Almirante Lynch (1912)
Almirante Lynch – chilijski niszczyciel z początku XX wieku, pierwsza jednostka typu Almirante Lynch. Okręt został zwodowany 28 września 1912 roku w brytyjskiej stoczni J. Samuel White w Cowes, a w skład Armada de Chile wszedł w 1913 roku. Jednostka została skreślona z listy floty po ponad 30-letniej służbie w grudniu 1945 roku.
.jpg) Bliźniaczy niszczyciel „Almirante Condell” | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
listopad 1911 |
| Wodowanie |
28 września 1912 |
 Armada de Chile
| |
| Wejście do służby |
1913 |
| Wycofanie ze służby |
grudzień 1945 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
normalna: 1430 ton |
| Długość |
100,8 metra całkowita |
| Szerokość |
9,9 m |
| Zanurzenie |
maksymalne: 3,35 m |
| Napęd | |
| 3 zespoły turbin parowych Parsonsa o łącznej mocy 30 000 KM 6 kotłów, 3 śruby | |
| Prędkość |
31 węzłów |
| Zasięg |
2750 Mm przy prędkości 15 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| 6 dział kal. 102 mm (6 x I) 4 km kal. 7,7 mm (4 x I) | |
| Wyrzutnie torpedowe |
4 × 450 mm (4 x I) |
| Załoga |
160 |
Projekt i budowa
edytujNiszczyciele typu Almirante Lynch zostały zamówione przez rząd Chile w Wielkiej Brytanii na początku 1911 roku[1]. W momencie budowy okręty te należały do największych i najsilniej uzbrojonych jednostek tej klasy na świecie[1][2]. Z zamówionych sześciu niszczycieli tylko dwa zostały ukończone do wybuchu I wojny światowej i odebrane przez Armada de Chile; pozostałe cztery zostały zarekwirowane przez rząd brytyjski i wcielone do Royal Navy jako HMS „Faulknor”, HMS „Broke”, HMS „Botha” i HMS „Tipperary”[1][2][a].
„Almirante Lynch” zbudowany został w stoczni J. Samuel White w Cowes[1][2]. Stępkę okrętu położono w listopadzie 1911 roku, a zwodowany został 28 września 1912 roku[1].
Dane taktyczno-techniczne
edytujOkręt był dużym niszczycielem o długości całkowitej 100,8 metra (97,5 metra między pionami), szerokości 9,9 metra i maksymalnym zanurzeniu 3,35 metra[1][2]. Wyporność normalna wynosiła 1430 ton, zaś pełna 1850 ton[2][3]. Siłownię okrętu stanowiły trzy zestawy turbin parowych systemu Parsonsa o łącznej mocy 30 000 KM, do których parę dostarczało sześć kotłów White-Forster[1][2]. Prędkość maksymalna napędzanego trzema śrubami okrętu wynosiła 31 węzłów[2][3]. Okręt zabierał zapas 427 ton węgla i 80 ton paliwa płynnego, co zapewniało zasięg wynoszący 2750 Mm przy prędkości 15 węzłów[1][2].
Na uzbrojenie artyleryjskie okrętu składało się sześć pojedynczych dział kalibru 102 mm (4 cale) L/40 Armstrong i cztery pojedyncze karabiny maszynowe kal. 7,7 mm L/94[1][2]. Broń torpedową stanowiły cztery pojedyncze wyrzutnie kal. 450 mm (18 cali)[1][2][b].
Załoga okrętu składała się z 160 oficerów, podoficerów i marynarzy[2][3].
Służba
edytujOkręt został przyjęty w skład Armada de Chile w 1913 roku[1]. Podczas 6-godzinnej próby prędkości „Almirante Lynch” osiągnął 31,8 węzła[2][3]. 7 lutego 1914 roku niszczyciel wraz z bliźniaczym „Almirante Condell” wypłynął w rejs do Chile, docierając na miejsce 22 kwietnia 1914 roku[1]. W 1930 roku okręt poddano modernizacji: przystosowano kotły do opalania wyłącznie paliwem płynnym (co powiększyło zasięg do 4200 Mm przy prędkości 15 węzłów), a także zdemontowano pojedyncze wyrzutnie torpedowe kal. 450 mm, instalując w zamian dwa podwójne aparaty kal. 533 mm[1]. Jednostkę wycofano po 32 latach służby w grudniu 1945 roku[1][5].
Uwagi
edytujPrzypisy
edytujBibliografia
edytuj- Tony DiGiulian: Torpedoes of the United Kingdom/Britain. www.navweaps.com. [dostęp 2018-12-09]. (ang.).
- Robert Gardiner, Roger Chesneau: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.).
- Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
- Ivan Gogin: ALMIRANTE LYNCH destroyers (1913-1914). Navypedia. [dostęp 2018-12-09]. (ang.).
- John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.).