Wikipedia

Zygfryd Szołtysik

polski sportowiec

Zygfryd Ludwik Szołtysik (ur. 24 października 1942 w Suchej Górze)[2] – polski piłkarz, reprezentant Polski w latach 1963–1972, złoty medalista igrzysk olimpijskich w Monachium w 1972 roku. Od 2014 roku członek Klubu Wybitnego Reprezentanta[3].

Zygfryd Szołtysik
Ilustracja
Zygfryd Szołtysik (2018)
Pełne imię i nazwisko

Zygfryd Ludwik Szołtysik

Data i miejsce urodzenia

24 października 1942
Sucha Góra

Wzrost

162 cm[1]

Pozycja

pomocnik, napastnik

Kariera juniorska
Lata Klub
1956–1961 Zryw Chorzów
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1962–1974 Górnik Zabrze 309 (80)
1974–1975 US Valenciennes 25 (2)
1975–1978 Górnik Zabrze 86 (11)
1978 Toronto Falcons
1978–1984 Górnik Knurów
1986–1987 Eintracht Hamm
1987–1990 SVA Bockum-Hövel
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1961  Polska U-18 7 (2)
1961–1966  Polska U-23 7 (1)
1963–1972  Polska 46 (10)
W sumie: 60 (13)
  1. ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie
złoto Monachium 1972 Piłka nożna
Mistrzostwa Europy U-19 w piłce nożnej
srebro Portugalia 1961
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi

Życiorys

edytuj

Szołtysik był wychowankiem Zrywu Chorzów. Od 1962 roku bronił barw Górnika Zabrze, stając się jedną z legend klubu. W Górniku występował przez szesnaście sezonów (1962–1974 i 1975–1978) z roczną przerwą na grę we francuskim US Valenciennes (1974–1975). Po odejściu z Górnika zaliczył krótki epizod w kanadyjskim Toronto Falcons (1978), następnie przez sześć sezonów grał dla Górnika Knurów (1978–1984), a na zakończenie kariery występował do 1990 roku w niemieckich drużynach z niższych lig: Eintracht Hamm (1986–1987) i SVA Bockum-Hövel (1987–1990). Szołtysik z dorobkiem 395 rozegranych meczów w I lidze jest członkiem Klubu 300[4].

Z Górnikiem Zabrze siedem razy został mistrzem Polski (1963–1967, 1971, 1972), sześć razy zdobył Puchar Polski (1965, 1968–1972) i wystąpił w finale Pucharu Zdobywców Pucharów[5].

Kariera piłkarska

edytuj

Dzieciństwo i początki kariery (1942–1961)

edytuj

Szołtysik urodził się 24 października 1942 roku w Suchej Górze w domu Klary z domu Kubik[2] i Pawła[2][6]. Miał troje rodzeństwa: dwie siostry oraz młodszego o dziewięć lat brata Andrzeja, który również był piłkarzem[1]. Ojciec Zygfryda był górnikiem. Amatorsko grał na skrzypcach i bezskutecznie usiłował przekonać syna do kształcenia się w grze na tym instrumencie[6]. W 1956 roku Szołtysik rozpoczął karierę w Zrywie Chorzów. Trafił pod opiekę trenera Józefa Murgota, który wypatrzył go podczas turnieju szkół rozgrywanego w Chorzowie[7]. Znaczącym sukcesem Szołtysika było mistrzostwo Polski juniorów w 1960 roku[8]. Zryw w meczu finałowym zremisował z Gwardią Warszawa (1:1, 28 września) więc konieczne było rozegranie drugiego finału na Stadionie Śląskim, w którym zwyciężyli zawodnicy Murgota (5:0, 18 października). W 1961 roku Szołtysik obronił tytuł mistrza z poprzedniego sezonu, kiedy to Zryw pokonał w finałowym spotkaniu Górnika Wałbrzych (10:1, 13 września)[8]. Dobrymi występami Szołtysik zwrócił na siebie uwagę czołowych klubów ze Śląska: Ruchu Chorzów, z którym podpisał wstępny kontrakt i Górnika Zabrze[9]. Szołtysik był niepełnoletnim zawodnikiem, dlatego za podpisanie karty zawodniczej byli odpowiedzialni jego rodzice, którzy związali się umową z Górnikiem. Szołtysik został przez to ukarany trzymiesięczną dyskwalifikacją, ponieważ nie można było podpisywać dwóch kontraktów jednocześnie[9].

