Władysław Kornicki
Władysław Kornicki[1] (ur. 13 maja 1878 w Łopiance, zm. w 1940 w ZSRR) – pułkownik saperów Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
 pułkownik saperów
| |
| Data i miejsce urodzenia |
13 maja 1878 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1899–1928 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
5 batalion pionierów |
| Stanowiska |
dowódca kompanii |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
      
| |
.png){kind=small}
Życiorys
edytujWładysław Kornicki urodził się 13 maja 1878 w Łopiance jako syn Władysława i Heleny z domu Porębowicz[2]. Po ukończeniu 7-letniej Wojskowej Szkoły Realnej w Wiedniu w 1896, tamże kontynuował naukę w Technicznej Akademii Wojskowej, którą ukończył w 1899. W latach 1899–1909 służył w batalionie pionierów nr 5 w Krems na stanowisku młodszego oficera kompanii i adiutanta batalionu (1909–1910)[3]. W okresie 1907–1908 ukończył kurs inżynierii we Lwowie. W 1911 został przeniesiony do batalionu pionierów nr 11 w Przemyślu na stanowisko komendanta kompanii, a w następnym roku do batalionu saperów nr 3 w Gorycji na takie samo stanowisko.
Podczas I wojny światowej był na froncie komendantem kompanii w sb. 3, a następnie batalionie saperów nr 28[4]. W 1915 został ranny. Do 1918 dowodził batalionem zapasowym w Osijeku.
Z dniem 1 listopada 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia majora[5] i wyznaczony na dowódcę V batalionu saperów w Krakowie. W 1919 był polowym szefem Inżynierii i Saperów przy dowództwie Frontu Galicyjskiego i szefem Inżynierii i Saperów Dowództwa Okręgu Generalnego „Lwów”, a w roku następnym dowódcą Grupy Inżynierii Nr 5.
W 1921 powrócił na stanowisko szefa Inżynierii i Saperów DOGen. „Lwów”, a następnie Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie. Od 1 czerwca 1921 pozostawał w ewidencji 6 pułku saperów[6][7]. W 1922 został czasowo odkomenderowany na Politechnikę Lwowską w charakterze wykładowcy z pozostawieniem na dotychczasowym stanowisku, a także skierowany na stanowisko dyrektora nauk organizowanego Wydziału Inżynierii w Głównej Szkole Artylerii i Inżynierii w Warszawie. W latach 1923–1926 był szefem Inżynierii i Saperów w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie. W maju 1926 został przeniesiony do kadry korpusu oficerów inżynierii i saperów, i przydzielony na stanowisko pełniącego obowiązki szefa Wojsk Technicznych Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu[8]. Wkrótce został zatwierdzony na tym stanowisku. W ostatnim roku swej służby wojskowej był szefem saperów w DOK VI.
Z dniem 31 maja 1928 został przeniesiony w stan spoczynku[9]. Mieszkał we Lwowie[10]. W 1934 pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VI. Był wówczas w „dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI”[11]. W udzielonej opinii stwierdzono[12]:
Bardzo dobry fachowiec, oficer zdolny, pracowity, gruntownie wyszkolony, posiadający duże doświadczenie polowe, sumienny, nadaje się na każde samodzielne stanowisko, odznacza się wysokim uświadomieniem narodowym.
W maju 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD na terytorium ówczesnej Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. Jego nazwisko figuruje na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej pod pozycją 1452 (lista dyspozycyjna nr 055/5)[13]. Został pochowany na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.
W 1906 poślubił Włoszkę Amelię Roth, z którą miał trzech synów, w tym Ryszarda Kornickiego, żołnierza WiN, dziadka Zbigniewa Ziobry[14].
Awanse
edytuj- podporucznik – 1 września 1899[15]
- porucznik – 1 listopada 1904
- kapitan – 1 maja 1913
- major – 1918
- podpułkownik – 11 czerwca 1920 zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w „Inżynierii Saperach, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej”[16]
- pułkownik – 3 maja 1922 weryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów inżynierii i saperów[17].
Odznaczenia
edytujpolskie
edytujaustro-węgierskie
edytuj- Krzyż Zasługi Wojskowej z mieczami i dekoracją wojenną – dwukrotnie (po raz drugi w 1917)[19][4]
- Srebrny Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej[4]
- Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej[4]
- Krzyż Wojskowy Karola[4]
- Krzyż Jubileuszowy Wojskowy[4]
- Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913[4]
- Krzyż Żelazny[potrzebny przypis]
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ W ewidencji wojskowych c. k. armii był określany w języku niemieckim jako „Ladislaus Kornicki”.
- ↑ Marek Minakowski: Wielka Genealogia Minakowskiego. [dostęp 2018-11-17].
- ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1900 ↓, s. 903.
- ↑ a b c d e f g Ranglisten des Kaiserlichen und Königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918, s. 1438.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 9 z 28 stycznia 1919 roku, poz. 329.
- ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 342, 702.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych nr 47 z 25 listopada 1922
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 8 maja 1926 roku, s. 155.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 28 stycznia 1928 roku, s. 22.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 884.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 349, 973.
- ↑ Zdzisław Barszczewski: Sylwetki saperów. s. 86.
- ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 43. [dostęp 2014-10-27].
- ↑ Zerminator. wprost.pl, 11 czerwca 2004. [dostęp 2013-03-05].
- ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1900 ↓, s. 299.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 26 z 14 lipca 1920 roku, poz. 656.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 827.
- ↑ Rozporządzenie Kierownika M.S.Wojsk. L. 8449 G. M. I. z 1922 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 8, s. 252)
- ↑ Odznaczenia. „Nowa Reforma”. Nr 481, s. 2, 17 października 1917.
Bibliografia
edytuj- Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1900. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1899.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
- Zdzisław Barszczewski, Władysław Jasieński: Sylwetki saperów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09287-7.