Wacław Budrewicz
Wacław Tadeusz Budrewicz[a] (ur. 11 listopada 1895 w Brytawce, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
| |
 podpułkownik dyplomowany piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
11 listopada 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1916–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
.jpg){kind=small}
| |
| Odznaczenia | |
       
| |
Życiorys
edytujUrodził się 11 listopada 1895 we wsi Brytawka, w ówczesnym powiecie olhopolskim guberni podolskiej, w rodzinie Stefana i Józefy z Jasieńskich[2][3]. W latach 1905–1914 uczęszczał do gimnazjum w Humaniu, w którym uzyskał maturę[4]. Następnie ukończył sześć semestrów na Wydziale Prawnym Uniwersytetu Kijowskiego[4].
W 1916 został powołany do armii rosyjskiej[5]. Jesienią tego roku, po ukończeniu Odeskiej Szkoły Wojskowej (ros. Одесское военное училище) w Odessie, został wysłany na front[5]. Po rewolucji wstąpił do 4 Dywizji Strzelców Polskich.
Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej w szeregach 31 pułku piechoty. 18 sierpnia 1920 na czele I batalionu wziął udział w zdobyciu Wyszkowa, w którym znajdowało się dowództwo bolszewickiej 3 Armii[6].
3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 1930. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 31 pp[7]. W 1923 pełnił obowiązki dowódcy I batalionu[8]. W sierpniu następnego roku został przydzielony do Oddziału Wyszkolenia Sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi na stanowisko referenta, pozostając oficerem nadetatowym 31 pp[9][10]. 1 grudnia 1924 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 241. lokatą w korpusie oficerów piechoty[11]. Z dniem 2 stycznia 1925 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i wyznaczony na stanowisko I oficera sztabu 3 Brygady Ochrony Pogranicza w Wilejce. Następnie służył jako dowódca 22 baonu granicznego w Trokach. 10 września 1927 został przeniesiony z KOP do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Ministerstwa Skarbu[12][13]. 5 listopada 1928 został przeniesiony służbowo do batalionu podchorążych rezerwy piechoty nr 9 w Berezie Kartuskiej na stanowisko dowódcy[14]. Po ukończeniu Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie[15] został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie na stanowisko szefa Wydziału Ogólnego.
W listopadzie 1933 został przeniesiony do 72 pułku piechoty w Radomiu na stanowisko dowódcy batalionu[16]. 24 stycznia 1934 został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 i 6. lokatą w korpusie oficerów piechoty[17]. W kwietniu 1934 roku został przeniesiony do 34 pułku piechoty w Białej Podlaskiej na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[18]. 18 kwietnia 1935 został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie na stanowisko szefa sztabu[19]. 10 czerwca 1938 roku objął dowództwo 34 pp i na jego czele walczył w kampanii wrześniowej 1939 roku. Ranny w bitwie w Borach Tucholskich został przetransportowany do szpitala w Brześciu, gdzie dostał się do niewoli sowieckiej. Uwięziony w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w masowej mogile w Piatichatkach[3], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[20].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło – decyzją nr 439/MON[21] – mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika[22][23]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[24][25].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 1141[2][26]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 10 listopada 1928 „za zasługi położone około zabezpieczenia granic”[27][28]
- Krzyż Walecznych trzykrotnie[29]
- Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”[30][31]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[29]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[29]
- Medal Zwycięstwa[29]
- Złoty Medal Waleczności (Jugosławia)[32][29]
Zobacz też
edytujUwagi
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 1 czerwca 1935, s. 56.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ a b Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 49.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2, 4.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ Libert 1928 ↓, s. 31.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 55.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 215, 413.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 80 z 20 sierpnia 1924, s. 456.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 49, 200, 352.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924, s. 735.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 10 września 1927, s. 276.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 123, 177.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 354.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 28, 799.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934, s. 8.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 24 stycznia 1934, s. 1.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934, s. 154.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 18 kwietnia 1935, s. 40.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
- ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 4 [dostęp 2024-09-22] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
- ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
- ↑ Libert 1928 ↓, s. 40.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 632.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928, s. 402.
- ↑ a b c d e Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938, s. 12.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 259, poz. 612 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 200.
Bibliografia
edytuj- Budrewicz Wacław Tadeusz. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.64-5515 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-01-20].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Kazimierz Banaszek, Krystyna Wanda Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Feliks Libert: Zarys historji wojennej 31-go pułku strzelców kaniowskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.