Stefan Zielke
Stefan Zielke (ur. 14 grudnia 1897 w Zelewie, zm. 17 lutego 1958 w Warszawie) – oficer armii niemieckiej, powstaniec wielkopolski, pułkownik Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 pułkownik artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
14 grudnia 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
17 lutego 1958 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
2 pap Wlkp. |
| Stanowiska |
zastępca dowódcy pułku |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
      
| |
Życiorys
edytujUrodził się w rodzinie Marcelego i Idy z Baszkich. Absolwent szkoły średniej w Bydgoszczy. W 1914 wcielony do armii niemieckiej i w stopniu podporucznika walczył na frontach I wojny światowej[1].
W okresie rozkładu armii niemieckiej zdezerterował i w grudniu 1918 wstąpił do oddziałów Służby Straży i Bezpieczeństwa. W styczniu 1919 mianowany dowódcą batalionu czarnkowskiego i na jego czele walczył w powstaniu wielkopolskim[1]. Za bohaterstwo wykazane w okresie walk powstańczych odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. W maju 1919 wyznaczony został na stanowisko dowódcy baterii w 2 pułku artylerii polowej Wielkopolskiej i na jej czele walczył w wojnie polsko-bolszewickiej.
Po wojnie pozostał w zawodowej służbie wojskowej. W latach 1923–1924 pełnił służbę w Oficerskiej Szkole Artylerii w Toruniu, pozostając oficerem nadetatowym 25 pułku artylerii polowej w Kaliszu[2][3]. 1 grudnia 1924 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 90. lokatą w korpusie oficerów artylerii[4]. Później ukończył kurs Wyższych Dowódców Artylerii i dowodził I dywizjonem 27 pułku artylerii polowej we Włodzimierzu Wołyńskim[5]. W kwietniu 1929 został przeniesiony do 25 pułku artylerii polowej (od 31 grudnia 1931 – 25 pułk artylerii lekkiej) w Kaliszu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[6][7]. Od 1 stycznia 1936 był oficerem sztabowym artylerii Flotylli Rzecznej Marynarki Wojennej w Pińsku. Na tym stanowisku 19 marca 1938 został awansowany na stopień pułkownika[8]. 22 listopada 1938 został dowódcą 16 Pomorskiego pułku artylerii lekkiej w Grudziądzu.
We wrześniu 1939 był dowódcą artylerii 38 Dywizji Piechoty. Po klęsce wojsk polskich dostał się do niemieckiej niewoli[1]. Przebywał w Oflagu II C Woldenberg[9].
Po wyzwoleniu powrócił do kraju, wstąpił do ludowego Wojska Polskiego i organizował Oficerską Szkołę Artylerii w Toruniu. Aresztowany przez UB i skazany na 8 lat więzienia. W 1956 zrehabilitowany[1].
Zmarł 17 lutego 1958[10] w Warszawie, pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A30-półkole II-13)[11].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 4726[12]
- Krzyż Niepodległości (17 września 1932)[13]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937)[14]
- Krzyż Walecznych[1]
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[15][16]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e Polak (red.) 1991 ↓, s. 166.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 763, 818, 1522.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 684, 741, 1382.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 736.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 401, 455.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 27 kwietnia 1929 roku, s. 122.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 179, 693.
- ↑ Dyskant 1994 ↓, s. 205, 213, 215.
- ↑ Straty ↓.
- ↑ Spis zmarłych. Nazwiska z zakresu Zielk-Zięc » Lista zmarłych « www.nekrologi-baza.pl [online] [dostęp 2021-05-31] (pol.).
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ Stylo 1929 ↓, s. 24.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 217, poz. 249 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 179.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Bogumił Stylo: Zarys historii wojennej 17-go pułku artylerii polowej. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Józef Wiesław Dyskant: Flotylla Rzeczna Marynarki Wojennej 1919-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08251-0.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2021-11-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].