Feliks Libert
Feliks Bernard Libert (ur. 18 stycznia 1899 w Łodzi, zm. 3 listopada 1950 w Londynie) – major dyplomowany Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej[1].
 major dyplomowany
| |
| Data i miejsce urodzenia |
18 stycznia 1899 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
3 listopada 1950 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1930 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
5 pułk piechoty Legionów |
| Stanowiska |
szef kompanii |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
.png){kind=small}
Życiorys
edytujSyn Waleriana i Marii z Widerskich. W Łodzi od 1908 do 1915 był uczniem 7 klasowej Szkoły Handlowej Zgromadzenia Kupców. Następnie również w rodzinnym mieście uczęszczał na kursy dokształceniowe, które odbywały się w prywatnej szkole inż. Barszczewskiego. Był członkiem tajnego skautingu[1]. 2 maja 1915 wstąpił do 2 pułku strzelców I Brygady Legionów Polskich Józefa Piłsudskiego., z którym walczył na froncie do 15 października 1915. Podczas walk został ranny w bitwie pod Kostiuchnówką. Po opuszczenia szpitala, do 15 marca 1916 w Piotrkowie Trybunalskim był w dyspozycji dowództwa tamtejszego garnizonu[1]. Następnie z 8 kompanią 5 pułku piechoty Legionów wyjechał na front, pełniąc w nim służbę do 17 lipca 1917. Przebywając w Łodzi został aresztowany, a następnie przewieziony do Warszawy, gdzie trafił do aresztu, a później transportowany do obozu dla internowanych w Szczypiornie. Podczas transportowania zbiegł i ukrywał się w rodzinnym mieście pracując w POW na stanowisku komendanta sekcji, a następnie plutonu[1].
13 listopada 1918 oddelegowano go do pełnienia obowiązków zastępcy komendanta Obwodu VI Ziemi Kaliskiej. Kiedy POW wcielono do Wojska Polskiego otrzymał przydział do 31 pułku piechoty na stanowisko szefa 6 kompanii[1]. 21 czerwca 1919 wyruszył z pułkiem na front w Galicji Wschodniej walcząc tam z wojskami ukraińskimi pod Krzywczem, Germakówką oraz Zalesiem. 10 września został przydzielony w Dowództwie Okręgu Generalnego IV w Łodzi do Oddziału II Informacyjnego, gdzie również zdał egzaminy dojrzałości w zakresie szkoły średniej. Tam również został awansowany na stopień podporucznika[1]. 21 stycznia 1920 powrócił na front do macierzystego pułku. Od 14 czerwca przebywał w szpitalu, a 12 lipca powrócił do pułku i objął w 5 kompanii stanowisko młodszego oficera. Walczył z pułkiem pod Cichą Wolą, Kuzkami, Buszkami i Łysowem[1]. W dniu 3 sierpnia został w II batalionie oficerem gospodarczym, z którym brał udział w Bitwie Warszawskiej, podczas której walczył pod Radzyminem, a następnie uczestniczył w wypadzie na Wyszków kończąc szlak bojowy w bitwie toczonej od 11 do 13 września pod Sokalem. Od 14 listopada 1920 do 14 lipca 1922 pełnił obowiązki adiutanta II batalionu[1]. Po zakończeniu wojny do 1 września 1923 zajmował w pułku różne stanowiska. W okresie od 7 stycznia do 2 maja 1925 był słuchaczem IX Kursu Wyszkolenia Młodszych Oficerów Piechoty. Po powrocie do pułku został wyznaczony na stanowisko oficera instrukcyjnego przysposobienia wojskowego, a 24 września 1927 został dowódcą 8 kompanii[2]. W 1932 był absolwentem XI promocji w Wyższej Szkoły Wojennej. 1 listopada 1932 otrzymał skierowanie do Wojskowego Biura Historycznego, w którym przebywał do wybuchu wojny. W roku 1935 w 54 pułku piechoty odbył staż na stanowisku dowódcy batalionu. W WBH otrzymał awans na stopień majora dyplomowanego ze starszeństwem z 1 stycznia 1936[2].
W marcu 1939 jako oficer sztabu służył w dowództwie 20 Dywizji Piechoty, a następnie Armii „Poznań”. Po bitwie nad Bzurą z częścią rozbitej armii przedostał się do Warszawy, gdzie brał udział w jej obronie będąc w sztabie gen. Tadeusza Kutrzeby. Po kapitulacji przebywał w obozie jenieckim w Königstein, a później w oflagu VII A Murnau[2]. Po wyzwoleniu służył w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie, a kiedy został zdemobilizowany zamieszkał w Wielkiej Brytanii, gdzie pracował w Instytucie Historycznym im. Gen. Władysława Sikorskiego z siedzibą w Londynie[2]. Pośmiertnie został mianowany podpułkownikiem[3].
Zmarł 3 listopada 1950, a 9 listopada pochowany na cmentarzu St. Mary's Cemetery, Kensal Green (kwatera 20/4-26735)[4] w Londynie[2].
Od 29 marca 1924 był żonaty z Marianną z domu Asik i mieli córkę Bożenę[3].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Walecznych[3]
- Złoty Krzyż Zasługi (18 lutego 1939)[5]
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[6]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h Kowalski 2001 ↓, s. 200.
- ↑ a b c d e Kowalski 2001 ↓, s. 201.
- ↑ a b c Kowalski 2001 ↓, s. 202.
- ↑ M.J. Minakowski Genealogia potomków Sejmu Wielkiego [Dostęp 2021.05.05]
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 45, poz. 76 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
Bibliografia
edytuj- Zdzisław Kowalski: Wojna polsko-bolszewicka na łamach polskich fachowych periodyków wojskowych. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2001, s. 200–202. ISBN 83-7174-856-6.