Wiejce
Wiejce (niem. Waitze) – wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie międzyrzeckim, w gminie Skwierzyna, nad brzegiem Warty, otoczona lasami Puszczy Noteckiej.
| wieś | |
 Pałac w Wiejcach | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności |
77[2] |
| Strefa numeracyjna |
95 |
| Kod pocztowy |
66-441[3] |
| Tablice rejestracyjne |
FMI |
| SIMC |
0186921 |
Położenie na mapie gminy Skwierzyna  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa lubuskiego  | |
Położenie na mapie powiatu międzyrzeckiego  | |
 52°38′46″N 15°45′28″E/52,646111 15,757778[1]
| |
Położenie
edytujWieś położona na prawym brzegu Warty i południowym skraju Puszczy Noteckiej, ok. 18 km na północny wschód od Skwierzyny, przy drodze wojewódzkiej nr 199 do Międzychodu.
Historia
edytujWiejce założono na początku XVIII wieku w czasie zagospodarowywania nadwarciańskich bagien. Pierwszymi znanymi właścicielami byli Kwileccy. W 1793 r. wieś została włączona do Prus. Od r. 1807 stanowiła część Księstwa Warszawskiego, by w r. 1815 ponownie wejść w skład państwa pruskiego.
W okresie Wielkiego Księstwa Poznańskiego (1815–1848) miejscowość należała do wsi większych w ówczesnym pruskim powiecie Międzyrzecz w rejencji poznańskiej[4]. Wiejce należały do okręgu międzychodzkiego tego powiatu i stanowiły odrębny majątek, którego właścicielem był wówczas Koch[4]. Według spisu urzędowego z 1837 roku wieś liczyła 197 mieszkańców, którzy zamieszkiwali 16 dymów (domostw)[4][5].
W pierwszej połowie XIX w. Wiejce należały do właścicieli Goraja, a następnie do majora von Jena-Kothen, który wybudował tu folwark i nieduży dwór z parkiem. W XIX w. funkcjonowała w Wiejcach duża huta szkła. Kolejni właściciele wsi rozbudowali dwór, który w latach 30. XX wieku przybrał formę neobarokowego pałacu. W 1945 r. wieś przyłączono do Polski, zaś jej ludność wysiedlono do Niemiec. W pałacu mieściła się szkoła, ośrodek kolonijny, a po przebudowie w latach 2001–2003 luksusowy hotel i centrum konferencyjno-rekreacyjne.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gorzowskiego.
-
Dom we wsi -
Rządcówka -
Oficyna -
Zabytki
edytujDo wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany jest[6]:
- zespół pałacowy:
- Pałac w Wiejcach, neobarokowy z połowy XIX wieku, dwukondygnacyjny, złożony z prostokątnego korpusu i dwóch bocznych ryzalitów z basztami
- park przydworski, z połowy XIX w. z trzema stawami o powierzchni ponad 5 ha z terenem folwarku
inne zabytki:
- "rządcówka", zaadaptowana na potrzeby kompleksu hotelowego z XIX-wiecznego szachulcowego spichlerza
- kościół neoromański św. Józefa z 1855 roku
- dwanaście potężnych, pomnikowych dębów, rośnie po wschodniej stronie wsi
- Bismarckstein, głaz Bismarcka, na którym umieszczona była kiedyś podobizna żelaznego kanclerza wśród dębów
- wielki kamień, w kształcie spłaszczonej kuli – pomnik przyrody, znajduje się przy drodze do Międzychodu ponad kilometr od wsi.
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 145841
- ↑ Skwierzyna.pl. skwierzyna.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-07-21)].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1461 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ a b c Leon Plater: Opisanie historyczno-statystyczne Wielkiego Ksie̜ztwa Poznańskiego. Lipsk: Ksie̜garnia Zagraniczna (Librairie Étrangère) Jana Nepomucena Bobrowicza, 1846, s. 258.
- ↑ W skład majątku Wiejce wchodziły wówczas także: Huta szklanna (2 domy, 72 osoby), Wilhelminów folwark (1 dom, 10 osób), Pilskie Olendry (28 domów, 241 osób), posada leśna Piła (1 dom, 3 osoby), Czerwince kolonia (2 domy, 21 osób), Ociesze kolonia (14 domów, 80 osób), Nadziejewsko kolonia (11 domów, 71 osób), posada leśna Nadziejewsko (1 dom, 3 osoby), Trąbki kolonia (7 domów, 52 osoby), Trąbki cegielnia (1 dom, 2 osoby), Koza (9 domów, 73 osoby), Koza smolarnia (1 dom, 10 osób), Zamysłyńskie Olendry (11 domów, 88 osób), Krobielewko młyn (2 domy, 12 osób), Krobielewo (32 domy, 236 osób), Krynica Olendry (24 domy, 108 osób) oraz Bednarska posada (1 dom, 5 osób). Na podstawie: Leon Plater, Opisanie historyczno-statystyczne Wielkiego Ksie̜ztwa Poznańskiego, Ksie̜garnia Zagraniczna (Librairie Étrangère) Jana Nepomucena Bobrowicza, Lipsk 1846, s.258.
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. lubuskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 32. [dostęp 2013-01-29].
Bibliografia
edytuj- P. Anders, W. Kusiak, Puszcza Notecka przewodnik krajoznawczy, G&P Oficyna Wydawnicza, Poznań 2005.
- J. Lewczuk, B. Skaziński (red.), Zabytki północnej części województwa lubuskiego, Zielona Góra - Gorzów Wielkopolski, Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków w Zielonej Górze, 2004, ISBN 83-921289-0-7.