Wikipedia

Wojciech Bogusławski

polski aktor, śpiewak operowy, reżyser, pisarz, dramatopisarz, tłumacz

Wojciech Romuald Bogusławski herbu Świnka, ps. i krypt.: Autor "Fraskatanki", Autor "Mieszczek modnych", Autor "Ślubu modnego", R. W... B... (ur. 9 kwietnia 1757 w Glinnie, zm. 23 lipca 1829 w Warszawie) – polski aktor, śpiewak operowy, reżyser, pisarz, dramatopisarz, tłumacz, propagator ideologii oświecenia, wolnomularz; dyrektor Teatru Narodowego w Warszawie i założyciel teatru w Kaliszu; ojciec teatru polskiego; teoretyk i historyk teatru, ojciec Stanisława i dziadek Władysława.

Wojciech Bogusławski
Ilustracja
Wojciech Bogusławski, 1798
Data i miejsce urodzenia

9 kwietnia 1757
Glinno, Polska

Data i miejsce śmierci

23 lipca 1829
Warszawa

Faksymile
Multimedia w Wikimedia Commons
Teksty w Wikiźródłach
Cytaty w Wikicytatach
Wojciech Bogusławski
Herb
Świnka
Rodzina

Bogusławscy

Ojciec

Leopold Bogusławski

Matka

Anna Linowska

Żona

Augusta Siegmund

Dzieci

Rozalia Bogusławska
Teodor Bogusławski
Stanisław Bogusławski

podpis
Wojciech Bogusławski na litografii Seweryna Oleszczyńskiego

Życiorys

edytuj
 
Tablica epitafijna na kościele św. Karola Boromeusza na Powązkach (2012)
 
Głaz pamiątkowy w miejscu urodzenia Wojciecha Bogusławskiego w Glinnie
 
Pomnik Wojciecha Bogusławskiego w Mogile

Był synem Leopolda Andrzeja z Bogusławic, herbu Świnka[1] (ur. krótko przed 16 listopada 1723, zm. 11 stycznia 1793), regenta ziemskiego poznańskiego a później grodzkiego krakowskiego, dziedzica Glinna z Okalewem, i jego żony Anny Teresy Linowskiej (ur. przed 24 października 1734, zm. przed 1770), córki Stanisława, podstolego wschowskiego.

Od roku 1769 kształcił się w kolegium pijarów w Warszawie, od 20 listopada roku 1770 w Akademii Krakowskiej, w następnym roku (1771) w Szkołach Nowodworskich. Przebywał na dworze biskupa krakowskiego Kajetana Sołtyka. We wrześniu roku 1775 wstąpił jako kadet pułkowy do gwardii pieszej litewskiej. Wystąpił z wojska 24 lutego 1778 w stopniu podchorążego (powód: pominięcie Bogusławskiego w awansie).

Po 9 kwietnia roku 1778 zadebiutował (warszawski teatr publiczny) jako aktor, śpiewak operowy i autor dramatyczny. 11 lipca 1778 operą Nędza uszczęśliwiona do muzyki Macieja Kamieńskiego zainicjował polską twórczość operową opartą na motywach ludowych. W 1781 przeniósł się do teatru lwowskiego. W latach 1783–1785, 1790–1794 i 1799–1814 był dyrektorem Teatru Narodowego. W 1783 uzyskał przywilej na teatr polski w Poznaniu[2].

W sierpniu 1784 zorganizował występy teatralne podczas sejmu w Grodnie. W lutym 1785 przeniósł się do Wilna, skąd organizował stałe wyjazdy do Grodna, Dubna i Lwowa. W 1785 roku założył również teatr wileński, dzięki czemu lokalni odbiorcy poznali europejskie nowości, takie jak sztuki Moliera, Woltera, Schillera, a także dzieła miejscowych autorów. Teatr przetrwał przeszło 80 lat, w 1866 roku zamknęły go rosyjskie władze.[3]