Górnik Zabrze (1962–1974)

edytuj

Szołtysik został sprowadzony do Górnika za kadencji trenera Augustyna Dziwisza w skróconym do rundy wiosennej sezonie 1962[a]. W zamian za parafowanie umowy działacze zaproponowali rodzinie Szołtysików mieszkanie w Zabrzu, naukę dla sióstr i brata, pracę w kopalni dla ojca oraz pralkę[9]. W barwach Górnika Szołtysik zadebiutował w ligowym meczu przeciwko Cracovii (1:4, 11 marca 1962 roku) zmieniając w połowie gry Joachima Czoka, natomiast pierwszą bramkę zdobył po strzale głową w tymże spotkaniu[12]. W meczu przeciwko Zagłębiu Sosnowiec (5:2, 22 kwietnia 1962 roku), który był rozgrywany w ramach czwartej kolejki ligowej, Szołtysik zdobył hat tricka[13]. W skróconym sezonie Górnik wygrał swoją grupę, więc w barażu o mistrzostwo Polski zmierzył się ze zwycięzcą drugiej grupy. Po przegranym dwumeczu z Polonią Bytom zabrzanie zdobyli wicemistrzostwo, zaś Szołtysik zdobył po bramce w obu spotkaniach[b][13]. Szołtysik wystąpił we wszystkich czternastu ligowych spotkaniach i zdobył jedenaście bramek, dzięki czemu w klasyfikacji na najlepszego strzelca zajął trzecie miejsce[14]. W reaktywowanych po czterech latach rozgrywkach o Puchar Polski Górnik doszedł do rozgrywanego na Stadionie Śląskim finału, w którym przegrał z Zagłębiem Sosnowiec (2:1, 22 lipca 1962 roku)[15].

W sezonie 1962/1963 Górnik pod wodzą Edwarda Cebuli, który zastąpił po niespełna dwóch miesiącach Feliksa Karolka zdobył mistrzostwo Polski. W październiku przed meczem z ŁKS-em (3:3, 14 października 1962 roku) piłkarze Górnika korzystając z czasu wolnego wybrali się na grzyby. Szołtysik zabłądził w lesie i trafił jelenia, który ranił go w głowę. Wypadek wyeliminował Szołtysika z udziału w spotkaniu[16]. W rozgrywkach o Puchar Polski Górnik odpadł w półfinale po przegranej z Ruchem Chorzów (0:3, 14 kwietnia 1963 roku)[17]. Na zakończenie sezonu Szołysik wziął udział z Górnikiem w turnieju Interligi w Stanach Zjednoczonych[17]. Górnik doszedł do półfinału turnieju, w którym przegrał z West Ham United[18]. Pierwszy mecz zakończył się remisem (1:1, 31 lipca 1963 roku), więc rozegrano drugie spotkanie mające wyłonić zwycięzcę[19]. W nim lepsi okazali się Anglicy (0:1, 4 sierpnia 1963 roku), którzy spotkali się w finale z Duklą Praga[18]. W meczach grupowych przeciwko Helsingborgs IF (5:2, 17 lipca 1963 roku) oraz Wiener SC (3:2, 21 lipca 1963 roku) Szołtysik strzelił po dwie bramki[20].

Najwięcej meczów dla Górnika Zabrze w I lidze[21]
Lp Lata gry Imię i nazwisko Mecze
1. 1962–1974
i 1975–1978 		Zygfryd Szołtysik 395
2. 1960–1972 Stanisław Oślizło 296
3. 1959–1972 Erwin Wilczek 293
4. 1956–1971 Stefan Florenski 258
5. 1982–1993, 1994
i 1996–1998 		Marek Piotrowicz 260

W sezonie 1963/1964 Górnik obronił mistrzostwo Polski z poprzedniego sezonu. W spotkaniu przeciwko Zagłębiu Sosnowiec (7:1, 28 sierpnia 1963 roku) Szołtysik trzykrotnie pokonał bramkarza rywali. W Pucharze Europy Mistrzów Klubowych Górnik odpadł w 1/8 finału, przegrywając dwumecz z Duklą Praga. W rewanżowym spotkaniu (4:1, 20 listopada 1963 roku) Szołtysik strzelił honorowego gola[22].

W sezonie 1964/1965 piłkarze Górnika zdobyli dublet: mistrzostwo Polski oraz Puchar Polski wygrywając w finale z Czarnymi Żagań (4:0, 2 czerwca 1965 roku)[23]. W Pucharze Europy Mistrzów Klubowych Górnik odpadł na początku rozgrywek. Po remisowym dwumeczu z Duklą Praga, konieczne było rozegranie meczu barażowego, który również nie przyniósł rozstrzygnięcia (0:0, 14 października 1964 roku). Kwestię awansu rozwiązało losowanie, w którym więcej szczęścia miał czechosłowacki zespół[24].

W sezonie 1965/1966 po trzech kolejkach ligowych nowym trenerem Górnika został Władysław Giergiel. Zrewolucjonizował on styl gry drużyny i zmienił ustawienie na 4–2–4, które przy umiejętnościach Szołtysika stwarzało nieustanne zagrożenie dla przeciwników[25]. Górnik po raz kolejny został mistrzem Polski, jednak Pucharu Polski z poprzedniego sezonu nie obronił. Po dogrywce przegrał bowiem mecz finałowy z Legią (1:2 pd., 15 sierpnia 1966 roku)[23]. Szołtysik wystąpił we wszystkich dwudziestu sześciu meczach ligowych. Meczu w pełnym wymiarze czasowym nie rozegrał wyłącznie przeciwko Wiśle Kraków (1:1, 10 kwietnia 1965 roku), kiedy to zmienił na początku spotkania kontuzjowanego Jerzego Musiałka[26]. W Pucharze Europy Mistrzów Klubowych Górnik odpadł w ćwierćfinale po przegranym dwumeczu ze Spartą Praga, a honorowego gola w rewanżu (1:2, 28 listopada 1965 roku) strzelił Szołtysik[27]. Szołtysik wystąpił również we wszystkich sześciu meczach grupowych Pucharu Intertoto[28]. Pomimo wygrania przez Górnik grupy B3, piłkarze nie zagrali w ćwierćfinale ze względu na przepisy[c].

