Władymirko
Władymirko[1] (ur. 1104, zm. 1153[1][2]) – książę dźwinogrodzki, książę halicki od 1141, syn Wołodara Rościsławowicza.
| |
| książę dźwinogrodzki | |
| Okres |
od 1124 |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca | |
| I książę halicki | |
| Okres |
od 1141 |
| Poprzednik |
--- |
| Następca | |
| książę przemyski | |
| Okres |
od 1129 |
| Poprzednik | |
| Następca |
Wołodymyr Jarosławowicz od 1187 |
| książę trembowelski | |
| Okres |
od 1141 |
| Poprzednik |
Grzegorz Wasylkowicz |
| Następca |
od 1210 Izjasław Włodzimierzowicz |
| Dane biograficzne | |
| Data urodzenia | |
| Data śmierci | |
| Ojciec | |
| Małżeństwo |
córka Kolomana Uczonego |
| Dzieci | |
W 1124 został księciem na Dźwinogrodzie, w którym wzniósł murowaną cerkiew i budynek rezydencjonalny[3]. W 1129 roku po śmierci brata Rościsława został księciem przemyskim.
Po księstwie przemyskim do księstwa dźwinogrodzkiego przyłączył księstwo trembowelskie, a następnie po śmierci swojego kuzyna Iwana Wasylowicza (1141) zajął księstwo halickie, co spowodowało, że Władymirko z połączonych ziem utworzył jedno księstwo, którego stolicą około 1144 roku ustanowił Halicz[4].
Władając rozległymi ziemiami zjednoczonego Księstwa halickiego, zamierzał zjednoczyć pod swoim berłem również ziemie ruskie położone na wschodzie, jednak doznał porażki z rąk księcia kijowskiego Wsiewołoda II Olegowicza. W 1144 rozgromił powstanie bojarów halickich, którzy na tron chcieli powołać jego krewnego Iwana Berładnika, któremu na krótko udało się zdobyć Halicz.
Występował jako sojusznik księcia Jerzego Dołgorukiego w jego walce z księciem Izjasławem i pomógł mu zdobyć Kijów. Prowadził ciągłą walkę z Królestwem Węgier, opierając się na sojuszu z cesarzem bizantyjskim Manuelem Komnenem. W 1152 zawarł pokój z królem węgierskim Gejzą II.
Dwukrotnie walczył z księciem polskim Bolesławem Krzywoustym. W 1124 zorganizował udaną łupieżczą wyprawę na Biecz, co spowodowało odwetową wyprawę Bolesława Krzywoustego, zakończoną przegraną przez Władymirka bitwą pod Wilichowem. Do kolejnych walk z Polakami doszło w 1135, kiedy Władymirko najechał Małopolskę i zdobył Wiślicę.
Jego żoną była przypuszczalnie[1] nieznana z imienia córka króla Węgier Kolomana Uczonego, którą poślubił około roku 1117. Miał z nią syna Jarosława zwanego Ośmiomysłem.
Przypisy
edytuj- ↑ a b c W. Dworzaczek, Genealogia, Warszawa 1959, tabl. 31.
- ↑ Encyklopedia ukrainoznawstwa podaje rok śmierci 1152
- ↑ Zarys stanu badań nad wczesnośredniowieczną murowaną architekturą sakralna Rusi Halickiej | Studenckie Koło Naukowe Archeologii Doświadczalnej [online], archeologiadoswiadczalna.wordpress.com [dostęp 2017-11-27] (pol.).
- ↑ Maciej Salamon (red.), Wielka Historia Świata, t. 4. Kształtowanie średniowiecza, Kraków: Oficyna Wydawnicza FOGRA, 2005, s. 524, ISBN 83-85719-85-7.
Bibliografia
edytuj- Енциклопедія українознавства, Lwów 1993, t. 1, s. 313
Linki zewnętrzne
edytuj- Dźwinogród, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 310.