Władysław Korsak
Władysław Korsak (ur. 23 grudnia 1890 w Sławucie na Wołyniu, zm. 30 grudnia 1949 w Nowym Jorku) – polski działacz państwowy, wojewoda stanisławowski i kielecki, wiceminister spraw wewnętrznych, wolnomularz[1].
| |
| Data i miejsce urodzenia |
23 grudnia 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Wojewoda stanisławowski | |
| Okres |
od 18 grudnia 1926 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Wojewoda kielecki | |
| Okres |
od 21 października 1927 |
| Poprzednik |
Adam Kroebl (p.o.) |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
      
| |
Życiorys
edytujUrodził się w rodzinie Augustyna Stefana (1860–1930) i Władysławy z Ostaniewiczów (1869–1939). Miał braci: Olgierda, Zygmunta i Edmunda. Uczęszczał do państwowego gimnazjum realnego w Równem, następnie studiował w Kijowie, w Instytucie Leśnym i na Politechnice. W czasie studiów działał w polskich organizacjach młodzieżowych Kijowa („Korporacja”. Młodzież Postępowo-Niepodległościowa „Filarecja”. Związek Walki Czynnej). W 1908 wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej – Frakcji Rewolucyjnej. W 1913 został aresztowany i zesłany do Witebska. Od 1917 pracował w polskich instytucjach przy Ukraińskiej Centralnej Radzie w Kijowie, opowiadając się za współpracą z bolszewikami. Był radnym Kijowa.
Od 1918 pracował w polskiej administracji państwowej. Był starostą w Radzyminie, naczelnikiem wydziału samorządowego w Urzędzie Wojewódzkim Warszawskim, wicewojewodą warszawskim (1926). Po przewrocie majowym został wojewodą stanisławowskim (1926–1927), a następnie kieleckim (1927–1930). W lutym 1930 przeszedł na stanowisko dyrektora departamentu samorządowego w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, a w grudniu t.r. został podsekretarzem stanu (wiceministrem) w tym resorcie, gdzie nadzorował sprawy samorządowe. Funkcję wiceministra pełnił do 1939.
Był prezesem Towarzystwa Krzewienia Kultury Teatralnej w Warszawie, członkiem zarządu Polskiego Banku Komunalnego, członkiem rady nadzorczej Banku Gospodarstwa Krajowego. Od 1939 przebywał na emigracji, w 1941 osiadł na stałe w USA, gdzie działał w środowisku uchodźców.
Był żonaty z Haliną Marią z Gołębiowskich (1899−1976) − prawnika, socjologa i psychologa, z którą miał syna Tadeusza Zbigniewa.
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1938)[2]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1928)[3]
- Krzyż Niepodległości (22 grudnia 1931)[4]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (7 listopada 1925)[5]
- Złoty Wawrzyn Akademicki (7 listopada 1936)[6]
- Odznaka Honorowa Polskiego Czerwonego Krzyża I stopnia (1935)[7]
- Komandor Krzyża Wielkiego Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa, 1933)[8]
Upamiętnienie
edytujJego imieniem nazwano ulice w Wołominie, Kielcach i Gorzowie.
Przypisy
edytuj- ↑ Ludwik Hass, Ambicje rachuby, rzeczywistość. Wolnomularstwo w Europie Środkowo-Wschodniej 1905–1928. Warszawa 1984, s. 232.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592 „za wybitne zasługi w służbie państwowej”.
- ↑ Stanisław Łoza: Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 363. [dostęp 2020-06-02].
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 296, poz. 391 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1925 r. nr 262, poz. 1083 „za zasługi na polu pracy samorządowej i społecznej”.
- ↑ M.P. z 1936 r. nr 261, poz. 460 „za zasługi dla dobra literatury”.
- ↑ Polski Czerwony Krzyż. Sprawozdanie za 1935. Warszawa: 1936, s. 11.
- ↑ Vilius Kavaliauskas: Symbole wolności bałtyckiej 1918–1940. Warszawa: Muzeum Łazienki Królewskie, 2020, s. 49. ISBN 978-83-64178-88-7.
Bibliografia
edytuj- Janusz Żarnowski, Władysław Korsak, [w:] Polski Słownik Biograficzny, tom XIV, 1968