Na wezwanie króla Stanisława Augusta Poniatowskiego w lutym 1790 objął ponownie scenę warszawską, wystawiając sztuki patriotyczne. W 1794 należał do sprzysiężenia kościuszkowskiego. 8 września 1792 wystawił Henryk VI na łowach, a 1 marca 1794 – Krakowiaków i górali, co odegrało ważną rolę agitacyjną. 18 kwietnia 1794 podpisał Akt powstania. 4 listopada 1794 opuszcza Warszawę, ocalając majątek teatralny i osobisty. W 1795 rozpoczyna trwającą 4 lata działalność teatralną we Lwowie. Wystawia tam wielokrotnie swoją operę Krakowiacy i Górale (utwór cieszył się tam wielką popularnością, był nieustannie aktualizowany, przerabiany i wystawiany pod różnymi tytułami), w 1797 zaś po raz pierwszy w Polsce – Hamleta (własny przekład na podstawie adaptacji niemieckiej). Jego współpracownikiem i uczniem był Jan Nepomucen Kamiński. W 1799 wrócił do Warszawy, gdzie kierował teatrem przez następne 14 lat. W 1801 z własnych funduszy wybudował teatr w Kaliszu i prowadził tam działalność teatralną do 1823. W 1811 z zespołem wystawił szereg przedstawień w Gdańsku.

20 listopada 1827 wystąpił po raz ostatni na scenie w komedii Koszyk wiśni. W 1824 zamieszkał w majątku Jasień (wieczysta dzierżawa).

W 1784 został inicjowany do masonerii[4], w loży Świątynia Mądrości otrzymał stopień mistrza.

Jest głównym bohaterem powieści pt. Az Ikszek (Iksowie — 1981) i dramatu pt. Az imposztor (Szalbierz) węgierskiego pisarza i dramatopisarza Györgya Spiró.