W sezonie 1966/1967 Górnik pod wodzą nowego trenera Gézy Kalocsaya wywalczył kolejne mistrzostwo Polski. Szołtysik jako jedyny zawodnik rozegrał wszystkie dwadzieścia sześć meczów ligowych w pełnym wymiarze czasowym[30]. W Pucharze Europy Mistrzów Klubowych Górnik odpadł w ćwierćfinale po przegranym dwumeczu z CSKA Sofia. W rewanżu (3:0, 7 grudnia 1966 roku) bramkę otwierającą wynik spotkania w 1. minucie zdobył Szołtysik[31].

W sezonie 1967/1968 Górnik nie obronił mistrzostwa Polski z poprzedniego roku i zajął w lidze trzecie. Szołtysik po raz drugi w karierze wygrał z Górnikiem Puchar Polski, pokonując w rozgrywanym na Stadionie Śląskim finale Ruch Chorzów (3:0, 26 czerwca 1968 roku)[23]. W Pucharze Europy Mistrzów Klubowych Górnik odpadł w ćwierćfinale po przegranym dwumeczu z Manchesterem United, natomiast w obu spotkaniach 1/8 finału przeciwko Dynamu Kijów po bramce zdobył Szołtysik. Jesienią 1967 roku otrzymując jeden głos zajął dwudzieste szóste miejsce w plebiscycie tygodnika France Football Złota Piłka, stając się jednocześnie wspólnie z Włodzimierzem Lubańskim pierwszymi polskimi piłkarzami sklasyfikowanymi na liście najlepszych zawodników Europy[32][33].

W sezonie 1968/1969 Górnik zdobył wicemistrzostwo Polski, choć w pewnym momencie miał sześć punktów przewagi nad tryumfatorem ligi – Legią Warszawa[34]. Szołtysik jako jedyny zawodnik rozegrał w pełnym wymiarze czasowym wszystkie dwadzieścia sześć meczów ligowych[35]. W rozgrywkach o Puchar Polski Górnik doszedł do finału, w którym pokonał Legię (2:0, 28 maja 1969 roku), zaś Szołtysika uznano za najlepszego zawodnika na boisku[36][37]. W 1969 roku Szołtysik został wyróżniony Złotymi butami w plebiscycie redakcji Sportu[38]

W sezonie 1969/1970 Górnik zajął trzecie miejsce w lidze i obronił Puchar Polski z poprzedniego sezonu, pokonując w finale rozgrywanym na Stadionie Śląskim Ruch Chorzów (3:1, 5 sierpnia 1970 roku)[23]. Szołtysik opuścił w rozgrywkach ligowych wyłącznie jedno spotkanie. Z powodu kontuzji nie zagrał w przedostatniej kolejce przeciwko Odrze Opole (4:0, 17 czerwca 1970 roku)[39][40]. Szołtysik dotarł do finału Pucharu Zdobywców Pucharów, w którym Górnik przegrał z Manchesterem City (2:1, 22 kwietnia 1970 roku) i stał się jednocześnie jedyną polską drużyną w historii, której udało dotrzeć się do finału europejskich pucharów[39].

Najlepsi strzelcy Górnika Zabrze w I lidze[21]
Lp Lata gry Imię i nazwisko Bramki
1. 1963–1975 Włodzimierz Lubański 155
2. 1957–1967 Ernest Pohl 143
3. 1959–1972 Erwin Wilczek 96
4. 1962–1974
i 1975–1978 		Zygfryd Szołtysik 91
5. 1984–1991 Ryszard Cyroń 76

W sezonie 1970/1971 Górnik pod wodzą Ferenca Szusza zdobył krajowy dublet, zdobywając mistrzostwo Polski po trzyletniej przerwie oraz Puchar Polski wygrywając w finale z Zagłębiem Sosnowiec (3:1, 27 czerwca 1971 roku)[41][42]. W rozgrywkach ligowych Szołtysik nie zagrał wyłącznie w spotkaniu ze Stalą Rzeszów (0:1, 31 października 1970 roku), gdyż spędził ten mecz na ławce rezerwowych[43][44]. Sensacją sezonu był mecz, w którym Górnik odniósł rekordowe w swojej historii zwycięstwo w europejskich pucharach nad Aalborg BK (8:1, 30 września 1970 roku), zaś Szołtysik zdobył w tym spotkaniu bramkę[45][46]. W Pucharze Zdobywców Pucharów Górnik odpadł w ćwierćfinale po przegranym trzecim meczu z Manchesterem City (1:3, 31 marca 1971 roku), który był rozegrany w Kopenhadze[d].

