Koza (województwo lubuskie)

Koza (niem.: Kaza, od 1 listopada 1937 Waldluch[1]) – uroczysko - dawna miejscowość położona w zachodniej części Puszczy Noteckiej na terenie gminy Skwierzyna[2].

Artykuł

52°41′49″N 15°43′57″E

- błąd

38 m

WD

52°46'N, 15°43'E

- błąd

20371 m

Odległość

5 m

Koza
uroczysko-dawna miejscowość
Ilustracja
Śródleśna łąka w miejscu zarośniętego jeziora
Państwo

 Polska

Województwo

 lubuskie

Powiat

międzyrzecki

Gmina

Skwierzyna

SIMC

nie nadano

Położenie na mapie gminy Skwierzyna
Mapa konturowa gminy Skwierzyna, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Koza”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Koza”
Położenie na mapie województwa lubuskiego
Mapa konturowa województwa lubuskiego, u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Koza”
Położenie na mapie powiatu międzyrzeckiego
Mapa konturowa powiatu międzyrzeckiego, blisko górnej krawiędzi po prawej znajduje się punkt z opisem „Koza”
Ziemia52°41′49″N 15°43′57″E/52,696944 15,732500

Miejscowość zlokalizowana była ok. 5 km na zachód od Lubiatowa i 10 km na południe od Gościmia.

Historia

edytuj

W 1402 w dokumencie określającym granicę Wielkopolski i Nowej Marchii wzmiankowano położone w tym miejscu jezioro otoczone bagnem Czegen[3]. W drugiej połowie XVIII w. powstała tu olęderska osada, która przetrwała do końca II wojny światowej.

W okresie Wielkiego Księstwa Poznańskiego (1815-1848) miejscowość należała do wsi mniejszych w ówczesnym pruskim powiecie Międzychód w rejencji poznańskiej[4]. Koza stanowiła część majątku Wiejce, którego właścicielem był wówczas Koch[4]. Według spisu urzędowego z 1837 roku wieś liczyła 73 mieszkańców, którzy zamieszkiwali 9 dymów (domostw)[4]. Wzmiankowana była wówczas także Koza smolarnia (1 dom, 10 osób)[4].

Liczba ludności: 72 (1885), 67 (1905), 60 (1910), 60 (1925), 62 (1933), 26 (1939)[5].

W miejscu dawnego jeziora znajduje się duża leśna polana (ponad 10 ha) z oczkiem wodnym pośrodku. Po opuszczonej osadzie pozostały fundamenty domostw i drzewa liściaste, między innymi pomnikowe dęby i lipy oraz relikty cmentarza. Przy leśnej drodze przeciwpożarowej nr 42 z Gościmia do Lubiatowa zachował się stary kamienny drogowskaz.

Galeria

edytuj

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj
  • Paweł Anders, Władysław Kusiak: Puszcza Notecka. Przewodnik krajoznawczy. Poznań: Oficyna wydawnicza G&P, 2005. ISBN 83-7272-109-2.

Linki zewnętrzne

edytuj