Twórczość

edytuj

Dzieła sceniczne

edytuj
  • Nędza uszczęśliwiona. Opera w 2 aktach pierwszy raz grana na teatrze warszawskim 11 lipca 1778, wyd. Warszawa 1778
  • Amant, autor i sługa. Komedia w 1 akcie z francuskiego [wg. Pierre Cérou(1709-1797), L’amant, auteur et valet ] przetłumaczona, wyst. i wyd. Warszawa 1778
  • Dla miłości zmyślone małżeństwo. Opera we 2 aktach z włoskiego tłumaczona, pierwszy raz na teatrze warszawskim dnia 25 września 1779 roku przez aktorów polskich grana, Warszawa 1779, muzyka: A.M. Sacchini
  • Ślub modny. Komedia w 5 aktach z francuskiego tłumaczona przez autora "Mieszczek modnych", wyst. Warszawa 1779, wyd. Warszawa 1780
  • Miłość rzemieślnicza, powst. przed rokiem 1780(?), wyst. Warszawa 22 kwietnia 1787 (pt. Miłostki rzemieślnicze)
  • Mieszczki modne. Komedia w 5 aktach, wyst. Warszawa 1780, wyd. Warszawa 1780
  • Szkoła kobiet. Komedia w 5 aktach p. Molière z francuskiego przerobiona przez autora "Ślubu modnego", wyst. Warszawa 1780, wyd. Warszawa 1781
  • Fraskatanka, czyli dziewczyna zalotna. Opera we 3 aktach z muzyką sławnego Jana Paisiello, z włoskiego przełożona, wyst. Warszawa 13 lipca 1782, wyd. Warszawa 1782
  • Czekina albo cnotliwa panienka. Opera z włoskiego tłumaczona we 3 aktach, z muzyką sławnego p. Piccini, wyst. Warszawa 1782, wyd. Warszawa 1783
  • Szkoła zazdrosnych. Opera we 2 aktach, z muzyką sławnego p. Antoniego Salieri, z włoskiego języka przez autora "Fraskatanki" przetłumaczona, wyst. i wyd. Warszawa 1782
  • Włoszka w Londynie. Opera we 2 aktach z muzyką JP. Dominika Cymarosa z włoskiego przetłomaczona, wyst. Warszawa 1782, wyd. Warszawa 1783
  • Don Juan albo ukarany libertyn. Opera we 3 aktach, z włoskiego tłumaczona, z muzyką JMci pana Joachima Albertini, wyst. Warszawa 23 lutego 1783, wyd. Warszawa 1783
  • Kotek zgubiony. Komedia w 1 akcie, z francuskiego tłumaczona, wyst. Warszawa 31 marca 1783, wyd. Warszawa 1783
  • Uczciwy winowajca. Drama w 5 aktach z francuskiego tłumaczone, wyst. Warszawa 10 kwietnia 1783, wyd. Warszawa 1783
  • Wieśniaczka u dworu. Opera we 2 aktach z włoskiego tłumaczona, wyst. Warszawa 19 października 1783, wyd. Warszawa 1785, muzyka: A. Sacchini
  • Troje bliźniąt, czyli podobieństwo nadzwyczajne, wyst. Warszawa 16 listopada 1783, wydana pt. Trzej bracia bliźnięta. Komedia w 4 aktach z francuskiej niewiadomego autora przełożona
  • Mąż podejrzliwy albo awanturki nocne, wyst. Warszawa 21 grudnia 1783
  • Człowiek, jakich mało na świecie. Komedia we 3 aktach, wyst. i wyd. Warszawa 1784
  • Ogrodniczka zmyślona. Opera, wyst.: Wilno 1785; Warszawa 14 lutego 1790, muzyka: P. Anfossi
  • Zaffira, czyli niewolnica stateczna. Opera, wyst.: Wilno 1788; Warszawa 22 lutego 1790
  • Filozofowie wrzekomi (Filozofowie mniemani), czyli mędrzec oszukany. Opera, wyst.: Wilno 1788; Warszawa 18 kwietnia 1790, muzyka: J. Paisiello
  • Lanassa, czyli wdowa Malabaru, wyst. Warszawa 7 września 1790, wydana pt. ... Tragedia w 5 aktach po francusku przez Lemierre napisana, po niemiecku przez Plümicke na dramę przerobiona, a z tej na polski język przełożona
  • Epilog w dzień rocznego obchodu szczęśliwego na tron wyniesienia Najjaśniejszego Pana, powiedziany przez JP. W. Bogusławskiego, dyrektora Teatru Narodowego, na końcu tragedii "Lanassa", która pierwszy raz w przytomności JKMci dnia 7 września zaprezentowana była 1790 (Warszawa 1790)
  • Taczka przedającego ocet i musztardę, czyli cnota w grubej łachmanie, wyst. Warszawa 23 października 1790, wydana pt. Taczka occiarza. Komedia w 3 aktach z francuskiej p. Mercier przełożona
  • Emilia Galotti. Tragedia w 5 aktach, wyst. Warszawa 21 listopada 1790
