Stanisław Konasiewicz
Stanisław Konasiewicz[a], ps. „Leo”[7] (ur. 23 grudnia 1893 w Sokalu, zm. po 27 czerwca 1945) – major administracji Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.
 major administracji
| |
| Data i miejsce urodzenia |
23 grudnia 1893 |
|---|---|
| Data śmierci |
po 27 czerwca 1945 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
kierownik referatu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
       
| |
Życiorys
edytujUrodził się 23 grudnia 1893 w Sokalu, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Bronisława[8][7]. W latach 1911–1914 uczęszczał do Filii c. k. Gimnazjum w Samborze[9][10][11].
16 sierpnia 1914 w Krakowie wstąpił do Legionów Polskich[12][13]. Walczył jako szeregowiec w 1 pułku piechoty[14]. 1 marca 1915 został przeniesiony do 2. baterii 1 pułku artylerii na stanowisko telefonisty[15]. 15 września 1917, po kryzysie przysięgowym, został wcielony do cesarskiej i królewskiej Armii i skierowany do szkoły oficerów rezerwy w Ołomuńcu[16]. Po ukończeniu szkoły został mianowany chorążym i wcielony do 30 pułku artylerii polowej, w którym służył do rozpadu monarchii austro-węgierskiej[15].
3 listopada 1918 w Samborze dobrowolnie wstąpił do Wojska Polskiego[15]. 17 lipca 1919 został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej, mianowany podporucznikiem, zaliczony do I Rezerwy armii z równoczesnym powołaniem do służby czynnej na czas wojny i przydzielony do Szkoły Oficerów Artylerii w Rembertowie[17]. Walczył w szeregach 1 pułku artylerii polowej Litewsko-Białoruskiej, późniejszego 19 pułku artylerii polowej jako oficer baterii[15].
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku jako oficer zawodowy i kontynuował służbę w 19 pułku artylerii polowej w Wilnie na stanowisku I oficera baterii, a następnie dowódcy baterii[15][18][19][20]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 341. lokatą w korpusie oficerów artylerii[21]. 1 października 1925 został przeniesiony do 25 pułku artylerii polowej w Kaliszu na stanowisko dowódcy baterii[15][22][23]. 3 maja 1926 prezydent RP nadał mu stopień kapitana ze starszeństwem z dnia 1 lipca 1925 i 17. lokatą w korpusie oficerów artylerii[24][25]. Później pełnił obowiązki kwatermistrza pułku[26]. Z dniem 10 listopada 1932 został przeniesiony do Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[27]. Służbę w biurze pełnił przez kolejnych siedem lat, ostatnio na stanowisku kierownika referatu 1 obsad pokojowych w Wydziale IV Obsad Sztabów i Wyższych Dowództw[28][26]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 44. lokatą w korpusie oficerów administracji, grupa administracyjna[25][29].
20 września 1939 przekroczył granicę RP i został internowany na terytorium Królestwa Węgier[9]. W grudniu 1944 został wydany niemieckim władzom wojskowym[26]. Przebywał w Oflagu III A Luckenwalde i Genshagen[26]. 25 czerwca 1945, po uwolnieniu z niewoli, wrócił do kraju, a dwa dni później został zarejestrowany w Rejonowej Komendzie Uzupełnień Warszawa Miasto[26].
Był żonaty z Zofią Banko, z którą miał córkę Teresę[8].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Niepodległości – 16 września 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[30][7][31]
- Krzyż Walecznych czterokrotnie[32][33][34][35][36]
- Srebrny Krzyż Zasługi[37]
- Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej – 3 marca 1926[38][39]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[37]
- Srebrny Medal za Długoletnią Służbę[37]
- Brązowy Medal za Długoletnią Służbę[37]
Uwagi
edytuj- ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Stanisław I Konasiewicz”[1][2], w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko, a mianowicie Stanisława II Konasiewicza ur. 29 grudnia 1896 w Sokalu, w rodzinie Bartłomieja, który wiosną 1940 został zamordowany w Charkowie[3][4][5][6].
Przypisy
edytuj- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 751, 824, 1677.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 288, 431.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 179, 442.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 302, 668, 684.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 239.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-11-28].
- ↑ a b c Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-11-28].
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2, 5.
- ↑ Sprawozdanie 1912 ↓, s. 82, w roku szkolnym 1911/1912 ukończył naukę w klasie Vb.
- ↑ Sprawozdanie 1913 ↓, s. 62, w roku szkolnym 1912/1913 ukończył naukę w klasie VIb.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2, 3, 5.
- ↑ Konasiewicz Stanisław. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2023-11-28].
- ↑ Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ a b c d e f Kolekcja ↓, s. 3, 5.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 3–5.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 81 z 31 lipca 1919, poz. 2822, 2829.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 304.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 751, 824.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 672, 748.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 207.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 399, 467.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 190, 693.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 3 maja 1926, s. 130.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 478.
- ↑ a b c d e Kolekcja ↓, s. 5.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932, s. 422.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 431.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 288.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-11-28].
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2, 4, Stanisław Konasiewicz podał, że posiadał KW z trzema okuciami.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-11-28].
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 399, tu podano, że był odznaczony KW trzykrotnie.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 190, tu podano, że był odznaczony KW trzykrotnie.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 288, wg autorów był odznaczony KW pięciokrotnie.
- ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 2, 4.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 3 marca 1926, s. 72.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-11-28].
Bibliografia
edytuj- Stanisław Konasiewicz. [w:] Kolekcja akt żołnierzy zarejestrowanych w rejonowych komendach uzupełnień, sygn. II.56.2540 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-11-17].
- Sprawozdanie Kierownika Filii C. K. Gimnazyum w Samborze za rok szkolny 1911/12. Sambor: Nakładem Funduszu Naukowego, 1912.
- Sprawozdanie Kierownika Filii C. K. Gimnazyum w Samborze za rok szkolny 1912/13. Sambor: Nakładem Funduszu Naukowego, 1913.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.