W sezonie 1971/1972 drużynę prowadził Antoni Brzeżańczyk, którego w rundzie wiosennej zmienił Jan Kowalski. Górnik po raz drugi z rzędu zdobył krajowy dublet, zostając mistrzem Polski oraz tryumfując w rozgrywkach Pucharu Polski[48]. W finałowym spotkaniu Górnik pokonał Legię (5:2, 4 czerwca 1972 roku), zaś jedna z bramek została strzelona przez Szołtysika[42]. W rozgrywkach ligowych jako jedyny piłkarz Górnika wystąpił we wszystkich dwudziestu sześciu meczach[49]. Siódmy tytuł mistrza zdobyty przez Szołtysika, dał mu trzecie miejsce pod względem liczby osiągniętych tytułów w barwach zabrzańskiego klubu (ex-aequo z Włodzimierzem Lubańskim i Janem Kowalskim)[50].

W sezonie 1972/1973 Górnik nie obronił żadnego tytułu z poprzedniego sezonu[51]. Poprzez gorszy bilans bramkowy z Gwardią Warszawa zajął w lidze czwarte miejsce (oba zespoły zdobyły po 30 punktów)[52]. Szołtysik wystąpił w dwudziestu czterech spotkaniach ligowych, a mecze przeciwko Zagłębiu Wałbrzych (0:1, 19 maja 1973 roku) oraz Pogoni Szczecin (1:0, 26 maja 1973 roku) opuścił z powodu kontuzji[53].

W sezonie 1973/1974 Górnik zdobył wicemistrzostwo Polski, zaś w rozgrywkach Pucharu Polski odpadł w półfinale po przegranej z Ruchem Chorzów (2:2 pd., k. 7:6, 17 lipca 1974 roku)[54]. Szołtysik po zakończeniu sezonu otrzymał zgodę na wyjazd za granicę i jako 32–letni zawodnik zasilił francuskie US Valenciennes[55].

US Valenciennes (1974–1975)

edytuj

W sezonie 1974/1975 Szołtysik trafił do drugoligowego Valenciennes, w którym od roku występował jego były klubowy kolega Erwin Wilczek[55]. Szołtysik zadebiutował w przegranym meczu ligowym z FC Lorient (0:1, 18 sierpnia 1974 roku), zaś pierwszą bramkę strzelił w spotkaniu o Puchar Francji przeciwko Amiens SC (2:0, 2 lutego 1975 roku)[56][57]. Valenciennes prowadzone przez trenera Jean-Pierre Destrumelle tryumfowało w Ligue 2 z jednopunktową przewagą nad FC Rouen i zdobyło tym samym awans do najwyższej klasy rozgrywkowej[58]. W Pucharze Francji Valenciennes odpadło w 1/8 finału po przegranym dwumeczu z FC Metz[59]. Ze względu na ciążę żony, Szołtysik wrócił do Górnika Zabrze po rocznym pobycie w Valenciennes. Sprawę odejścia komentował słowami: Nie było mi we Francji łatwo. Nie znałem języka, nie mogłem pogadać, pożartować. (...) Żałuję, że tak się stało. Jeszcze byłem wtedy w formie, miałem szansę pokazać się na Zachodzie. Nie wykorzystałem tej szansy[60].

Górnik Zabrze (1975–1978)

edytuj

Po powrocie do Górnika władze klubu zaproponowały Szołtysikowi posadę opiekuna juniorów[60]. Oburzony odmówił działaczom, a propozycję skwitował słowami: Najpierw chce jeszcze sam potrenować. W sezonie 1975/1976 Górnik zajął w rozgrywkach ligowych dziewiąte miejsce, zaś Szołtysik był uznawany za najlepszego zawodnika zespołu[61].

W sezonie 1976/1977 Górnik zajął w lidze trzecie miejsce. Szołtysik był jednym z trzech piłkarzy Górnika, obok Bernarda Jarziny i Stanisława Gzila, którzy rozegrali wszystkie trzydzieści spotkania ligowe w pełnym wymiarze czasowym[61]. Szołtysik strzelił w lidze trzy bramki, z czego dwie padły po rzutach karnych przeciwko Szombierkom Bytom (2:1, 22 sierpnia 1976 roku) oraz ROW-owi Rybnik (0:1, 20 kwietnia 1977 roku)[62].

W sezonie 1977/1978 Górnik zaliczył pierwszy w historii spadek do II ligi, o czym przesądziła wyjazdowa porażka z Arką Gdynia (3:0, 19 kwietnia 1978 roku)[60]. Było to ostatnie spotkanie Szołtysika w barwach Górnika, ponieważ w dwóch ostatnich kolejkach sezonu ze Śląskiem Wrocław i Stalą Mielec nie wystąpił ze względu naderwanie mięśnia, którego doznał podczas spaceru z córką[60][61][63]. Szołtysik przez szesnaście sezonów w barwach Górnika rozegrał ponad pięćset meczów we wszystkich rozgrywkach, co uczyniło go zawodnikiem z największą liczbą spotkań w historii klubu[38].

