Wincenty Babecki
Wincenty Jerzy Babecki, ps. „Badecki” (ur. 18 kwietnia 1890 w Kluszewie-Szajec[1], zm. 21 lutego 1980 w Warszawie) – pułkownik lekarz Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 pułkownik lekarz
| |
| Data i miejsce urodzenia |
18 kwietnia 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
21 lutego 1980 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
      
| |
.png){kind=small}
Życiorys
edytujUrodził się 18 kwietnia 1890 we wsi Kluszewo-Szajec, w powiecie mławskim ówczesnej guberni płockiej, w rodzinie Antoniego i Józefy z Krośnickich[2]. W czasie I wojny światowej w Legionach Polskich. Był oficerem 6 pułku piechoty.
W 1917 uzyskał dyplom lekarza medycyny na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1920–1921 pełnił służbę w 9 pułku piechoty Legionów pozostając na ewidencji kompanii zapasowej sanitarnej nr I[3]. 24 września 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w Korpusie Lekarskim, w „grupie byłych Legionów Polskich”. Z dniem 14 stycznia 1925 został powołany ze stanu nieczynnego do służby czynnej, przeniesiony z 2 do 1 batalionu sanitarnego, przydzielony do Wojskowego Instytutu Przyrodoleczniczego w Warszawie, z równoczesnym odkomenderowaniem do Wojskowego Instytutu Sanitarnego do dnia 1 kwietnia 1925[4]. W kwietniu 1925 został przydzielony do Wojskowego Instytutu Sanitarnego na stanowisko kierownika Pracowni Higieny[5]. W 1928 pełnił służbę w Departamencie Sanitarnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1929 w Londynie wziął udział w pracach ze strony rządu polskiego nad przygotowaniem zapisów Konwencji Genewskiej i jest jej w imieniu prezydenta RP, sygnatariuszem ze strony polskiej wraz z płk. Józefem Prackim 27 lipca 1929. W 1931 w Hadze i w 1933 w Madrycie uczestniczył w obradach Międzynarodowego Kongresu Medycyny i Farmacji Wojskowej. Od kwietnia 1931 do sierpnia 1937 kierował Oddziałem Higieny Wojskowej Szpitala Szkolnego Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie. W lipcu 1934, w ramach programu emigracyjno – kolonialnego Ligi Morskiej i Kolonialnej, wyjechał wraz z inż. Tadeuszem Brudzińskim do Liberii, w charakterze rzeczoznawcy tamtejszego rządu do spraw higieny. We wrześniu 1935 zastąpił go dr Ludwik Anigstein. W 1936 mieszkał w Warszawie przy Alei Szucha 16 i pełnił społecznie funkcję skarbnika Polskiego Towarzystwa Zwalczania Gośćca (Reumatyzmu) z siedzibą przy ulicy Nowogrodzkiej 59. Prezesem towarzystwa był wówczas prof. dr Witold Orłowski, a sekretarzem doc. dr Eleonora Reicher. W marcu 1939 pozostawał w stanie nieczynnym[6].
Po wybuchu II wojny światowej i kampanii wrześniowej trafił do Francji. Tam, zarządzeniem z 12 listopada 1939 Ministra Spraw Wojskowych rządu RP na uchodźstwie, gen. Władysław Sikorskiego, został członkiem zarządu Polskiego Czerwonego Krzyża w czasie wojny[7]. 15 maja 1940 został szefem sanitarnym 3 Dywizji Piechoty[2].
Pełnił służbę na stanowisku naczelnego lekarza 1 Samodzielnej Brygady Strzelców. Wiosną 1943 roku był czasowo przydzielony do Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej. Z dniem 15 kwietnia 1943 roku został przeniesiony na stanowisko referenta służby zdrowia w Oddziale IV Sztabu I Korpusu Pancerno–Motorowego[8].
5 lipca 1947 wrócił do Polski[9]. 17 października 1947 został zarejestrowany w Rejonowej Komendzie uzupełnień Warszawa Miasto[10]. Od 1956 był profesorem nadzwyczajnym Akademii Medycznej w Warszawie[11].
Zmarł 21 lutego 1980 w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B39, rząd 7, miejsce 7).
Był żonaty z Jadwigą z Piątkowskich, z którą miał syna Adama ps. „Dama” (1927–1963), uczestnika powstania warszawskiego, ochotnika 2. kompanii Zgrupowania Krybar[12], i córkę Wandę (ur. 1934)[12][13].