  • Dowód wdzięczności narodu. Komedia we 2 aktach, przystosowana do uroczystości obchodu szczęśliwego na tron wybrania Najjaśniejszego Pana, a na dopełnienie komedii "Powrót posła" napisana, wyst. Warszawa 15 września 1791, wyd. Warszawa 1791
  • Sługa panią. Opera w 2 aktach, z muzyką Jana Paesiello(!) z włoskiego przełożona, wyst. Warszawa 30 października 1791
  • Henryk VI na łowach. Komedia we 3 aktach z powieści angielskiej napisana, wyst. Warszawa 8 września 1792, wyd. Warszawa 1792
  • Eleonora, czyli skutki przebaczenia niewiary małżeńskiej. Tragedia miejska w 4 aktach, z niemieckiej niewiadomego autora przerobiona, wyst. Warszawa 23 września 1792
  • Szkoła obmowy. Komedia w 5 aktach, z angielskiej Ryszarda Sheridana przerobiona, wyst. Warszawa 17 stycznia 1793
  • Figiel za figiel. Komedia w 3 aktach z francuskiej Fryderyka grafa Brühla przełozona, wyst. Warszawa 20 kwietnia 1793
  • Pustelnik na wyspie Formentera, czyli wspaniały rozbójnik. Drama w 4 aktach, wyst. 7 września 1793
  • Axur, król Ormus. Opera heroiczna w 5 aktach, z muzyką Antoniego Salieri, z francuskiej de Beaumarchais na włoski język przerobiona, a z tego na polski przełożona, wyst. Warszawa 24 września 1793
  • Cud mniemany, czyli Krakowiacy i górale. Opera w 4 aktach (albo: ... w 2 aktach; ... w 3 aktach). Z muzyką J. Stefaniego, wyst. Warszawa prawdopodobnie 1 marca 1794, wyd. Berlin 1841
  • Rzecz rzadka (Piękność z uczciwością złączona rzecz rzadka). Opera w 2 aktach z włoskiego tłumaczona, z muzyką sławnego Martini (V. Martin y Solar), wyst. Warszawa 1794
  • Antreprener w kłopotach. Opera z muzyką Cimorosa(!), wyst.: Lwów 1796; Warszawa 1799
  • Zoe, czyli skutki ambicji i miłości. Drama w 3 aktach, wyst.: Lwów 1796; Warszawa 12 listopada 1799
  • Hamlet, królewicz duński. Tragedia w 5 aktach Shakespeara, z niemieckiej, podług poprawy Schroedera przełożona, wyst. Lwów 1797
  • Herminia, czyli Amazonki. Heroiczno-komiczna opera w 2 aktach z muzyką Józefa Elsnera, wyst. Lwów lipiec 1797
  • Iskahar, król Guaxary. Melodrama w 3 aktach z muzyką Józefa Elsnera, wyst. Lwów 1797
  • Spazmy modne, czyli tegowieczne małżeństwo. Komedia w 3 aktach, wyst. Lwów 1797
  • Kantata śpiewana na teatrze lwowskim przez aktorów polskich w dzień uroczystości obchodu instalacji JW. Kajetana Ignacego Gozdawa na Kitkach Kickiego, arcybiskupa lwowskiego... z muzyką JPana Stefani, Lwów 1798
  • Sydney i Zuma. Melodrama w 3 aktach z muzyką J. Elsnera, wyst.: Lwów lato 1798; Warszawa 1799
  • Pustelnicy, czyli miłość na doświadczeniu. Opera komiczna w 3 aktach z niemieckiego tłumaczona, z muzyką p. Henneberg, wyst. Warszawa 6 października 1799
  • Król Teodor w Wenecji. Opera w 2 aktach z włoskiego tłumaczona, z muzyką sławnego Paisiello, wyst. Warszawa 1799
  • Święto braminów słońca. Opera heroiczno-komiczna w 2 aktach z niemieckiego tłumaczona, z muzyką J.P. Müllera, wyst. 23 listopada 1800
  • Sułtan Wampun, czyli nieroztropne życzenia. Opera komiczna w 2(3) aktach, z muzyką J. Elsnera, wyst. Warszawa 1800
  • Powtórzone wesele. Drama w 5 aktach z niemieckiej p. de Kotzebue przełożona, wyst. Warszawa 1801
  • Flet czarodziejski, czyli tajemnice Izys. Wielka opera w 2 aktach z niemieckiego p. Szikander(!) tłumaczona... z muzyką sławnego Mozarta, wyst. Warszawa 29 stycznia 1802
  • Przerwana ofiara. Opera we 2 aktach z muzyką Piotra Winter, z niemieckiej przełożona, wyst. Warszawa 5 listopada 1802
  • Duchowidz, czyli w czepku się rodził. Opera komiczna w 2 aktach Perinet, z muzyką p. Müller, wyst. Warszawa 26 grudnia 1802
  • Dwaj Klingsbergowie, czyli jaki ojciec, taki syn. Komedia w 4 aktach z niemieckiej Augusta Kotzebue przełożona, wyst. Warszawa 1802
  • Telemak, królewicz Itaki. Opera wielka heroiczno-komiczna w 2 aktach z niemieckiego Szikaneder tłumaczona, z muzyką F.A. Hoffmeister, wyst. Warszawa 15 marca 1803
