Targanice

wieś w województwie małopolskim

Targanice (do 1964 Targanica[4][5]) – wieś w Polsce położona w województwie małopolskim, w powiecie wadowickim, w gminie Andrychów.

Targanice
wieś
Ilustracja
Szkoła
Państwo

 Polska

Województwo

 małopolskie

Powiat

wadowicki

Gmina

Andrychów

Liczba ludności (2017)

3934[2]

Strefa numeracyjna

33

Kod pocztowy

34-120[3]

Tablice rejestracyjne

KWA

SIMC

0045830

Położenie na mapie gminy Andrychów
Mapa konturowa gminy Andrychów, po lewej znajduje się punkt z opisem „Targanice”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „Targanice”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Targanice”
Położenie na mapie powiatu wadowickiego
Mapa konturowa powiatu wadowickiego, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „Targanice”
Ziemia49°48′46″N 19°19′45″E/49,812778 19,329167[1]

Integralne części wsi Targanice: Bagna, Beskid, Chomlówka, Dział, Farówka, Francja, Gierkówka, Górka, Kamieniec, Koczurówka, Koło Gościńca, Lanckorona, Nowa Wieś, Pod Jawornicą, Pod Puszczą, Potok, Rysiówka, Targanice Dolne, Targanice Górne, Wawrzynówka[6][7].

Położenie

edytuj

Miejscowość położona jest w granicach trzech sołectw gminy Andrychów: Targanice – Targanice Górne, Brzezinka – część Targanic Dolnych, Sułkowice-Łęg – część Targanic Dolnych od strony miasta Andrychowa[8].

Wieś znajduje się w Beskidzie Andrychowskim. Leży na południe od Andrychowa, w dolinie rzeki Targaniczanki. Biegnie przez nią droga z Andrychowa przez Przełęcz Kocierską do Żywca.

Znajduje się tutaj jedno z pięciu stanowisk Skałek Andrychowskich.

Historia

edytuj

Początki osadnictwa sięgają XIII i XIV w. Pierwszymi osadnikami byli Wołosi.

We wsi znajduje się miejsce zwane Francją – to właśnie tam według legendy mieli obozować żołnierze napoleońscy wycofujący się spod Moskwy.

Do 1790 r. Targanice i sąsiednie Sułkowice stanowiły jedną całość, znane były pod nazwą „Sulichowice”. Podział spowodowany był sprzedażą części gruntów żywieckim Habsburgom. Pozostawali oni właścicielami ziem w tych okolicach do 1945 r. W XIX w. rozwijało się tu tkactwo i kamieniarstwo.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bielskiego.

Religia

edytuj

Na terenie wsi działalność duszpasterską prowadzi Kościół Rzymskokatolicki (parafia Nawiedzenia NMP).

Przyroda i turystyka

edytuj

W Targanicach rośnie duża lipa drobnolistna, to drzewo o obwodzie 756 cm, wiek ocenia się na 350 lat[9].

Przez Targanice przebiega szlak turystyczny:

  – z Targanic przez Trzonkę na Złotą Górkę,
  – z Targanic przez Jawornicę na Potrójną.

W Targanicach znajdują się gospodarstwa agroturystyczne.

Odznaczenia

edytuj
  • Krzyż Partyzancki (1979)[10].

Galeria zdjęć

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 9 stycznia 2024, identyfikator PRNG: 138808
  2. Coraz mniej mieszkańców w gminie Andrychów. Mamy dokładne dane – mamNewsa.pl [online], www.mamnewsa.pl [dostęp 2018-03-29].
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1278 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  4. M.P. 1965 nr 67, poz. 382.
  5. Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Krakowie. 1966, nr 6, Poz. 45.
  6. Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200).
  7. TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-11-18].
  8. UM w Andrychowie: Statut Gminy Andrychów. [w:] www.wrotamalopolski.pl [on-line]. 2003-08-28. [dostęp 2011-12-20].
  9. Krzysztof Borkowski, Robert Tomusiak, Paweł Zarzyński. Drzewa Polski. 2016. s. 342.
  10. Wykaz miejscowości wyróżnionych odznaczeniami państwowymi, [w:] Urszula Lewandowska, Krystyna Malik, Przewodnik po Polsce, Warszawa: Wydawnictwo „Sport i Turystyka”, 1991, s. 20, ISBN 83-217-2519-8 (pol.).

Linki zewnętrzne

edytuj