Wielka Turnia Małołącka
Wielka Turnia (1847 m n.p.m.) lub Wielka Turnia Małołącka – turnia stanowiąca wraz ze Skrajną i Pośrednią Małołącką Turnią zakończenie północno-zachodniego grzbietu Małołączniaka (tzw. Czerwonego Grzbietu) w Tatrach Zachodnich[1]. Wielka Turnia opada stromą ścianą o wysokości 350–500 m do górnej części Doliny Małej Łąki. Jej wschodnie ściany wznoszą się nad kotłem lodowcowym Niżniej Świstówki. Na północnym końcu Wielka Turnia sąsiaduje z niższą Zagonną Turnią, oddzielona od niej wielkim, trawiastym żlebem, zwanym Zagonem, opadającym spod Zagonnej Przełęczy[2].
W rejonie Wielkiej Turni zdarzyło się wiele tragicznych wypadków wśród turystów, którzy pobłądzili (np. we mgle) i usiłowali zejść z jej stromych ścian. Grzbiety Czerwonych Wierchów, do których należy również Czerwony Grzbiet, są bowiem u góry stosunkowo płaskie i trawiaste, dołem jednak podcięte zdradliwymi urwiskami. Jedną z bardziej znanych była akcja poszukiwawcza TOPR w 1912 turystki Aldony Szystowskiej, zakończona znalezieniem jej zwłok przez Mariusza Zaruskiego pod urwiskiem Wielkiej Turni. U podnóży północnych Wielkiej Turni znajduje się, figura Matki Bożej z 1892 r., ufundowana przez panią Baurowicz jako wotum dziękczynne za ocalenie od śmierci jej młodego syna[3]. Ściany turni są w wielu miejscach porośnięte niską murawą i chociaż wydaje się to nieprawdopodobne stanowiły niegdyś teren pasterski Hali Mała Łąka, wypasano na nich kozy[4].
Wielka Turnia zbudowana jest z wapieni jurajskich i kredowych należących do płaszczowiny Czerwonych Wierchów. Dobrze rozwinięte są w niej zjawiska krasowe, efektem których jest powstanie licznych jaskiń[4]. Największe z nich to: Tunel Małołącki, Komora Gwiaździsta, Jaskinia Strzelista, Dziura w Wantach, Szczelina nad Dziurą w Wantach II, Ukryta Dziura, Jaskinia pod Strzelistą, Jaskinia Mała Zaruskiego, Szczelina nad Strzelistą, Szczelina nad Wyżniem, Jaskinia Trójkątna, Jaskinia nad Wyżniem, Maćkowa Dziura, Jaskinia w Wielkiej Turni[5][6]. Jest popularną górą wspinaczkową dla taterników, znajdują się na niej liczne drogi wspinaczkowe pomimo istniejącego i ustanowionego przez Tatrzański Park Narodowy zakazu wspinaczki w tym rejonie[2].
Siedlisko wielu rzadkich gatunków roślin: gnidosz Hacqueta, ostrołódka karpacka, ostrołódka polna, potrostek alpejski, skalnica zwisła, traganek wytrzymały, szarota Hoppego[7].
Przypisy
edytuj- ↑ Geoportal. Mapa lotnicza [online] [dostęp 2022-12-03] .
- ↑ a b Władysław Cywiński, Czerwone Wierchy, część wschodnia, t. 2, Poronin: Wyd. Górskie, 1995, ISBN 83-7104-010-5 .
- ↑ Michał Jagiełło , Wołanie w górach, Iskry .
- ↑ a b Władysław Szafer, Tatrzański Park Narodowy, Zakład Ochrony Przyrody PAN, 1962 .
- ↑ Jaskinie, Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [online], jaskiniepolski.pgi.gov.pl [dostęp 2016-06-25] .
- ↑ Jaskinie Tatr [online], web.archive.org, 23 sierpnia 2017 [dostęp 2018-12-06] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-23] .
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirek, Czerwona księga Karpat Polskich, Warszawa: Instytut Botaniki PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-71-6 .