Włodzimierz Lejczak
Włodzimierz Jacenty Lejczak (ur. 15 czerwca 1924 w Krakowie, zm. 31 lipca 2004) – polski inżynier górnik i polityk, minister przemysłu ciężkiego (1970–1976) i minister górnictwa (1977–1980). Budowniczy Polski Ludowej.
| Data i miejsce urodzenia |
15 czerwca 1924 |
|---|---|
| Data śmierci |
31 lipca 2004 |
| Minister górnictwa | |
| Okres |
od 31 marca 1977 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister przemysłu ciężkiego | |
| Okres |
od 23 grudnia 1970 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Odznaczenia | |
   Odebrane: 
| |
Życiorys
edytujSyn Tadeusza i Elżbiety. W 1949 otrzymał tytuł magistra inżyniera górnika w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. W latach 1948–1960 pracował w kopalniach Miechowice, Rokitnica i Mikulczyce, w ostatniej jako naczelny inżynier i dyrektor. Od 1965 do 1968 wiceprezes Wyższego Urzędu Górniczego w Katowicach, a w latach 1976–1977 prezes WUG i pełnomocnik rządu ds. szkód górniczych (pełnomocnikiem był również w okresie 1967–1968).
Od 1955 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Przewodniczył zespołowi komitetu miejskiego partii w Zabrzu, od 1971 do 1975 i od lutego do grudnia 1980 wchodził w skład Komitetu Centralnego PZPR (w 1980 jako zastępca członka). Należał od 1975 do 1980 do Centralnej Komisji Rewizyjnej KC PZPR.
Od 1968 był związany z resortem przemysłu ciężkiego, a od 23 grudnia 1970 do 27 marca 1976 był ministrem tegoż resortu w rządzie Piotra Jaroszewicza i kolejnym pod jego przewodnictwem. Od 31 marca 1977 do 8 października 1980 był ministrem górnictwa w rządach Piotra Jaroszewicza i Edwarda Babiucha oraz Edwarda Babiucha i Józefa Pińkowskiego.
Jeden z sygnatariuszy porozumień jastrzębskich w 1980 roku. 7 stycznia 1981 wydalony z partii. W lipcu 1981 został pozbawiony przez Radę Państwa PRL najwyższych odznaczeń państwowych.
W czasie stanu wojennego został internowany wraz grupą byłych czołowych działaczy PZPR[1].
Pochowany na cmentarzu Rakowickim (XIIA/1/5).
Odznaczenia
edytuj- Order Budowniczych Polski Ludowej (1980)[2][3] (pozbawiony w lipcu 1981)
- Order Sztandaru Pracy I klasy (pozbawiony w lipcu 1981)[4]
- Order Sztandaru Pracy II klasy (pozbawiony w lipcu 1981)
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1964)[5]
- Złoty Krzyż Zasługi (1955)[6]
- Srebrny Krzyż Zasługi (1954)[7]
- Medal 30-lecia Polski Ludowej
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (1954)[8]
- Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1973)[9]
- Złota odznaka „Za pracę społeczną dla miasta Krakowa” (1972)[10]
- Wielki Oficer Orderu Infanta Henryka (1976)[11].
Bibliografia
edytuj- Leksykon Historii Polski z 1995
- Katalog IPN
Przypisy
edytuj- ↑ http://www.polska1918-89.pl/pdf/partyjni-dygnitarze-w-odosobnieniu,2121.pdf
- ↑ Lista osób odznaczony w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, Nr 159 z 23 lipca 1980.
- ↑ Dziennik Polski, r. XXXVI,nr 159 (11215), s. 2.
- ↑ "Będą pozbawieni odznaczeń", "Trybuna Robotnicza", nr 139, 14 lipca 1981, s. 1.
- ↑ Wysokie odznaczenia dla zasłużonych pracowników górnictwa [w:] "Trybuna Robotnicza, nr 171, 21 lipca 1964, s. 5.
- ↑ M.P. z 1956 r. nr 23, poz. 306
- ↑ M.P. z 1954 r. nr 95, poz. 1074
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 2, poz. 29
- ↑ Medale "Za Zasługi dla Obronności Kraju" dla członków rządu [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 241, 11 października 1973, s. 2.
- ↑ Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m. Krakowa, 15 września 1972, s. 4.
- ↑ Ordem do Infante D. Henrique, Ordens Honoríficas Portuguesas, 1976.