Wiejce

wieś w województwie lubuskim

Wiejce (niem. Waitze) – wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie międzyrzeckim, w gminie Skwierzyna, nad brzegiem Warty, otoczona lasami Puszczy Noteckiej.

Wiejce
wieś
Ilustracja
Pałac w Wiejcach
Państwo

 Polska

Województwo

 lubuskie

Powiat

międzyrzecki

Gmina

Skwierzyna

Liczba ludności 

77[2]

Strefa numeracyjna

95

Kod pocztowy

66-441[3]

Tablice rejestracyjne

FMI

SIMC

0186921

Położenie na mapie gminy Skwierzyna
Mapa konturowa gminy Skwierzyna, po prawej znajduje się punkt z opisem „Wiejce”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Wiejce”
Położenie na mapie województwa lubuskiego
Mapa konturowa województwa lubuskiego, u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Wiejce”
Położenie na mapie powiatu międzyrzeckiego
Mapa konturowa powiatu międzyrzeckiego, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Wiejce”
Ziemia52°38′46″N 15°45′28″E/52,646111 15,757778[1]

Położenie

edytuj

Wieś położona na prawym brzegu Warty i południowym skraju Puszczy Noteckiej, ok. 18 km na północny wschód od Skwierzyny, przy drodze wojewódzkiej nr 199 do Międzychodu.

Historia

edytuj

Wiejce założono na początku XVIII wieku w czasie zagospodarowywania nadwarciańskich bagien. Pierwszymi znanymi właścicielami byli Kwileccy. W 1793 r. wieś została włączona do Prus. Od r. 1807 stanowiła część Księstwa Warszawskiego, by w r. 1815 ponownie wejść w skład państwa pruskiego.

W okresie Wielkiego Księstwa Poznańskiego (1815–1848) miejscowość należała do wsi większych w ówczesnym pruskim powiecie Międzyrzecz w rejencji poznańskiej[4]. Wiejce należały do okręgu międzychodzkiego tego powiatu i stanowiły odrębny majątek, którego właścicielem był wówczas Koch[4]. Według spisu urzędowego z 1837 roku wieś liczyła 197 mieszkańców, którzy zamieszkiwali 16 dymów (domostw)[4][5].

W pierwszej połowie XIX w. Wiejce należały do właścicieli Goraja, a następnie do majora von Jena-Kothen, który wybudował tu folwark i nieduży dwór z parkiem. W XIX w. funkcjonowała w Wiejcach duża huta szkła. Kolejni właściciele wsi rozbudowali dwór, który w latach 30. XX wieku przybrał formę neobarokowego pałacu. W 1945 r. wieś przyłączono do Polski, zaś jej ludność wysiedlono do Niemiec. W pałacu mieściła się szkoła, ośrodek kolonijny, a po przebudowie w latach 2001–2003 luksusowy hotel i centrum konferencyjno-rekreacyjne.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gorzowskiego.

Zabytki

edytuj

Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany jest[6]:

  • zespół pałacowy:
    • Pałac w Wiejcach, neobarokowy z połowy XIX wieku, dwukondygnacyjny, złożony z prostokątnego korpusu i dwóch bocznych ryzalitów z basztami
    • park przydworski, z połowy XIX w. z trzema stawami o powierzchni ponad 5 ha z terenem folwarku

inne zabytki:

  • "rządcówka", zaadaptowana na potrzeby kompleksu hotelowego z XIX-wiecznego szachulcowego spichlerza
  • kościół neoromański św. Józefa z 1855 roku
  • dwanaście potężnych, pomnikowych dębów, rośnie po wschodniej stronie wsi
  • Bismarckstein, głaz Bismarcka, na którym umieszczona była kiedyś podobizna żelaznego kanclerza wśród dębów
  • wielki kamień, w kształcie spłaszczonej kuli – pomnik przyrody, znajduje się przy drodze do Międzychodu ponad kilometr od wsi.

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 145841
  2. Skwierzyna.pl. skwierzyna.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-07-21)].
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1461 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  4. a b c Leon Plater: Opisanie historyczno-statystyczne Wielkiego Ksie̜ztwa Poznańskiego. Lipsk: Ksie̜garnia Zagraniczna (Librairie Étrangère) Jana Nepomucena Bobrowicza, 1846, s. 258.
  5. W skład majątku Wiejce wchodziły wówczas także: Huta szklanna (2 domy, 72 osoby), Wilhelminów folwark (1 dom, 10 osób), Pilskie Olendry (28 domów, 241 osób), posada leśna Piła (1 dom, 3 osoby), Czerwince kolonia (2 domy, 21 osób), Ociesze kolonia (14 domów, 80 osób), Nadziejewsko kolonia (11 domów, 71 osób), posada leśna Nadziejewsko (1 dom, 3 osoby), Trąbki kolonia (7 domów, 52 osoby), Trąbki cegielnia (1 dom, 2 osoby), Koza (9 domów, 73 osoby), Koza smolarnia (1 dom, 10 osób), Zamysłyńskie Olendry (11 domów, 88 osób), Krobielewko młyn (2 domy, 12 osób), Krobielewo (32 domy, 236 osób), Krynica Olendry (24 domy, 108 osób) oraz Bednarska posada (1 dom, 5 osób). Na podstawie: Leon Plater, Opisanie historyczno-statystyczne Wielkiego Ksie̜ztwa Poznańskiego, Ksie̜garnia Zagraniczna (Librairie Étrangère) Jana Nepomucena Bobrowicza, Lipsk 1846, s.258.
  6. Rejestr zabytków nieruchomych woj. lubuskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 32. [dostęp 2013-01-29].

Bibliografia

edytuj