Stanisław Wróblewski (generał)
Stanisław Andrzej Wróblewski h. Ślepowron[1] (ur. 13 grudnia 1868 w Skwirze, zm. 14 lipca 1949[2] w Warszawie) – generał dywizji Wojska Polskiego.
.jpg) Stanisław Wróblewski (przed 1927) | |
 generał dywizji
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Stanisław Andrzej Wróblewski |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
13 grudnia 1868 |
| Data i miejsce śmierci |
14 lipca 1949 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska |
dowódca 1BGór, 7DP, szef departamentu MSW |
| Główne wojny i bitwy | |
| |
| Odznaczenia | |
         
| |
.png){kind=small}
Życiorys
edytujUrodził się 13 grudnia 1868 w Skwirze k. Kijowa, w rodzinie Jana i Zofii z Jelskich. Był starszym bratem Jana Karola, także generała WP. Po ukończeniu w 1885 pięcioklasowego Gimnazjum Św. Anny w Krakowie, uczył się w Szkole Kadetów Piechoty w Łobzowie pod Krakowem. W 1888 zdał egzaminy i jako kadet rozpoczął służbę w austriackim 91 Pułku Piechoty w Budziejowicach. 1 maja 1891 otrzymał awans na stopień podporucznika piechoty cesarskiej i królewskiej armii. Doskonalił później swoją wiedzę w korpuśnej szkole w Pradze, na kursach oficerów sztabowych w Wiedniu. Od 1903 w stopniu kapitana. W latach 1904–1906 instruktor w Szkole w Łobzowie, a w latach 1912–1914 w Wojskowej Szkole Realnej. W stopniu kapitana piechoty służył w 95 pułku piechoty armii Austro-Węgier stacjonującym we Lwowie, major z 1914, podpułkownik z 1916. W czasie I wojny światowej na stanowiskach dowódczych m.in. dowódca kompanii, batalionu, ale z przerwami na służbę jako instruktor.
Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. Od stycznia 1919 do 1920 dowódca 2 pułku Strzelców Podhalańskich. W czasie wojny polsko-bolszewickiej dowódca 1 Brygady Górskiej. Odznaczył się w bojach. 22 maja 1920 został zatwierdzony w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia z 1920. W latach 1921–1924 szef Departamentu I Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych.
W 1922 został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919, a 1 grudnia 1924 został mianowany generałem dywizji ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 8. lokatą w korpusie generałów.
W latach 1924–1926 dowodził 7 Dywizją Piechoty w Częstochowie. Podczas przewrotu majowego zwolennik J. Piłsudskiego, spacyfikował i opanował Częstochowę oraz postawił garnizon do dyspozycji Marszałka. W latach 1926–1930 był dowódcą Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie. 20 maja 1930 został zwolniony ze stanowiska dowódcy okręgu korpusu z zachowaniem dotychczasowego dodatku służbowego, a z dniem 31 sierpnia tego roku przeniesiony w stan spoczynku[3].
Osiadł w Warszawie, gdzie zmarł. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A 20-7-22)[2].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)[4]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)[5]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)[6]
- Złoty Krzyż Zasługi (17 marca 1930)[7]
- Medal Niepodległości (24 października 1931)[8]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[6]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[6]
- Brązowy Medal za Długoletnią Służbę[6]
- Krzyż Wielki Orderu św. Sawy (Jugosławia, 1931)[9]
- Krzyż Oficerski Orderu Legii Honorowej (Francja)[6]
Przypisy
edytuj- ↑ W Dzienniku Personalnym M.S.Wojsk. Nr 20 z 29.05.1920 r. podano tożsamość Stanisław Wróblewski Ślepowron. Zob. Wróblewscy herbu Ślepowron.
- ↑ a b Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2020-05-02].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 198, 225.
- ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2949 z 17 maja 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 21, poz. 828.
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 21.
- ↑ a b c d e Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnieni i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 350. [dostęp 2021-12-02].
- ↑ M.P. z 1930 r. nr 98, poz. 143 „za zasługi na polu organizacji wojska”.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 251, poz. 335 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Dziennik Personalny MSWoj. Nr 2/1931, s. 67.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 2 M–Ż. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2001. ISBN 83-87103-81-0.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.