Wikipedia

Theodor Blum

Theodor Blum (ur. 25 września 1883 w Wiedniu, zm. 24 lipca 1962) – amerykański chirurg jamy ustnej pochodzenia austro-węgierskiego, pionier w zakresie znieczulenia miejscowego i stosowania promieniowania w stomatologii. Był założycielem The New York Institute of Clinical Oral Pathology[1]. Był zaangażowany w próby leczenia robotnic United States Radium Corporation, znanych jako Radowe Dziewczyny. Przy tej okazji jako pierwszy użył w literaturze medycznej terminu radium jaw (radowa szczęka)[2]

Theodor Blum
Data i miejsce urodzenia

25 września 1883
Wiedeń

Data śmierci

24 lipca 1962

Zawód, zajęcie

chirurg stomatolog

Alma Mater

Columbia University

Młodość

edytuj

Urodził się 25 września 1883 w Wiedniu jako najmłodsze z jedenaściorga dzieci antykwariusza Maxa Bluma (1839–1900) i jego żony Elise z d. Kahn (1844-1904)[3]. W szkole osiągał dobre wyniki w nauce. Edukację średnią rozpoczął w 1894 roku w Wiedniu, a następnie przeniósł się do liceum w Kromau w Czechach. W 1904 zdobył średnie wykształcenie[4].

Do 1904 roku oboje jego rodzice zmarli. W tymże roku wyemigrował do Nowego Jorku. Tam utrzymywał bliskie kontakty ze swoim bratem Richardem, który był w Stanach już od dziesięciu lat i pracował jako stomatolog[5]. Theodor zapisał się do New York College of Dentistry, którą to szkołę porzucił po dwóch tygodniach. Następny rok spędził, wykonując dorywcze prace i asystując w gabinecie dentystycznym brata. Tam m.in. nauczył się wykonywać zdjęcia rentgenowskie zębów, obsługiwać lampy rentgenowskie i wywoływać klisze. Wówczas zapoznał też innych dentystów, przede wszystkim dra M.L. Rheina, znanego nowojorskiego lekarza-stomatologa[6].

Kształcenie

edytuj

Wiosną 1906 wrócił do Europy i wyjechał do Wiednia, by studiować muzykę i historię sztuki. Latem tegoż roku postanowił jednak podjąć studia medyczne i stomatologiczne na Uniwersytecie Pensylwanii w Filadelfii, za namową M.L. Rheina. Po powrocie do Ameryki Theodor przeniósł się do Filadelfii i w 1906 roku wstąpił na uczelnię. Jego edukację w znacznym stopniu finansował brat[7]

Blum ukończył kierunek stomatologiczny w 1909 roku. Na trzecim i ostatnim roku stomatologii jego stopnie wahały się od 85 do 97 na 100, z wyjątkiem chirurgii jamy ustnej; z niej uzyskał ocenę 59[8]. Kontynuował studia na kierunku lekarskim, które ukończył w 1911. W międzyczasie ożenił się Berthą Roth, którą poznał w 1909 w Nowym Jorku[9].

Jeszcze w 1911 przystąpił do egzaminów komisyjnych stanu Nowy Jork, uzyskując prawo wykonywania zawodu lekarza. W marcu 1912 uzyskał stopień doktora medycyny. Po ukończeniu studiów udał się na kilka miesięcy do Europy. Ponownie w WIedniu, przez krótki czas asystował w gabinecie dra J. Robinsohna, eksperta w dziedzinie rentgenologii dentystycznej. Następnie przez trzy miesiące pobierał nauki w Berlinie u dra Fritza Willigera[10].

Kariera w zawodzie

edytuj

Blum w grudniu 1912 powrócił do Nowego Jorku; tam urodził mu się syn. Później Blum miał jeszcze dwie córki. Początkowo po powrocie pracował w gabinecie swojego brata[11]. Przed końcem 1912 Blum został mianowany pomocnikiem chirurga jamy ustnej w New York Throat, Nose and Lung Hospital. Rok później został dyrektorem oddziału chirurgii jamy ustnej tego szpitala, i praktykował w nim przez dziesięć następnych lat. Rozpoczął też działalność w Harlem Dental Society[12].

W 1923 został szefem oddziału chirurgii jamy ustnej w United Israel Zion Hospital na Brooklynie. Tam zatrudniony był do 1925. Od 1929 do 1940 był chirurgiem jamy ustnej i dyrektorem oddziału w Sydenham Hospital. Równocześnie, od 1931 do 1942, pracował w Park East Hospital. W toku swojej kariery, obok wymienionych, był zatrudniony jeszcze w co najmniej pięciu jednostkach. Zajmował się także edukacją, m.in. w New York Post-Graduate Hospital i Columbia University[13].