Schyłek kariery (1978–1990)

edytuj

W 1978 roku Szołtysik zaliczył krótki epizod w kanadyjskim Toronto Falcons. Występował tam wspólnie z Januszem Żmijewskim, z którym zdobył młodzieżowe mistrzostwo Europy w 1961 roku. W sezonie 1978/1979 Szołtysik został zawodnikiem trzecioligowego Górnika Knurów. Był z nim bliski awansu, jednak Górnik przegrał rywalizację z GKS-em Jastrzębie o jeden punkt[64]. W sezonie 1979/1980 Szołtysik wywalczył z Górnikiem Knurów awans do II ligi[65]. Po sześciu latach spędzonych w Polsce zakończył piłkarską karierę i wyjechał w 1986 roku na stałe do Niemiec[66]. Po dwóch latach przerwy wznowił karierę w klubach z niższych lig: Eintracht Hamm (1986–1987) i SVA Bockum-Hövel (1987–1990). Karierę definitywnie zakończył w 1990 roku mając 48 lat[66].

Kariera reprezentacyjna

edytuj

Szołtysik był reprezentantem Polski w latach 1963–1972. Wystąpił w tym czasie w czterdziestu sześciu meczach i zdobył dziesięć bramek. Szołtysik podważał jednak tę liczbę słowami: Za 50. mecz dostałem pamiątkowy proporczyk. Zawsze tych meczów było 52, a teraz zmniejszyli mi do 46[67]. Zadebiutował w kadrze prowadzonej przez selekcjonera Tadeusza Forysia w towarzyskim spotkaniu przeciwko Norwegii (9:0, 4 września 1963 roku), strzelając przy tym dwie bramki[68]. Wspólnie z reprezentacją prowadzoną przez selekcjonera Kazimierza Górskiego zdobył złoty medal igrzysk olimpijskich w Monachium w 1972 roku[69]. W latach 1961–1966 Szołtysik grał w reprezentacji U-23, w której zadebiutował w przegranym meczu przeciwko Jugosławii (1:0, 25 czerwca 1961 roku)[70], natomiast z Czechosłowacją (1:0, 12 września 1964 roku) zdobył jedyną bramkę w tej kategorii wiekowej[71]. W 1961 roku Szołtysik zdobył z młodzieżową reprezentacją U-18 srebrny medal na mistrzostwach Europy U-19[72]

Mistrzostwa Europy U-19 1961

edytuj

W 1961 roku Szołtysik został powołany przez Władysława Stiasnego na mistrzostwa Europy U-19, które były rozgrywane w Portugalii. Młodzieżowa reprezentacja Polski zdobyła srebrny medal po przegranym meczu finałowym z gospodarzami turnieju (4:0, 8 kwietnia 1961 roku)[67][73]. Szołtysik oprócz spotkania finałowego wystąpił w dwóch meczach grupowych przeciwko Francji (4:1, 20 marca 1961 roku)[74] i Grecji (2:2, 4 kwietnia 1961 roku)[75] oraz półfinale, w którym rywalem była reprezentacja RFN (2:1, 6 kwietnia 1961 roku)[76]. W rozgrywanym między meczami grupowymi spotkaniu z Austrią (3:0, 2 kwietnia 1961 roku) Szołtysik zdobył pierwszą bramkę w tej kategorii wiekowej[77].

Letnie Igrzyska Olimpijskie 1972

edytuj

W eliminacjach do igrzysk olimpijskich w Monachium oraz turnieju głównym, reprezentacja Polski była prowadzona przez Kazimierza Górskiego. Szołtysik wystąpił we wszystkich sześciu meczach eliminacyjnych przeciwko Grecji (7:0, 26 maja 1971 roku oraz 0:1, 9 czerwca 1971 roku) w I rundzie[78] oraz Hiszpanii (0:2, 10 listopada 1971 roku oraz 2:0, 26 kwietnia 1972 roku)[79][80] i Bułgarii (3:1, 16 kwietnia 1972 roku oraz 3:0, 7 maja 1972 roku) w II rundzie[81][82]. Polska utrzymała pierwsze miejsce w grupie 2 i awansowała na igrzyska olimpijskie dzięki remisowi w spotkaniu Bułgarii z Hiszpanią (3:3, 31 maja 1972 roku)[83]. Mecze reprezentacji z Grecją oraz Hiszpanią zostały uznane za nieoficjalne[e].

Na igrzyskach olimpijskich Szołtysik wystąpił w czterech meczach fazy grupowej przeciwko Kolumbii (1:1, 3 września 1972 roku)[86][f], Danii (1:1, 3 września 1972 roku)[88], Związkowi Radzieckiemu (1:2, 5 września 1972 roku)[89], Maroko (0:5, 8 września 1972 roku)[89] oraz finale z Węgrami (1:2, 10 września 1972 roku)[90]. W meczu ze Związkiem Radzieckim Szołtysik zdobył ważną w kontekście awansu do finału bramkę po podaniu Roberta Gadochy[91][90]. Przeciwko Węgrom zainicjował akcję z lewej strony boiska i podał piłkę do Kazimierza Deyny, który doprowadził do wyrównania wyniku na 1:1[92].

