17 Pułk Piechoty (PSZ)

17 Pułk Piechoty
	Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	1941
Rozformowanie	1942
	Tradycje
Rodowód	3 Pułk Piechoty Marszowej
Kontynuacja	17 Lwowski Batalion Strzelców
	Dowódcy
Pierwszy	mjr Mieczysław Baczkowski
	Organizacja
Dyslokacja	Tockoje, Yakkabogʻ, Chanakin, Kizil Rabat
Rodzaj sił zbrojnych	wojsko
Rodzaj wojsk	piechota
Podległość	6 Lwowska Dywizja Piechoty

17 Pułk Piechoty (17 pp) – oddział piechoty Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR.

Formowanie

Za początek formowania pułku przyjęto dzień 8 września 1941. W tym dniu przybyło do Tockoje 10 oficerów i 2431 podoficerów i szeregowych. Następnego dnia przydzielono do „3 Pułku Marszowego” 47 oficerów. 17 września przydzielono do pułku 687 żołnierzy. W tym też dniu drogą losowania ustalono numerację pułków piechoty 6 Dywizji Piechoty. 3 Pułk Marszowy przyjął nazwę „17 Pułku Piechoty”. W końcu listopada 1941 roku pułk otrzymał umundurowanie zimowe (brytyjskie), broni do końca pobytu w ZSRR jednostki pułku nie otrzymały, jedynie wypożyczono niewielką ilość z pułków 5 Dywizji Piechoty do pełnienia służby wartowniczej i szkolenia^[2].

W dniach 5 i 6 oraz 15 i 16 lutego 17 pp przegrupowano się do Yakkabogʻ w Uzbekistanie. Teren wskazany jako garnizon dla pułku okazał się malaryczny. Dodatkowo w jednym z batalionów pułku wybuchła epidemia tyfusu plamistego^[2]. Po przybyciu na miejsce pułk przystąpił do intensywnego szkolenia.

Na Bliskim Wschodzie

W dniach 18 - 22 sierpnia razem z innymi oddziałami 6 Lwowskiej Dywizji Piechoty pułk koleją został przewieziony do Krasnowodska. W dniu następnym na statku „Żdanow” przepłynął przez Morze Kaspijskie. Z dniem 24 sierpnia wyokrętował się w Pahlewi w Iranie. Tam po dezynsekcji i wydaniu nowych tropikalnych sortów mundurowych żołnierze zostali zakwaterowani w obozie na plaży nadmorskiej.

Od 5 do 8 września pułk w kilku rzutach przewieziony został transportem samochodowym poprzez Kazwin – Hamadan – Kermanszach do Chanakinu w Iraku. Tu pułk rozpoczął szkolenie według regulaminów brytyjskich, początkowo na szczeblu batalionu a później pułku.

W Chanakin miały też miejsce dwa ważne wydarzenia w historii pułku. Pierwsze to święto 6 Dywizji Piechoty oraz przybycie gen. Wilsona dowódcy 10 Armii Brytyjskiej, któremu to podlegała Armia Polska na Wschodzie. W czasie jego pobytu, po mszy odbyła się defilada oddziałów zakończona ogniskiem żołnierskim. Drugie to wizyta w 17 pp ministra Caseya. Przybył on do miejsca postoju pułku w związku z prowadzoną inspekcją. Wyniki kontroli były pomyślne dla pułku.

Pod koniec września I batalion pułku przeszedł do Quizil Ribat, a w drugiej połowie października dołączyły do niego pozostałe pododdziały. Przeprowadzono tam reorganizacje pułku. Z dniem 1 listopada 1942 roku został rozwiązany 17 Pułk Piechoty, a w jego miejsce sformowano 17 batalion strzelców.

Skład organizacyjny

Struktura organizacyjna wzorowana była na wojennych etatach dywizji piechoty Armii Czerwonej.

Dowództwo i sztab

pluton sztabowy
kompania łączności
3 bataliony piechoty
- 3 kompanie piechoty po 3 plp
- pluton moździerzy 82 mm
- kompania ckm
bateria armat 76 mm
bateria armat 45 mm
pluton moździerzy 120 mm
kompania km plot
kompania saperów
kompania sanitarna
kompania przewozowa
pluton przeciwgazowy
warsztaty techniczne

Żołnierze pułku

Dowódca pułku
- mjr Mieczysław Baczkowski (11 IX 1941– 23 II 1942)^[3]
- ppłk Jan Pawlik (do 27 III 1942)
- ppłk dypl. Andrzej Hytroś (21 IV – 1 XI 1942)^[3]
Szef sztabu – mjr Mieczysław Baczkowski^[4]
Dowódca I batalionu – kpt. Aleksander Matusiewicz^[4]
Dowódca II batalionu – mjr Józef Cader^[4]
Dowódca III batalionu – kpt. Michał Pieślak^[4]

Przypisy

↑ Sobczak (red.) 1975 ↓, s. 29.
↑ ^a ^b Wawer 2001 ↓, s. 223-225.
↑ ^a ^b Dunin-Wilczyński 2004 ↓, s. 72-76.
↑ ^a ^b ^c ^d Kryska-Karski i Barański 1973 ↓, s. 58-59.

Bibliografia

Witold Biegański: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. Regularne jednostki Wojska Polskiego na Zachodzie: formowanie, działania bojowe, organizacja, metryki dywizji i brygad. T. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967.
Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939–1945 Zeszyt nr 13 Materiały Uzupełniające do Księgi Chwały Piechoty Polskiej. Londyn: 1973.
Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
Zbigniew Dunin-Wilczyński: Wojsko Polskie w Iraku. 1942-1943. Warszawa: Muzeum Niepodległości, 2004. ISBN 83-900727-2-6.
Zbigniew Wawer: Znowu w polskim mundurze. Armia Polska w ZSRR sierpień 1941 – marzec 1942. Warszawa: Zbigniew Wawer Frod. Film. i Międzynarodowa Szkoła Menadżerów sp.z.o.o., 2001. ISBN 83-86891-71-8.
Piotr Żaroń: Armia Polska w ZSRR, na Bliskim Wschodzie i Środkowym Wschodzie. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1981.

[CITEREFSobczak_(red.)197529-1] Sobczak (red.) 1975 ↓, s. 29.

[CITEREFWawer2001223-225-2] Wawer 2001 ↓, s. 223-225.

[CITEREFDunin-Wilczyński200472-76-3] Dunin-Wilczyński 2004 ↓, s. 72-76.

[CITEREFKryska-KarskiBarański197358-59-4] Kryska-Karski i Barański 1973 ↓, s. 58-59.

[1]

[2]

[3]

[4]