
↑ Chapter II: Observables and States in Tensor Product Of Hilbert Spaces. W: Kalyanapuram Rangachari Parthasarathy: An Introduction to Quantum Stochastic Calculus . Berlin: Springer, 1992, s. 99. ISBN 3-7643-2697-2 . (ang. ) .
↑ Arlen Brown, Carl Pearcy. Spectra of tensor products of operators . „Proceedings of the American Mathematical Society ”. 17, s. 162, 1966.