  • Palmira, królewna perska. Opera heroiczno-komiczna w 3 aktach z włoskiego tłumaczona, z muzyką sławnego Salieri/Anfossi, wyst. Warszawa 6 stycznia 1804
  • Dwa dni trwogi, czyli woziwoda paryski. Opera w 3 aktach z muzyką Cherubiniego, z francuskiej pana Bouilly przełożona, wyst. Warszawa 7 kwietnia 1804
  • Lodoiska. Opera heroiczno-komiczna w 3 aktach z muzyką Cherubiniego, z niemieckiej przerobiona, wyst. Warszawa 2 grudnia 1804
  • Mąż pustelnik (Spowiedź, czyli mąż pustelnik). Komedia w 1 akcie z niemieckiej pana de Kotzebue przełożona, wyst. Warszawa 5 grudnia 1805
  • Maria Montalban. Opera heroiczna w 4 aktach z niemieckiego tłumaczona, z muzyką p. Winter, wyst. Warszawa 21 grudnia 1805
  • Miłość dziecinna, czyli noga drewniana (Noga drewniana, czyli miłość dziecinna). Opera w 1 akcie z muzyką Piotra Gaveaux z francuskiego Demoustiego przełożona, wyst. Warszawa 6 marca 1808
  • Dziewczyna dezerter. Komedia w 1 akcie z niemieckiego p. de Kotzebue tłumaczona, wyst. Warszawa 12 maja 1808
  • Genowefa, królewna szkocka. Opera w 2 aktach z muzyką Szymona Mayer z włoskiej przełożona, wyst. Warszawa 21 lutego 1809
  • Saul. Tragedia w 5 aktach tłumaczona z włoskiego, wyst. Warszawa 12 listopada 1809
  • Kamilla. Opera w 3 aktach z muzyką Ferdynanda Päer, z francuskiej pana Marsollier przerobiona, wyst. Warszawa 14 października 1810
  • Sardzion, czyli uczeń miłości. Opera heroiczno-komiczna w 2 aktach z włoskiego tłumaczona, z muzyką Ferdynanda Päer, wyst. Warszawa 14 marca 1811
  • Józef w Egipcie. Opera w 3 aktach z muzyką Mehula, z francuskiej pana Duval przełożona, wyst. Warszawa 27 lutego 1812
  • Jedna godzina małżeństwa. Opera w 1 akcie z muzyką Dalayrac, z francuskiej Pana Étienne przełożona, wyst. Warszawa 17 października 1813
  • Nadyr, czyli Thamas Kouli-Kan. Tragedia w 5 aktach z francuskiej Pana Buisson przełożona, wyst. Warszawa 1813
  • Kobiety. Komedia w 3 aktach z francuskiej Demoustier przełożona, wyst. Warszawa 20 lutego 1814
  • Familia szwajcarska. Opera w 3 aktach z muzyką Józefa Weigl, z niemieckiej przełożona, wyst. Warszawa 27 stycznia 1815
  • Koncert przerywany. Opera w 1 akcie, z muzyką Bertona, z francuskiej Pana Marsollier przełożona, wyst. Warszawa 26 listopada 1816
  • Junius. Tragedia w 5 aktach z francuskiej pana Monvel przełożona, wyst. Warszawa 7 lutego 1817
  • Janek i Stefanek. Opera komiczna w 3 aktach, wyst. Warszawa 11 grudnia 1817, z muzyką J. Nicolo (N. Isouard)
  • Kobieta dotrzymująca sekretu. Komedia w 1 akcie z angielskiej Pani Centlivre przerobiona, wyst. Warszawa 1817
  • Miłość i tajemnica. Komedioopera w 1 akcie z francuskiej Pana Pain przełożona, wyst. Warszawa 1817
  • Czary bez czarów. Opera krotofilna w 2 aktach z muzyką Nicolo de Malte (Nicolo Isouard), z francuskiej przełożona, wyst. Warszawa 1 stycznia 1819
  • Nic ponadto, czyli dwa parawany. Opera krotofilna w 1 akcie z muzyką Boyeldieu, z francuskiej Józefa Pain przełożona, wyst. Warszawa 5 lutego 1819
  • Ojciec familii. Drama w 5 aktach z francuskiej Diderota przełożona, wyst. Warszawa luty 1819
  • Fanszetka, czyli Sabaudzka dziewczyna z szałamajką. Komedioopera w 3 aktach z muzyką p. Himmel, z francuskiej p. p. Bouilli i Pain przełożona, wyst. Warszawa 1820
  • Duch sprzeciwieństwa. Komedia w 1 akcie z francuskiej Dufresny przełożona, wyst. Warszawa 29 marca 1822
  • Wymuszone zezwolenie. Komedia w 1 akcie z francuskiej Guyot de Merville przełożona, wyst. Warszawa 1823
  • Wolny strzelec, czyli kule zaczarowane. Opera romantyczna w 3 aktach, po niemiecku... napisana. Muzyka K. Weber. Tłomaczona i podłożona pod muzykę przez... Warszawa 1825, wyst. 4 lipca 1826
  • Dama biała. Opera komiczna w 3 aktach z muzyką (F.) A. Boieldieu, wyst. Warszawa 23 sierpnia 1827

