Ulica Grzegórzecka w Krakowie

ulica w Krakowie

Ulica Grzegórzecka – ulica w Krakowie, w dzielnicy II Grzegórzki. Łączy Aleję Pokoju z ulicą Józefa Dietla[1][2].

ulica Grzegórzecka
Grzegórzki
Ilustracja
Widok od skrzyżowania z ul. Rzeźniczą na zachód
Państwo

 Polska

Województwo

 małopolskie

Miejscowość

Kraków

Przebieg
ul. J. Dietla
ul. Wielopole
Wiadukt kolejowy
ul. Blich
al. I. Daszyńskiego, ul. św. Łazarza
ul. J i J. Śniadeckich
ul. K.J. Chodkiewicza
ul. Rzeźnicza
ul. Hetmana Żółkiewskiego
ul. Kotlarska, al. Pokoju, al. Powstania Warszawskiego
ul. Kotlarska
ul. S. Rogozińskiego
ul. L. Zieleniewskiego
ul. F. Nullo
ul. S. Bobrowskiego
ul. Fabryczna
ul. Żółtej Ciżemki
al. Pokoju
Położenie na mapie Krakowa
Mapa konturowa Krakowa, w centrum znajduje się punkt z opisem „ulica Grzegórzecka”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „ulica Grzegórzecka”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „ulica Grzegórzecka”
Ziemia50°03′24,5″N 19°57′39,7″E/50,056799 19,961022

Historia

edytuj

Droga w miejscu obecnej ulicy Grzegórzeckiej istniała już w średniowieczu. Średniowieczny trakt prowadził do wsi Grzegórzki lub według innych źródeł Grzegorzkowice lub Grzegorzków[3]. Prowadzone przez Austriaków w latach 1849-1855 prace fortyfikacyjne wokół Krakowa spowodowały znaczny wzrost znaczenia strategicznego ulicy, gdyż stanowiła ona główny dojazd do fortyfikacji położonych u ujścia Białuchy do Wisły (szaniec FS 16). W późniejszym czasie ten wyjazd z miasta został zamknięty tak zwaną Bramą Grzegórzecką, która znajdowała się w miejscu obecnego Ronda Grzegórzeckiego[4]. Położona na ówczesnym przedmieściu (za bramą) część ulicy aż do mostu na Białusze otrzymała oficjalnie nazwę ulicy Grzegórzeckiej dopiero w 1912 roku[5].

W związku z wybudowaniem w latach sześćdziesiątych XX wieku nowej arterii (Alei Pokoju) znaczenie odcinka ulicy Grzegórzeckiej pomiędzy Rondem Grzegórzeckim a mostem na Białusze zostało mocno ograniczone[4]. Znajdujące się tam tory tramwajowe przestały być używane, a w późniejszym okresie zostały zlikwidowane lub ukryte pod warstwą asfaltu.

Zabytkowe budowle

edytuj

Zobacz też

edytuj

Galeria

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Open Street Map. openstreetmap.org. [dostęp 2018-07-15]. (pol.).
  2. Zumi. zumi.pl. [dostęp 2018-07-15]. (pol.).
  3. J. Ptaśnik: Cracovia artificum 1300-1500. Kraków: 1917, s. 256.
  4. a b Supranowicz Elżbieta: Nazwy Ulic Krakowa. Kraków: Wydawnictwo Instytutu Języka Polskiego PAN, 1995, s. 59. ISBN 83-85579-48-6.
  5. Dziennik rozporządzeń dla Stołecznego Królewskiego Miasta Krakowa z roku 1912
  6. Jerzy Kossowski, Leszek Ludwikowski, Ulicami Krakowa, Kraków: Wydawnictwo Artystyczno-Graficzne, 1968, s. 30.