Stroncjanit

Stroncjanit
	Właściwości chemiczne i fizyczne
Inne nazwy	Strontianit
Skład chemiczny	węglan strontu (SrCO3)
Twardość w skali Mohsa	3,5
Przełam	nierówny
Łupliwość	niewyraźna
Układ krystalograficzny	rombowy
Gęstość minerału	3,76 g/cm³
	Właściwości optyczne
Barwa	bezbarwny, biały, żółtawy, zielonawy
Rysa	biała
Połysk	szklisty, tłusty
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ten artykuł od 2014-01 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Stroncjanit (strontianit) – minerał z gromady węglanów. Należy do grupy minerałów bardzo rzadkich. Nazwa pochodzi od miejscowości Strontian w Szkocji, gdzie minerał ten został odkryty.

Charakterystyka

Właściwości

Tworzy kryształy igiełkowe, słupkowe, tabliczkowe. Często wykazuje zbliźniaczenia. Spotykany jest w formie skupień zbitych, ziarnistych, pręcikowych. Tworzy roztwory stałe z aragonitem, cerusytem, witerytem. Jest kruchy, przezroczysty, w świetle ultrafioletowym wykazuje niebieską fluorescencję. Wzrost temperatury powoduje w nim termoluminescencję. Rozpuszcza się i burzy w kwasie solnym. Zawarty w minerale stront zabarwia płomień na karminowo.

Występowanie

Jest typowym minerałem strefy hydrotermalnej^[1], powstaje ze stopu resztkowego pozostałego po utworzeniu się granitów i pegmatytów. Współwystępuje z kalcytem, barytem, celestynem – bardzo często tworzy z nim pseudomorfozy oraz galenitem. Bywa znajdowany w złożach siarki.

Miejsca występowania:

Na świecie: Austria, Wielka Brytania, Niemcy – Saksonia^[1], Północna Nadrenia, Meksyk, USA – Kalifornia.

W Polsce: spotykany w złożach siarki rodzimej w okolicach Tarnobrzega i serpentynitach na Dolnym Śląsku.

Zastosowanie

ważna ruda strontu,
ma znaczenie naukowe i kolekcjonerskie,
używany do produkcji ogni sztucznych (zabarwia płomień),
używany przy produkcji cukru (do rafinacji),
używany przy produkcji szkła optycznego.

Zobacz też

witeryt

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d Encyklopedia Powszechna PWN. T. 4. R-Z. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1976, s. 298.

Bibliografia

Leksykon Przyrodniczy. Minerały i kamienie szlachetne. Horyzont, 2002.
O. Medenbach, C. Sussieck-Fornefeld: Minerały. Świat Książki, 1996.
W. Heflik, L. Natkaniec-Nowak: Minerały Polski. Antykwa, 1998.
W. Schumann: Minerały świata. Alma-Press, 2003.
J. Bauer: Przewodnik Skały i minerały. Multico, 1997.

Linki zewnętrzne

stroncjanit na stronie Mindat.org (ang.)
stroncjanit na stronie Webmineral.com (ang.)

[pwn-1] Encyklopedia Powszechna PWN. T. 4. R-Z. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1976, s. 298.

[1]