Statystyki

edytuj

Statystyka oficjalnych występów w latach 1962–1978

edytuj
Sezon Klub Liga Ligi krajowe Puchary krajowe Europejskie Puchary[g] Łącznie
Meczów Bramek Meczów Bramek Meczów Bramek Meczów Bramek
1962[93]   Górnik Zabrze I Liga 14 11 5 3 – 19 14
1962/1963[18]   Górnik Zabrze I Liga 21 7 4 1 – 25 8
1963/1964[94]   Górnik Zabrze I Liga 22 6 1 0 4 1 27 7
1964/1965[95]   Górnik Zabrze I Liga 23 7 5 1 3 0 31 8
1965/1966[26]   Górnik Zabrze I Liga 26 7 5 1 10 4 41 12
1966/1967[30]   Górnik Zabrze I Liga 26 8 1 0 5 1 32 9
1967/1968[96]   Górnik Zabrze I Liga 24 7 5 3 5 2 34 12
1968/1969[35]   Górnik Zabrze I Liga 26 6 5 5 – 31 11
1969/1970[39]   Górnik Zabrze I Liga 25 3 7 2 10 2 42 7
1970/1971[43]   Górnik Zabrze I Liga 25 3 6 1 6 1 37 5
1971/1972[49]   Górnik Zabrze I Liga 26 7 7 2 2 0 35 9
1972/1973[97]   Górnik Zabrze I Liga 24 1 3 0 3 0 30 1
1973/1974[98]   Górnik Zabrze I Liga 27 7 3 1 – 37 5
1974/1975[99]   US Valenciennes Ligue 2 25 2 4 2 – 29 4
1975/1976[100]   Górnik Zabrze I Liga 28 3 2 1 – 30 4
1976/1977[61]   Górnik Zabrze I Liga 30 3 2 0 – 32 3
1977/1978[101]   Górnik Zabrze I Liga 28 5 2 0 4 0 34 5
Podsumowanie
Razem Górnik Zabrze I Liga 395 91 63 21 52 11 510 123
US Valenciennes Ligue 2 25 2 4 2 – 29 4
Łącznie 420 93 67 23 52 11 539 127

Reprezentacyjne

edytuj
Reprezentacja Rok Mecze Bramki
Polska U-18 1961 7 2
Ogólnie 7 2
Polska U-23 1961 1 0
1962 3 0
1964 1 1
1965 1 0
1966 1 0
Ogólnie 7 1
Polska 1963 3 2
1964 2 1
1965 4 0
1966 2 0
1967 5 1
1968 3 0
1969 6 0
1970 8 4
1971 6 1
1972 7 1
Ogólnie 46 10

• - mecze nieoficjalne

Sukcesy

edytuj

Górnik Zabrze

edytuj
  •   Mistrzostwo Polski (7 razy) w sezonach: 1962/1963, 1963/1964, 1964/1965, 1965/1966, 1966/1967, 1970/1971, 1971/1972
  •   Wicemistrzostwo Polski (3 razy) w sezonach: 1962, 1968/1969, 1973/1974
  •   3. miejsce mistrzostw Polski (3 razy) w sezonach: 1967/1968, 1969/1970, 1976/1977
  •   Puchar Polski (6 razy) w sezonach: 1964/1965, 1967/1968, 1968/1969, 1969/1970, 1970/1971, 1971/1972

US Valenciennes

edytuj
  •   Mistrzostwo Ligue 2 w sezonie 1974/1975

Reprezentacja Polski

edytuj
  •   Mistrzostwo olimpijskie z Monachium w 1972 roku
  •   Wicemistrzostwo Europy U-19 w 1961 roku

Wyróżnienia

edytuj

Życie prywatne

edytuj

Szołtysik jest ojcem czwórki dzieci z dwóch małżeństw[9]. Z wykształcenia jest technikiem górnikiem, natomiast od 1981 roku trenerem II klasy[104]. Jako piłkarz był zatrudniony i prowadzony w kopalni Makoszowy oraz Knurów[105]. Nosił boiskowe przydomki: Zyga oraz Mały[104]. W 1986 roku wyjechał na stałe do Hamm. W Niemczech pracował w firmie produkującej meble ogrodowe[66]. W 2011 roku został członkiem Klubu Ambasadora Górnika Zabrze i otrzymał certyfikat z nr 007[106]. Szołtysik należy do Klubu Wybitnego Piłkarza Śląska, który został powołany przy Śląskim Związku Piłki Nożnej[107]. Jego syn Dariusz pod koniec lat 80. XX w. grał w Bayernie Uerdingen[66].

