Władysław Dobrowolski

Władysław Dobrowolski (ur. 3 stycznia 1896[1] w Małobądzu, zm. 25 lutego 1969 w Warszawie) – major piechoty Wojska Polskiego, instruktor i wykładowca Centralnej Wojskowej Szkoły Gimnastyki i Sportów w Poznaniu oraz Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego w Warszawie, lekkoatleta i szermierz, trener, działacz sportowy, brązowy medalista olimpijski w szermierce z Los Angeles.

Władysław Dobrowolski
Ilustracja
kpt. Władysław Dobrowolski (przed 1929)
major major
Data i miejsce urodzenia

3 stycznia 1896
Małobądz. Królestwo Polskie

Data i miejsce śmierci

25 lutego 1969
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Węgierskiego Zasługi (wojskowy)
Państwowa Odznaka Sportowa
Władysław Dobrowolski
Data i miejsce urodzenia

2 stycznia 1896
Będzin

Data śmierci

25 lutego 1969

Dorobek medalowy
Szermierka
Reprezentacja  Polska
Igrzyska olimpijskie
brąz Los Angeles 1932 szermierka
(szabla drużynowo)
Mistrzostwa świata
brąz Warszawa 1934 szabla drużynowo
Lekkoatletyka
Mistrzostwa Polski
złoto Warszawa 1922 skok w dal
złoto Kraków 1925 skok w dal
złoto Warszawa 1926 100 m
złoto Warszawa 1926 200 m
złoto Warszawa 1926 4 x 100 m
złoto Warszawa 1927 100 m
złoto Warszawa 1927 110 m ppł
złoto Warszawa 1927 100 m
złoto Warszawa 1927 4 x 100 m
złoto Poznań 1929 4 x 100 m
złoto Poznań 1929 Rzut oszczepem
złoto Warszawa 1930 4 x 100 m
srebro Kraków 1925 4 x 100 m
srebro Poznań 1926 Pięciobój
srebro Lwów 1926 Dziesięciobój
srebro Warszawa 1928 Dziesięciobój
srebro Bydgoszcz 1929 Pięciobój
brąz Warszawa 1923 Rzut oszczepem
brąz Kraków 1925 100 m
Grób Władysława Dobrowolskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Życiorys

edytuj

Urodził się w rodzinie Józefa, z zawodu kowala, i Antoniny Findzińskiej. Uczęszczał do szkoły powszechnej w Będzinie i handlowej w Sosnowcu. W młodości wstąpił do Koła Młodzieży Niepodległościowej, Związku Strzeleckiego (1912) i PPS. Żołnierz I Brygady Legionów. Walczył w V batalionie i dwukrotnie został ranny: 3 sierpnia 1915 pod Lubartowem i w 1916 na Reducie Piłsudskiego pod Kostiuchnówką. Po rozbrojeniu służył w Polskiej Organizacji Wojskowej (POW) w Sosnowcu. Po odzyskaniu niepodległości w Milicji Ludowej. Od 1919 w Wojsku Polskim, przydzielony został do baonu zapasowego 6 pułku piechoty Legionów. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej. W 1924 zdał w Wilnie maturę. Ukończył następnie w CWSGiS oficerski kurs wychowania fizycznego (1925) i szermierki (1926), był dowódcą kompanii oficerskiej CWSGiS, wykładowcą w CWSGiS i CIWF. W Polskim Radiu prowadził gimnastykę poranną (1932–39) i jako prezes kierował pracami warszawskiego AZS (1929–1930). Był też członkiem zarządu PZLA.

Jako lekkoatleta – sprinter i wieloboista reprezentował barwy: Strzelca Wilno, 6 pp Legionów Wilno, Wilii Wilno i AZS Warszawa. Startował na igrzyskach olimpijskich w Paryżu (1924), odpadając w eliminacjach do biegu na 100 m. 15-krotny rekordzista Polski i 11-krotny mistrz Polski w konkurencjach lekkoatletycznych (100 m, 200 m, 110 m pł, rzut oszczepem, skok w dal, sztafeta 4 x 100 m).

W wieku 35 lat zaczął uprawiać szermierkę, reprezentując barwy AZS i Legii Warszawa (startował do 54 roku życia). W 1932 wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Los Angeles, gdzie razem z kolegami z reprezentacji zdobył brązowy medal[2]. Dwa lata później zdobył drużynowo brązowy medal na mistrzostwach świata w Warszawie[3]. Brał też udział w igrzyskach olimpijskich w Berlinie w 1936, gdzie Polacy zajęli czwarte miejsce w szabli drużynowej[4]. W turnieju indywidualnym odpadł w ćwierćfinałach[5].

W kampanii wrześniowej 1939 dowodził I batalionem 21 pułku piechoty „Dzieci Warszawy”. Walczył w bitwie pod Mławą, w obronie Modlina, a następnie w obronie Warszawy. Po kapitulacji stolicy w niewoli niemieckiej, m.in. w Oflagu X B Nienburg, Oflagu X A/Z Itzehoe, Stalagu X B Sandbostel i Oflagu X C Lubeka. Tam organizował wf i sport dla jeńców.

Po wojnie m.in. dyrektor Państwowych Uzdrowisk w Szklarskiej Porębie i Karpaczu, kierownik ośrodka szermierczego CRZZ, od 1957 trener w klubach RKS Marymont (wychowawca m.in. Ryszarda Parulskiego i Witolda Woydy) i Skra Warszawa. Pierwszy prezes Polskiego Związku Sportów Saneczkowych (1957). Autor wielu podręczników sportowych. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera B18-2-8)[6].

Od 2 kwietnia 1921 był żonaty z Janiną Górecką, z którą miał córkę Annę Krystynę po mężu Dzieciuchowicz (1922–2008) i syna Jerzego, aktora i reżysera .

Awanse

edytuj
  • porucznik – zweryfikowany 3 maja 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919
  • kapitan – ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 476 lokatą w korpusie oficerów zawodowych piechoty (w 1932 zajmował 350 lokatę)
  • major – ?

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, (Przedr. fotooffs., oryg.: Warszawa : Wydaw. Głównej Księgarni Wojskowej, 1938.), Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 145.
  2. Olympedia – 1932 Summer Olympics, Fencing, Sabre, Team, Men. olympedia.org. [dostęp 2023-11-30]. (ang.).
  3. Fechten - Weltmeisterschaften (Säbel - Herren). sport-komplett.de. [dostęp 2023-11-30]. (niem.).
  4. Olympedia – 1936 Summer Olympics, Fencing, Sabre, Team, Men. olympedia.org. [dostęp 2023-11-30]. (ang.).
  5. Olympedia – 1936 Summer Olympics, Fencing, Sabre, Individual, Men. olympedia.org. [dostęp 2023-11-30]. (ang.).
  6. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  7. M.P. z 1932 r. nr 12, poz. 16 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  8. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
  9. Na podstawie fotografii [1].
  10. Zarządzenia Prezesa Rady Ministrów. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 13, s. 292, 11 listopada 1933. 

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj