Baranie Czuby
Baranie Czuby (słow. Baranie hrby[1]) – postrzępiony odcinek grani w słowackiej części Tatr Wysokich. Znajduje się w ich grani głównej, w północno-zachodniej grani masywu Baranich Rogów. Od Śnieżnego Mniszka w masywie Śnieżnego Szczytu na zachodzie oddziela go Śnieżna Przełęcz, z kolei na wschodzie graniczy z Baranim Kopiniaczkiem, oddzielonym Pośrednimi Baranimi Wrótkami[1]. Grań składa się tutaj z licznych drobnych skalnych zębów. Mniej więcej w połowie Baranich Czub położone są Niżnie Baranie Wrótka – wybitna przełęcz o prostokątnym kształcie[2].
 Baranie Czuby wśród podpisanych obiektów | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Pierwsze wejście |
27 sierpnia 1907 r. |
Położenie na mapie Karpat  | |
Położenie na mapie Tatr  | |
 49°12′09,9″N 20°11′28,6″E/49,202750 20,191278
| |
Południowe stoki opadają z Baranich Czub do Baranich Pól w Dolinie Pięciu Stawów Spiskich, natomiast północne zbiegają do Śnieżnego Bańdziocha – górnego piętra Doliny Czarnej Jaworowej[3]. Baranie Czuby są wyłączone z ruchu turystycznego. Najdogodniejsza droga dla taterników prowadzi na nie granią od Śnieżnej Przełęczy[2].
Pierwsze wejścia:
- letnie – Zygmunt Klemensiewicz i Roman Kordys, 27 sierpnia 1907 r.,
- zimowe – Miloš Matras i Jaroslav Mlezák, 11 grudnia 1953 r.[2]
Przypisy
edytuj- ↑ a b Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 405. ISBN 83-01-13184-5.
- ↑ a b c Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XX. Baranie Rogi – Durny Szczyt. Warszawa: Sport i Turystyka, 1976, s. 5.
- ↑ Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 124. ISBN 83-909352-2-8.