Barani Kopiniaczek
Barani Kopiniaczek (słow. Baraní mních[1]) – turnia w słowackiej części Tatr Wysokich. Znajduje się w ich grani głównej, w północno-zachodniej grani masywu Baranich Rogów. Od Baranich Czub na południowym zachodzie oddzielają go Pośrednie Baranie Wrótka, z kolei na północnym wschodzie graniczy z Niżnim Baranim Zwornikiem, oddzielonym Wyżnimi Baranimi Wrótkami[1]. Jest to jedna z wybitniejszych przełączek w tym fragmencie grani głównej[2].
 Barani Kopiniaczek wśród podpisanych obiektów | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Pierwsze wejście |
27 sierpnia 1907 |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°12′11,1″N 20°11′33,6″E/49,203083 20,192667
| |
Południowo-wschodnie stoki opadają z Baraniego Kopiniaczka do Baranich Pól w Dolinie Pięciu Stawów Spiskich, natomiast północno-zachodnie zbiegają do Śnieżnego Bańdziocha – górnego piętra Doliny Czarnej Jaworowej[3]. Barani Kopiniaczek jest wyłączony z ruchu turystycznego. Możliwe drogi dla taterników prowadzą od północnego wschodu z Wyżniej Baraniej Szczerbiny w sąsiedniej Baraniej Grani oraz od południa z Baranich Pól[2].
Pierwsze wejścia:
- letnie – Zygmunt Klemensiewicz i Roman Kordys, 27 sierpnia 1907 r.,
- zimowe – Miloš Matras i Jaroslav Mlezák, 11 grudnia 1953 r.[2]
Przypisy
edytuj- ↑ a b Grzegorz Barczyk, Adam Piechowski, Grażyna Żurawska, Bedeker tatrzański, Ryszard Jakubowski (red.), Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, ISBN 83-01-13184-5.
- ↑ a b c Witold Henryk Paryski, Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Baranie Rogi – Durny Szczyt, t. 20, Warszawa: Sport i Turystyka, 1976, s. 6.
- ↑ Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski, Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000, Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, ISBN 83-909352-2-8.