Pozostałe dzieła

edytuj
  • Otto do spektatorów śmierci swojej, brak miejsca wydania (przed 1 stycznia roku 1801)
  • Dramaturgia, czyli nauka sztuki scenicznej, dla Szkoły Teatralnej napisana przez Wojciecha Bogusławskiego... w Warszawie 1812, fragmenty druk.: Gazeta Teatralna 1843, nr: 16-17, 19-23, 29-30, 33, 39
  • Dzieje Teatru Narodowego, t. 1 (cz. I) i t. 4 (cz. II), Warszawa 1820
  • Dzieła dramatyczne, t. 1-3, Warszawa 1820; t. 4-6, Warszawa 1821; t. 7-12, Warszawa 1823, (prawie każda z 51 sztuk poprzedzona została notką biograficzną o autorze obcego źródła lub też o kompozytorze)

Wydania zbiorowe

edytuj
  • Dzieła dramatyczne, t. 1-3, Warszawa 1820; t. 4-6, Warszawa 1821; t. 7-12, Warszawa 1823

Listy otwarte

edytuj
  • "Ostrzeżenie wszystkim drukarzom i bibliopolom w Koronie i W. X. Lit., Warszawa 7 marca 1794", Gazeta Krajowa, dodatek do nr: 19, 20 z 8 i 11 marca 1794
  • List do "Gazety Warszawskiej" (w sprawie benefisu dla K. Świerzawskiego), Gazeta Warszawska, dodatek do nr 31 z 19 kwietnia 1803
  • List do Redaktora "Gazety Warszawskiej" z 6 maja 1807 (sprostowanie w sprawie autorstwa transparentu J.B. Plerscha do "Andromedy"), Gazeta Warszawska, dodatek do nr 44 z 2 czerwca 1807
  • "Doniesienie teatralne zawierające projekt organizacji Szkoły Dramatycznej, z 6 marca 1811", Gazeta Korespondenta, dodatek do nr 20 z 9 marca 1811
  • "List do JPana Werowskiego, artysty dramatycznego", Gazeta Korespondenta, nr 66 z 19 sierpnia 1815
  • Polemika z Iksem w sprawie recenzji ze sztuki "Dwaj Klingsbergowie", Gazeta Korespondenta, nr 10 z 3 lutego 1816

