Skalnica (roślina)

Skalnica (Saxifraga L.) – rodzaj roślin z rodziny skalnicowatych (Saxifragaceae). Obejmuje ok. 470 gatunków, i to po wyłączeniu tradycyjnie włączanych tu ok. 80 gatunków z rodzaju Micranthes[4]. Rosną one głównie na półkuli północnej – w Europie, Azji i Ameryce Północnej. Na południu zasięg rodzaju sięga do Tajlandii w Azji, Etiopii w Afryce oraz obejmuje Kordyliery i Andy na obu kontynentach amerykańskich[4][5], gdzie na południu obejmuje też Ziemię Ognistą[6][4]. Najwięcej gatunków występuje w górach w zbiorowiskach trawiastych oraz na skalistych zboczach[5]. W Polsce rośnie 16 gatunków rodzimych z tego rodzaju (plus ew. dwa z rodzaju Micranthes dawniej włączane do Saxifraga)[7].

Skalnica
Ilustracja
Saxifraga granulata
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

Saxifraganae

Rząd

skalnicowce

Rodzina

skalnicowate

Rodzaj

skalnica

Nazwa systematyczna
Saxifraga L.
Sp. Pl. 398. 1753
Typ nomenklatoryczny

Saxifraga granulata L.[3]

Skalnica darniowa
Skalnica nakrapiana
Skalnica tatrzańska
Kwiat skalnicy mchowatej
Skalnica naradkowata

Wiele gatunków uprawianych jest jako rośliny ozdobne[5]. Dawniej sądzono, że rośliny z tego rodzaju rosnąc na skałach, powodują ich rozłupywanie, stąd nazwa naukowa od łacińskich słów saxum = skała i frango = kruszyć[8][9]. To samo przekonanie było powodem stosowania tych roślin do leczenia kamicy nerkowej[9] (co wynikało z doktryny sygnatur – wierzenia, że kształt lub siedlisko rośliny jest wskazówką jej zastosowania)[6].

Morfologia

edytuj
Pokrój
Drobne lub niewielkie, osiągające zwykle do 30 cm wysokości byliny[5] (rzadko do 100 cm[9]), często tworzące gęste darnie[8], rośliny kłączowe, nierzadko z rozłogami, rzadko rośliny dwuletnie (S. adscendens) i jednoroczne (S. tridactylites)[9]. Nagie lub owłosione, czasem gruczołowato[9].
Liście
Skrętoległe, odziomkowe i łodygowe[9], te pierwsze często skupione w rozetach przyziemnych i skórzaste[5][5], liście łodygowe zwykle zredukowane, ogonkowe lub siedzące, bez przylistków. Blaszka nerkowata, okrągła, jajowata, łopatkowata, eliptyczna, równowąska, całobrzega, ząbkowana, piłkowana lub klapowana, z użyłkowaniem liścia pierzastym lub dłoniastym[9].
Kwiaty
Obupłciowe, rzadko jednopłciowe, na szypułkach, zebrane w luźne grona, wierzchotki lub wiechy wierzchotkowe[9], często wsparte przysadkami[9]. Kielich i korona 5–krotne, działki i płatki wolne, czasem tych drugich brak. Jeśli płatki są obecne mają kolor biały, kremowy, pomarańczowy, różowy, czerwony lub fioletowy i często są żółto, pomarańczowo lub czerwono kropkowane. W kwiatach 10, rzadko 8 pręcików, o nitkach cienkich lub spłaszczonych. Zalążnia dolna do górnej, z dwóch owocolistków, każdy z własną szyjką słupka[5][9].
Owoce
Wielonasienne torebki zwieńczone dwoma, rzadziej trzema dzióbkami[9], otwierające się dwiema klapami. Nasiona zwykle bardzo drobne[5], brązowe, eliptyczne lub jajowate, gładkie, rzadziej ze zgrubieniami lub brodawkowane, ale nigdy nie żeberkowane[9].
Rodzaje podobne
Mimo odległego pokrewieństwa i istotnych różnic dotyczących cech budowy mikroskopowej (pyłku, zarodków i nasion)[10] bardzo podobne pod względem budowy makroskopowej są rośliny z rodzaju Micranthes. Różnią się liśćmi z reguły tylko odziomkowymi (jeśli są u nich łodygowe to skupione tylko w dolnej części łodygi) oraz żebrowanymi nasionami[9].

Systematyka

edytuj

Rodzaj jest typowym dla rodziny skalnicowatych Saxifragaceae[11]. W tradycyjnym, szerokim ujęciu rodzaj jest taksonem polifiletycznym – obejmuje dwie grupy gatunków, które mimo morfologicznych podobieństw są odlegle spokrewnione w obrębie rodziny. Około 80 gatunków zagnieżdżonych jest w tzw. kladzie Heucheroides. Rośliny te wyodrębniane są współcześnie w rodzaj Micranthes, siostrzany względem pary rodzajów śledziennica Chrysosplenium i peltobojkinia Peltoboykinia, bliżej spokrewniony z większością rodzajów rodziny niż z resztą gatunków, z którymi tradycyjnie był łączony, tworzących wąsko ujmowany rodzaj Saxifraga w obrębie monotypowego kladu Saxifragoides[10][9].

Gatunki flory Polski[7]

Pierwsza nazwa naukowa według listy krajowej[7], druga – obowiązująca według bazy taksonomicznej Plants of the World online (jeśli jest inna)[4]

Lista gatunków

Zastosowanie

edytuj

Wiele gatunków to rośliny uprawiane jako rośliny ozdobne w licznych odmianach uprawnych. W obrębie rodzaju wyhodowano także liczne mieszańce międzygatunkowe.

Gatunki uprawiane[12]

Przypisy

edytuj
  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2021-03-02] (ang.).
  2. Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2021-03-02] (ang.).
  3. Index Nominum Genericorum. [dostęp 2009-03-05].
  4. a b c d Saxifraga Tourn. ex L., [w:] Plants of the World online [online], Royal Botanic Gardens, Kew [dostęp 2023-01-22].
  5. a b c d e f g h Roger Philips, Martyn Rix: The Botanical Garden. Vol. 2. Perennials and annuals. London: Macmillan, 2011, s. 98. ISBN 0-333-74890-5.
  6. a b David J. Mabberley, Mabberley’s Plant-Book, Cambridge: Cambridge University Press, 2017, s. 831, DOI10.1017/9781316335581, ISBN 978-1-107-11502-6, OCLC 982092200.
  7. a b c Zbigniew Mirek i inni, Vascular plants of Poland. An annotated checklist, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2020, s. 161, ISBN 978-83-62975-45-7.
  8. a b Wielka Encyklopedia Przyrody. Rośliny kwiatowe. Warszawa: Muza SA, 1998, s. 151. ISBN 83-7079-778-4.
  9. a b c d e f g h i j k l m n Luc Brouillet, Patrick E. Elvander, Saxifraga Linnaeus, [w:] Flora of North America [online], eFloras.org [dostęp 2023-01-22].
  10. a b Natalia Tkach, Martin Röser, Matthias H. Hoffmann, Molecular phylogenetics, character evolution and systematics of the genus Micranthes (Saxifragaceae), „Botanical Journal of the Linnean Society”, 178 (1), 2015, s. 47–66, DOI10.1111/boj.12272 [dostęp 2023-01-22].
  11. James L. Reveal, Indices Nominum Supragenericorum Plantarum Vascularium – S [online], plantsystematics.org [dostęp 2023-01-22].
  12. Wiesław Gawryś: Słownik roślin zielnych. Kraków: Officina botanica, 2008, s. 159-160. ISBN 978-83-925110-5-2.