Odznaczenia

edytuj

Uwagi

edytuj
  1. ↑ Sezon 1962 skrócono do rundy wiosennej i podzielono zespoły na dwie grupy, aby przeorganizować rozgrywki do systemu jesień–wiosna[10][11].
  2. ↑ W pierwszym spotkaniu wygrała Polonia (1:4, 21 czerwca 1962 roku), natomiast w zwycięskim rewanżu (1:2, 1 lipca 1962 roku) nie udało odrobić się straty bramkowej[10].
  3. ↑ Górnik nie został dopuszczony do gry w ćwierćfinale przez komitet wykonawczy UEFA. Zgodnie z ustaleniami, mistrz kraju uczestniczący w Pucharze Europy Mistrzów Krajowych nie mógł grać w innych rozgrywkach europejskich typu: Puchar Zdobywców Pucharów, Puchar Miast Targowych, Puchar Intertoto. Górnik mógł grać wyłącznie w fazie grupowej Pucharu Intertoto, ponieważ uchwała miała zapis z wyjątkiem przerwy letniej, a mecze odbyły się w czerwcu i lipcu 1966 roku[29].
  4. ↑ Dodatkowy mecz został rozegrany, ponieważ w pierwszym spotkaniu wygrał Górnik (2:0, 10 marca 1971 roku), a w rewanżu Manchester City odrobił straty (2:0, 24 marca 1971 roku)[47].
  5. ↑ Ze względu na amatorskich i młodzieżowych zawodników w reprezentacjach Grecji oraz Hiszpanii, spotkania zostały uznane za nieoficjalne[84][85][80].
  6. ↑ Mecz z Kolumbią został uznany jako spotkanie nieoficjalne, ponieważ rywale wystawili amatorską drużynę[87].
  7. ↑ Puchar Europy Mistrzów Krajowych, Puchar Zdobywców Pucharów, Puchar UEFA, Puchar Intertoto