Zmarł 24 lipca 1962[1][14].

Wkład w naukę

edytuj

Pierwszym znaczącym wkładem Bluma w chirurgię jamy ustnej było spopularyzowanie w Stanach Zjednoczonych stosowania znieczulenia miejscowego. Technika ta, wykonywana z użyciem prokainy, w Europie była stosowana od 1905. Blum po raz pierwszy zetknął się z nią podczas pobytu na Starym Kontynencie w 1912 roku. Po powrocie do USA wygłosił na jej temat odczyt w Harlem Dental Society. Przez następną dekadę Blum wygłosił serię odczytów i zanotował wiele publikacji w dziedzinie znieczulenia miejscowego. W 1913 roku w NY Throat, Nose and Lung Hospital przeprowadził pierwszy w historii USA kurs z tej techniki[15].

Blum postrzegany jest jako pionier dziedzinie wykorzystywania promieni rentgenowskich w stomatologii. W 1908 roku, jeszcze jako student, wygłosił na ten temat referat. Z racji praktyki nabytej w gabinecie brata i znajomości z Rheinem (obydwaj byli jednymi z pierwszych stomatologów w Stanach Zjednoczonych korzystających z aparatu rentgenowskiego), był w późniejszych latach ekspertem w kwestii rentgenologii[16].

Blum znany jest jako twórca terminu „radowej szczęki” (radium jaw), użytego przy okazji badania jednej z tzw. Radowych Dziewczyn, malarek cyferblatów, którym kazano wykorzystywać w pracy farbę zawierającą radioaktywny rad[2]. Swoje spostrzeżenia na temat jej przypadku opublikował przy okazji studium w Journal of the American Dental Association w 1924[17]. Był to jeden z pierwszych w amerykańskiej literaturze medycznej opisów objawów choroby popromiennej, nazywanych wówczas radium necrosis (martwica radowa)[18].

Był współzałożycielem The New York Institute of Clinical Oral Pathology w 1932. W 1933 przekazał swoją pracownię medyczną na potrzeby tego stowarzyszenia. Przez lata Blum prowadził w ramach tegoż instytutu szkolenie adeptów chirurgii jamy ustnej. Działał w tej organizacji do momentu śmierci[19].

Był autorem ponad stu publikacji naukowych[20], prezesował licznym stowarzyszeniom eksperckim, m.in. Metropolitan Medical Society, New York Physicians Association, First District Dental Society i American Society of Oral Surgeons[21].

Rodzina

edytuj

Z pierwszą żoną, Berthą miał trójkę dzieci: Oscara, Elizabeth i Ruth. Jedną z jego wnuczek jest aktorka Tanya Roberts[1]. Jego druga żona, Rosalie, zmarła w 1953[22].

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b c The New York Times, 25 lipca 1962, s. 33.
  2. ↑ a b Moore 2016 ↓, s. 77–95.
  3. ↑ Reich 1963 ↓, s. 13, 15–16, 18.
  4. ↑ Reich 1963 ↓, s. 19, 21, 24.
  5. ↑ Reich 1963 ↓, s. 23–26.
  6. ↑ Reich 1963 ↓, s. 26–27.
  7. ↑ Reich 1963 ↓, s. 27–28.
  8. ↑ Reich 1963 ↓, s. 31.
  9. ↑ Reich 1963 ↓, s. 32–33.
  10. ↑ Reich 1963 ↓, s. 33–34.
  11. ↑ Reich 1963 ↓, s. 34–35.
  12. ↑ Reich 1963 ↓, s. 36.
  13. ↑ Reich 1963 ↓, s. 37–38.
  14. ↑ Reich 1963 ↓, s. 7.
  15. ↑ Reich 1963 ↓, s. 38–43.
  16. ↑ Reich 1963 ↓, s. 43–47.
  17. ↑ Blum 1924 ↓, s. 802–805.
  18. ↑ Reich 1963 ↓, s. 49–54.
  19. ↑ Reich 1963 ↓, s. 56–57, 61–63.
  20. ↑ Reich 1963 ↓, s. 48, 80–88.
  21. ↑ Reich 1963 ↓, s. 76–79.
  22. ↑ The New York Times, 17 kwietnia 1953, s. 25.

Bibliografia

edytuj
  • Kate Moore, The Radium Girls, Simon & Schuster, 2016.
  • William T. Reich, Theodor Blum, D.D.S., M.D., The New York Institute of Clinical Oral Pathology, Inc., 1963 [dostęp 2022-12-03].
  • Theodor Blum, Osteomyelitis of the mandible and maxilla, „Journal of the American Dental Association”, 11 (9), 1924, s. 802–805, DOI: 10.14219/jada.archive.1924.0111.
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Theodor_Blum&oldid=71802289”