Awanse
edytuj- chorąży
- podporucznik
- porucznik
- kapitan - 24 września 1920 zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920
- major - 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 (w 1928 zajmował 65. lokatę w korpusie oficerów zawodowych sanitarnych, w grupie lekarzy)
- podpułkownik - 23 stycznia 1929 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 i 7. lokatą w korpusie oficerów zawodowych sanitarnych, w grupie lekarzy
- pułkownik - 27 czerwca 1935 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 i 4. lokatą w korpusie oficerów zawodowych sanitarnych
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 6332 – 17 maja 1922[14][15]
- Krzyż Niepodległości – 9 stycznia 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[16]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[10] (po raz drugi „za czyny orężne w bojach byłego 6 pp Leg. Pol.”[17])
- Złoty Krzyż Zasługi po raz drugi[6]
- Złoty Krzyż Zasługi po raz pierwszy – 19 marca 1931 „za zasługi na polu organizacji i administracji służby zdrowia w wojsku”[18]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[10]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[10]
- Krzyż Pamiątkowy 6 pułku piechoty Legionów Polskich[19]
- Krzyż Oficerski Orderu Legii Honorowej – 1931[20]
Twórczość
edytuj- Szczur i walka z nim, Wydawnictwo „Lekarza Wojskowego”, Warszawa 1926.
- Nowy wzór osobistej karty zdrowia w wojsku, Warszawa 1929.
- Z V-go Międzynarodowego Kongresu Medycyny i Farmacji Wojskowej w Londynie, Lekarz Wojskowy, R. X, 1929.
- Sprawozdanie z VI-go Międzynarodowego Kongresu Medycyny i Farmacji Wojskowej w Hadze, Lekarz Wojskowy, R. XII, 1931.
- Krótkie sprawozdanie o stanie zdrowotnym armii polskiej w latach 1922–1931, na podstawie statystyki wojskowo-lekarskiej, Lekarz wojskowy, t. XX, 1932.
- Sprawozdanie z VII-go Międzynarodowego Kongresu Medycyny i Farmacji Wojskowej w Madrycie, Lekarz Wojskowy, R. XIV, 1933.
- Ze statystyki samobójstw w wojsku polskiem w latach 1930–1932, Warszawa 1933.
- Zaopatrywanie w wodę w marszu, Warszawa 1936.
- Dur plamisty i jego zwalczanie, Warszawa 1937.
- Dobra woda do picia, Zarząd Główny Polskiego Czerwonego Krzyża, Warszawa 1938.
- Leczenie pracą i rehabilitacja chorych i inwalidów, Lekarski Instytut Naukowo – Wydawniczy, Warszawa 1948.
- Słownik lekarski polsko-łaciński = Vocabularium medicum Polono-Latinum, Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, Warszawa 1978.
- Słownik lekarski łacińsko-polski = Vocabularium medicum Latino-Polonum, Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, Warszawa 1979.
- Złamania kości i zwichnięcia stawów : rady dla ozdrowieńców, Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, Warszawa 1973.
Przypisy
edytuj- ↑ Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 16.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 424, 542.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 8 lutego 1925 roku, s. 63.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 10 kwietnia 1925 roku, s. 199.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 366.
- ↑ Dział urzędowy. Zarządzenie Ministra Spraw Wojskowych z dnia 12 listopada 1939 w sprawie działalności stowarzyszenia Polski Czerwony Krzyż w czasie wojny. „Monitor Polski”, s. 1, 268-270 z 1 grudnia 1939.
- ↑ Rozkazy dzienne 1943 ↓, s. 53.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 6.
- ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ Wincenty Jerzy Babecki w Wykazie Legionistów Polskich 1914–1918
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ Adam Babecki. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2022-12-21].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 stycznia 1923, s. 29.
- ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 153.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 12, poz. 16.
- ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 169.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101.
- ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 214.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 11 listopada 1931, s. 380.
Bibliografia
edytuj- Babecki Wincenty Jerzy. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.77-7323 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-21].
- Babecki Wincenty Jerzy. [w:] Kolekcja akt żołnierzy zarejestrowanych w rejonowych komendach uzupełnień, sygn. II.56.7950 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-08-17].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych korpusu sanitarnego. Warszawa: Departament Zdrowia Ministerstwa Spraw Wojskowych, czerwiec 1934.
- Rozkazy dzienne 1 Samodzielnej Brygady Strzelców i 1 Dywizji Grenadierów, sygn. R.27. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1943. [dostęp 2017-01-14].
- Jan Kazimierz Ciastoń, Adam Lisiewicz, Edward Skarbek, Edward Wojciechowski: Historia 6 Pułku Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego. T. 1: Tradycja. Warszawa: Komenda Koła 6 Pułku Piechoty Legionów Polskich i Dowództwo 6 Pułku Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego, 1939.
- Tadeusz Białas, Liga Morska i Kolonialna 1930–1939, Wydawnictwo Morskie, Gdańsk 1983, ISBN 83-215-3257-8, s. 213, 217.
- Stanisław Konopka, Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej na 1936 rok, Biuro Propagandy Medycyny Polskiej przy Naczelnej Izbie Lekarskiej, Warszawa 1934, s. 1162, 1227, 1238.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Stefan Wojtkowiak, Lancet i karabin. Dzieje szkolnictwa medycznego w Wojsku Polskim, Wydawnictwo Ministerstwo Obrony Narodowej, Warszawa 1973, wyd. I, s. 84, 97, 89–90, 333.