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b Czado 2017 ↓, s. 103.
  2. ↑ a b c d e f g olimpijski.pl: Szołtysik Zygfryd Ludwik. [dostęp 2018-11-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-11-20)].
  3. ↑ Nowi członkowie Klubu Wybitnego Reprezentanta [dostęp: 2014-10-16]
  4. ↑ ekstraklasa.org: Ekstraklasowy "Klub 300" rośnie. [dostęp 2018-08-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-11-20)].
  5. ↑ wikigornik.pl: 29.04.1970 - Górnik Zabrze - Manchester City 1:2. [dostęp 2018-11-26].
  6. ↑ a b Czado 2017 ↓, s. 7.
  7. ↑ sport.pl: Wielcy trenerzy: Józef Murgot. [dostęp 2018-11-20].
  8. ↑ a b chorzowianin.pl: 50 lat po mistrzostwie - spotkanie piłkarzy Zrywu. [dostęp 2011-10-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-05)].
  9. ↑ a b c d Czado 2017 ↓, s. 104.
  10. ↑ a b Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 69.
  11. ↑ Gowarzewski (1956-1962) 2018 ↓, s. 185.
  12. ↑ Czado 2017 ↓, s. 105.
  13. ↑ a b Gowarzewski (1956-1962) 2018 ↓, s. 192.
  14. ↑ Gowarzewski (1956-1962) 2018 ↓, s. 187.
  15. ↑ Grzegorczyk, Lechowski, Szymkowiak 1991 ↓, s. 286.
  16. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 70.
  17. ↑ a b Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 72.
  18. ↑ a b c Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 73.
  19. ↑ wikigornik.pl: 31.07.1963 - Górnik Zabrze - West Ham United 1:1. [dostęp 2019-01-07].
  20. ↑ Czado 2017 ↓, s. 428.
  21. ↑ a b Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 201.
  22. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 74.
  23. ↑ a b c d Grzegorczyk, Lechowski, Szymkowiak 1991 ↓, s. 287.
  24. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 80.
  25. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 81.
  26. ↑ a b Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 79.
  27. ↑ wikigornik.pl: 1965/66 - Puchar Europy Mistrzów Krajowych. [dostęp 2019-02-18].
  28. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 78.
  29. ↑ wikigornik.pl: 1966 - Puchar Intertoto. [dostęp 2019-01-07].
  30. ↑ a b Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 85.
  31. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 83.
  32. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 86.
  33. ↑ a b „France Football”: Classement 1967. [dostęp 2019-02-19].
  34. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 90.
  35. ↑ a b Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 91.
  36. ↑ Grzegorczyk, Lechowski, Szymkowiak 1991 ↓, s. 258.
  37. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 92.
  38. ↑ a b c muzeum-miejskie-zabrze.pl: Eksponat marca 2018. [dostęp 2019-02-19].
  39. ↑ a b c Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 93.
  40. ↑ wikigornik.pl: 17.06.1970 - Odra Opole - Górnik Zabrze 4:0. [dostęp 2019-02-18].
  41. ↑ Grzegorczyk, Lechowski, Szymkowiak 1991 ↓, s. 261.
  42. ↑ a b Grzegorczyk, Lechowski, Szymkowiak 1991 ↓, s. 288.
  43. ↑ a b Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 97.
  44. ↑ wikigornik.pl: 31.10.1970 - Stal Rzeszów - Górnik Zabrze 0:1. [dostęp 2019-02-18].
  45. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 96–97.
  46. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 100.
  47. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 102.
  48. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 103.
  49. ↑ a b Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 99.
  50. ↑ Czado 2017 ↓, s. 426.
  51. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 104.
  52. ↑ www.hppn.pl: Sezon 1972/73 » I liga » Tabela. [dostęp 2018-11-26].
  53. ↑ wikigornik.pl: 19.05.1973 - Górnik Zabrze - Zagłębie Wałbrzych 0:1. [dostęp 2019-02-18].
  54. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 106.
  55. ↑ a b Czado 2017 ↓, s. 112.
  56. ↑ footballdatabase.eu: Valenciennes - Lorient. [dostęp 2019-02-20]. (fr.).
  57. ↑ footballdatabase.eu: Valenciennes - Amiens. [dostęp 2019-02-20]. (fr.).
  58. ↑ rsssf.com: France - List of Final Tables Second Level. [dostęp 2019-02-19]. (ang.).
  59. ↑ footballdatabase.eu: Coupe de France 1974/1975. [dostęp 2019-02-18]. (fr.).
  60. ↑ a b c d Czado 2017 ↓, s. 113.
  61. ↑ a b c d Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 113.
  62. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 112.
  63. ↑ Czado 2017 ↓, s. 118.
  64. ↑ www.hppn.pl: Concordia Knurów - sezon 1978/79. [dostęp 2019-02-20].
  65. ↑ www.hppn.pl: Concordia Knurów - sezon 1979/80. [dostęp 2019-02-20].
  66. ↑ a b c d Czado 2017 ↓, s. 114.
  67. ↑ a b laczynaspilka.pl: /BIAŁO-CZERWONI SPRZED LAT/ Zygfryd Szołtysik: Kazimierz Górski to był „swój chłop”. [dostęp 2017-01-28].
  68. ↑ Gowarzewski 1995 ↓, s. 117.
  69. ↑ Gowarzewski, Szczepłek 1996 ↓, s. 38.
  70. ↑ 11v11.com: Yugoslavia v Poland, 25 June 1961. [dostęp 2019-02-20]. (ang.).
  71. ↑ 11v11.com: Poland v Czechoslovakia, 12 September 1964. [dostęp 2019-02-20]. (ang.).
  72. ↑ Grzegorczyk, Lechowski, Szymkowiak 1991 ↓, s. 220.
  73. ↑ 11v11.com: Portugal v Poland, 08 April 1961. [dostęp 2018-11-20]. (ang.).
  74. ↑ 11v11.com: Poland v France, 30 March 1961. [dostęp 2018-11-20]. (ang.).
  75. ↑ 11v11.com: Poland v West Germany, 06 April 1961. [dostęp 2018-11-20].
  76. ↑ 11v11.com: Poland v Greece, 04 April 1961. [dostęp 2018-11-20].
  77. ↑ 11v11.com: Poland v Austria, 02 April 1961. [dostęp 2018-11-20].
  78. ↑ Gowarzewski, Szczepłek 1996 ↓, s. 14.
  79. ↑ Gowarzewski, Szczepłek 1996 ↓, s. 21.
  80. ↑ a b Gowarzewski, Szczepłek 1996 ↓, s. 25.
  81. ↑ Gowarzewski, Szczepłek 1996 ↓, s. 24.
  82. ↑ Gowarzewski, Szczepłek 1996 ↓, s. 26.
  83. ↑ Gowarzewski, Szczepłek 1996 ↓, s. 27.
  84. ↑ Gowarzewski, Szczepłek 1996 ↓, s. 15.
  85. ↑ Gowarzewski, Szczepłek 1996 ↓, s. 22.
  86. ↑ Gowarzewski, Szczepłek 1996 ↓, s. 30.
  87. ↑ Gowarzewski, Szczepłek 1996 ↓, s. 29.
  88. ↑ Gowarzewski, Szczepłek 1996 ↓, s. 32.
  89. ↑ a b Gowarzewski, Szczepłek 1996 ↓, s. 33.
  90. ↑ a b Gowarzewski, Szczepłek 1996 ↓, s. 35.
  91. ↑ Czado 2017 ↓, s. 109.
  92. ↑ Gowarzewski, Szczepłek 1996 ↓, s. 36.
  93. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 71.
  94. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 75.
  95. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 77.
  96. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 89.
  97. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 101.
  98. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 107.
  99. ↑ footballdatabase.eu: Zygfryd Szołtysik. [dostęp 2018-11-20].
  100. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 111.
  101. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 115.
  102. ↑ 11v11.com: Zygfryd Szoltysik footbal player statistics. [dostęp 2018-11-20].
  103. ↑ a b Konieczny, Krawczyk, Gorzelany 1971 ↓, s. 282.
  104. ↑ a b c Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 193.
  105. ↑ nettg.pl: „Zyga” ma życie jak w Madrycie!. [dostęp 2010-05-02].
  106. ↑ zabrze.com.pl: Zygfryd Szołtysik kolejnym Ambasadorem Górnika Zabrze. [dostęp 2011-10-13].
  107. ↑ przegladlokalny.eu: Krzysztof Zagórski dołączył do wybitnych. [dostęp 2018-02-15].
  108. ↑ Odznaczenia dla olimpijczyków. „Nowiny”. Nr 264, s. 2, 23 września 1972. 
  109. ↑ Sport. 10 września – Dniem Polskiego Piłkarza. „Nowiny”. Nr 263, s. 2, 21 września 1972. 

Bibliografia

edytuj
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Zygfryd_Szołtysik&oldid=75064931”