Korespondencja i materiały

edytuj
  • Do ojca, Leopolda Bogusławskiego z 22 stycznia 1769
  • Do Stanisława Augusta 2 listy z: przełom lipiec/sierpień 1784 i kwiecień 1791
  • Do Stanisława Augusta list z 12 sierpnia 1784 podpisany aktorowie polscy – najprawdopodobniej pióra W. Bogusławskiego
  • Do nieznanego adresata 3 listy z: 8 i 25 kwietnia oraz 9 maja 1796
  • Do nieznanego adresata we Lwowie z 26 lipca 1799
  • Do Tomaniewicza 11 listów z okresu: 9 sierpnia – 6 grudnia 1799
  • Do pruskich władz Poznania z roku 1800
  • Do Aleksandra Chodkiewicza 3 listy z: 20 marca 1800, 18 czerwca 1811 i 21 maja 1815
  • Do Kłossowskiego 7 listów z okresu: 26 lipca 1802 – 3 września 1806
  • Do córki, Rozalii Osińskiej z 24 sierpnia 1808
  • Do Jana Łuszczewskiego z 13 września 1808
  • Do Jana Tłuchowskiego z 15 kwietnia 1809 (wysłany wraz z wykazem repertuaru od 1 marca 1808)
  • Do Hilarego Siemianowskiego z 29 czerwca 1809
  • Do Ludwika Osińskiego 3 listy z lat: 1815, 1823, z Poznania i Kalisza
  • Do Józefa Radoszewskiego(?) z 14 lipca 1819 oraz bilet na prenumeratę Dzieł dramatycznych
  • Do Jana Krukowieckiego z 25 marca 1820
  • Do A. Węgorzewskiej z 27 listopada 1820
  • Do Ludwika Osińskiego: 2 listy z Płocka z 28 maja i 4 czerwca 1823 oraz fragmenty listu z Poznania z 7 lipca 1823
  • Do I. Werowskiego, fragmenty listów z roku 1827
  • Od Tomasza Truskolaskiego z 12 października 1783
  • Od Tomaniewicza z 26 października 1799
  • Od Józefa Poniatowskiego z 10 października 1811
  • Testament, powst. 1 stycznia 1823
  • Inwentarz dobytku pozostałego po W. Bogusławskim sporządzony przed 29 września 1829
  • Inwentarz garderoby aktorskiej W. Bogusławskiego

Upamiętnienie

edytuj

24 listopada 1975 w Warszawie jednej z ulic na terenie obecnej dzielnicy Bielany zostało nadanie imię Wojciecha Bogusławskiego[5]. Jego imieniem nazwano także jedną z ulic Kielc[6] i Wrocławia (Ulica Wojciecha Bogusławskiego we Wrocławiu)[7].
W Krakowie w dzielnicy I Stare Miasto:

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Leopold Andrzej Świnka Bogusławski 1723–1793 – webtrees [online], www.barbarafamily.eu [dostęp 2022-01-19].
  2. ↑ Marek Rezler: Sylwetki zasłużonych poznaniaków. Biogramy historyczne. W: Wielka Księga Miasta Poznania. Wyd. 1. Poznań: Dom Wydawniczy „Koziołki Poznańskie”, 1994, s. 731. ISBN 83-901625-0-4.
  3. ↑ Tomas Venclova, Wilno: przewodnik, Wyd. 2, Vilnius: R. Paknio leidykla, 2002, s. 35, ISBN 978-9986-830-47-4 [dostęp 2024-06-18].
  4. ↑ Ludwik Hass, Wolnomularstwo w Europie środkowo-wschodniej w XVIII i XIX wieku, 1982, s. 175.
  5. ↑ Uchwała nr 34 Rady Narodowej m. st. Warszawy z dnia 24 listopada 1975 r. w sprawie nadania nazw ulicom, "Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, Warszawa, dnia 30 grudnia 1975 r., nr 16, poz. 115, s. 1.
  6. ↑ Ul. Wojciecha Bogusławskiego - Mapa Kielce, plan miasta, ulice w Kielcach - E-turysta [online], mapy.e-turysta.pl [dostęp 2022-01-19].
  7. ↑ Ul. Wojciecha Bogusławskiego - Mapa Wrocław, plan miasta, ulice we Wrocławiu - E-turysta [online], mapy.e-turysta.pl [dostęp 2022-01-19].
  8. ↑ Kody Miasta. [dostęp 2022-02-04].
  9. ↑ Lista patronów. [dostęp 2022-02-04].

Bibliografia

edytuj

Literatura dodatkowa

edytuj

Zarysy monograficzne

edytuj
  • L. Galle: W. Bogusławski i repertuar teatru polskiego w pierwszym okresie jego działalności (do roku 1794), Warszawa 1925
  • E. Świerczewski: W. Bogusławski i jego scena. Zarys biograficzny, Warszawa 1929
  • Z. Hübner: Bogusławski – człowiek teatru, Warszawa 1958

Zobacz też

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Wojciech_Bogusławski&oldid=75294653”